Depressief door de hormonen, deel 7

Ook ik lees/leef mee met jou en de andere YPPY. En het is al gezegd maar ook ik heb wel eens het idee: wat weet ik er nou van? En dan kom ik al snel niet verder dan een gemeend 'sterkte' oid.
Ik vind het echt heel knap hoe je bezig bent en het is echt verdrietig dat er zoveel dingen zijn die het allemaal niet makkelijk maken.

Fuente, goed te horen dat je je 1000 x beter voelt

Jullie hoeven niet allemaal te reageren hoor. Aan de views zie ik wel dat er mensen meelezen en met die nominaties ben ik verschillende keren genoemd, ik denk door dit topic. Al vind ik de reacties wel fijn.

Ik twijfel veel aan mezelf. Doe ik het wel goed? Kan het anders? Beter? Zit ik wel op de goede weg? In mijn omgeving is het moeilijk het daarover te hebben. Vriendinnen luisteren wel, maar als je zelf geen kinderen hebt is het denk ik nog moeilijker te begrijpen. Ik begrijp mezelf niet eens, laat staan een ander. Het liefste zou ik willen dat jullie zeggen dat ik me gewoon aanstel. Dat alles zo hoort. Dat het normaal is. Niet zeuren, gewoon doorgaan. Of juist een kritische opmerking, hoe ik iets misschien anders kan doen of een tips. Ik weet het eigenlijk niet.

Ze zouden vandaag bellen als ik doorging naar de volgende ronde Luchtbel en dat hebben ze niet gedaan. Ze hadden acht mensen uitgenodigd, wat ook best veel is natuurlijk, dat maakte de kans voor mij toch al kleiner. Het gaf me iets om uit te kijken naar de toekomst. Dat klinkt gek, maar ik was al aan het fantaseren over op de fiets naar m’n werk kunnen, om ’s avonds voor een cursus op-en-neer te kunnen en tussendoor thuis te eten enz.Maar wie weet kan dat in een volgende baan. Ik heb een tijdje niet over mezelf gepost, dat doe ik nu eigenlijk pas weer en ik weeg nu alles wat ik zeg drie keer af, om niks te veel te zeggen. Ik denk niet dat het met de borstvoeding samenhangt, het is pas zo erg sinds ik de hogere dosis medicijnen slik. Reacties zijn nooit nietszeggend.

Wat super Fuente, een andere baan die zo goed bevalt! Voor mijn zwangerschap ben ik veel afgevallen. Dat was zo heerlijk. Toen ik zwanger was, kwam ik erg veel aan. Ik wil graag terug naar toen. Niet omdat ik de illusie heb dat ik dan ‘gelukkig’ ben, maar omdat het gezonder is en omdat ik ervan baal dat medicijnen zoveel met je kunnen doen.

Sugar, in het kraambed en ook daarna heb ik me wel gedragen zoals het ‘hoorde’. Ik deed wat ik overal las en hoorde, het is ook niemand opgevallen dat het niet echt was. Mijzelf ook niet. Je doet zo snel sociaal wenselijk. Over een tweede had ik het gisteren even met de kraamhulp (tijdens de kraamvisite). Zij zei al dat je dan meer hulp krijgt en dat ze dan snel met medicijnen (kunnen) beginnen. Maar daarvan weet ik niet of ik dat wil, zei ik i.v.m. de borstvoeding. Haar reactie liet me al weer twijfelen. Er is totaal geen sprake van een tweede, maar door wat ze zei (dat een baby meer heeft aan een gelukkige en blije moeder) voelde ik me zo verschrikkelijk schuldig naar Anna toe. Heb ik dan niet de goede keuze gemaakt? Had ik het eerder moeten weten? Had ik wel meteen moeten stoppen met de borstvoeding en aan medicijnen beginnen? Ik hoef geen antwoord op deze vragen, ik weet dat ik heb gedaan wat toen goed was voor ons, maar alleen al het feit dat ik weer zo gaan twijfelen onzeker word, door een zinnetje van niks.
Tuurlijk houd ik vol, het moet.

De psychiater is op de hoogte Moonah. Hij had het al in de overdracht van de psycholoog gelezen en ik heb het ook verteld. Hij was eerst van plan om me over drie maanden af te laten bouwen. Dan had ik me een maand of 5 ‘goed’ gevoeld. Nu vindt hij dat ik af moet gaan bouwen als ik zelf vind dat het een paar maanden echt goed gaat. En hij zei al meteen dat het geen probleem was als ik over 6 maanden nog hetzelfde slik en dat ik tussendoor een extra afspraak kan maken (heb ik al vaker gedaan). Ik vind het zo wel fijn. Er is geen datum dat ik ‘moet’ gaan stoppen en ik kijk de komende tijd gewoon hoe het gaat. Misschien dat ik over een tijd wel minder neem, maar op de dosis blijf hangen die ik de eerste maanden had. Dat mag ook.

Tinkepink, dat verschil snap ik, ik kan er hier best makkelijk over vertellen, dat is een voordeel voor mij. Toch denk ik niet dat je iets niet moet zeggen omdat je denkt dat je me/ons kwetst. Als je hier zo open post, weet je dat er reacties kunnen komen waar je in eerste instantie niet zo blij mee bent. Toch, als je daar dan over na gaat denken, kun je daar juist veel aan hebben. Daarnaast hoop ik ook een beetje dat anderen, die er niet zo makkelijk over kunnen schrijven er iets aan hebben. Dat ze zich soms herkennen in verhalen en wel snel naar de huisarts stappen. Of lezen dat ze niet de enige zijn.

Snoopy, juist als je in een ‘andere wereld’ zit, kan het verhelderend zijn de mening van iemand die wel ‘op aarde’ zit te horen. Ik weet niet goed hoe ik het uit moet leggen, maar ik heb het gevoel dat mij hersens nu andere verbindingen leggen dan ze eigenlijk moeten doen. En ze worden wel steeds meer zoals het hoort, maar ik heb regelmatig dat ik denk “nee, zo denk ik omdat ik ziek ben, dit is niet echt”. Dan vraag ik J. of een vriendin om het vanaf de gezonde kant te bekijken. Dat is vaak anders dan hoe ik het van binnen zie. Ergens, verstandelijk, weet ik dat het zo is, maar mijn gevoel vindt dan van niet. Dat is dan een gevecht tussen verstand (de echte wereld?) en gevoel (zoals ik nu ben, ziek dus). Ben ik heel erg warrig?

quote:

Op dinsdag 22 januari 2008 18:59 schreef YPPY het volgende:
ik weet dat ik heb gedaan wat toen goed was voor ons, maar alleen al het feit dat ik weer zo gaan twijfelen onzeker word, door een zinnetje van niks.

Daar heb je weer de kloof tussen ratio en gevoel he?
Lieverd, alles is nog zo kwetsbaar. Natuurlijk raakt zo'n (goedbedoeld) zinnetje je dan.
Ik ben blij te lezen dat de psychiater je niet pusht om af te bouwen. Naar voor je dat je daardoor zo veel honger hebt en niet kunt afvallen. Maar so be it. Je kunt immers niet alles tegelijk, al is dat wel makkelijker gezegd dan geaccepteerd wrs.

Wat Moonah zegt inderdaad, het is zó begrijpelijk dat zo'n opmerking je nog heel erg veel doet. Niet minder rot daardoor, maar neem het jezelf niet kwalijk dat je dat zo voelt en oppikt.
Ik vind juist ook dat je dat toen heel goed hebt aangepakt, dat met bv en medicatie. Helemaal kloppend bij jullie situatie en jouw gevoel.

Ik merk dat het met mij weer vaker best rot gaat. Juist op de dagen dat ik de kinderen heb weer. Ik denk dat het komt doordat mijn werk veel vraagt van me en ik er heel onzeker over ben. Ik heb er al heel veel huilbuien om gehad.
De energie is dan dus weg en dat maakt mijn rekbaarheid ook echt minimaal. Snel geen geduld en veel gestress weer. Maar aan de andere kant haal ik ook soms veel voldoening uit mijn nieuwe werk. Zo veel voldoening, dat ik juist meer een tevreden gevoel over mezelf in het geheel heb. Er hoeft alleen maar dát te gebeuren op m'n werk of hier thuis, om dat allemaal weer in te laten storten. En dan val ik nu weer dieper dan eerder, toen er minder (geen) druk was vanuit werk.

Mag ik iets heel stoms vragen Suug? Want ik herken heeel erg wat je schrijft. Nu ik weer aan het werk ben merk ik pas wat voor relaxte moeder ik ben als ik niet werk. En hoeveel geduld ik dan met mijn kind (nu dus kinderen) heb. _{Ik ga morgen met directie praten om daar wat aan te doen, en lief heeft vandaag contact opgenomen met eventuele hulp in de huishouding, dus ik ga ermee bezig.}
Maar mijn vraag dus; in hoeverre is gevoel normaal, en in hoeverre heeft het met pnd (toch? verbeter me als ik het fout zeg!) te maken?
Ik bedoel dit niet helemaal alleen op jouw situatie, en zeker niet als kritiek. Ik hoop dat jullie snel balans kunnen vinden, en dat het beter voelt voor je. (Maar dat weet je al wel, hoop ik.)

Ik denk dat het sowieso voor een deel heel verklaarbaar is. Dat zeg ik natuurlijk al door het aan werk te koppelen: dat is de trigger. Dat het dan doorslaat in die algehele somberheid en frustratie, dat wijt ik weer wel aan een heel erg slechte periode die dus nog niet over is. Dus het is deels logisch en door factoren als werk en tijdsdruk verklaarbaar en deels toch te extreem voor alleen die factoren en te zwart.

Goed dat je ermee aan de slag gaat, want fijn is dat niet.

Sugar, wat jij hebt, heb ik dus nog wel steeds. Ik vind het nog steeds heel moeilijk om alleen met Sara thuis te zijn. Het voelt alsof ik dan dus faal, ik kan gewoon (nog) niet een hele dag een gezellige, leuke mama zijn, ook al wil ik dat zo verschrikkelijk graag. Zeker op dagen dat het regent, en we dus niet even naar buiten kunnen, voel ik me opgesloten, irriteer ik me aan alles, ben ik helemaal kapot als manlief thuiskomt en dan wil ik alleen nog maar in bed kruipen voor de rust. En dat terwijl Sara zo'n beetje het leukste thuisblijf kind ever is, ze vermaakt zichzelf, doet haar ding wel, maar ik heb constant het gevoel dat ik iets met d'r 'moet', ook al hoeft dat niet.
Op de een of andere manier kom ik daar nog niet vanaf, hoewel het langzaam aan wel beter wordt. Nu ik weer aan het werk ben ( de komende 2 maanden voor 38 uur ivm inwerken) ben ik dus weinig thuis met haar (dwz, alleen) en eigenlijk is dat niet goed, want zo kan ik niet verder met het dealen met dat gevoel. Aan de andere kant vind ik het wel even fijn om weer van huis te zijn.

Dat laatste, dat maakt dan dus eigenlijk het verschil. te extreem en te zwart.
Dankjewel, ik hoop echt, echt, echt dat jouw 'rek' ook weer terugkomt.

Ik herken de situatie die Sugar beschrijft van toen ik depresief was na het overlijden van mijn moeder. De druk op het werk en uiteindelijk de 'diagnose' zwanger. De hormonen deden toen ook zijn werk. Ze zorgde ervoor dat ik eindelijk het verdriet ging verwerken. Maar de energie die het kostte en later er voor zorgde dat ik moest stoppen met werken, is zo zwaar. Nadat ik het allemaal een plekje had gegeven en ook weer een gezond gewicht had, werd ik zwanger van Maud.
En na de bevalling ging het lekker, maar de nachten werden zwaarder en de vermoeidheid sloeg toe. Door vanalles en nog wat (waaronder de twijfel over mijn werk) voelde ik me weer zoals toen. Verdrietig, onzeker, en vaak boos om alles, maar vooral ook om niets. Mijn lontje werd steeds korter en de kinderen gingen eronder lijden. Dat is ook de tijd dat ik ingegrepen heb. De plusjes voor mezelf en de eerste afspraak met de psycholoog. Uiteindelijk heeft het opgeleverd dat ik minder hoge eisen aan mezelf stel en mijn man duidelijker maak wat ik wil en wat voor mij belangrijk is. Zo slaat mijn gevoel minder snel om in ergernis en zeg ik eerder wat me dwars zit.

Wat probeer ik nu eigenlijk te zeggen??? Het gevoel van 'onmacht' is herkenbaar. We willen graag en een goede moeder zijn en goed in ons werk. Dan kan soms te veel van het goede zijn. En ik bedoel niet dat we het niet kunnen, maar met een depressie (of e.d.) is het moeilijk....

Fuente, dat gevoel. Ik merk het zelf ook. Ik vind het moeilijk. Het gevoel dat je inderdaad iets zou moeten doen met de kids. Raar is dat. Ik heb zo weinig tijd met ze, maar als ik dan vrije tijd het, dan voel ik het als moeten. Terwijl ik eigenlijk juist blij moet zijn dat ik niet hoef te werken en van mijn guppies mag genieten.
En dat terwijl ik in de vakantie heb gezien hoe heerljk het is. Hoe geweldig ze met elkaar kunnen spelen, hoe lief Fleur voor Maud is...enz. enz. Jammer dat ik dat het afgelopen jaar zo af en toe gemist heb. En dat alleen maar door die rare kronkels in je hoofd.

[ Bericht 18% gewijzigd door chacama op 22-01-2008 20:30:48 (aanvulling op eerdere berichten) ]

YPPY, ik vind je niet warrig hoor. Ik vind het heel logisch dat het onduidelijk is wat nu 'normaal' is en wat bij je 'ziek zijn' hoort. Die dingen lopen toch erg in elkaar over op een bepaald punt denk ik. Er is geen duidelijke grens te trekken natuurlijk.

Yppy, ik merk vaak dat mensen oplossingsgericht willen posten, dat verklaart de monoloog hier een beetje denk ik. Hiervoor zijn geen pasklare oplossingen en verder dan een sterkte wens kom je hier dan ook vaak niet.
Het is moeilijk om aan te geven hoezeer ik met jullie allemaal meeleef, terwijl ik ook wel weet dat het ontbreken van reactie nou niet bepaald te kennen geeft dat ik meeleef. Ik ga in ieder geval even in mijn oren knopen dat geen reactie niet goed is, net als ik het indertijd van phluphy heb aangenomen.


Ik herken je hongergevoel heel sterk, ook al heb ik een andere AD. Afvallen is zo goed als onmogelijk gebleken heb ik ervaren, ik werd er alleen nodeloos gefrustreerd van. Dat heb ik dus even opzij geschoven, voor zover mogelijk want het irriteert me dagelijks, en ik probeer te accepteren dat het er even niet in zit. Honger, ik heb de hele dag echt honger. Ik kan eten zonder ooit het gevoel te hebben vol te zitten. Die grens moet ik er zelf opleggen, en dat is soms best moeilijk.

Ik heb geen ervaring met depressies maar wat me wel opvalt is dat jij en Sugar allebei spreken over diepe dalen. Nog steeds, ondanks de AD. Dat vind ik merkwaardig want ik heb juist altijd begrepen dat je over het algemeen wat vlakker wordt, dat dat juist de bedoeling is. Dus niet meer die jubelende hoogtes (waar ik Sugar op werkgebied over hoor praten) maar ook niet die diepe diepe dalen die jullie allebei van tijd tot tijd nog hebben.
Is dat iets wat er wel bijhoort gewoon?

In het begin wist ik niet zo goed wat ik met de psychiater moest Moonah, maar nu vind ik hem wel leuk. De eerste keer is hij denk ik geschrokken van me. Hij had iemand anders verwacht (ik ben ertussen geschoven omdat iemand anders op het laatste moment afbelde) en dan ben ik niet de standaard patient die daar rondloopt.

Sugar, waar haal je nieuwe energie uit? Een nieuwe baan kost veel energie natuurlijk? Ik ga vaak wandelen of naar de kinderboerderij met Anna. Dan kan ik mezelf ook weer even opladen, dat zijn fijne momenten, en makkelijk, omdat ik dan even niet hoef na te denken.

Lois, op zich worden mijn dalen wel minder diep. Het ging eigenlijk een tijd lang best goed. Begin december ging het heel slecht en sindsdien zijn die dalen er weer, maar langzaamaan worden ze weer minder diep. Jubelende hoogtes heb ik niet echt, maar het gemiddelde wordt weer steeds beter.

Lois, ik ben eerlijk gezegd helemaal niet zo jubelend. Weet niet zo goed waarom je dat dacht? Ik kan wel blij zijn om dingen, hoor. Dat wel. Maar het echt voelen is iets anders en jubelen klinkt juist wel als dat echt voelen.
Het sombere gaat wel diep, ja. Ik weet eigenlijk niet of dat wel zo 'hoort'.

Sorry Sugar dan had ik dat verkeerd begrepen, of te optimistisch gelezen.

Oh, dat geeft niks. Ik kan misschien ook jubelend geklonken hebben, dat weet ik niet. En dat ik met die baan echt blij ben (rationeel gezien zeker), dat is ook wel écht zo.

Wel goed dat je echt blij bent je nieuwe baan Sugar.

Denk dat het punt bij de diepe dalen ook moeilijk te pijlen is. Je weet hoe het is om echt vrolijk te zijn en dat voel je wel afgevlakt worden door de AD, maar het diepe van de dalen heb je hopelijk nooit eerder echt hoeven te ervaren. Dus misschien zijn de dalen wel nog dieper zonder AD en zorgt de AD dat er sneller uitkomt en ze hopelijk minder diep zijn dan zonder. Ookal lees ik zowel bij Sugar als bij Yppy dat de dalen verrekte diep zijn en het echt pijn doet en enorm veel energie kost om eruit te komen.

Ik hoop dat jullie snel minder diepe dalen krijgen en uiteindelijk zonder AD de echte vrolijkheid weer kunnen voelen.

quote:

Op dinsdag 22 januari 2008 18:59 schreef YPPY het volgende:
Over een tweede had ik het gisteren even met de kraamhulp (tijdens de kraamvisite). Zij zei al dat je dan meer hulp krijgt en dat ze dan snel met medicijnen (kunnen) beginnen. Maar daarvan weet ik niet of ik dat wil, zei ik i.v.m. de borstvoeding. Haar reactie liet me al weer twijfelen. Er is totaal geen sprake van een tweede, maar door wat ze zei (dat een baby meer heeft aan een gelukkige en blije moeder) voelde ik me zo verschrikkelijk schuldig naar Anna toe. Heb ik dan niet de goede keuze gemaakt? Had ik het eerder moeten weten? Had ik wel meteen moeten stoppen met de borstvoeding en aan medicijnen beginnen? Ik hoef geen antwoord op deze vragen, ik weet dat ik heb gedaan wat toen goed was voor ons, maar alleen al het feit dat ik weer zo gaan twijfelen onzeker word, door een zinnetje van niks.
Tuurlijk houd ik vol, het moet.

Je moet jezelf niet aan het twijfelen brengen door wat ze zei, zie het als een steuntje in je rug. Niet, "Ik heb het verkeerd gedaan met Anna (want dat is niet zo!)", maar, "bij een tweede is dit te voorkomen!"

Dat is juist het probleem. Ik weet dat ik nu veel sneller medicijnen kan krijgen als ik bij een tweede weer een PND krijg. Alleen is de borstvoeding erg belangrijk geweest voor me en dat kan dan niet bij een tweede. Ik weet niet of ik die afweging dan kan maken.

Ik weet dat ze het lief bedoelde, het was echt een leuke kraamhulp. Maar dat is dan weer het verschil tussen mijn verstand (dat weet dat ze het goed bedoeld) en mijn gevoel (dat het niet meer weet).

Misschien vind je bij een tweede uiteindelijk de borstvoeding minder belangrijk, dat is ook een mogelijkheid. Als je dan vrij snel de kans aangeboden krijgt om volledig te kunnen genieten, misschien grijp je die kans dan wel met beide handen aan. Ik zou me er in ieder geval niet druk over maken Yp, echt niet!

Dat is ook wel zo, ik moet me er niet druk om maken. Maar toch doe ik het. Ik heb nu weer wat anders gevonden om te stressen: stel dat ik binnen twee jaar zwanger ben, dan kan Anna niet tot haar vierde naar babyzwemmen. Wat dan? Dan voelt ze zich afgewezen omdat ze niet meer mag omdat er een baby is. Wat kunnen hersenen toch raar in elkaar zitten.

Vorige week ging het wat minder, nu gaat het weer bergopwaarts. Wel mooi om die periodes zo te zien. En erg fijn dat ik weet dat ze komen, dat het niet gek is of stom wanneer ik me zo slecht voel.
Gisteren was het ontzettend druk op mijn werk (ik heb nu een bijna compleet andere functie) met een zieke en taken die overgenomen moesten worden en collega's die hun werk niet goed deden, stukken in de krant. En het voelde weer even als mezelf. Ik bleef rustig, kon alles oplossen, pakte het gestructureerd aan en had zelfs tijd om wat persoonlijke verhalen van andere aan te horen. Zelfs iemand die erg blij was dat ik op een vergadering was en dat ik degene was die een bepaald project zou gaan doen. Thuis ging het ook goed. Snel de aardappels schillen, Anna ophalen, koken. Het voelde echt heerlijk rustig. Tot J. thuis kwam, die vond dat het een chaos was.

Misschien wil ze straks wel helemaal niet meer zwemmen

NEEEEEEEEEEEE!!! Nu raak ik nog meer overstuur!

quote:

Op donderdag 14 februari 2008 13:07 schreef YPPY het volgende:
NEEEEEEEEEEEE!!! Nu raak ik nog meer overstuur!

Sorry

Gelukkig dat de AD mijn emoties verminderd.

Ik vroeg me af of dit normaal is of mijn depressie: als we gaan verhuizen, gaat Anna misschien naar een ander kdv. Dit betekent dat ze haar vriendinnetje van het huidige kdv moet gaan missen. Ze kennen elkaar echt en zijn veel samen. Zelfs in het ziekenhuis lagen ze al op dezelfde kamer. Ik kan daar echt overstuur van worden. Het idee dat Anna dat vriendinnetje niet meer ziet en naar een andere school gaat straks! (anders zouden ze ws naar dezelfde school gaan). Is dit heel extreem (dan geef ik de pnd de schuld) of hebben anderen dit ook?

Dat heb ik ook hoor Yppy. Wij wouden vorig jaar van kdv wisselen omdat ons kdv geen flexopvang meer deed. Uiteindelijk hebben we dat niet gedaan omdat ik vreselijk bang was dat ze haar vriendje zou missen (met wie ze overigens nog steeds speelt)....