quote:
Rasmussen op rand van zelfmoord
door Raymond Kerckhoffs
LAZISE, zaterdag
Michael Rasmussen heeft in de nacht dat hij als geletruidrager uit de Tour de France werd gestuurd tot twee keer toe op het punt gestaan om zelfmoord te plegen. Dat verklaart de ex-Rabo-renner in zijn eerste interview sinds het Tourdrama, waarvoor hij deze krant uitkoos.
Rasmussen spreekt over de langste nacht van zijn leven. ";Ik wist niet wat me overkwam. Ik had de laatste bergrit gewonnen en mijn Tourzege veiliggesteld. Ineens werd er besloten om mij uit de Tour te zetten, zonder dat ik daar iets tegen kon inbrengen. In alle paniek werd ik weggevoerd. Ik zat achterin een auto, terwijl Erik Dekker met een chauffeur voorin zat. Ik had geen idee waar we heen gingen."
"Ik zat continu te huilen. We reden op een provinciale weg, waar aan de andere zijde voortdurend vrachtwagens passeerden. Het was gemakkelijk geweest om het stuur om te gooien. Dan was deze vreselijke nachtmerrie in een keer voorbij. Het was zo bizar, zo onrealistisch. Gelukkig bleef continu de telefoon gaan."
In een afgelegen hotel bleef Dekker nog een half uur bij hem. "We zwegen allebei en staarden naar de muren. Na middernacht ging Erik weg. Vijf uur nadat ik op het podium stond, zat ik ineens in mijn eentje. Mijn hele wereld was ingestort. Ik heb geluk gehad dat ik toen op de kamer geen touw kon vinden. Anders was ik er nu niet meer geweest.";
quote:
De eindzege in de Tour de France leek veiliggesteld, nadat hij op de Aubisque de laatste bergrit had gewonnen. Totdat direct na de finish duidelijk werd dat Michael Rasmussen medio juni in de Dolomieten was gezien, terwijl de Rabo-renner aan iedereen had verklaard dat hij een trainingskamp in Mexico had belegd. De Rabo-ploeg besloot de geletruidrager direct uit de Tour te sturen en op staande voet te ontslaan. Voor het eerst sinds die dramatische dag gaf Rasmussen afgelopen week een uitgebreid interview. Hij nodigde Telesport in zijn huis aan het Gardameer uit voor zijn verhaal.
Rasmussen: 'Tijdens de Tour wist bijna hele Rabo-ploeg dat ik niet in Mexico was geweest'
Biecht van Biecht van een zondaar een zondaar
REPORTAGE: Raymond Kerckhoffs
LAZISE, zaterdag
Alle dossiers heeft hij in verscheidende klappers keurig gerangschikt op tafel staan. In een ruim vier uur durend gesprek probeert Michael Rasmussen de indruk te wekken dat hij bereid is openheid van zaken te geven. Geen boek blijft ongeopend en zelfs het sms-verkeer in zijn telefoon van juni laat hij zien. Zonder aarzeling staat de omstreden Deen open voor alle vragen en probeert hij duidelijkheid te scheppen. Alleen op die ene essentiële vraag kan Rasmussen geen bevredigend antwoord geven: waarom loog hij immers over zijn verblijfplaats? Alle problemen zijn immers ontstaan omdat hij in de 'whereabouts'; van de UCI niet de waarheid invulde.
- Waarom heb je gelogen over je verblijfplaats? ,,Eind maart werd ik geconfronteerd met serieuze privéproblemen, om precies te zijn in de relationele sfeer. Ik wilde in de aanloop naar de Tour ongestoord trainen en hier niet mee geconfronteerd worden. Daarom was het beter dat de buitenwereld dacht dat ik in Mexico was. De ware toedracht van mijn problemen heb ik aan de UCI en de commissie-Vogelzang verteld. Sorry, maar ik wil niet dat dit op straat komt te liggen."
- Wanneer heb je met Rabobank je programma richting de Tour besproken? ,,Voor het trainingskamp in de Pyreneeën zijn eind april al de tickets geboekt. In de Giro d'Italia had ik regelmatig overleg met dokter Geert Leinders. Aan hem heb ik aangegeven dat ik ook in de Alpen zou trainen. Met Erik Breukink had ik op 7 juni een afspraak in Bergamo. We hebben toen zo'n twee à drie uur gesproken over de rolverdeling in en mijn voorbereiding op de Tour. Hij wist dat ik ging trainen in de Dolomieten en de Alpen."
- Toch beweert Breukink dat het gesprek alleen over jouw positie in de Tourploeg ging? ,,Ik had eerder met De Rooij gesproken over een contractverlenging. Ik heb hem gewaarschuwd dat ze een risico liepen wanneer ze dit uitstelden, omdat dit mijn loyaliteit kon beïnvloeden. Wanneer ik in de Tour opnieuw het niveau van de afgelopen twee jaar zou bereiken, was het moeilijk om me in de rol van knecht te schikken. De Rooij heeft in de Giro geantwoord dat de ploeg professioneel genoeg was om daarmee om te gaan. Ik heb toen ook verteld dat ik mezelf als een podiumkandidaat zag."
- Heb je medio juni nog contact gehad met personen van de Rabo-ploeg toen je volgens de 'whereabouts'; in Mexico behoorde te zijn? ,,Met Breukink heb ik meerdere malen getelefoneerd en ge-sms’t. Mijn Italiaanse nummer doet het overigens niet in Mexico. Maar ook met verzorgers, mecaniciens en de trainer was contact. Ik heb nog enkele sms-berichten tussen 15 en 24 juni met Breukink in mijn telefoon staan. Berichten hoe het met mijn training gaat, zaken die geregeld moeten worden voor de Tour en dat mijn fiets voor het Deens kampioenschap met CSC werd meegegeven."
- In het onderzoeksrapportVogelzang staat dat iedereen bij Rabobank ervan uitging dat jij in Mexico was? Dat betekent dat je ook hen hebt voorgelogen. ,,Hoe kunnen ze daarvan uitgaan? Zij hebben nooit gezien wat ik in mijn ';whereabouts' heb ingevuld. Als ze dachten dat ik in Mexico was, hoe kon Breukink in die periode dan een afspraak met mij maken? Ik heb nooit aan iemand van de ploeg verteld dat ik naar Mexico zou gaan. In mijn e-mail eind april (waarin Rasmussen aan Breukink vraagt om het trainingskamp in de Pyreneeën stil te houden omdat hij in die periode in Mexico behoort te zijn, RK) staat zelfs duidelijk dat ik daar niet zou zijn. Laat iemand maar eens bewijzen dat ik tegenover de ploeg beweerd heb dat ik in Mexico zou zijn."
- Wat gebeurde er nadat je op 29 juni de brief van de UCI ontving met de twee recorded-warnings ? Hierin stond ook dat jij had ingevuld dat je van 4 tot en met 29 juni in Mexico zou verblijven. ,,Ik was aan het trainen in Pyreneeën en ontving van De Rooij een sms dat de situatie kritisch was. We hebben elkaar gesproken aan de telefoon. Mexico is niet ter sprake gekomen. We hadden het enkel over de warnings. Theo wilde een persbericht maken. Ik had hier geen probleem mee. Een dag later belde Theo me opnieuw en gaf hij aan dat er geen persbericht kwam. Hij had met Anne Gripper (antidopingdirectrice UCI, RK) gesproken. Zij had hem verteld dat dan nog vijftig renners in het peloton dat moesten doen. Zij vond het overdreven. Ik heb tegen Theo gezegd dat die beslissing aan hem was."
- Toch krijg je een boete van 10.000 euro opgelegd door de ploeg. ,,Dat bewijst dat De Rooij de brief zorgvuldig heeft gelezen. En dat hij wist dat ik in mijn 'whereabouts' gelogen had over Mexico. Op 7 juni zat ik immers met Breukink en vanaf de 25e had de ploeg het trainingskamp in de Pyreneeën belegd. Op 3 juli kreeg in een e-mail over de boete, waarvan ook een kopie naar Breukink is gestuurd. Daarin schreef De Rooij dat hij mij in april, mei en juni herhaaldelijk had gewaarschuwd om de informatie in de 'whereabouts' juist in te vullen. Ik accepteerde de boete, maar heb hem bij de Tourstart in Londen gezegd dat ik hier niet blij mee was. Het is niet slim om iemand een boete te geven wanneer je in de Tour moet uitgaan van stabiliteit en loyaliteit. De Rooij vond het wel een goed idee. Wanneer er in de Tour iets zou uitlekken was dit het bewijs dat hij gereageerd had op de warnings."
- Heb je met andere renners over je voorbereiding op de Tour gesproken? Over je training in de Dolomieten en in de Alpen? ,,Het was voor iedereen duidelijk dat ik niet in Mexico was geweest. Niemand binnen de ploeg heeft mij daar ooit iets over gevraagd. De eerste keer dat De Rooij naar de 'whereabouts'vroeg was de avond van de 25e juli, toen het verhaal van oud-prof Davide Cassani bekend werd. Cassani verklaarde dat hij mij de 13e juni in de Dolomieten had gezien. Toen we op de bewuste avond, direct nadat Theo de Rooij me uit de Tour had gestuurd, in de bus zaten, gaven de andere renners aan dat iedereen binnen het team wist dat ik nooit in Mexico was geweest. Juist daarom was deze beslissing voor iedereen onbegrijpelijk."
- Op de grote persconferentie op de laatste rustdag in Pau beweerden De Rooij, advocaat Harold Knijff en jij nog nadrukkelijk dat jij in Mexico was geweest. ,,Iedereen zal verbaasd zijn hoe slecht wij de persconferentie hadden voorbereid. Knijff arriveerde een avond eerder, maar ik kwam na die Pyreneeënrit pas heel laat aan. We besloten de volgende dag aan tafel te gaan na mijn training en voor de lunch. Uiteindelijk hebben we een half uur gesproken. Knijff zou alleen over de warnings spreken. Ik kreeg de opdracht om mijn excuses aan te bieden en vooral niet arrogant over te komen. Het zou zelfs goed zijn wanneer ik een paar tranen liet vloeien. Ik was hier fel tegen. Ik was de leider in de Tour, dit was niet het
moment om zwakte te tonen. Maar over Mexico hebben wij nooit een woord gewisseld."
- Toen halverwege de Tour bekend werd dat jij twee warnings had en twee controles had gemist, ontstond er een ware klopjacht van de media. In Montpellier werd de Rabo-bus zelfs bestormd en moest een speciale politie-eenheid ingrijpen. Hoe kon je overeind blijven in die heksenketel? ,,Het was een gekkenhuis. Vanuit de bus vond ik het zelfs beangstigend. Onze perschef Jacob Bergsma kwam naar mij toe en zei dat ik een paar vragen moest beantwoorden. Ik vroeg hem of hij gek was geworden. Ik zou vermoord worden. Ik moest hem zelfs de opdracht geven om een afrastering te zetten zodat de menigte op enige afstand werd gehouden."
"Uiteindelijk ging dat ook nog mis en moest de politie ingrijpen. Alles werd compleet uit zijn proporties getrokken. Ik werd bejegend als een moordenaar. Het management van de ploeg kon totaal niet omgaan met deze situatie. De meest intelligente persoon van de ploeg moest dagelijks tweehonderd kilometer fietsen en zijn gele trui verdedigen."
- Kun je dat uitleggen? ,,Ik moest tegen De Rooij vertellen dat onze perschef niet capabel was om de situatie te overzien. Zoiets moet men in de ploeg toch ook aanvoelen. Nooit kreeg ik te horen wat er leefde onder de journalisRasmussen ten. Ik werd helemaal niet voorbereid op mogelijke vragen die de media op mij konden afvuren. Om mezelf te beschermen moest ik tegen hem zeggen dat er op de persconferenties alleen sportieve vragen gesteld konden worden. Zelfs op de persconferentie in Pau was er niemand die de vragen coördineerde. Diverse keren heb ik oogcontact met Bergsma gezocht om hem aan te geven dat ik wilde stoppen met al deze negatieve vragen. Maar dan keerde hij zijn gezicht."
- Kreeg je het gevoel dat de hele wereld zich tegen je keerde? ,,Ik had natuurlijk wel de steun van mijn ploegmaten. Iedere dag zag ik hoe zij voor mij vochten. Wat die jongens hebben gedaan, is onvergetelijk. Iedereen steeg boven zijn kunnen uit en wij groeiden uit tot een hechte eenheid. De media waren negatief, maar ook binnen het peloton kreeg ik van andere toppers zoals Leipheimer en Valverde steun. Mentaal was ik ijzersterk. Niemand kon mij breken. Ik was er helemaal overtuigd van dat ik zou zegevieren. Zelfs de laatste dag op de Aubisque. Toen Vinokourov positief werd bevonden, leek het wel alsof heel Frankrijk een zondaar voor Vino';s daden zocht. Astana was uit de Tour gestapt, dus moesten ze al hun frustraties op iemand anders loslasten. Ik werd het slachtoffer. Die dag werd ik overal uitgejoeld en bejegend. Het voelde beangstigend, maar het maakte mij anderzijds ook sterker. Op de fiets zou niemand mij aankunnen. Zeker met deze ploegmaten achter me.";