quote:
Overleven in de glazen kooi
MADRID - De obers, de receptionisten, de conciërge, de portier; iedereen in hotel Mirasierra Suites krijgt een hand van Royston Drenthe. Ook de hotelgast die toevallig door de lobby wandelt en de voetballer nogal uitgebreid aanstaart. ,,Hello, I'm Royston. Todo bien?"
Voor de deur van het hotel was Drenthe tot het laatste moment in zijn auto blijven zitten. Dat doet hij wel vaker, de laatste tijd.
Kleine Surinamers in enorme Audi Q7's zijn in Madrid een bezienswaardigheid. Zeker als ze voetballer zijn bij Real Madrid. ,,Ik word overal herkend man, overal," vertelt Drenthe. ,,Zelfs op de snelweg. Rijd ik 120, komt er zo';n werkbusje naast me rijden. Met acht mannen erin. Allemaal toeteren en zwaaien, de ramen open. Hola! Royston!"
Begrijp hem goed, hij wil niet weglopen. Juist niet. Royston Drenthe is nog steeds die ontwapenende, hyperactieve jongen van de straat, aanspreekbaar voor iedereen. Maar soms kan het niet anders.
,,Het is best moeilijk allemaal, snap je dat? Hier wonen zes miljoen mensen en iedereen let op je. Sommige jongens van Real komen zelfs niet meer op straat. Ik wel, ik ben er opgegroeid, ik hou van mensen om me heen. Vroeger kwamen er soms wel drie vriendjes tegelijk bij mij logeren. Gezellig. Maar nu is het soms beter binnen te blijven."
Steeds vaker dreven de verhalen boven dat Real nu al van hem afwil. Trainer Bernd Schuster stelde hem de laatste weken nauwelijks op en Drenthe zou moeite hebben met de discipline. Woensdag mocht hij eindelijk weer meedoen, in een oefenduel met Partizan Belgrado. Drenthe speelde goed, maakte de 2-0 en zit vandaag bij de selectie voor het uitduel met Athletic Bilbao.
,,Laat ik het zo zeggen," legt hij uit. ,,Sommige dingen die geschreven worden, zijn een beetje waar, maar sommige dingen helemaal niet. Deze week had ik een gesprek met trainer Schuster. Hij miste de gelukkige Royston, zei hij. De Royston van toen ik hier net was. Geen zorgen, zei hij, we gaan het stapje voor stapje doen. En zo is het."
Vier maanden lang woonde Drenthe in dit luxueuze hotel, in het noorden van Madrid en niet ver van stadion Santiago Bernabéu. Met zijn ouders, op de negende etage. Real Madrid brengt hier al zijn nieuwe spelers onder, totdat ze een huis hebben gevonden.
,,Dat heb ik nu,"; zegt Drenthe. ,,Eindelijk mijn eigen stekkie. Buiten de stad, dat is het beste voor mij. Ik woon er met mijn vader en mijn moedertje. Als ik de deur opendraai, hoor ik hun stemmen al. Daar word ik blij van. Of ik het ook allemaal alleen zou kunnen, zonder hen? Ja, makkelijk. Of trouwens, nee toch niet. Nee. Eigenlijk helemaal niet zelfs."
Als Drenthe vertelt, schieten de woorden als een mitrailleur van zijn tong. Zonder aarzeling en in een onnavolgbaar tempo. Razendsnel schakelt hij tussen coach Foppe ("Ik ben hem heel dankbaar"), Guti ("Hij kent alle mooie winkels van de stad";) en zijn nichtje Vallery.
,,Zij komt ook bij mij in huis wonen. Vallery is achttien en ze kan heel goed zingen. Daar wil ze iets mee gaan doen, op de internationale school voor muziek. Ik wil een studiootje laten bouwen in mijn huis waar ze kan oefenen. Vallery is echt goed, je zult nog veel van haar gaan horen. Dat weet ik wel zeker."
Met zijn aanstekelijke enthousiasme veroverde hij de harten afgelopen zomer, tijdens het gouden jeugd-EK met Jong Oranje. Drenthe groeide uit tot nationale knuffelbeer, een cultfiguur. ,,Een prachtig, bijzonder joch," vond bondscoach De Haan, het land knikte instemmend. Totdat Real miljoenen voor hem neertelde en de critici opeens de messen slepen. Tussen verering en hoon zat amper een paar weken.
,,Weet je wat ik me soms wel eens afvraag?," zegt Drenthe en roert in zijn zumo de naranja. ,,Wat andere mensen hadden gedaan als ze in mijn schoenen hadden gestaan. Want zo gemakkelijk was het niet, hoor. Iedereen belde me op, iedereen gaf zijn mening. En ik zat maar te twisten. Ik hou van Feyenoord, snap je? Ik hou van de mensen die me altijd hebben gesteund. Trainer Fräser, trainer Korneev, trainer Koeman. En van het cultuurtje, hè. Míjn cultuurtje. Ik was zo trots dat ik het enige Rotterdammertje was in het eerste van Feyenoord. Echt man. Zo trots. Maar dit was wel Real Madrid, hè? Wat had jij gedaan?"
Een kleine kilometer verderop ligt een tastbaar symbool van zijn dilemma. Wie ooit in het Santiago Bernabéu is geweest, wordt vanzelf gegrepen door de overweldigende grootsheid van Real Madrid Club de Fútbol. 'El mejor club de la historia';, staat in lichtgevende letters zodra je het clubmuseum betreedt: "De grootste club in de geschiedenis"
Als Drenthe rondkijkt in Bernabéu, vergaapt hij zich soms nog steeds. ,,Niet normaal gewoon."
Zijn vader wist het meteen: zo'n kans komt maar één keer voorbij. Moeder Drenthe hield de weg wat meer in het midden. ,,Ze zei: als je bij Feyenoord wilt blijven Royston, is het ook goed. Mijn moeder kende niets anders dan Feyenoord. Altijd was ze erbij, elke zaterdag stond ze langs de lijn. Zij is ook graag in Rotterdam, net als ik. Als ik weer in mijn stadje ben, wil ik overal tegelijk zijn. Belt er een maatje waar ik zit, ben ik een half uur later weer ergens anders. Ik ben geen typetje dat thuis gaat zitten. Ik hou van de straat, man. Dat is mijn plek."
Drenthe praat vol vuur over de stad waar hij opgroeide. Als kind woonde hij in de Mauritsstraat, hartje centrum. ,,Laatst was ik weer even twee dagen in Rotterdam, na een wedstrijd met Jong Oranje. Dan rijd ik ook een paar keer langs de Kuip, om het stadion even te zien. Bij Nederland-Luxemburg was ik er weer voor het eerst.
,,Toen was ik wel even zenuwachtig. Je weet toch niet hoe mensen reageren. Misschien kom je een Feyenoord-fan tegen die boos is. Niet dat ik bang ben, hoor. Ik ben niet op mijn mondje gevallen. Dat mag je best weten. Maar toch."
De merkwaardige weken voor zijn miljoenentransfer waren het moeilijkst. Het kind van de club werd voor een deel van de Rotterdamse aanhang plots een verrader. ,,Ik kon die supporters ook best wel begrijpen," zegt Drenthe. ,,Maar het was allemaal niet makkelijk, zeker niet. Dat iedereen een mening had, vond ik niet erg. Mensen mogen zeggen: ik had het zus en zo gedaan. Maar iedereen deed opeens alsof ze mij kenden. Lekker anoniem, op voetbalzone.nl of zo. 'Hij denkt opeens dat hij alles is' las ik dan. Maar dat denk ik helemaal niet."
Het leven in een glazen kooi is verraderlijk voor een jongen van twintig. Het schoffie uit Rotterdam belandde bij Real in een web van ingewikkelde belangen en onwerkelijke bedragen. Af en toe wordt Drenthe nog overvallen door de merkwaardige wereld om hem heen. ,,Ik wist wel dat Real een grote club was, de allergrootste. Maar dat het daarbuiten zo hectisch was, wist ik niet. Dat was nieuw voor me. Neem nou dat aanrijdinkje dat ik een tijd geleden had. Zoiets kan ieder normaal mens overkomen, vind ik. Ja toch? Maar hier werd het direct opgeblazen in alle kranten. Ik ben opeens famous. Dat is nu de werkelijkheid.
,,Vroeger zag ik wel eens dingen op televisie met voetballers en dan dacht ik: dat zal mij nooit overkomen. Maar nu gaat alles zo snel, er gebeurt zóveel, dat het soms al gebeurd is voordat je er erg in hebt. Dan denk ik achteraf: dat had ik beter zo en zo kunnen doen. Maar ja, dan is het al te laat. Nee, een echt voorbeeld heb ik daar niet van. Dingen gaan gewoon zo."
Op zulke momenten is het goed dat hij zijn familie in de buurt heeft. Hij leert steeds beter om thuis te zijn, met zijn ouders. ,,Dan doen we gezellig spelletjes, poolen enzo." Bovendien komt er geregeld bezoek uit Rotterdam.
,,Gisteren en eergisteren kwam tante Hellen koken," zegt Drenthe. ,,Mijn moeder was jarig en tante Sandra was er ook. Tante Hellen kan het beste koken van de hele familie. Kipkerrie, gemarineerde worstjes, Surinaamse corned beef, sardientjes, bakkeljauw. Alles heeft de juiste taste. En 's avonds eten we pom met kip en rijst, nasi of moksa alesie. Ken je dat?"
Ook zijn vrienden van vroeger komen geregeld langs in Madrid. Zo meteen gaat hij nog een vlucht boeken, samen met de conciërge van het hotel. En daarna moet hij snel door naar Spaanse les. Alles in de hoogste versnelling.
,,Mijn maatjes vinden het super hier. Pas was Gregory hier, die ken ik al heel lang en hij wil snel weer terugkomen. En de 27ste komt de hele reutemeteut hierheen. De hele familie, met z'n zestienen. Dan gaan we oud en nieuw vieren. Dat wordt leuk. En ik heb hier in Madrid ook al twee goede maatjes. Boramy, een jongen uit Cambodja, die helpt me met van alles. En Lennon Alvares, een heel goede streetbasketballer. The Lawyer is zijn bijnaam. Zoek 'm maar eens op op YouTube."
Nee, spijt heeft Drenthe niet van zijn sprong naar Madrid. Ook niet nu hij vaker op de tribune zit dan hem lief is.
,,Natuurlijk zie ik hoe lekker het bij Feyenoord gaat. 'Goh, daar had ik ook bij kunnen lopen', denk ik dan wel eens. Maar ik ben heel blij voor ze. Voor Jonathan en Serginho en Georginio en ook voor Roy Makaay en Kevin Hofland. Maar spijt? Nee. Dit is een leerjaar, mijn tijd komt nog wel."
Foppe de Haan: Artiest als Royston heeft publiek nodig
Foppe de Haan zou binnenkort graag een keer op bezoek gaan in Madrid. ,,Om te zien hoe Royston daar woont, hoe het er daar aan toegaat," aldus de bondscoach van Jong Oranje. ,,Daar ben ik wel benieuwd naar."
In de aanloop naar de wedstrijden van de nationale jeugdploeg gaat De Haan altijd even met Drenthe aan tafel zitten. Om te peilen hoe het er voorstaat. ,,Hij is ongelooflijk extrovert," vindt de bondscoach. ,,Royston kent de hele wereld en hij wil niets missen. Daarom heeft hij geloof ik ook drie mobiele telefoons. Soms denk ik wel eens dat hij zich te veel laat leiden door de mening van anderen. Maar ik vind het een prima jongen, echt."
Met zijn instelling is weinig mis, vindt de Haan. ,,Hij traint goed en is heel erg gedreven. Soms wil hij te veel, om maar te bewijzen dat hij niet voor niets bij Real Madrid speelt. Maar Royston heeft wel publiek nodig. Hij is een artiest. In wat eenvoudiger omstandigheden, voor lege tribunes, heeft hij soms wat moeite om zich op te laden. Zolang dat incidenten zijn, is dat geen ramp. Het hoort ook wel bij dat type speler."
De stap van Feyenoord naar Madrid was groot voor een jongen van twintig. ,,Maar hij heeft er zelf voor gekozen,"aldus De Haan. ,,Bovendien heeft hij het aanpassingsvermogen van een kameleon, hij maakt heel snel contact. Ook daar zal hij zijn weg vinden, maar het is een grote wereld. Je moet sterk in je schoenen staan. Daar worstelt hij wel eens mee, zo heb ik de indruk."