Ik vertel dan altijd het volgende -waargebeurde!- verhaal:
Vroeger woonden mijn oma en opa op een boerderij. Erg veel voorzieningen waren er toen nog niet, zo werden de kleine kinderen eens per week in een grote pan die bovenop de houtkachel stond, gewassen. Dat was lekker warm voor ze, en ze pasten precies in de pan. Door op tijd er wat koud water bij te gieten werd voorkomen dat het water té heet werd.
Op een dag was mijn oma naar de markt toe om suiker te halen, en moest mijn opa de jongste, Wimpie van 2, in het badje doen. Net toen Wimpie in het teiltje zat kwam de knecht mijn opa halen omdat een koe moest kalveren. Mijn opa dacht zo weer terug te kunnen zijn, dus liet de kleine Wimpie, die zichzelf gemakkelijk boven water houden kon, met een gerust hart achter.
Het kalven duurde echter veel langer dan verwacht, en opa vergat de kleine Wimpie helemaal. Ondertussen kwam Oma terug van de markt, zag de pan op het vuur staan, rook eens goed en dacht dat mijn opa een een kip aan het koken was! Gauw gooide ze er wat zout, wortelen, prei en vermicelli bij, want zo'n man weet toch ook niet hoe hij een goede soep moest koken.
Pas toen de kippensoep die avond opgeschept werd, vroegen ze zich plots af waar de kleine Wimpie toch gebleven was!
Ja mensen, ook vroeger, zonder RTL en playstation, werd er heel wat afgelachen hoor! Zelfs op het platteland.