Hier mijn verhaal, let niet op de schrijfstijl, beetje gekopieërd en geplakt van mn schrijfsel wat ik in het begin tijdens en later na het gebeuren heb getypt.
10 oktober 2007
Rond half 3 stap ik mijn bed uit. Lag niet lekker meer, zere heup. En met dat ik op de tast mn bril van het tafeltje probeer te pakken voel ik iets lopen.
Ik denk nog even dat ik in mn broek sta te plassen, maar als er nog een golfje komt en daarna nog een weet ik het zeker. Dat moet vruchtwater zijn! Wat een mazzel dat ik naast het bed sta, had het net de avond ervoor verschoond!
Een ogenblik van verbijstering, wat nu! En dan meld ik het aan lief: “Uh...ik denk dat ik nattigheid voel”. Lief is gelijk wakker en vraagt met enige verbazing in zn stem: ”Echt?”
Ja dus... Er lijken af en toe ook wat weeën te zijn, maar ze zijn kort (halve minuut) en in het boekje van de verloskundige staat dat je pas moet bellen als het 2 uur lang om de 3 tot 5 minuten weeën zijn die een minuut aanhouden en pijnlijk zijn.
Het grappige is dat ik rond half 2 wakker was omdat ik naar de wc moest en toen soms het idee had dat er wat rommelde, maar vooral dat ik wakker werd met het idee dat "Frummel" eraan zat te komen. En waarom ik dat dan dacht... geen idee. Dat kon ik dan weer niet terughalen toen ik eenmaal goed wakker was.
6.34u
Weeën komen nu wel ongeveer om de 5 minuten en houden langer aan, straks maar eens even de VK bellen.
Ben nog even een was aan het draaien, kreeg het ineens op mn heupen... Kan je zo hebben. Tijdje in bed gelegen, dan weer even achter pc.
10.00u
Weeën worden krachtiger. Om half 8 was de VK er, hartje geluisterd en ontsluiting gecheckt. 1 a 2 cm. Afspraak dat ze tegen 12 uur terug komt, nog maar 2 uurtjes
. Dan kijken we verder met 5 a 6 cm gaan we richting t ziekenhuis.
Om 12 uur komt de VK weer, 2 cm ontsluiting. Dat viel tegen, ze zou tegen half 3 weer komen en indien nodig zouden we eerder bellen. De weeën werden sterker en ik was moe. Toch al een hele nacht op geweest en niet meer kunnen slapen.
Tegen een uur of 1 toch besloten om de VK te bellen omdat ik er behoorlijk doorheen zat. Geen idee meer hoe ik moest zitten/liggen/staan en hoe ik die stomme weeën op moet vangen. Ik zit in tranen op de overloop, hang dan weer half op de trap naar zolder, voel me ellendig.
VK was er om half 2 en ik bleek krap 3 cm ontsluiting te hebben.
Wat zullen we doen, afwachten of toch maar richting ziekenhuis voor eventueel pijnstilling. Het werd het tweede.
VK belde het ziekenhuis dat we eraan kwamen en ondertussen kleedde ik me aan en pakte mn spulletjes bij elkaar.
Schuifelend de auto in (en achteraf horen dat alle buren me nauwlettend in de gaten hielden omdat ze de auto van de VK al hadden zien staan), die weeën zijn rot op te vangen in de auto. De stoplichten wilden niet zo meewerken en het was een nare autorit. Het leek oneindig voor we bij het ziekenhuis waren. Lief zet me eruit bij de spoed en ik wacht buiten op het bankje onder het genot van nog een wee tot hij terug is van het wegzetten van de auto.
Met rolstoel en al richting kraamkamers, lief zet me in de kamer neer en brengt de rolstoel terug.
Er komt een verpleegkundige een CTG maken, want voor ze pijnstilling toe kunnen dienen moeten ze eerst weten dat beeb het goed maakt.
Een half uur en ik moet op mn rug, ik wil op mn zij, want dan kan ik die rot weeën beter opvangen. Maar het mag niet en ik lig erg ongemakkelijk.
Gelukkig gaat het daarna heel snel, de verloskundige van het ziekenhuis komt, constateert 5 a 6 cm ontsluiting en raad een ruggenprik aan. Ik vind alles best als het maar snel gebeurd.
Ze is net bezig een infuus te prikken als de anesthesist (2 zelfs) binnen komen lopen. Ze maken de boel klaar, ik moet op de rand van het bed zitten en dat zit erg ongemakkelijk (takkeweeën). Moet mn rug bol maken en dan komt er weer zo’n wee...
Of ik wel goed wil blijven zitten (makkelijker gezegd dan gedaan). Maar de verdoving wordt gezet en daarna de ruggenprik, die valt me echt 100% mee. Nauwelijks iets van gevoeld.
Ze spuiten iets in en ik mag eindelijk weer gaan liggen...
Niet veel later heb ik het idee dat ik moet poepen... persdrang?!
De verloskundige toucheert en ik blijk volledige ontsluiting te hebben. Dat ging erg rap. Maar door de ruggenprik kan ik niet voldoende meepersen.
De pomp gaat weer uit en we wachten af, maar intussen voelen de weeën even niet zo heftig aan en kan ik toch wat op adem komen.
Het duurt toch nog bijna 2 uur voordat ik mag meepersen.
Toch wat bang voor wat komen gaat laat ik te snel mn adem los, maar na wat aansporing gaat dat steeds beter.
Kindje blijkt in het vruchtwater gepoept te hebben zo op het laatst en ze willen nog even haar PH meten. Die is goed en we gaan door.
Op een gegeven moment meldt de verloskundige dat ze bij de volgende wee een knip gaat zetten. “Shit” roep ik, en prompt blijft de wee ruim 5 minuten uit.
Die knip heb ik niks van gevoeld, maar daarna komt het koppie naar buiten. Navelstreng om het nekje dus ik mag even niet persen (roept lief nadrukkelijk) en dan de rest. Na 38 minuten, om 19.23 u is daar Mirte. Mama wordt gelijk ondergescheten, en bedankt
.
Ze maakt een wat trage start, huilt niet is slapjes en kijkt verdwaasd de wereld in. Beetje extra zuurstof en ze wordt even meegenomen naar het kamertje ernaast om even goed te luisteren naar hartje en longen. Waarna ze weer bij me teruggelegd wordt
.
Tegen half 10 lig ik fris gewassen en netjes gehecht (de VK heeft er erg haar best op gedaan, zelfs 2 hechtingen nog overnieuw gedaan, omdat ze niet tevreden was) in bed, Mirte in een bakkie ernaast, wachtend op de kinderarts (ivm overslaande hartslagje wat al tijdens mn zwangerschap gehoord was).
Haar eerste nachtje slaapt ze op de couveuseafdeling omdat ze haar hartslag in de gaten willen houden en ik lig op zaal met 2 mama's met hun kindjes naast het bed. Weinig geslapen en ook steeds bezig met de afgelopen dag en bevalling. Na nog een nachtje ziekenhuis mogen we lekker met papa mee naar huis!