Bevallingsverhalen deel 6

Davinia dat klinkt als een fijne bevalling en fijn dat je er zo mooi op terugkijkt...

Het is zondag. Luuke is logeren bij opa en oma. Wij hangen lekker op de bank, eten een ananas en genieten van de rust.

Zondagnacht, 10 september, 4.50u.
Ik word wakker en voel wat nattigheid tussen mijn benen. Beduusd van de slaap sta ik op en loop naar het toilet. Als ik klaar ben en opsta voel ik dat het nog een beetje doorloopt. Ik ga zitten en denk... "De vliezen zijn gebroken. DE VLIEZEN ZIJN GEBROKEN!!". Ik maak lief wakker en vertel dat het nu beginnen gaat.

5.00u
Ik voel wat krampen in mijn buik. "Een wee! Een wee!" Ik vervang het verband in mijn onderbroek. Hevige discussie over de kleur van het vruchtwater. Lief besluit de verloskundige te bellen, hij vertrouwt het niet helemaal. Ik wil perse niet naar het ziekenhuis, dus wat mij betreft is er niks aan de hand.
Geen erwtensoepkleur, het neigt een beetje naar mosterd, maar hee, dat komt door het verband!
We drinken een kopje thee en gaan onder de douche staan. Ik was mijn haar en puf wat weg, het word al wat heftiger nu.

Als ik om 6.15 op het toilet zit, kopje koffie erbij en nog wat puf belt lief de verloskundige nog een keer. Het mag niet van mij, maar ik voel me ook niet in staat me ertegen te verzetten. Ze komt toch maar even kijken, de ontsluiting meten en de kleur van het vruchtwater nakijken.

het is bijna 7.00u. De verlos besluit dat ik naar het ziekenhuis moet. Baby heeft in het vruchtwater gepoept en ik heb pas 2 cm ontsluiting. Ik wil niet, moet huilen en raak een beetje in paniek. Lief pakt gauw wat spullen en ik huil nog even door. Dut wou ik niet!

Kamer 5 van de verlosafdeling. 7.10u De moeder van lief is ook gekomen op verzoek van lief. We vinden het allebei maar niks in het ziekenhuis en hebben iemand nodig die ons even steunt. De verloskundige stelt me gerust. Ik word aangesloten op een hartslagmeter voor de baby en een metertje die de weeenactiviteit bijhoud.
Het is goed vol te houden. Spannend weer, enger dan de de eerste bevalling.
Ook schoonzusje komt naar het ziekenhuis. Ik besluit haar weg te sturen als ik het niet fijn vind, maar geniet eigenlijk wel van alle afleiding en aanmoediging. Ik ben aan het bevallen! Baby 2 komt eraan!!!!!

9.50u. Mijn zusje komt. We knuffelen en ik ben zo blij dat ze er is! Er lijkt een knop om te gaan in mijn hoofd, er komt schot in de zaak!!!!

Ik lig op het verlosbed. 7 cm ontsluiting. Ik raak bijna in paniek, ik hou dit niet lang meer vol. Ik krijg de ontsluitings weeen niet meer weggepuft en ben bang dat ik het niet kan. Ik huil. MIjn handen tintelen. De verpleegkundige pakt een hand, de andere heeft lief. Ze kijkt me aan en zegt hoe ik moet ademen. Ik luister en raak in de ban van haar stem.
Links van mij hoor ik de rest... "Je doet het zo goed!" en "Mooi meisje!" en "Nog eventjes maar!!!!"

De verloskundigen komen. Ik roep dat baby er nu echt aankomt. Ik kan niet meer, het doet zo zeer en is niet meer weg te puffen, ik wil mijn kindje, nu!!!!
Ik word getoucheerd en mag mee gaan persen. Dit kan ik! Dit kan ik heel goed, ik weet het zeker. Ik pers 1,2 weeen weg. De verloskundige zegt dat de baby er bij de volgende wee is. Ik geloof het niet en wil niet meer wachten op een wee. Ik pers, ik wil mijn kindje!!!!

10.23u. Een heel mooi klein mensje op mijn buik. Ons kindje. Onze tweede. "Wil papa niet even kijken wat het is?" Een meisje. Een prachtige kleine zus. "Welkom lieve Lena" fluister ik. Links van mij hoor ik vreugde, en tranen. Het is zo fijn dit te delen met de mensen die ik lief vind. Papa huilt net als bij Luuke. 2 meiden!

Even bijzonder als de geboorte vond ik het moment dat de zussen elkaar voor het eerst zagen. Het voelde zo compleet. Lieve Luuke die eigenlijk alleen verliefd naar mij keek. Die "Lena" zei, een ballon bij had. Zo gehuild heb ik.

_{Door alle commotie nadien ben ik stukken van de bevalling kwijt. Vandaar misschien de objectieve manier van schrijven. Het gevoel van het begin komt nog wel terug, ooit. Maar dat een andere keer dan.}

Lishe wat heb je het mooi omschreven... En wat snel eigenlijk!

Geniet van je twee mooie meiden.

Mooi beschreven Lishe!
En wat bijzonder dat je schoonmoeder, -zus en je eigen zus er ook bij waren zeg!

Lishe, al met al een ontroerend verhaal!

Lishe, ik kreeg tranen in mijn ogen. Ook al missen er voor jou gevoel een aantal stukken, voor mij was de sfeer van de bevalling duidelijk en voelbaar. Goed gedaan, meid!

quote:

Op zaterdag 13 oktober 2007 22:07 schreef Lishe het volgende:
Even bijzonder als de geboorte vond ik het moment dat de zussen elkaar voor het eerst zagen. Het voelde zo compleet. Lieve Luuke die eigenlijk alleen verliefd naar mij keek. Die "Lena" zei, een ballon bij had. Zo gehuild heb ik.

Lishe wat heb je dat mooi beschreven.

Ik moet bij elk verhaal toch weer een traantje wegpinken - alle bevallingen zijn anders, maar bij iedereen spat de liefde voor zoon/dochter van het scherm af, heel mooi

Mooi geschreven Lishe!

Ik krijg bij dit topic soms echt van die flashbacks, hoe anders de verhalen soms ook zijn.

Hier mijn verhaal, let niet op de schrijfstijl, beetje gekopieërd en geplakt van mn schrijfsel wat ik in het begin tijdens en later na het gebeuren heb getypt.

10 oktober 2007

Rond half 3 stap ik mijn bed uit. Lag niet lekker meer, zere heup. En met dat ik op de tast mn bril van het tafeltje probeer te pakken voel ik iets lopen.
Ik denk nog even dat ik in mn broek sta te plassen, maar als er nog een golfje komt en daarna nog een weet ik het zeker. Dat moet vruchtwater zijn! Wat een mazzel dat ik naast het bed sta, had het net de avond ervoor verschoond!
Een ogenblik van verbijstering, wat nu! En dan meld ik het aan lief: “Uh...ik denk dat ik nattigheid voel”. Lief is gelijk wakker en vraagt met enige verbazing in zn stem: ”Echt?”
Ja dus... Er lijken af en toe ook wat weeën te zijn, maar ze zijn kort (halve minuut) en in het boekje van de verloskundige staat dat je pas moet bellen als het 2 uur lang om de 3 tot 5 minuten weeën zijn die een minuut aanhouden en pijnlijk zijn.

Het grappige is dat ik rond half 2 wakker was omdat ik naar de wc moest en toen soms het idee had dat er wat rommelde, maar vooral dat ik wakker werd met het idee dat "Frummel" eraan zat te komen. En waarom ik dat dan dacht... geen idee. Dat kon ik dan weer niet terughalen toen ik eenmaal goed wakker was.

6.34u
Weeën komen nu wel ongeveer om de 5 minuten en houden langer aan, straks maar eens even de VK bellen.
Ben nog even een was aan het draaien, kreeg het ineens op mn heupen... Kan je zo hebben. Tijdje in bed gelegen, dan weer even achter pc.

10.00u
Weeën worden krachtiger. Om half 8 was de VK er, hartje geluisterd en ontsluiting gecheckt. 1 a 2 cm. Afspraak dat ze tegen 12 uur terug komt, nog maar 2 uurtjes . Dan kijken we verder met 5 a 6 cm gaan we richting t ziekenhuis.

Om 12 uur komt de VK weer, 2 cm ontsluiting. Dat viel tegen, ze zou tegen half 3 weer komen en indien nodig zouden we eerder bellen. De weeën werden sterker en ik was moe. Toch al een hele nacht op geweest en niet meer kunnen slapen.
Tegen een uur of 1 toch besloten om de VK te bellen omdat ik er behoorlijk doorheen zat. Geen idee meer hoe ik moest zitten/liggen/staan en hoe ik die stomme weeën op moet vangen. Ik zit in tranen op de overloop, hang dan weer half op de trap naar zolder, voel me ellendig.
VK was er om half 2 en ik bleek krap 3 cm ontsluiting te hebben.
Wat zullen we doen, afwachten of toch maar richting ziekenhuis voor eventueel pijnstilling. Het werd het tweede.
VK belde het ziekenhuis dat we eraan kwamen en ondertussen kleedde ik me aan en pakte mn spulletjes bij elkaar.
Schuifelend de auto in (en achteraf horen dat alle buren me nauwlettend in de gaten hielden omdat ze de auto van de VK al hadden zien staan), die weeën zijn rot op te vangen in de auto. De stoplichten wilden niet zo meewerken en het was een nare autorit. Het leek oneindig voor we bij het ziekenhuis waren. Lief zet me eruit bij de spoed en ik wacht buiten op het bankje onder het genot van nog een wee tot hij terug is van het wegzetten van de auto.
Met rolstoel en al richting kraamkamers, lief zet me in de kamer neer en brengt de rolstoel terug.
Er komt een verpleegkundige een CTG maken, want voor ze pijnstilling toe kunnen dienen moeten ze eerst weten dat beeb het goed maakt.
Een half uur en ik moet op mn rug, ik wil op mn zij, want dan kan ik die rot weeën beter opvangen. Maar het mag niet en ik lig erg ongemakkelijk.
Gelukkig gaat het daarna heel snel, de verloskundige van het ziekenhuis komt, constateert 5 a 6 cm ontsluiting en raad een ruggenprik aan. Ik vind alles best als het maar snel gebeurd.
Ze is net bezig een infuus te prikken als de anesthesist (2 zelfs) binnen komen lopen. Ze maken de boel klaar, ik moet op de rand van het bed zitten en dat zit erg ongemakkelijk (takkeweeën). Moet mn rug bol maken en dan komt er weer zo’n wee...
Of ik wel goed wil blijven zitten (makkelijker gezegd dan gedaan). Maar de verdoving wordt gezet en daarna de ruggenprik, die valt me echt 100% mee. Nauwelijks iets van gevoeld.
Ze spuiten iets in en ik mag eindelijk weer gaan liggen...
Niet veel later heb ik het idee dat ik moet poepen... persdrang?!
De verloskundige toucheert en ik blijk volledige ontsluiting te hebben. Dat ging erg rap. Maar door de ruggenprik kan ik niet voldoende meepersen.
De pomp gaat weer uit en we wachten af, maar intussen voelen de weeën even niet zo heftig aan en kan ik toch wat op adem komen.
Het duurt toch nog bijna 2 uur voordat ik mag meepersen.
Toch wat bang voor wat komen gaat laat ik te snel mn adem los, maar na wat aansporing gaat dat steeds beter.
Kindje blijkt in het vruchtwater gepoept te hebben zo op het laatst en ze willen nog even haar PH meten. Die is goed en we gaan door.
Op een gegeven moment meldt de verloskundige dat ze bij de volgende wee een knip gaat zetten. “Shit” roep ik, en prompt blijft de wee ruim 5 minuten uit.
Die knip heb ik niks van gevoeld, maar daarna komt het koppie naar buiten. Navelstreng om het nekje dus ik mag even niet persen (roept lief nadrukkelijk) en dan de rest. Na 38 minuten, om 19.23 u is daar Mirte. Mama wordt gelijk ondergescheten, en bedankt .
Ze maakt een wat trage start, huilt niet is slapjes en kijkt verdwaasd de wereld in. Beetje extra zuurstof en ze wordt even meegenomen naar het kamertje ernaast om even goed te luisteren naar hartje en longen. Waarna ze weer bij me teruggelegd wordt .
Tegen half 10 lig ik fris gewassen en netjes gehecht (de VK heeft er erg haar best op gedaan, zelfs 2 hechtingen nog overnieuw gedaan, omdat ze niet tevreden was) in bed, Mirte in een bakkie ernaast, wachtend op de kinderarts (ivm overslaande hartslagje wat al tijdens mn zwangerschap gehoord was).
Haar eerste nachtje slaapt ze op de couveuseafdeling omdat ze haar hartslag in de gaten willen houden en ik lig op zaal met 2 mama's met hun kindjes naast het bed. Weinig geslapen en ook steeds bezig met de afgelopen dag en bevalling. Na nog een nachtje ziekenhuis mogen we lekker met papa mee naar huis!

Wow Nijna, wat een belevenis. Gelukkig ging het ineens lekker snel. Goed gedaan, dame!

Zo Nijna Mirte had er ineens de sokken in op het laatst. Wel erg mooi omschreven moet ik zeggen en wat fijn dat jullie zo snel al mee mochten naar huis.

quote:

Op donderdag 8 november 2007 11:01 schreef Nijna het volgende:
Een half uur en ik moet op mn rug, ik wil op mn zij, want dan kan ik die rot weeën beter opvangen. Maar het mag niet en ik lig erg ongemakkelijk.

Oh hoe herkenbaar! Ik vond dat ook echt vreselijk.

Mooi verhaal hoor Nijna, goed gedaan!

Lishe.. heb tranen in mijn ogen en een grote glimlach op mijn gezicht.

quote:

Op vrijdag 9 november 2007 00:36 schreef --Eveliene-- het volgende:
Lishe.. heb tranen in mijn ogen en een grote glimlach op mijn gezicht.

Wat is het toch bijzonder om al die mooie verhalen hier te lezen!

mooie verhalen weer!

Voor iedereen die tegen een bevalling op ziet, hier de mijne;

Mijn 1e kindje is na een zware bevalling van 17 uur geboren. Dus toen ik zwanger was van de 2e zag ik eigenlijk best wel een beetje tegen de bevalling op...
Bij de eerste heb ik alles in een roes beleefd en was ik al die tijd totaal onaanspreekbaar, dus dat verwachtte ik nu weer een beetje.

Maar goed inmiddels liep ik precies 1 week overtijd en ik dacht dat het nog wel een week zou duren.
De dag ervoor zat ik nog vrolijk met de oudste van net 2 voorop de fiets om boodschappen te doen en de dag van de bevalling was ik 's ochtends nog op visite geweest bij mijn zus.
He-le-maal nog niks aan het handje dus. Vlak voordat ik eten zou gaan koken zat ik nog aan tafel te kleuren met de oudste tot ik ineens een kramp kreeg waar ik heel eventjes van in elkaar dook omdat ie zo onverwacht kwam. Hij was ook zo weer verdwenen.
Goed verder niet bij nagedacht want verder kwam er niks meer en voelde ik me ook niet anders.
Gewoon eten gekookt dus en lekker gegeten met ons drieën. Met het afruimen van de tafel kwamen er ineens weer wat kleine krampjes opzetten.
Goed, niet veel later onze oudste naar bed gebracht en lekker op de bank gaan zitten met een kop thee.
Om half 9 begon Gooise Vrouwen en daar zat ik lekker relaxed en ontspannen voor toen ik ineens krampen kreeg die ik wel even weg moest puffen. Maar zeer onregelmatig, de ene keer 5min ertussen en dan weer 20. Ik zei tegen mijn vriend dat ik even ging douchen misschien zou het dan doorzetten. Ik vroeg wel of hij boven wilde blijven, ik zou op de muur bonzen mocht ik hem nodig hebben.
Ik heb tussen de "weeën" door mijn haar nog gewassen en alles nog geschoren en toen ineens kon ik wel op de muur blijven bonzen want ze kwamen nu wel heel snel.
Mijn vriend heeft zijn moeder gebeld, die zou bij ons komen voor de oudste als wij naar het ziekenhuis zouden gaan. Ook mijn zus was er intussen al. Toen zij er allebei waren vonden ze toch wel dat het tijd was om de VK te bellen..
Ik vond nog steeds van niet want ik geloofde nog steeds niet dat het al begonnen was..
Er was tussen de weeën door namelijk helemaal niks aan de hand en kon ik nog gewoon een vrolijk gesprek voeren en vanalles opruimen enzo. En dat was ik natuurlijk totaal niet gewend van de 1e..
Ik dacht dus gewoon dat het iets van voorweeën waren ofzo haha..
Nou ja om 22:00 de VK gebeld en die was er om 22:15, ze heeft meteen gekeken hoeveel onsluiting ik had en dat was al 7 cm!!!!!!!! Ik schrok me dood!
De bedoeling was om naar het ziekenhuis te gaan, maar dat zouden we niet meer redden.
Dus beneden nog 3 weeën opgevangen, toen naar boven gestrompeld en boven nog 2 gehad en toen voelde ik echt dat ze kwam! De vliezen zijn doorgebroken en met 4 minuten persen was ze er om 22:50!
Jemig ik was dolgelukkig dat ik de bevalling zo bewust had meegemaakt!
Na alle 'ophef' heb ik gedouched en daarna kon ik in een heel schoon bedje! HEERLIJK!

Al met al een bevalling van 3,5 uur! Ik zou het zo weer doen en dat zei ik na de 1e niet!

Wow KRS! Dat is nog eens een bevalling! Doe mij die ook maar

Gefeliciteerd!

Nou, bij mij ging het niet zó snel. Maar ik vond het echt een leuke ervaring. Ik wil zeker nog een tweede keer!
Wanneer komt jouw derde, KRS?

Jeetje..Lishe..ik zit hier te huilen en lachen tegelijk als ik je verhaal lees.
Ik voel bij je verhaal weer helemaal hoe het voor mij voelde.

Nijna, mooi beschreven ook

ik kan het niet helpen soms te denken "GDVRRRR, waarom kreeg ik die ruggeprik niet met na zo'n 17uur weeën pas 2cm ontsluiting!?"

KRS, dat geeft me moed voor een mogelijke tweede hier!
grapig hoe je zegt 'na alle ophef' hihi

KRS, jouw verhaal doet me goed. Heerlijk om te lezen dat het ook heel snel kan.