Gehgeh... Oma opsluiten!
![]()
Een vriendin van mij is pas geleden hetzelfde overkomen toen ze me op het balkon wilde uitzwaaien. We hebben een raam EN deur moeten vernielen voor we haar konden bevrijden! En dat blijkt nog best lastig te zijn, had weinig gescheeld of de hele (houten) voorpui had eruit gelegen!
We zijn weer terug van vakantie (was heel erg leuk) en ik heb mijn handen vol aan de kids. Randy is net zo eh... ondeugend (of is het nou stout?!
![]()
) als dat hij lief is en vre-se-lijk bijdehand
![]()
. Hij is ook continu met zijn kleine zusje in de weer, is het niet om haar voortdurend lastig te vallen, dan is het wel omdat hij in haar een partner-in-het-kwaad heeft gevonden
![]()
. Hij is haar Grote Voorbeeld en ze doet alles wat hij doet na en meestal is dat dus rottigheid. Geef je Randy op zijn donder dan doet zij het even dunnetjes over en zodra je met haar bezig bent, doet hij het weer, enz.
Snap nou wat al die mensen bedoelden als ze zeiden "leuk, je kinderen zo vlot op elkaar, dan kunnen ze nog veel aan elkaar hebben"!
Nou kan ik om dit soort acties meestal nog wel lachen (al is het later) maar het dwarse gedrag, zijn boze buien en jankbuien ben ik echt meerrrr dan zat.
![]()
Moet echt meerdere keren op een dag tot 10 tellen omdat ik hem anders wel wat kan aandoen. Nou is papa natuurlijk ook een poos iedere dag vrij (heb met mijn hand over mijn hart gestreken; hij mocht mee op vakantie!
![]()
) en die heeft een andere aanpak dan ik, die gaat mee in zijn buien, dus het zal ook wel even weer tijd kosten om hem weer in het gareel te krijgen op mijn manier (kort houden, keuze geven en anders strafzitten).
![]()
Daarbij opgeteld dat Tinka ook steeds meer een dwingelandje dreigt te worden maakt dat ik inmiddels weer aan vakantie toe ben!
Randy gaat donderdagmorgen voor het eerst naar de peuterspeelzaal. Ik vind het heel spannend. Het ene moment lijkt hij het wel leuk te vinden, het andere moment kondigt hij zeer stellig aan dat hij echt niet gaat. Hij vindt het ook maar niets dat ik wegga waar ik me wel iets bij kan voorstellen want ik ben vanaf zijn geboorte (op een ziekenhuisperiode na) nog nooit langer dan een uurtje bij hem weg geweest. Daar komt nog bij dat hij op het moment niets van andere mensen (inclusief kinderen) moet hebben, zelfs ooms en tantes zijn 'eng'. Toen we 3 maanden geleden op een kennismakingsgesprek gingen zei ik nog tegen de juf dat ik verwachtte dat hij nog geen tijd zou hebben om gedag te zeggen, maar nu zie ik aardig wat beren op de weg. En dat begint al bij het opstaan, want ik moet hem nu voor zijn gewone tijd uit bed halen en de ervaring leert dat dat niet zo'n succes is. Nah ja... we zien wel hoe het gaat.