Gister weer hé

Ik had rijlessen en moest naar het station toe om met de trein naar de desbetreffende lokatie vervoerd te worden. De geweldige ingeving bereikte mij om eerst nog even een broodje te halen, aangezien de trein pas over 25 minuten zou vertrekken. Eenmaal in de Jan Linders aangekomen, zat de kassavrouw de hele tijd te praten met zo'n klant. Een toonbank vol etenswaren wachtte ongeduldig terwijl de kassavrouws trage hand zo'n 4 etenswaren per etmaal scande.
Na zes keer geirriteerd op mijn mobiel gekeken te hebben, waren de etenswaren eindelijk gescand. Maar nee: het lijden was niet voorbij. Kassamevrouw ging nog meer met mevrouw praten en mevrouw zei zelfs: "Sorry hoor, maar achter ons staan nog wat mensen, dus ik denk dat ik beter meer kan gaan, hihi". Ik knikte met vlammende ogen waarop Kassamevrouw antwoordde: "WELNEE, HIHIHIHIHI! DIE WACHTEN WEL EVEN!".
Na zo'n 34 jaar was ik eindelijk aan de beurt. Ik had een baard gekweekt die tot mijn buik kwam. Dat zag er ongeveer zo uit:
De baard.Ik keek naar de blonde kassajufvrouw. Mijn felrode ogen staarden in haar bruine ogen terwijl ik vol woede een vijftig euro biljet in haar hand duwde. Mijn bloedrode ogen gleden naar haar naamkaartje en las vol woede, angst, verdriet en ongeloof: "Truus".
De wereld stond op zijn kop. Ik viel met mijn hoofd door het plafond en viel zo regelrecht het universum in, opweg naar de zon om verbrand te worden. Hoe had dit kunnen gebeuren? Wederom een Truus? Hadden de Truusen soms een complot tegen mij gesmaad?
Het feit dat ik naar de zon vloog en verbrand werd moet je niet te serieus opvatten: dit is natuurlijk niet echt waar en slechts een poging tot uitdrukking hoe ik me op dat moment voelde. De zwaartekracht houdt ons op de aarde. [ Bericht 0% gewijzigd door Samsonneke op 01-12-2007 14:01:30 ]
De vliegende flipperkast wist ternauwernood te ontsnappen aan de vlijmscherpe wieken der ventilatoren.