Het probleem: Mijn 22 jarige broer (ik ben zelf 25), heeft twee weken terug een 15 jarig meisje leren kennen en dat begint nu tamelijk serieuze vormen aan te nemen: in mijn ogen een grote vergissing.
Ik weet dat er zat koppels zijn waar 7 jaar of meer tussen zit en dat 15-jarige meiden heel 'volwassen' kunnen overkomen. Maar ik ken mijn broertje te goed en dit heeft meer te maken met (misschien deels onbewust) met beide handen aangrijpen van iets wat hij maar niet kan krijgen van z'n eigen leeftijd.
Want het is niet zo dat hij op jongere meiden valt, maar meiden dichter bij z'n eigen leeftijd die hebben te goed door dat je met iemand als hem heel veel lol kunt hebben maar dat hij wel totaal ongeschikt is voor serieuzere zaken. Zat meiden van zijn leeftijd waar hij achteraan gelopen heeft, maar er is nog nooit een relatie uit gekomen.
Want hij heeft namelijk geen zelfdiscipline, is erg lui, kan geen afspraken houden of dingen fatsoenlijk regelen, kan slecht voor zichzelf zorgen of met geld omgaan en houdt weinig rekening met andere mensen. Kort gezegd: hij is een lamzak.
Maar hij komt hiermee dus in het dagelijks leven mee weg omdat hij iedere keer telkens net de afgrond weet te ontwijken dankzij zijn sterke sociale vaardigheden, vrienden en familie die hem tegen beter weten in blijven steunen een enorme hoop pure mazzel. Maar weinig mensen die hem dus kennen en nog steeds serieus nemen... behalve dus bijvoorbeeld gemakkelijk imponeerbare 15 jarige pubermeisjes..
Die zien alleen maar een erg aantrekkelijk uiterlijk en figuur (enigste minpuntje misschien z'n magere 1.72 waarmee je in dit 'langste' land ter wereld nogal aan de korte kant bent), gecombineerd met een zeer vlotte babbel, humor, gevoel voor mode, zeer sportief etc.
Het probleem is dat hij al kampt met een gebrek aan mensen van z'n eigen leeftijd die hem serieus nemen, en dit gerotzooi met een meid die wettelijk nog niet eens alcohol mag drinken, dat maakt het er absoluut niet beter op.
Nu zijn m'n ouders weer eens een maand weg op vakantie en zit hij samen met m'n andere (licht autistische, zich-nergens-mee-bemoeiende) 19 jarige broertje alleen thuis, iets wat niet altijd even vlot verloopt dus ik ben op het moment even regelmatig daar te vinden. (Het is overigens wel kenmerkend dat praktisch iedereen van mening is dat mijn erg vage, introverte, jongste broertje altijd veel volwassener overkomt dan z'n 3 jaar oudere sociaal populaire middelste broer).
En nu zijn we alledrie echt enorm verschillend en leven we alledrie in compleet verschillende werelden. Echter we zijn als broers wel heel erg 'close'. En het gedoe met m'n middelste broer is ook echt iets van de laatste 5 jaar wat zo gegroeid (alsof hij gewoon maar niet verantwoordelijk en volwassen wil worden).
Dus normaal wil ik me niet met dit soort dingen bemoeien en vind ik dat iedereen z'n eigen fouten moet maken om z'n eigen lessen ervan te leren. Echter ik ben bang dat hij nu een pad inslaat waarvan het einde zoek is, maar aboluut niet goed kan eindigen. En ik ben denk ik een van de weinigen die nog een beetje invloed op hem heeft.
Tot nu toe probeert hij het allemaal nog te verbergen en heb ik slechts af en toe een glimp van de meid in kwestie opgevangen. Maar ik betwijfel of deze 'relatie' stukgelopen is voordat z'n hele sociale omgeving ervan op de hoogte is en hij in de problemen ermee komt. Ik heb het niet over het geroddel, want kan hij gemakkerlijk hebben, maar ik heb het over goede vriendschappen die bekoelen of mensen (zoals bijvoorbeeld haar familie) die het simpelweg niet pikken.
Dus... iemand nog goed advies wat ik hieraan kan doen (of niet moet doen), wat goede, tactisch bewoorde argumenten om hem zover te krijgen dat hij haar vaarwel zegt ongeacht hoe 'goed het voelt'?
[ Bericht 0% gewijzigd door Vaagtekentje op 07-09-2007 03:41:47 ]