Alles voelt onwerkelijk..

Jij moet eens een dagje met mij op de bank zitten, dan kun je het mischien beter plaatsen.

quote:

Op zondag 21 oktober 2007 14:44 schreef BaajGuardian het volgende:
Jij moet eens een dagje met mij op de bank zitten, dan kun je het mischien beter plaatsen.

Haha en welke inzichten zou je me dan verschaffen?

Ik heb vaker dat ik minder alert ben en vanzelf ben ik dan niet zo bewust van alles en dan lijkt het een roes te zijn waar ik in leef. Soms word ik er gespannen van en op een dag als vandaag voelt het erg prettig aan. Even het gevoel dat ik in een prettige eigen wereld leef en dat de rest van de wereld even niet helemaal aanwezig is. Even minder gedachtes, en soms is het dan zo dat derealisatie komt door teveel gedachtes. Derealisatie noem ik het dan even, even niet meer zo bewust zijn van de realiteit en dat kan wel eens een aangename afwisseling zijn Het is dan dus ook niet bewust zijn van de maatschappij en de rest van alles, even niet bewust over hoe het zou moeten en horen, even genieten zonder al die zeik. Tevens even minder bewust dat ik in leven ben, slaap-modus Dan kan de tv aanstaan of muziek aanstaan en dan hoor ik niet eens dat het aanstaat, dan gaat het compleet langs me heen. Alsof het trance-toestand is ook.

Typisch zondag gevoel. Als het op een maandag plaats vind dan komt het over alsof het niet zo hoort te zijn.

Iemand had het over zelf oproepen van zo'n toestand, denk dat het mogelijk is om gestuurd weg te zinken in gedachtes en dat je erop kunt trainen, net zoals trainen op alert worden mogelijk is in mijn ogen. Wie weet via meditatie of anders simpelweg even wegzinken dan maar Wegzinken in het gevoel en denken is het dan ook, tis niet alleen maar gedachtes die meespelen. Het leven voelt minder gespannen en dan ontstaat ontspanning en ontspanning zorgt vervolgens voor meer afwezigheid.

[ Bericht 11% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 21-10-2007 16:46:52 ]

quote:

Op zondag 21 oktober 2007 13:15 schreef VaLkyRie het volgende:
Ik herken het ergens wel, ik heb er vooral last van als er een grote verandering in mn leven plaatsvindt.
Zoals nu ik op stage zit bij een instituut met een hoog niveau. Ineens geen student meer, ineens werkzaamheden die je nog nooit hebt gedaan, ineens elke dag werken, 13 uur van huis zijn. Het voelt allemaal ontzettend onwerkelijk en het dwingt me om na te denken over wie ik ben en wat ik wil. Constant toch ergens last van zenuwen...

Ik heb dus ook veel momenten die onwerkelijk voelen, die me een onbestemd gevoel geven. Vooral de gedachte aan de toekomst maakt me onzeker... Waar ben ik over een jaar? Wanneer ga ik het huis uit? Waar zal ik dan werken en wonen? Met wie ga ik om? En met wie niet meer? Allemaal vragen waarvan ik het idee heb dat ik er snel een antwoord op moet vinden terwijl ik weet dat ik dat niet kan. Soms groeit dat boven mn hoofd en heb ik het idee dat ik idd rust moet hebben, thuis moet zitten, puur om mezelf weer te centreren, een richting uit te zetten en daar achter te staan.

Is dit volwassern worden? Hoort dit bij afstuderen en een plek vinden in de maatschappij? Een maatschappij waarvan ik te vaak denk dat het allemaal zo nep en vergankelijk is.
Ik ben een dromer in een te nuchtere wereld....

Wat jij beschrijft (en wat TS beschrijft) heb ik ook heel erg. Het is net of ik de wereld vanaf een ander standpunt bekijk. Niet vanuit mezelf. Alles gaat langs me heen zonder dat ik het gevoel heb dat ik het merk.
Als ik op straat fiets , ergens naartoe, zie ik zoveel dingen die zo 'raar' zijn. Mensen die zomaar doen, niet lijken na te denken over wat ze uberhaupt aan het doen zijn.

Ook zegt een gevoel in mij dat ik gewoon moet stoppen met alles wat ik doe, en de wereld moet gaan ontdekken. Dit leven hier is niks voor mij...de mensen hier zijn niks voor mij. Waarom zou je naar school gaan omdat het wordt verwacht, omdat het 'moet'. je wilt toch niemand tereurstellen, dus ga je maar door....Maarja...werid

quote:

Op zondag 21 oktober 2007 17:45 schreef Ska-te het volgende:

[..]

Wat jij beschrijft (en wat TS beschrijft) heb ik ook heel erg. Het is net of ik de wereld vanaf een ander standpunt bekijk. Niet vanuit mezelf. Alles gaat langs me heen zonder dat ik het gevoel heb dat ik het merk.
Als ik op straat fiets , ergens naartoe, zie ik zoveel dingen die zo 'raar' zijn. Mensen die zomaar doen, niet lijken na te denken over wat ze uberhaupt aan het doen zijn.

Ook zegt een gevoel in mij dat ik gewoon moet stoppen met alles wat ik doe, en de wereld moet gaan ontdekken. Dit leven hier is niks voor mij...de mensen hier zijn niks voor mij. Waarom zou je naar school gaan omdat het wordt verwacht, omdat het 'moet'. je wilt toch niemand tereurstellen, dus ga je maar door....Maarja...werid

Precies!

Wat is dan vrijheid? Vrij om je bed uit te komen voor je werk? Vrij om daar te moeten blijven tot de dag weer voorbij is?
Iedereen leeft elke dag maar een beetje voort, gezapig, berustend, in de maat, hersendood...

Het is inderdaad alsof je observeert vanaf er boven, alsof je een alien bent die analyseert hoe mensen leven, denken en doen. Het zijn juist die momenten die ervoor zorgen dat ik me niet op mn plek voel in de mierenhoop van deze maatschappij.
Vooral in de spits heb ik dat gevoel heel sterk. Met alle arbeiders treintje in, naar je werk.... en aan t einde van de dag weer allemaal treintje in, naar huis. Of met zn allen in de file staan in de ochtend en dan in de avond weer... En de volgende dag begint het weer van voren af aan.
Ook ik heb dan het gevoel dat ik hier weg moet, het is mijn ding niet, ik wil het niet

je bent ook gewoon gescheiden van iedereen. dat is het ego, jouw individuele eigen ik, de samenstelling van jouw eigen bestaantje. lijkt me dat je daar erg van bewust bent en daar regelmatig een wtf idee van krijgt. hoort erbij. Je bekijkt de wereld ook vanuit een spiegel, vanuit jouw spiegel, jouw ruit. No matter jij daardoor beinvloed bent, het is uniek voor jou!

-ach klote, dubbel-

quote:

Op zondag 21 oktober 2007 18:32 schreef VaLkyRie het volgende:

[..]

Precies!

Wat is dan vrijheid? Vrij om je bed uit te komen voor je werk? Vrij om daar te moeten blijven tot de dag weer voorbij is?
Iedereen leeft elke dag maar een beetje voort, gezapig, berustend, in de maat, hersendood...

Het is inderdaad alsof je observeert vanaf er boven, alsof je een alien bent die analyseert hoe mensen leven, denken en doen. Het zijn juist die momenten die ervoor zorgen dat ik me niet op mn plek voel in de mierenhoop van deze maatschappij.
Vooral in de spits heb ik dat gevoel heel sterk. Met alle arbeiders treintje in, naar je werk.... en aan t einde van de dag weer allemaal treintje in, naar huis. Of met zn allen in de file staan in de ochtend en dan in de avond weer... En de volgende dag begint het weer van voren af aan.
Ook ik heb dan het gevoel dat ik hier weg moet, het is mijn ding niet, ik wil het niet

In mijn ogen is het de automatische piloot die aanwezig is in deze wereld en ook in het universum. De automatische piloot waarbij iedereen op gelijk tijdstip naar het werk gaat om weer thuis te komen, waar er gegeten wordt op vaste tijdstippen, waar er constant 8 uur geslapen wordt door het merendeel van de mensen, waar aan de lopende band geproduceerd wordt om al die miljoenen consumten te voorzien van voedsel, diensten, vakanties en producten. Genoeg mensen hebben een hekel aan de consumptie-maatschappij maar het heeft toch zijn voordelen omdat vaak in het gemak wordt voorzien.

Wie weet is die automatische piloot nodig om het in de hand te houden allemaal, zou iedereen dwalen en vrij zijn in alles dan is het misschien zo dat alles in de soep loopt, dat mensen niet meer weten waar ze gaan en staan moeten. Dat er botsingen optreden, dat het zo moet zijn dat er structuur is dus.

Kan beknellend overkomen dat het constant op hetzelfde tempo op dezelfde manier doorgaat alsof je de hele tijd moet marcheren als militair om bij te blijven, en dat heb ik ook een tijd gehad, maar als ik dan als een soort van automaat mezelf ga aanpassen aan de snelheid dan voel ik me wel prettig op mijn gemak en voelt het aan als veiligheid.

Stel de winkels zijn nooit op dezelfde tijdstippen open en stel dat je altijd verschillende werktijden heb en stel het verkeer wordt iedere dag anders geregeld en stel dat je iedere dag op een ander tijdstip wakker wordt, de ene keer 's morgens en de andere keer 's avonds.

Het gaat compleet mis dan.

Zoals ik vroeger vaker zei zie ik het als een programmering, net zoals je op tv zenders vaak een programmering hebt waarbij programma's op dezelfde tijdstippen worden uitgezonden zodat de kijkers weten wanneer ze moeten kijken.

En dan heb je de zondag en het weekend die voor ontregeling zorgt en afwisseling betekend, maar toch iedere week naar voren komt. Vooral de zondag die voor mij altijd een dag apart is. Niet eens zozeer dat alle winkels dicht zijn en dat mensen vaak thuis blijven zitten maar mijn hele gevoel lijkt anders te zijn op zondag.

Wie weet vreemde post, samengevat gaat het me om het ritme van het leven en in het ritme blijven en bij de les blijven en waardering opbrengen voor het feit hoe het gaat. Alsof er een constante formule 1 wedstrijd plaats vindt waarbij alle wagens even snel gaan, en dan het weekend als pit-stop waarbij op zondag iedereen even bij gaat tanken behalve de mensen die in continu diensten werken. En dan tenslotte na deze 5e edit, als je dan even te langzaam gaat en je houdt het niet meer bij dan is het vanzelf zo dat je de kluts kwijt kunt raken, en dan wie weet vanzelf dat het leven langs je heen kan gaan. De macht over het stuur kwijt raken en vervolgens naast, achter, boven of onder de realiteit terecht komen waarbij je niet meer meemaakt hoe het is.

[ Bericht 2% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 21-10-2007 19:27:15 ]

Kom er nu achter dat ik erg vaak het woord dat gebruik

Ook een automatisme

Dat is zo en dat is zo en wat is dat en wat zoals dat

Bovenstaande post komt overigens extremer over dan ik bedoel, formule 1 wedstrijd omdat ik de herhaling inzie en dat de treinen op tijd rijden. ( treinen die op tijd rijden )

Iedere dag spits uur en iedere zondag zondagrijders, dat versta ik onder formule 1. Net zoals de lopende band bij de kassa constant in beweging is.

De beat van het leven nu ik muziek luister even hoor ik nu, het leven is een constante beat, de ene keer snel en de andere keer langzaam, leren de beat bij te houden en te luisteren en te bewegen op de beat

[ Bericht 27% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 21-10-2007 19:50:34 ]

quote:

Op zondag 21 oktober 2007 18:32 schreef VaLkyRie het volgende:

[..]

Precies!

Wat is dan vrijheid? Vrij om je bed uit te komen voor je werk? Vrij om daar te moeten blijven tot de dag weer voorbij is?
Iedereen leeft elke dag maar een beetje voort, gezapig, berustend, in de maat, hersendood...

Het is inderdaad alsof je observeert vanaf er boven, alsof je een alien bent die analyseert hoe mensen leven, denken en doen. Het zijn juist die momenten die ervoor zorgen dat ik me niet op mn plek voel in de mierenhoop van deze maatschappij.
Vooral in de spits heb ik dat gevoel heel sterk. Met alle arbeiders treintje in, naar je werk.... en aan t einde van de dag weer allemaal treintje in, naar huis. Of met zn allen in de file staan in de ochtend en dan in de avond weer... En de volgende dag begint het weer van voren af aan.
Ook ik heb dan het gevoel dat ik hier weg moet, het is mijn ding niet, ik wil het niet

Inderdaad, in de spits heb ik dat ook. Iedereen staart maar wat voor zich uit, gaat naar zn werk omdat het een routine kwestie is. Als ik s'ochtends in de spits op het station loop en mensen een beetje observeer ziet niemand er ook uit alsof die het naar zn zin heeft. Iedereen loopt door elkaar heen, niet oplettend op wat er verder gebeurd...alleen richting het zogenaamde doel van de dag.

Maar wat ik in mn vorige post ook zei. Ik heb het gevoel dat ik ergens anders moet zijn...er meer is dan dit op deze wereld. En toch ben ik bang om dat uit te laten komen...bang om toch dingen op te geven (die eigenlijk nieteens zoveel voor mij betekenen, maar meer een verwachting zijn van mijn omgeving)...Heb jij dat ook?

quote:

Op zondag 21 oktober 2007 19:45 schreef Ska-te het volgende:

[..]

Inderdaad, in de spits heb ik dat ook. Iedereen staart maar wat voor zich uit, gaat naar zn werk omdat het een routine kwestie is. Als ik s'ochtends in de spits op het station loop en mensen een beetje observeer ziet niemand er ook uit alsof die het naar zn zin heeft. Iedereen loopt door elkaar heen, niet oplettend op wat er verder gebeurd...alleen richting het zogenaamde doel van de dag.

Maar wat ik in mn vorige post ook zei. Ik heb het gevoel dat ik ergens anders moet zijn...er meer is dan dit op deze wereld. En toch ben ik bang om dat uit te laten komen...bang om toch dingen op te geven (die eigenlijk nieteens zoveel voor mij betekenen, maar meer een verwachting zijn van mijn omgeving)...Heb jij dat ook?

Dat iedereen voor zich uitstaart in de auto in de spits komt misschien dat mensen in de spits beter moeten uitkijken voor het verkeer of niet?

Als ik op een rustige weg mensen zie rijden in de auto dan zie ik vaak genoeg dat ze lekker relaxed achter het stuur zitten te genieten van de rit.

als ik in de spits zit lig ik liever nog ff op bed

Misschien moet je plezier gaan beleven in de spits

De beste muziek in de auto, kopje koffie in de beker-drager?

Ik roep maar wat

quote:

Op zondag 21 oktober 2007 20:02 schreef Dromenvanger het volgende:
Misschien moet je plezier gaan beleven in de spits

De beste muziek in de auto, kopje koffie in de beker-drager?

Ik roep maar wat

Plezier beleven in de spits??? dat is voor mij onmogelijk. Altijd al zo geweest

Hoeft ook niet te betekenen dat die mensen verder een kutleven vol sleur hebben natuurlijk. Ik kan 's ochtends in de trein ook niet anders dan wezenloos voor me uitstaren, als ik al niet in slaap val. Dat betekent niet dat het overdag niet gewoon dolle pret is op m'n werk en dat ik 's avonds geen leuke dingen doe. Ochtenden zijn gewoon kut, en ik ben niet van plan om 's ochtends in de trein heel vrolijk te gaan doen alsof ik dat niet vind.

ik had als kind vaak dat ik een moment besloot om te gaan denken: wat ís dit eigenlijk? waarom ziet alles er zo uit, ik kijk uit mijn ogen maar waarom, wat ís dit eigenlijk?

oke, moeilijk uit te leggen maar is dat een beetje wat je bedoelt? hoe langer je ermee doorgaat hoe banger je word, op een bepaald moment moet je ook echt stoppen.

Maartel, het beste is gewoon accepteren dat je het hebt. Je bent niet de enigste.

In het begin is het erg. Na een maand wordt het minder. Het gaat steeds rustig bergaf. Na een maand of 4 gaat het ineens heel snel en heb je er geen last meer van. Na een tijdje heb je er bijna geen last van.

Er is een stichting opgericht. Omdat je niet mag zeggen of je het nou wel of niet hebt, verwijs ik je naar deze website.

Laat je overigens niet gek maken over dingen die niet waar zijn. Het is niet gevaarlijk. Ik heb zelf gelezen dat het voor veiligheid mechanisme dient. Maar dit durf ik niet zeker te zeggen dat dit waar is.

heb je misschien een lichte vorm van epilepsie zonder dat je het weet? ik heb puberteitsepilepsie gehad en wat jij beschrijft voelde ik toen ook erg. het gevoel er niet te zijn of net heel erg , en alle indrukken die zo sterk op je afkomen. probeer in zo n moment iets vast te houden, net als een pen of je mouw en daar aan te voelen en dat alleen te voelen. dat helpt en maakt je geest wat rustiger.

ps ik bedoel dit niet als diagnose. ik heb nu geen last meer van de epilepsie. maar ik snap wat je bedoelt. ik denk ook meer na dan mijn brein aankan. en het lijkt of de andere mensen maar gewoon doen. en niet hoeven na te denken. ken je dat gevoel, dat tijd en ruimte wegvallen? dan zit ik op de bank en heb ik het gevoel dat het een herinnering is. Dat ik er niet echt meer zit maar alleen in een gedachte van mezelf zo veel jaar later. Dat ik later over 50j terugdenk aan mijn eind 20er jaren. Maar dat later lijkt dat nu. Heel vaag en moeilijk uit te leggen. Maar weet je, soms moet je het nadenken stoppen en oppervlakkig mee doen met de wereld. Ik weet niet wat het antwoord is, ik weet niet eens wat de vraag is. Je kan er naar zoeken, maar misschien is er gewoon geen antwoord.

Ik zou een specialist bezoeken, ondanks afwezigheid huisarts. Kan 'gevaarlijke' situatie zijn. Tevens gezond eten, eventueel sporten, geen drugs of alcohol of koffie gebruiken.

quote:

Op zondag 21 oktober 2007 20:26 schreef thaleia het volgende:
Hoeft ook niet te betekenen dat die mensen verder een kutleven vol sleur hebben natuurlijk. Ik kan 's ochtends in de trein ook niet anders dan wezenloos voor me uitstaren, als ik al niet in slaap val. Dat betekent niet dat het overdag niet gewoon dolle pret is op m'n werk en dat ik 's avonds geen leuke dingen doe. Ochtenden zijn gewoon kut, en ik ben niet van plan om 's ochtends in de trein heel vrolijk te gaan doen alsof ik dat niet vind.

Ik probeer het leven meestal toch wel zo aangenaam mogelijk te maken. en ondertussen zwelg ik dan een beetje in het gevoel: wat is het vroeg en wat ben ik toch zielig dat ik zo vroeg moet opstaan. Ik ben vast raar, maar dat vind ik ook wel een beetje lekker. Daar drink ik dan een kopje koffie bij in de trein. En dat zit ik ook wezenloos, maar toch enigszins glimlachend naar buiten te staren. Als ik heel eerlijk ben: ik geniet daar zelfs een klein beetje van. Juist als ik brak en moe ben.

Ik ken het gevoel, het overkomt me weleens als ik praat met mensen. Waar het bij mij mee gepaard gaat is het idee "jezus, wat een onzinnig gedoe is dit allemaal. Het is allemaal één groot toneelstuk en ik speel wel weer mee"

Maar goed, het komt vrij sporadisch voor en alleen als ik m'n gedachten laat lopen, ik kan mezelf er ook zo weer uit halen.

Overigens ervaar ik het niet als vervelend.

quote:

Op donderdag 18 oktober 2007 23:34 schreef BaajGuardian het volgende:
Ik zou het niet weten. wat is er tegen te doen, het is een realisatie niet een ziekte ofzo.

.

quote:

Op zondag 21 oktober 2007 13:25 schreef BaajGuardian het volgende:
De maatschappij is ook nep, en mensen beginnen dat te realiseren en dat scheurt je uit je gemaakte persoon.

Echt, doe normaal met je pseudo-intellectuele guru-onzin. Hier help je niemand mee en je verschaft absoluut geen wijsheid, maar verkondigt alleen je mening n.a.v. eigen frustraties.

Ach, ik heb dat ook regelmatig, alles gaat dan ff op de automatische piloot.. Alsof je jezelf vanaf een afstandje bekijkt.. Heb het ook al heel lang, zolang als ik mezelf kan herinneren..
Kan mezelf nog herinneren dat klasgenoten op de middelbare school ooit eens een keer over drugsgebruik praatten, en ik toen heb gezegd: "mwah, ik hoef heul geen drugs te gebruiken om te trippen, gaat zo vanzelf wel.."
Af en toe het gevoel alsof je om je eigen lichaam heen zweeft of zo, je hebt wel een bepaalde vorm van controle, je bent niet beperkter in je doen en laten alsdat je normaal zou zijn, maar gewoon een gevoel van.. Afstand van jezelf of zo. Voelt nog steeds vreemd, maar ik heb er persoonlijk geen last van. 4 dagen achter elkaar heb ik ec hter gelukkig nog nooit meegemaaakt, lijkt mij inderdaad toch knap vervelend.

quote:

Op zondag 21 oktober 2007 22:24 schreef Maartel het volgende:
De huisarts is gelukkig niet afwezig, daar ga ik morgen langs..
M'n psychiater is momenteel wegens ziekte afwezig..
Ik denk dat het niet echt gevaarlijk is, het lijkt al wat beter te gaan, maar ik denk dat het vooral iets psyschisch is wat mogelijk wel erger kan worden als ik nu niet 'ingrijp'...

Zo kwam het op mij ook over, ookal ben ik absoluut een leek. Feit dat je het erkent, is al een hele geruststellende factor. Ik geloof neit dat je bang hoeft te zijn dat er iets onrepareerbaars 'knapt' ofzo. . Mooi dat je naar de huisarts gaat, maar laat je neit al te makkelijk afwimpelen. Die mensen hebben over het algemeen beperkte psychologische kennis, het is veelal giswerk. Het is sowieso al moeilijk psychologische oordelen te doen, laat staan in korte gesprekken zoals met de huisarts. Laat even weten hoe het is gegaan en sterkte ermee. .

quote:

Op zondag 21 oktober 2007 22:28 schreef PopeOfTheSubspace het volgende:

[..]

.
[..]

Echt, doe normaal met je pseudo-intellectuele guru-onzin. Hier help je niemand mee en je verschaft absoluut geen wijsheid, maar verkondigt alleen je mening n.a.v. eigen frustraties.

Nou inderdaad. Meteen aan de anti-psychotica, dat helpt!

Het is gewoon een overbelasting van je geest, een teken dat je even rustig aan moet doen en zoveel mogelijk stress moet vermeiden. (En ja, ik spreek uit ervaring). Stress maakt meer kapot dan je lief is. Je meteen laten consulteren naar psychiater door een paar panische kneusjes hier op fok is erg naïef.

Meer ontspanning, wandeling in het bos, creatieve uitingen helpen om je psyche weer terug in balans te krijgen.