Je kent ze wel, die momenten dat je wel kunt huilen van geluk. Dat je uit elkaar spat van emotie, van liefde en trots.
Dus de officiele tegenhanger van het stoomafblaastopic, de goede kanten aan het hebben van kinderen.
Mijn moment gisteren:
Ik heb vandaag gehuild op de kermis
Eva wil al jaren mee naar de kermis maar haakt 10 meter vooraf al af vanwege de herrie.We zijn dus vanmiddag eerst met Bram en Iris geweest, die vonden het helemaal geweldig.
Om 4 uur kwam Eva thuis en ze wilde nog steeds naar de kermis. Wij uitgelegd dat het enorm veel herrie was maar dat we het gewoon gaan proberen. Zij lekker capuchon op voor de herrie (en voor de regen) en we gingen op weg. Vond ze het toch helemaal geweldig!! Ze is in de draaimolen geweest en daarna kwam het huilmoment:
Er was een soort autobaantje waarin auto's een circuitje rijden (elektrisch) en waar de kinderen in een autootje kunnen zitten.
Eva wilde wel maar vond het eng. Iris zei heel lief: ik ga wel met je mee eefje, dan hou ik je vast.
Iris en Eva in het autootje, Iris tegen Jeroen "geef mij de kaartjes maar papa, dan regel ik dat ook voor Eva"
En daar gingen ze, en stond moeders te huilen om het beschermende handje van Iris op Eva's schouder.
Uiteraard waren we zonder fototoestel, want we hadden eerlijk gezegd niet gedacht dat het zou lukken.
Daar krijg je toch ook een brok van in je keel. Wat een schatjes heb je toch.
Ik kom ook nog wel met mijn momenten, want ik kan niet kiezen.
Echt heel erg lief!
Dit was 'm, Lois.
