Uit de papieren Telegraaf
quote:
Alle media wilden háár verhaal, maar Anita Schuts, ex-levenspartner van de doodgeschoten vastgoedbaron Willem Endstra, sprak alleen met de politie. Tot deze week. Na het bizarre overlijden van Bram Zeegers vertelt ze in een EXCLUSIEF interview met De Telegraaf over haar jaren met Endstra, de claim op diens nalatenschap en de xtc-dood van Zeegers: „Wel bizar dat hij net nu overlijdt…”
Weduwe vermoorde Willem Endstra niet bang dat getuigenis over Holleeder haar fataal wordt
ANITA SCHUTS: „Ik beschouw mezelf NIET als doelwit”
„Dood Bram Zeegers bizar”
door JOHN VAN DEN HEUVEL en BERT HUISJES
AMSTERDAM, zaterdag
Ja, ze gaat misschien wel naar de begrafenis van Abraham Zeegers. Net zo goed als ze de afgelopen week aan een overdosis xtc gestorven ex-advocaat moreel steunde bij diens getuigenis in de rechtszaal tegen Willem Holleeder.
Vertwijfeld vraagt Anita Schuts zich af wat er allemaal om haar heen gebeurt. „Houdt het dan nooit op? Eindelijk zaten Eva (het dochtertje van Schuts en Endstra) en ik weer in wat rustiger vaarwater. En dan gebeurt dit. Misschien dat iedereen die in het Holleederproces heeft getuigd zich nu onveilig gaat voelen. Maar ik beschouw mezelf niet als doelwit.”
In eerste instantie was Anita Schuts opgelucht toen de Amsterdamse recherche donderdagavond de waarschijnlijke doodsoorzaak van Bram Zeegers bekendmaakte. De ’kroongetuige’ in de Holleeder-zaak zou de avond voor zijn overlijden met zijn Braziliaanse vriendin extreem zuivere xtc hebben geslikt. De pillen bevatten 97 procent mdma, een volgens het Nederlands Forensisch Instituut dodelijke hoeveelheid. Een link tussen de dood van Zeegers en de rechtszaak tegen Holleeder is er volgens politie en justitie niet.
„Bij de politie heb ik slechts herhaald wat Wim mij allemaal heeft verteld”
„Tja, wat moet je daar nu mee”, verzucht Anita Schuts. „Natuurlijk ben ik blij dat Bram Zeegers niet met opzet lijkt te zijn gedood. Ik hoop écht dat het zo is, maar vind het allemaal wel heel toevallig. En met mij héél veel mensen. Het is hoe dan ook heel tragisch dat-ie zo om het leven is gekomen. Ik vind het wel heel erg wat er is gebeurd. Zo’n dood gun je toch niemand?”
De politie surveilleerde afgelopen dagen extra door haar straat, maar ze reageert daar tamelijk laconiek op. Ze heeft geen reden om bang te zijn voor wie dan ook, zegt Anita Schuts. „Waarom zou ik?” In het kantoor van haar raadsman mr. Jonathan Tobing aan de Vossiusstraat – op een steenworp afstand van haar winkel in de PC Hooftstraat – oogt ze ontspannen. In het begin is Anita Schuts boos, vooral over alle publiciteit die er rond haar is. „In de media wordt mij een grotere rol in het Holleeder-proces toegedicht dan er daadwerkelijk is. Ik heb de politie alleen maar verteld over wat ik de afgelopen jaren heb gezien en gehoord.”
Als Anita over Endstra spreekt, heeft ze het niet over ’Willem’ maar over ’Wim’. „Ik heb bij de politie slechts herhaald wat Wim mij steeds vertelde over Holleeder. Ja, ook dat hij zei: ’Als ik word vermoord, dan zit Holleeder erachter’. Maar gelukkig ben ik niet de enige die dat uit Wims mond heeft gehoord. Over de zaken van Wim weet ik helemaal niets Hij vertelde me nooit wat over zijn business.”
Het telefoontje dat Schuts kreeg over de dood van Zeegers, bracht haar behoorlijk van haar stuk. „Toch schrok ik niet heel erg. Het was bijna alsof ik het verwachtte. Heel luguber. Vooral ook omdat we niet direct wisten hoe hij aan zijn einde was gekomen.”
Anita Schuts baarde opzien met haar verschijning in de bunker toen Zeegers anderhalve week geleden zijn getuigenis tegen Willem Holleeder volbracht. Ze ontkent dat ze zelf naar de bunker ging om de verdedigingsstrategie van Holleeder te doorkruisen. Anita: „Ik heb daar nooit aan gedacht. Ik zat ’s ochtends bij mijn raadsman Tobing om te praten over de erfeniskwestie. We wisten dat Bram Zeegers die dag tegen Holleeder zou getuigen en ik wilde het horen.” Tobing valt bij: „Ik zei tegen haar: Anita kun je het aan? Toen zijn we gegaan.”
Ongewild was ze die dag zelf het middelpunt van een meningsverschil tussen Willem Holleeder en zijn advocaat Jan Hein Kuijpers. Toen Schuts met Tobing in de rechtszaal wilde plaatsnemen, stak Kuijpers daar een stokje voor. De advocaat kreeg van de rechtbank gelijk. Om juridische redenen (Schuts zou mogelijk in een later stadium nog als getuige in de rechtszaal moeten verschijnen en mocht daarom geen kennisnemen van de verklaringen van Zeegers) werd haar verzocht te vertrekken. Willem Holleeder voorkwam dit, naar zijn zeggen uit mededogen met de weduwe van Willem Endstra.
„Ach, dat leek aardig”, blikt Schuts terug. „Maar later las ik, dat hij zou hebben gezegd dat wij zo’n goede band hadden. Dat is echt onzin. Voor 2000 gingen Wim en ik wel eens met Holleeder en zijn vriendin Maike uit eten. Daarna niet meer. Wim wilde sowieso niet dat ik contacten had met Holleeder en Maike.”
Toch verklaarde Schuts tegenover de politie dat zij namens Wim één keer 50.000 gulden aan Holleeder had overhandigd. Endstra vertelde zijn vriendin geregeld over zijn afpersing. ’Ze moeten weer meer’. Ook klaagde hij tegen haar ’dat hij er niet meer uitkwam’. Endstra, volgens Schuts tegenover de politie: ’Ik heb een pistool op mijn hoofd gehad. Een paar Joegoslaven’.
Anita Schuts: „Een paar dagen voor zijn dood had ik nog een gesprek met Wim. Hij vertelde me, terwijl hij op het punt stond naar Tel Aviv te vertrekken, dat hij nu écht zou worden vermoord. Ik was er niet van onder de indruk, want ik had het allemaal al zo vaak gehoord. Toen ik er verder op door wilde gaan, was hij eigenlijk al de deur uit. De spanningen in onze relatie waren beduidend minder. Ik woonde in ons huis in de Diepenbrockstraat en Wim in ons appartement in IJmuiden, waar hij zich veiliger voelde. Daardoor was de relatie minder hectisch en rustiger.”
Het moment in 2004 dat ze hoorde dat de vader van haar kind was vermoord, herinnert Anita Schuts zich nog als de dag van gisteren. „Ik kreeg een vreemd telefoontje van een vriendin, die op bezorgde toon vroeg hoe het met me ging. Ik begreep het niet, maar kreeg wel een onheilspellend gevoel. Ik belde naar kantoor en kreeg de boekhouder aan de lijn. Die zei alleen maar: ’Anita, het is gebeurd’. Het was waar we allemaal rekening mee hielden en bang voor waren.”
Endstra had vele vriendinnen. Anita Schuts werd door Holleeder aangeduid als zijn ’hoofdvrouw’. „Ik vond dat behoorlijk kwetsend”, aldus Schuts. „Ik heb veertien jaar met Wim samengeleefd en we hebben samen een dochtertje. Ook kan ik me opwinden over het verhaal dat ik uit zou zijn op de centen. Toen ik Wim leerde kennen, was ik een zelfstandige vrouw met een eigen carrière. Ik ben jarenlang lerares en daarna fotomodel geweest. Wim heeft zelfs maandenlang achter míj aangelopen en me op ouderwetse manier versierd.”
Anita Schuts woont inmiddels niet meer in Endstra’s villa aan de Diepenbrockstraat. „Het pand moet grondig worden verbouwd en daar hadden Wim en ik geen zin in. Voor zijn dood had Wim beloofd dat hij een nieuw huis voor Eva en mij zou regelen. Hij heeft nog een bod op een woning gedaan. Ik heb dat allemaal zwart op wit. Als Wim er nog zou zijn, zouden we daar waarschijnlijk nog gewoond hebben.”
Ze vervolgt: „Nu zijn we bezig met de afwikkeling van de erfenis. Mijn dochter heeft in ieder geval recht op een bepaald deel, net als de andere vier kinderen van Wim. Er is wat mij betreft geen sprake van ordinaire ruzies met de familie Endstra. Ik bemoei me daar zo weinig mogelijk mee. Ik laat het aan mijn adviseurs over.”
„Dat ik een goede band met Holleeder zou hebben, is onzin”
In het boek ’Stille Willem’ wordt Anita Schuts door familieleden van Endstra als volgt afgeschilderd: ’Een aardig schattig meisje, aantrekkelijk met haar blonde haren en Burberryjasje. Maar aan de andere kant was ze als Glenn Close in Fatal Attraction. Ze duldde niet dat er een andere vrouw in haar buurt kwam. En ze moest altijd het duurste en het beste. Als er dan weer een nieuw klokje van Cartier was, zo eentje in de suikerpot gedoopt, zeurde ze tot ze haar zin kreeg’. Over dit soort passages maakt ze zich nog steeds heel erg boos. „Het tegendeel is waar. Wim vond mij heel erg zuinig. Dat vond hij juist een pluspunt.”
Hoewel Schuts onder andere om die passage het boek wilde verbieden, lijkt ze zich er nu niet meer druk om te maken. „Ach, mensen hebben altijd snel een oordeel klaar, vaak gebaseerd op jaloezie om wat voor reden dan ook. Zo kreeg ik bijvoorbeeld te horen dat ik niet meer welkom was bij de modeshow van een Amsterdamse couturier. Als reden wordt dan opgegeven dat een lid van het Koninklijk Huis ook komt en dat uit voorzorg mijn uitnodiging wordt ingetrokken. Dat is toch niet te geloven.”
„Door alles wat er om je heen gebeurt, krijg je een stempel op je gedrukt. Terwijl ik alleen maar heb herhaald wat Wim mij vertelde, net zo goed als andere mensen dat hebben gedaan. Het is toch wel heel bizar dat je daarom door de buitenwereld wordt veroordeeld.”
[i]"you left me standing here,
a long long time ago"[/i]