Peuter straffen.

Als jij, de reden dat je kind op dit moment moeilijk is, niet kan veranderen; denk ik dat het onredelijk is om van een kind van nog geen 2 jaar oud te vragen om zijn gedrag aan te passen.

Geef 'm veel aandacht, doe samen leuke dingen en laat zien dat hij heel belangrijk is.

Hoi hoi,

moeilijk hoor zo'n deugniet. Inderdaad net als Doeka zegt: overladen met positieve aandacht. Als tie wat ouder is zal apart zetten wel gaan, als is het maar een halve minuut. En het beloningssysteem met bijvoorbeeld stickers werkt ook goed.

Succes ermee!

Gewoon zeggen dat het niet mag is zo moeilijk toch niet?

ik zou hem zelf laten merken wat hij doet. Bijvoorbeeld als hij iets morst het zelf mee laten op doen (als je denkt dat het expres is dan he)_{dit niet doen wanneer hij iets anders fout doet ofzo, ben opzich best anti tikken geven zou ik zelf ook niet doen, maar hij mag dat ook niet en dan vind ik dat ie ook wel mag voelen hoe het bij iemand anders voelt, dus waarom hij het niet mag doen}. Als hij iemand slaat of knijpt bij hem even terug doen (niet te hard maar op de manier dat hij wel weet dat het niet fijn is). Bij he behang ook iets passends bedenken (ik kan zou gouw niets bedenken) misschien dat dit wat helpt

[ Bericht 25% gewijzigd door hilliebillie op 14-10-2007 12:18:12 (aanvulling) ]

Herhaling, herhaling, herhaling én zeeeer consequent zijn. Wat vandaag niet mag, mag morgen ook niet, en als papa thuis is ook niet. Goed nadenken over wát je verbiedt. Teveel verbieden werkt averechts.

Als je consequent blijft wordt het vanzelf makkelijker, maarja, het blijven peuters hè?

Wat wij deden/doen, is onze kinderen ons aan laten kijken´(we gaan dus op de knieen), zeggen dat iets niet mag en heel kort waarom, daarna moeten ze in de hoek of op de trap (1 minuut per levensjaar). Daarna halen we ze weer uit de hoek en vragen we of ze het niet meer doen en eventueel een verontschuldiging. Dan pas mogen ze uit de hoek.

En ja, ze gaan de hoek uit. Wij zetten ze dan weer terug en beginnen opnieuw met tellen. Al moet het 100x opnieuw.

quote:

Op zondag 14 oktober 2007 12:17 schreef MamavAron het volgende:
Stickersysteem zou ik dat nu al kunnen doen?.. Dan ga ik meteen aan de slag met een velletje en koop ik morgen stickers, ben alleen bang dat hij het nut er niet van inziet.

Die stickers is hij morgen weer vergeten. Echt, met consequent zijn én doorzetten werkt echt het beste.

quote:

Op zondag 14 oktober 2007 12:17 schreef MamavAron het volgende:


Stickersysteem zou ik dat nu al kunnen doen?.. Dan ga ik meteen aan de slag met een velletje en koop ik morgen stickers, ben alleen bang dat hij het nut er niet van inziet.

Nou stickers zijn wel mooi dat zal hij ook vinden het is een beloning om een mooi stickertje uit te mogen zoeken nadat hij iets goeds gedaan heeft, en bijvoorbeeld bij 10 kleine stickers een grote mogen plakken en bij ... stickers een ander klein presentje krijgen. als hij dat weet en als je hem er aan herrinderd.. volgens mij houden alle kinderen er van om iets leuks te krijgen.. ook de kinderen die nog geen twee zijn..

Nouja, voor mijn kinderen hadden/hebben stickers geen enkele waarde, dus werkte hebt bij ons niet. Het enige wat ons echt goed werkt is consequent en duidelijk zijn. En ja, al moeten we de kinderen 200x terugzetten, ze gaan terug in de hoek.

Consequent zijn werkt idd het beste; en ik denk dat hij nog veel te jong is voor een stickersysteem.
Als-ie heel verdrietig is omdat pappa er niet is kun je misschien samen met hem een mooie tekening maken en opsturen.
En verder zal hij het uiteindelijk gewoon moeten accepteren dat pappa er niet is.

En bovenal je natuurlijk niet gek laten maken door zo'n smurf; jij bent de ouder, en jij bepaalt wat er gebeurt.

quote:

Op zondag 14 oktober 2007 12:19 schreef Tinkepink het volgende:

[..]

Die stickers is hij morgen weer vergeten. Echt, met consequent zijn én doorzetten werkt echt het beste.

het stickerplak vel moet ook wel op een zichtbare plaats hangen en er moet ook aan herrinderd worden (om maar wat te noemen 'als je nu netjes eet mag je straks een stickertje plakken' en dat dan ook direct na het eten laten doen zodat het verband er nog is)

consequent door blijven zetten is zoals je eerder zei inderdaad ook heel belangrijk maar ik denk dat een systeem van straffen en een systeem van belonen goed te combineren valt

WIj belonen met het doen van een extra spelletje of extra aandacht. Ik hou niet zo van materiele beloningen en mijn kinderen boeit het gelukkig ook niet zo. Maar dat is een keuze die ieder voor zich moet maken

Mischien om duidelijkheid te verschaffen omtrent papa is het misschien ook leuk om een soort van advent kalender te maken. elke dag een vakje open maken en bij het laatste vakje komt papa die dag thuis. En dan die kalender in het teken van papa bijvoorbeeld een tekening die hij van papa gemaakt heeft en eenfoto. En dan ik de vakjes elke dag een klein dingetje (bv de ene keer een snoepje (tumtum ofzo) en de andere keer een klein cadeautje. Hang het op een goed zichtbare plaats zodat hij het goed kan zien en als er mensen langs komen dat hij ook kan zeggen "kijk eens.. nog zoveel dagen en dan komt papa thuis" En als je bijvoorbeeld vooraf weet wanneer hij weer gaat bellen kun je dat bijvoorbeeld er ook bij tekenen op de kalender.

ik weet niet of je het idee wat vind, was ook maar in en opwelling _{ik heb zelf trouwens (nog) geen kinderen maar zie wel hoe m'n schoonfamilie er mee omgaat}


oh zie nu dat je het idee zelf ook al had

Inderdaad. Kiezen voor één soort straf en dat conseqent inzetten zodat je kindje weet wát niet mag en wát de straf is als hij het toch doet. En verder, veel aandacht. Maar dat is natuurlijk vanzelfsprekend.
_{Al heb ik ook gemerkt dat teveel aandacht ook niet goed is, want dan zit je met een kind dat zich niet zelf kan vermaken.}

MamavAron,
Dat hij naar iedereen luisterd is heel normaal hoor. Jij bent op dit moment het enige veilig in zijn leven. ZIjn houvast waar hij zichzelf mag zijn. Als hij bv bij oma, kdv enz is moet hij zich gedragen.
Doordat zijn vader er nu niet is is dat voor hem moeilijk te bevatten want hoe leg je een kind uit wat zijn vader nu doet en waar hij is. Hoe lang hij wegblijft kan je hem ook niet duidleijk maken helaas. Dus zal hij ondeugend zijn in zijn vertrouwde omgeving en uitproberen hoever hij hier in kan gaan.

Het belangrijkste is dat je blijft herhalen, wat niet mag en waarom niet, hem iedere keer op dezelfde manier "straffen" en hem duidelijk maken dat hij zichzelf mag zijn bij jiou binnen de grenzen die jij aangeeft. Laten merken dat jij bij hem blijft en niet net als zijn vader weggaat.

Heel veel succes en het loont echt het doorzetten.

groetjes

Ik denk dat er niks mis is met een corrigierende tik rond die leeftijd. Blijkbaar is 'ie compleet niet onder de indruk van jouw boosheid. Enige manier om hem te leren dat jouw boze buien echt wel minder leuk kunnen uitpakken voor hem is bij een flik pak op z'n broek. Na een paar keer gaat 'ie mamma's boze gezichtsuitdrukkingen echt niet meer grappig vinden want hij weet dat dat resulteert in een pak slaag. Woppa.

Toevoeging:
Als je het doet, doe het dan rustig. Met een redelijke normale stem en leg hem uit waarom je hem nu gaat straffen. Daarna eventjes afkoel tijd. En dan als het weer rustig is eventjes tijd voor iets leuks. Mamma kan ook leuk zijn maar ze heeft grenzen.

[ Bericht 6% gewijzigd door SpecialK op 14-10-2007 13:29:57 ]

quote:

Op zondag 14 oktober 2007 13:24 schreef SpecialK het volgende:
Ik denk dat er niks mis is met een corrigierende tik rond die leeftijd. Blijkbaar is 'ie compleet niet onder de indruk van jouw boosheid. Enige manier om hem te leren dat jouw boze buien echt wel minder leuk kunnen uitpakken voor hem is bij een flik pak op z'n broek. Na een paar keer gaat 'ie mamma's boze gezichtsuitdrukkingen echt niet meer grappig vinden want hij weet dat dat resulteert in een pak slaag. Woppa.

En de volgende keer dat haar zoontje boos is en niet oplet krijgt ze een tik van hem . Want mama doet dat ook als ze boos is je een tik geven.
Ik leer mijn kind dat ze niet mag slaan wat geeft mij dan het recht om haar wel te slaan?

MamavAron,
Als ik je een tip mag geven probeer een plekje voor "Straf" waar je hem kan zien als je bv in de woonkamer bent of kan horen, op de gang, traptrede, plekje of stoeltje in de kamer. Dan kan hij niet gevaarlijk doen jij kan hem in de gaten houden en ondetussen verder gaan met je eigen ding. En persoonlijk vind ik de slaapkamer van een kind een veilige leuke plek om te slapen en te spelen wat niet in combi valt met "straffen". Wel als ze wat ouder zijn. Maar nu nog niet denk ik.
Maar dat is een gevoel wat ik er bij heb en wat niet iedereen heeft.

groetjes

Ik ben het helemaal eens met Tinkepink en dat werkt voor mij ook. Al wordt je er zelf wel verschrikkelijk moe van als hij 101 keer wegloopt. Dat wordt steeds minder en op een gegeven moment weten ze dat het geen zin heeft.

Onze Joshua is precies zo volgens jouw beschrijving van je 2 jarige peuter. Hij zal juist jouw uitproberen om te kijken waar je grenzen liggen. En dan is dus het enige doorzetten en consequent zijn. Succes

quote:

Op zondag 14 oktober 2007 13:28 schreef klein_spookje het volgende:

[..]

En de volgende keer dat haar zoontje boos is en niet oplet krijgt ze een tik van hem . Want mama doet dat ook als ze boos is je een tik geven.
Ik leer mijn kind dat ze niet mag slaan wat geeft mij dan het recht om haar wel te slaan?

Lees m'n toevoeging even

quote:

Op zondag 14 oktober 2007 12:12 schreef Megumi het volgende:
Gewoon zeggen dat het niet mag is zo moeilijk toch niet?

En ook uitleggen waarom dat niet mag he!
Heel belangrijk bij kinderen,
EHEH mag niet! Zegt ze niets, maar wel als je zegt: je mag dat behang er niet aftrekken! Anders moet mama nieuwe behang plakken en kopen!

Heel veel uitleggen is mega belangrijk!

Een kind straffen is niet eens nodig nml.

Heeft een kind ook geen periode waarin die gewoon wil kijken hoever die kan gaan, dus juist bij dingen waarvan die weet dat de ouder(s) het niet wil(len) hebben nog een keer doorgaan. De zoektocht wie als eerste opgeeft, de dreumes of de volwassene die het voor het zeggen heeft nog. Dat alleen jij als ouder (en je man waarschijnlijk als die thuis geweest was) last van een ongehoorzame dreumes hebben is omdat andere volwassenen niet zijn directe "leidinggevenden" zijn

Rangorde bepalen zeg maar, met eventuele gevolgen voor later (als je een kind met 20 maanden na 1 keer zeuren hun zin geeft, weiger dat kind met 4 maar eens wat, en kijk hoe dat kind je met 12 de baas is).

Ik heb zelf geen kinderen (en dus makkelijk praten) maar nee zou bij mij ook nee zijn, en een minuut in de hoek zou ook een minuut in de hoek zijn. Niet morgen anders omdat dat mij beter uitkomt, of nog erger die minuut is 5 seconden omdat dreumes lief al 10 keer heeft zitten testen wie eerder opgeeft, hij met weglopen, of jij met terugzetten.
Het kost je nu misschien een half uurtje om hem de "verliezer" te laten zijn, maar anders loop je het risico dat die op zijn 12de ook weet dat jij de verliezer zult zijn, en je met een zeer vervelende puber last zult hebben

Ik zou dus wel van alles met hem blijven doen met betrekking tot zijn vader, maar zou hem vooral niet teveel zijn zin geven tijdens zijn uittesten "omdat die het toch al zo moeilijk heeft zonder aanwezige vader", het lijkt me elke keer een afweging, is het dat papa weg is waar die mee zit, of wordt het feit dat papa weg is nu gebruikt om mij te testen in hoe concequent (niet eens streng) ik beng.

quote:

Op zondag 14 oktober 2007 12:12 schreef MamavAron het volgende:
Nou zijn vader is voor 4 maanden weg op uitzending, daar kan ik weinig aan doen.
maar dit houd dan toch niet in dat ik alles maar goed moet vinden?
Ik laat hem al erg veel rauzen buiten, ik schilder met hem, ik wandel met hem, en speel met hem..
Als hij om papa vraagt leg ik zo goed mogenlijk in kleine mensen taal uit dat hij er niet is.

Aandacht komt hij echt niets te kort, maar het lijkt wel of hij compleet bout aan me heeft.
Hij vind het maar grappig als ik boos word, en ik krijg van mensen te horen, ach geef hem toch een tik, maar dit wil ik niet!!.. Juist omdat er een kern in zit dat hij zo is... maar ik zou wel graag willen weten hoe jullie de kleintjes duidelijk maken dat dit niet getolereerd word.

Mijn man was vorig jaar voor 4 maanden uitgezonden en ik had toen ook de zorg voor onze dochter in mijn uppie. Zij was op het moment dat haar vader weg ging ook 20 maanden en net 2 jaar oud toen papa weer thuis kwam. Ik merkte ook dat zij toen op negatieve manier aandacht vraagde maar boos worden heeft geen zin. Je kind mist zijn of haar vader op dat moment en snapt niet waarom die weg is. Wat ik deed was een foto van haarvader inlijsten, op haar kamer zetten en we gaven bij het opstaan en naar bed gaan papa een kusje en als ze watwou vertellen aan haar vader en dat kon niet altijd omdat hij in het buitenland zat mocht ze het aan de foto vertellen en dan zei ik dat papa haar wel hoorde. Ik mailde dan meestal wat ze had verteld zodat als papa belde hij precies kon vertellen wat zij had gezegt. Maar ik had ook vreselijk veel moeite met haar gedrag. Het kan geen kwaad om ook "straf" te geven als het de spuigaten uit loopt. Behang van de muur trekken is best iets waar je boos om mag worden want dat hoort gewoon niet. Een kind snapt best veel en je kan een hoop uitleggen. Maar ik weet uit ervaring dat het alleen voor je kind zorgen als je partner is uitgezonden behoorlijk zwaar kan zijn.

Ooh die spanning die er hangt in huis voor de vader op uitzending gaat is wel degelijk goed te voelen voor zo een kleintje. En ik vond het vreselijk om hem uit te moeten zwaaien op eindhoven met hem aan het ene kant van de glazen wand en mijn dochter aan de andere kant die haar armpjes omhoog deed en zei dat papa haar moest tillen. Dat moment was zo hartverscheurend, ik ben echt heel blij dat hij de dienst heeft verlaten na 10 jaar. Ook al kan je kind niet zo goed praten hij communiceert toch op zijn manier met jou en je man. Misschien toch hem een kinderlijstje geven (ikea) met een foto van papa en hem er daar gewoon mee laten spelen.

Mocht het echt te zwaar voor je worden, je hebt als het goed is van je man een lijst met telefoonnummers gekregen en je kan die gerust bellen en desnoods een afspraak maken met een kinderpsycoloog of hoe zo iemand ook heet die misschien advies kan geven over dit soort gedrag in dit soort situaties.

Het wordt in de loop van de komende weken een stukje makkelijker. Tenminste bij mijn dochter merkte ik na een paar weken al verschil. Het enige wat je kan doen voor je zoon nu is gewoon veel positieve aandacht geven en bij alles wat buiten de perken gaat (dus wat hij normaal niet mag doen) uitleggen waarom niet en zeggen dat mama dat niet leuk vindt. Mijn dochter is inmiddels 3 jaar en 2 maanden oud en die leg ik dus uit dat als zij iets stuk maakt mama geld moeten uitgeven om dat te vervangen en we dus geen centjes hebben voor iets lekkers of wat leuks doen. Werkt prima. Er zit natuurlijk wel een ruim een jaar tussen mijn dochter en jouw zoon maar je snapt wel wat ik bedoel.

quote:

Op zondag 14 oktober 2007 12:18 schreef Tinkepink het volgende:
Wat wij deden/doen, is onze kinderen ons aan laten kijken´(we gaan dus op de knieen), zeggen dat iets niet mag en heel kort waarom, daarna moeten ze in de hoek of op de trap (1 minuut per levensjaar). Daarna halen we ze weer uit de hoek en vragen we of ze het niet meer doen en eventueel een verontschuldiging. Dan pas mogen ze uit de hoek.

Dit doen wij ook, en werkt goed. Ik heb af en toe zelf even die minuutjes nodig om af te koelen, als ze iets echt heel erg stouts hebben gedaan, dus dat is een bijkomend voordeel!

Ik ben vreselijk consequent, mijn man heeft de neiging daar van af te wijken, maar één blik van mij en hij is ook consequent. Echt, het helpt. Het is moeilijk, en soms lijkt het alsof je totaal niet doordringt tot je kindje, maar just persevere en uiteindelijk gaat het goed! Succes!

Nog even een aanvulling; ik weet uit ervaring hoe het is als je vader op uitzending is. Mijn vader is 2x op uitzending geweest toen ik een puber was, maar ik had ook nog een jonger zusjes en jongere broertjes. Ik kan me nog goed herinneren dat wij alle 4 een stul lastiger waren, maar dat komt echt (bij ons dan!) omdat papa weg is, je niet kan bellen, je op televisie ziet dat het daar echt nog oorlog is, en dat zijn zulke heftige gevoelens als kind/puber dat je niet goed weet wat te doen. En dan ga je 'tekeer' tegen de enige nog veilige bereikbare persoon: mama (of papa natuurlijk, als het mama is die op uitzending is). Want je weet als kind dat mama dat snapt, en dat je straks even kan uithuilen.
Ik was natuurlijk al een heel stuk ouder dan jouw zoontje is nu, maar hij heeft zeker door dat zijn papa weg is, als je zo schrijft over die foto's! Ik denk dat je gewoon consequent moet blijven als hij ondeugend is, maar, als je denkt dat het echt met papa te maken heeft, geef hem dan een extra dikke knuffel als hij uit de naughty corner komt. En zeg tegen hem dat jij papa ook mist, maar dat je zoontje zo'n grote en flinke knul is en dat als hij braaf is papa extra trots is op hem. Wie weet helpt het... iig heel veel sterkte, het is zo moeilijk als iemand zo dicht bij je op uitzending is.

Ik moet bij dit topic gelijk denken aan een docu die deze week op NOVA was, over lastig opvoedbare (zeg maar gerust probleem)kleuters. De strategie geldt eigenlijk voor alle leeftijden: voor kleuters, maar net zo goed pubers en op zich zelfs voor volwassen.
Wat is de truc? Negatief gedrag zoveel mogelijk negeren en vooral NIET belonen met aandacht. Als er echt gesloopt wordt, dan zeg je dat je dat liever niet hebt, maar blijf negeren. Positief gedrag beloon je juist wel goed met extra aandacht. Zoveel mogelijk complimentjes geven om goed gedrag. Ieder kind vindt het fijn om te zien dat mama hem aandacht geeft, en het kind moet zien dat hij dat vooral met goed gedrag en niet met ondeugend gedrag voor elkaar krijgt, want anders tsimuleer je het ondeugende gedrag alleen maar.

Maargoed, dit klinkt iets te eenvoudig uit de mond van een niet-moeder

Ik denk dat die anapak ook werkt bij gewone kleuters om problemen te voorkomen. Als je de uitzending terug wilt kijken, hij staat nu hier: http://www.uitzendinggemist.nl/index.php/aflevering?aflID=5688556&md5=973c62db3d6a3360b9d9fd9018a8734f

quote:

Op zondag 14 oktober 2007 12:15 schreef hilliebillie het volgende:
ik zou hem zelf laten merken wat hij doet. Bijvoorbeeld als hij iets morst het zelf mee laten op doen (als je denkt dat het expres is dan he)
(..)
Bij he behang ook iets passends bedenken (ik kan zou gouw niets bedenken) misschien dat dit wat helpt

Voor het behang had ik een keertje gelezen om het zelf terug te laten plakken. Hebben we hier ook een keer toegepast en hoewel ik verwacht had dat ze dat juist leuk zou vinden, vond ze het echt een straf. Ze heeft ook geen behang meer getrokken. Het plakresultaat is niet echt mooi te noemen, maar ik kan er nog elke keer om lachen als ik het zie .