Regelmatig zie ik ze staan, bij de sociale dienst. Ze krijgen dan weer hun uitkering betaald.
Er loopt een typische zakenman voorbij het loket, die het niet kan laten deze mensen een denigrerende opmerkingen toe te roepen. Voor hem is het een grap, voor die oudere vrouw is het bittere ernst.
Maar ja, zo is het in deze wereld. Ik denk niet dat er ooit iets zal veranderen.
Zo kom ik ook regelmatig een klein jongetje tegen, zijn ouders hebben geen geld voor dure merkkleren. Leeftijdsgenootjes willen daarom niet met hem omgaan, hij hoort er niet bij. Ik kom een ambtenaar tegen en vraag hem waarom hij geen aandacht schenkt aan de individuele situaties van zijn medemens, maar meer hecht aan de 'regels zijn regels' mentaliteit. 'Ik doe ook maar m'n werk' wordt me toegensnauwd. De wetten zijn er om mensen te helpen, maar ja, soms vallen de wetten nadelig uit voor mensen. Vrijdagmiddag in de kroeg herken ik een vaste klant van de sociale dienst. Wij zijn bezig met ons weekend in te luiden. En de man, hij blijkt ook vaste klant van de kroeg te zijn. Hij zit in de kroeg om hier maar zijn laatste beetje geld en hoop te verdrinken.