LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Bert Schierbeek bedenk ik me net
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Bob den Uyl?
Vroeger dacht ik dat ik mijn vijanden het vuur aan de schenen moest leggen. Een misvatting, want dat doen ze zelf wel. Ik hoef enkel mijn vergrootglas maar op ze te richten en het begint te smeulen.
Shit gisteren nog met SCH gesproken over welke boeken ie mee moest nemen op vakantie. Ik zei de reisboeken van Bob den Uyl.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
In het centrum van Assen moet je niet met je ogen knipperen, want dan mis je het.
Of woorden van die strekking. Toen ik dat in een van zijn boeken las, was ik daar ws. nog woonachtig. Niet geheel tot genoegen.
Of woorden van die strekking. Toen ik dat in een van zijn boeken las, was ik daar ws. nog woonachtig. Niet geheel tot genoegen.
The love you take is equal to the love you make.
Jaaa! Bob den Uyl! Mijn favoriete schrijverquote:Op zaterdag 4 augustus 2007 20:47 schreef Zwaardvisch het volgende:
Bob den Uyl?
I HATE MUSIC
One morn before me were three figures seen,
With bowed necks, and joined hands, side-faced;
And one behind the other stepp'd serene,
In placid sandals, and in white robes graced:
They pass'd, like figures on a marble urn,
When shifted round to see the other side;
They came again; as when the urn once more
Is shifted round, the first seen shades return;
And they were strange to me, as may betide
With vases, to one deep in Phidian lore.
How is it, shadows, that I knew ye not?
How came ye muffled in so hush a masque?
Was it a silent deep-disguised plot
To steal away, and leave without a task
My idle days? Ripe was the drowsy hour;
The blissful cloud of summer-indolence
Benumb'd my eyes; my pulse grew less and less;
Pain had no sting, and pleasure's wreath no flower.
O, why did ye not melt, and leave my sense
Unhaunted quite of all but - nothingness?
A third time pass'd they by, and, passing, turn'd
Each one the face a moment whiles to me;
Then faded, and to follow them I burn'd
And ached for wings, because I knew the three:
The first was a fair maid, and Love her name;
The second was Ambition, pale of cheek,
And ever watchful with fatigued eye;
The last, whom I love more, the more of blame
Is heap'd upon her, maiden most unmeek, -
I knew to be my demon Poesy.
They faded, and, forsooth! I wanted wings:
O folly! What is Love? and where is it?
And for that poor Ambition - it springs
From a man's little heart's short fever-fit;
For Poesy! - no, - she has not a joy, -
At least for me, - so sweet as drowsy noons,
And evenings steep'd in honied indolence;
O, for an age so shelter'd from annoy,
That I may never know how change the moons,
Or hear the voice of busy common-sense!
A third time came they by: - alas! wherefore?
My sleep had been embroider'd with dim dreams;
My soul had been a lawn besprinkled o'er
With flowers, and stirring shades, and baffled beams:
The morn was clouded, but no shower fell,
Though in her lids hung the sweet tears of May;
The open casement press'd a new-leaved vine,
Let in the budding warmth and throstle's lay;
O shadows! 'twas a time to bid farewell!
Upon your skirts had fallen no tears of mine.
So, ye three ghosts, adieu! Ye cannot raise
My head cool-bedded in the flowery grass;
For I would not be dieted with praise,
A pet-lamb in a sentimental farce!
Fade softly from my eyes, and be once more
In masque-like figures on the dreary urn;
Farewell! I yet have visions for the night,
And for the day faint visions there is store;
Vanish, ye phantoms, from my idle spright,
Into the clouds, and never more return!
Van wie ?
With bowed necks, and joined hands, side-faced;
And one behind the other stepp'd serene,
In placid sandals, and in white robes graced:
They pass'd, like figures on a marble urn,
When shifted round to see the other side;
They came again; as when the urn once more
Is shifted round, the first seen shades return;
And they were strange to me, as may betide
With vases, to one deep in Phidian lore.
How is it, shadows, that I knew ye not?
How came ye muffled in so hush a masque?
Was it a silent deep-disguised plot
To steal away, and leave without a task
My idle days? Ripe was the drowsy hour;
The blissful cloud of summer-indolence
Benumb'd my eyes; my pulse grew less and less;
Pain had no sting, and pleasure's wreath no flower.
O, why did ye not melt, and leave my sense
Unhaunted quite of all but - nothingness?
A third time pass'd they by, and, passing, turn'd
Each one the face a moment whiles to me;
Then faded, and to follow them I burn'd
And ached for wings, because I knew the three:
The first was a fair maid, and Love her name;
The second was Ambition, pale of cheek,
And ever watchful with fatigued eye;
The last, whom I love more, the more of blame
Is heap'd upon her, maiden most unmeek, -
I knew to be my demon Poesy.
They faded, and, forsooth! I wanted wings:
O folly! What is Love? and where is it?
And for that poor Ambition - it springs
From a man's little heart's short fever-fit;
For Poesy! - no, - she has not a joy, -
At least for me, - so sweet as drowsy noons,
And evenings steep'd in honied indolence;
O, for an age so shelter'd from annoy,
That I may never know how change the moons,
Or hear the voice of busy common-sense!
A third time came they by: - alas! wherefore?
My sleep had been embroider'd with dim dreams;
My soul had been a lawn besprinkled o'er
With flowers, and stirring shades, and baffled beams:
The morn was clouded, but no shower fell,
Though in her lids hung the sweet tears of May;
The open casement press'd a new-leaved vine,
Let in the budding warmth and throstle's lay;
O shadows! 'twas a time to bid farewell!
Upon your skirts had fallen no tears of mine.
So, ye three ghosts, adieu! Ye cannot raise
My head cool-bedded in the flowery grass;
For I would not be dieted with praise,
A pet-lamb in a sentimental farce!
Fade softly from my eyes, and be once more
In masque-like figures on the dreary urn;
Farewell! I yet have visions for the night,
And for the day faint visions there is store;
Vanish, ye phantoms, from my idle spright,
Into the clouds, and never more return!
Van wie ?
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
En? Is het goed?
Daher iſt die Aufgabe nicht ſowohl, zu ſehn was noch Keiner geſehn hat, als, bei Dem, was Jeder ſieht, zu denken was noch Keiner gedacht hat.
Komop L. Laten we er vanuit gaan dat jouw antwoord goed was. Dan mag jij nu een volgende vraag stellen. Wel een beetje cryptisch, svp, opdat er niet eenvoudigweg gegoogled kan worden.
The End Times are wild
In welke roman sterft een oude man onder een roestige bromfiets?
The love you take is equal to the love you make.
Correct. Sorry was sinds lang een keer een dag niet on line.quote:Op zondag 5 augustus 2007 10:37 schreef Lienekien het volgende:
Keats.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Recent werk ?quote:Op maandag 6 augustus 2007 15:57 schreef Lienekien het volgende:
In welke roman sterft een oude man onder een roestige bromfiets?
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Hadden ze toen al een bromfiets
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Je bedoeld warschijnlijk 20ste eeuw
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Een boek van een zeer bekende Nederlandse schrijver.
The love you take is equal to the love you make.
.
.
Zo zie je maar, wanneer er niet gegoogled kan worden, blijken die TTK'ers ineens stukken minder erudiet dan gedacht.
The End Times are wild
