Weten jullie wat pas frustrerend is? Het luidop exclameren van de kreet "Welk een frustratie!" meer dan waard?
Nee, ik heb het niet over je puppy in Nintendogs die het commando "geef pootje" maar niet wil leren, ook al heb je het al zo'n 537 keer in de microfoon geschreeuwd.
En ook niet over de tram die net voor je neus wegrijdt als je net hysterisch (en toch wonderbaarlijk elegant) het pand bent uitgestormd, je collega's in een staat van verlammende verbijstering achterlatend omdat je midden in een zin je biezen pakte om voorgenoemde tram nog op tijd te halen.
En neen, ik heb het zélfs niet over dat moment dat je net een sneetje brood, knackebrod of matze hebt besmeerd (met jam of smeer- of pindakaas of chocopasta of sandwichspread of juist een heel andere substantie als u zich toevallig net op een knusse jackoffparty bevond), om deze vervolgens in een moment van betreurenswaardige onhandigheid uit de handen te laten glippen waarna deze uiteraard al!tijd! met de besmeerde kant naar beneden toe* op de grond belandt.
Neen, ik heb het natuurlijk over die momenten, welke ik vele malen per dag beleef, waarop mij een fantastisch idee te binnen schiet en waarvan ik dan bij mezelf denk "Goh wauw ja, dat is nou een e!norm! prachtig idee voor een legendarisch, hartverscheurend, onvergetelijk stuk proza in I.R.Baboons Semi-bikkeltijd! Bewaar die gedachte ende vergeet Hem niet!" Om de sublieme ingeving dan, als het moment supreme eenmaal eindelijk daar is, dat er weer in SBT gepost MAG worden, toch reeds lang en vooral onherroepelijk vergeten te zijn. Dát is toch wel het ultieme toppunt van frustratie.
A traffic jam
When you're already late
A no smoking sign
On your cigarette break
Ten thousand spoons
When all you need is a knife
Afijn, u voelt hem wel.
* Het zou me niets verbazen als dit zelfs een kwantumwet of zo is. Zelfs al laat je een besmeerde boterham een centimeter boven de grond vallen, dan nog weet deze zich, als een kat die met de pootjes omhoog naar beneden valt, met souplesse om te draaien en met de verkeerde kant naar beneden te landen.
My mother was a drug addict. When she got pregnant, she took more drugs. She even tried to kill me inside her with a coat hanger, but I survived. I was born blind as a result, but my mother didn't care. She overdosed choking on her own vomit.