Het was vandaag zover! Mijn zoon naar de peuterspeelzaal!
Vanmorgen al vroeg voor ons doen opgestaan (8 uur) en dat was best nog doorwerken om op tijd (9.30) op schooltje te zijn. We eten normaal gesproken pas op dat tijdstip! Dus Tinka in de kleren gehezen en beneden in de box geplant en op naar Randy's kamer. Had me voorgenomen om pas beneden te zeggen dat het DE dag was, maar hij was het er ab-so-luut niet mee eens dat hij het bed uit moest (zoals de hele week al) dus toch maar gezegd dat het moest omdat het hij straks naar schooltje moest. Ik had gebrul en ernstig tumult verwacht, maar hij was even stil en vroeg toen: "Nu?" "Ja nu. Even aankleden en dan krijg je in de kinderwagen een krentenbolletje en gaan we naar schooltje" Hij was weer even stil en ging toen alles bijlangs wat ik hem verteld had, alsof hij even bevestigd wilde hebben dat hij alles goed begrepen had. "Ga jij mee?" Ja, ik breng jou naar school. "En ga jij dan met de juf praten?" Ja, en daarna ga ik naar huis, he? Tot jij klaar bent met spelen, dan kom ik jou weer ophalen. "Ga jij mij dan wel een kus geven voordat jij weggaat?" Jaah, natuurlijk, dat had ik beloofd he? "Hebben ze ook een deur? Is die wel dicht?" Wat bedoel je? "Bij de juffen? Want dan ga ik snel weglopen, dan ren ik zo naar Tinka toe"!
![]()
(Mijn grootste angst, wat ik altijd bewust nooit in zijn buurt heb gezegd om hem niet op het idee te brengen!)
Beneden zonder protest in de kinderwagen. Joh... ging hij het mij echt zo makkelijk maken?
Onderweg toch nog eens alle info doornemen. Wat waren de mogelijke scenario's wat hij allemaal zou kunnen gaan doen? Spelen in poppenhoek, kleitafel, knutselen, kringetje zitten, liedjes zingen, limonade met koekje, buiten spelen...
We zijn er en komen langs het raam van zijn klasje. Kijk, daar is het he? Ik zie de poppenhoek al. "Oh ja... wat kan je daar nog meer allemaal doen?
![]()
We komen binnen en Randy duikt achter mijn been als de juf er aan komt: "Mama, ga jij nu weg?" klinkt het piepend achter mij... "Nee joh... mama gaat eerst nog even met mij praten" zegt de juf. Perfect! Precies wat ik hem verteld heb en in dezelfde bewoordingen! Randy gaat spelen en Tinka trekt er ook op uit. Juf kletst honderduit en verteld allerlei info die ik al wist omdat ik al eerder op verkenningsgesprek ben geweest. Juf wijst me de kapstok buiten het lokaal waar ik zijn jas op kan hangen en ik heb nog geen stap uit het lokaal of Randy rent in paniek achter me aan. "Jij mag nog niet weg" Nee, ik ga toch ook nog helemaal niet weg, ik heb jou toch nog niet een kus gegeven en gezegd dat ik wegga? Onee, dat is ook zo. Gerustgesteld gaat hij weer spelen en waagt zich steeds verder het lokaal in. Uiteindelijk staat hij aan de andere kant en speelt op de vensterbank voor het raam.
Het moment is gekomen, ik ga weg. Ik ga naar hem toe en vraag of hij leuk speelgoed heeft gevonden. Randy knikt en murmelt goedkeurend. Ik zeg dat ik wegga en dat ik hem straks weer kom ophalen. Hij geeft me een kus en laat me gewoon gaan, zonder problemen. Blij en opgetogen dat het zo soepel gaat, vertrek ik. Eenmaal buiten realiseer ik me dat ik langs het raam moet, waar hij voor staat te spelen. Owjee... zou ik voorbij kunnen sluipen zonder dat hij me ziet? Maar de juf staat al zwaaiend naast hem en zegt iets tegen hem. Ik zie hem zoekend rondkijken en als hij me -uitbundig zwaaiend- ziet, lacht hij stralend en zwaait enthousiast terug! Heerlijk! Dat is boven verwachting zeg!
![]()
En wat ben ik trotsssssss op hem!
Het was 10.00 toen ik er wegkwam en om 11.15 (even voordat alle andere moeders komen) moet ik hem weer ophalen. Dus 2 telefoontjes en evenveel koppen koffie later hijs ik Tinka op de fiets. Een paar taaitaaitjes mee, want hij zal wel trek hebben, vanmorgen wilde hij niet eten. Als ik de klas binnenkom, zitten ze in een kringetje en zingen liedjes. Randy ziet me niet eens en zit als een geslagen hond heel zielig de kring rond te kijken, hij zit naast de juf. De juf zegt dat het heel goed is gegaan, hij heeft zelfs meegeknutseld en dat schijnt uitzonderlijk te zijn voor de 1e keer. (Tja, knutselen is voor Randy wat voor ons de 100.000 winnen is! Zo kan ik het ook!
![]()
) Ik vraag of hij ook tegen ze gepraat heeft, want normaal gesproken zegt hij geen woord tegen vreemden. Juf: "Nou hij heeft niet veel gezegd, maar wat hij zei, daar dacht ik wel bij: Zo jongeman, jij KAN wel heel goed praten!" Mama glimt van trots!
![]()
En ze hebben op het moment een thema "Winkelen" en tijdens een kringgesprek over de bakker had hij enthousiast uitgeroepen dat je daar ook koekjes kan kopen! Wauw... mijn kanjer praat al tijdens het kringgesprek! Glimglim... Randy ziet me ineens. Zijn vermoeide gezicht begint ineens op te vrolijken en hij zwaait heel voorzichtig met zijn hand op schoot, alsof hij niet helemaal zeker weet of het wel mag!
![]()
Even raak ik ontroerd, wat wordt mijn mannetje toch groot en wat is hij tegelijk klein tussen al die andere kindjes.
![]()
Maar hij blijft mooi zitten! Als ik hem even later wenk, probeert hij naar me toe te komen, maar dat lukt bijna niet omdat alle stoeltjes te dicht op elkaar staan. Even lijkt hij in paniek te raken, maar als de weg vrij wordt gemaakt voor hem, komt hij snel naar me toe. Ik neem hem mee en eenmaal achter op de fiets knabbelt hij lekker de taaitaaitjes op en beantwoord al mijn vragen en ook spontaan komen er steeds meer verhalen los.
Ook thuis is het Juf voor en na en komt er steeds meer info over wat hij gedaan heeft. Geweldig! Wat is hij enthousiast. Ik vind hem stoer en volgens mij vindt hij dat zelf ook wel!
*Misschien moet ik toch columns gaan schrijven i.p.v. in een topic posten... Sorry voor het lange verhaal maar weer!
*