Bevallingsverhalen deel 6

Maneki, wat ging het opeens snel zeg! De vk die de kippen stond te bewonderen... Grappig.

Hoe ik de bevalling echt ervaren heb??

Ik vond het verschikkelijk. Ik heb vreselijk veel gehuild omdat de pijn flink door naar mn benen stroomde. Mijn lieverd proberen om te masseren, bij de ene wee hielp dat wel, bij de andere moest ik echt vragen of hij er mee kon ophouden.
Ik dacht dat ik op zn minst dood zou gaan. Zoveel pijn kan echt niet normaal zijn.
De vk moest ook mijn vliezen breken. Ik zag dat prikding, en ik begon te gillen dat dat ding dus niet naar binnen mocht. Ik heb echt ruzie gemaakt met de vk.
Aan de andere kant ben ik heel lief gebleven voor mn ventje. Het enige dat ik heb gedaan is totaal in paniek en huilend smekend dat hij me moest helpen.

Om alle vrouwen die tegelijkertijd met mij lagen te bevallen heb ik een hart onder de riem gestoken door ook het hele ziekenhuis bij elkaar te gillen op het moment dat het hoofdje eruit kwam.

Drama?? Ja ik heb er echt een drama van gemaakt. Het deed vreselijk veel pijn en ik wil ook nooit meer bevallen. Dit was duidelijk een eenmalig ding.

Maneki

Ticootje....

wat een machtig mooi verhaal maneki

Maneki, wat een lekker verhaal.. Mooi dat je jongens er ook zo bij konden zijn..

Ticootje, dat klinkt al wat beter .. Mijn fysio van de zwangerschapsgym zei ook al.. De meesten krijgen buik weeen, een grote groep krijgt rugweeen.. Maar het kleine groepje met beenweeen: succes, daar helpt geen enkele oefening bij
En misschien over een jaar of 2 met een ruggeprik???

Ik zit ook te wachten op de enige echte Ticootjeversie!

Die beenweeën, daar was ik al heel bang voor. Ik had altijd pijn in mn benen met menstruatie. Maar met bevallen gelukkig alleen rugweeën...

quote:

Op vrijdag 29 februari 2008 10:54 schreef Ticootje het volgende:
Dit was duidelijk een eenmalig ding.

Ik spreek je over een jaar of twee wel weer

Mooi verhaal, Maneki een prachtig meisje (wiens naam ik niet weet )

_{ik had ook vreselijke beenweeën bij de eerste}

Ticootje ik zie het helemaal voor me.
Kan me eigenlijk helemaal niet herinneren of ik gilde. Ik heb wel 22 uur lang in die verloskamer dames om mij heen horen brullen. Die kwamen en gingen. En ik lag daar maar...

Ik lig erg achter met bevallingen lezen hier.

Maneki.... geweldig dat je zoons hun zusje mochten ehm.... hoe noem je dat?
Toch ben je al met al nog best een poos aan het weeën geweest. maar dat persen ging wel heel erg snel!

Ticootje, ik ben het helemaal met je eens hoor! Eens, maar echt nooit meer!

Wat blijft het toch bijzonder om te lezen hier!

Maneki en Ticootje, goed gedaan hoor!

_{En inderdaad, beenweeën... (ergens wist ik van tevoren al dat ik ze zou krijgen)}

Lang verhaal
--------------------------------
Achtergrond info:
Ik woon in de USA, thuisbevallingen zijn hier niet de norm… Hier kwam ik achter toen ik met mijn 7 weken zwanger een GYN bezocht, zij werd helemaal pissed over het feit dat ik graag een thuisbevalling wilde, horrorverhalen over infantdeath en dat ik wel veel mensen moest kennen die hun kindje zijn kwijtgeraakt tijdes de geboorte in Nederland want het was gewoon niet veilig volgens haar, en haar carriere stond ook op het spel ivm aanklachten bij overlijden van een kindje.
Goed, ik begon dus meteen te steigeren, ging in discussie en weigerde elk verder onderzoek door haar.
Eenmaal thuis ben ik online opzoek gegaan naar een particuliere midwife. Ik kwam op de site terecht van Jan, een vrouw die al 25 jaar thuisbevallingen begeleidt en een homeopatische inslag heeft. Een birthtub behoorde tot de mogelijkheden.
Mijn man was erg afwachtend en niet erg positief over mijn “hippie” ideeen en vertrouwde het niet. Na een kennismakingsgesprek, waarin Jan de voordelen van een thuisbevalling aangaf (zowel voor moeder als voor kind) en met cijfers en informatie kwam ging mijn man om… JOEPIE! We gaan dit thuis, in een birthtub doen met de hulp van een vrouw waarbij ik me zeer op mijn gemak voel.
Volgende stap: de verzekering, dekken zij dit wel…. Een wat? Thuisgeboorte? Hahahahaha! Nee dus…. Dit zou betekenen dat we het zelf moesten betalen. Geen probleem, Jan geeft je de mogelijkheid om zelf een bedrag vast te stellen op basis van je inkomen. Na de geboorte zal zij alsnog een rekening naar de verzekeraar sturen en als we geluk hebben en de verzekeraar besluit alsnog uit te keren zouden we ons betaalde bedrag terug krijgen, een thuisgeboorte (Jan declareert $5000.- ) kost immers veel minder dan een ziekenhuisgeboorte, dus soms geven ze achteraf toe en keren ze alsnog uit.
16 weken in mijn zwangerschap kreeg ik een hele erge bloeding, een echo wees uit dat ik placenta previa had. Bloedingen bleven komen en ik had bedrust. Mijn man werd zenuwachtig en stond niet meer volledig achter een thuisbevalling, Omdat ik het heel belangrijk vind dat hij achter onze keus stond ging ik op zoek naar een middenweg.
Zo kwam ik op de site van een ziekenhuis hier iets verderop. Zij hadden een midwife in dienst, iemand als Jan, maar dan in het ziekenhuis, dus met medische ondersteuning van OB/GYN collega’s. Ik zou dan wel in het ziekenhuis moeten bevallen, maar ze liep niet in een groen pak, zou niet alles aan de zusters overlaten en pas binnenkomen als ik 10 cm was en ondersteunde het hele “natural childbirth” id.
De switch naar Liz was gemaakt.
---------------------------


21 januari, de uitgerekende datum… Hij kwam en ging… net zoals alle andere dagen. Op de CTG’s zag alles er goed uit en het was tijd om over inductie te praten. Ik had inmiddels al 3cm ontsluiting, maar dat had ik al weken, dus het schoot niet echt op. Aanvankelijk zetten we de inductiedatum een week later, op 28 januari, ze zouden dit gaan doen met behulp van “Cytotec” een pilletje wat bij de baarmoedermond zou worden geplaatst en de boel zou weken.
Donderdag de 24ste moest ik weer komen, na dingen te hebben gelezen wilde ik de inductiedatum nog ietsjes opschuiven, misschien had ik geluk en zou alles zelf beginnen.
De CTG liet niets raars zien, meneer had het nog flink naar zijn zin en er was geen verandering. We besloten de inductiedatum op 31 januari te zetten.
We stonden om half 5 op, douchten en rond kwart over 5 liepen we het ziekenhuis in. We werden naar kamer 2408 gebracht, ze hadden prive kamers met badkamer (en bubbelbad) en ik werd aangekoppeld op een ctg en moest allemaal vragen beantwoorden over mijn history.
Om 6 uur kwam Liz binnen, en legde uit wat we gingen doen. De monitor liet zien dat ik al weeen had, maar ik voelde niets, na een check (nog steeds 3) bracht ze de eerste dosis in, dit zou zich elke 3 uur herhalen.
Liz raade aan om veel te lopen, en gebruik te maken van het bubbelbad als de weeen sterker werden. De zuster bracht me een soort skippybal waar ik op moest zitten. We zetten onze laptop op en maakten ons op voor een middagje “muppetshow”
Elke 3 uur na inbreng van een nieuwe dosis, werd ik een half uur aan de monitor gelegd om te kijken wat er aan de hand was. Volgens dat ding had ik gigantisch sterke weeen, maar nog steeds voelde ik me prima, wel wat krampen, maar goed.

Om 4 uur ‘s middags was ik nog maar 5 cm, en Liz besloot mijn water te breken om de boel wat meer op gang te brengen, het ging toch iets te langzaam volgens haar.
Eindelijk werden mijn weeen sterker, ik was helemaal blij en rende bijna over de gang van de afdeling heen om ontsluiting mee te helpen. Het hielp allemaal niets, behalve dat de weeen sterker en sterker werden, en daarmee pijnlijker en pijnlijker.
Ik besloot maar eens een bad te proberen, de weeen waren inmiddels erg pijnlijk en een bad was in mijn gedachten en volgens de honderden vrouwen die gebruik hadden gemaakt van een bad om hun weeen te verlichten DE uitkomst…
Niet dus, het water was me te koud en ik kon mijn weeen niet opvangen. Ik raakte in paniek en wist dat ik eruit moest om mijn kalmte te bewaren.
Ik kwam erachter dat de beste manier voor mij om die pijnlijke rotkrengen op te vangen was om helemaal alleen te zijn en op de wc te zitten. Elke keer als ik een wee had liep ik de badkamer in, sloot de deur en ging ik alleen door de pijn, prima, dit werkte, ik kon mezelf in een sort trance brengen als ik alleen was en de houding werkte prima voor mij.

Liz checkte me om 7 uur en ik had 7 cm, het ging haar niet snel genoeg en de weeen activiteit nam af, dus zij wilde overgaan op Pitocin. Het nadeel (behalve de naalden, die ik zelf als het grootste nadeel zag) was dat ik continue aan de monitor zou zitten en dat de weeen als een gek zouden gaan komen.
Na advies van Liz en overleg besloten we om een “walking epidural” te zetten, een ruggenprik wat me nog wel de mogelijkheid gaf om rond te lopen en die na ongeveer anderhalf uur uitgewerkt zou zijn.
De zuster zette mijn infuus en er kwam een anesthesist om de epi te zetten. Scott werd naar de andere kant van de kamer gestuurd zodat hij niet mee hoefde te kijken terwijl die naald in mijn rug ging. Liz gaf aan dat ik heel erg stil moest blijven zitten (ja, en die krengen dan?) en vooral moest doorademen. Ik zat op de rand van het bed, Liz zat voor me en ik leunde over haar heen en concentreerde me op haar stem om door de weeen heen te ademen.
De ergste krampen verdwenen en ik kon weer lachen. We keken nog wat tv, liepen rondjes in de kamer (voor zover dat ging aangesloten) en hoopten dat het snel over zou zijn. We hadden er weer zin in en zagen de toekomst weer rooskleurig tegemoed.

Tot half 9 de krampen weer terug kwamen en nu heviger en pijnlijker dan ooit. Ik kon niet meer lopen en mijn benen schudde als een gek. De epi was duidelijk uitgewerkt.
De zuster besprak de mogelijkheid met ons over een volledige ruggenprik, er zou dan alleen nog maar wat vloeistof in de catheter worden gespoten, het nadeel was wel dat ik dan volledig aan bed gekluisterd was omdat ik mijn benen niet meer zou voelen. Ik weigerde en wilde proberen zonder.
Om 10 uur checkte Liz me weer, en ik was nog steeds 7 cm. Ik was inmiddels kapot en het huilen stond me nader dan het lachen. Toch maar de rest van de ruggenprik erin.
De pijn verdween binnen 4 weeen, en ik voelde mijn rechterbeen niet meer, in mijn linkerbeen voelde ik nog wel iets, maar ook niet veel. Weeen heb ik niet meer gevoeld.

Om half 12 was ik 10 cm en werd de kamer klaargemaakt voor het persen, naast Liz en de zuster kwamen er nog 2 zusters binnen, 1 met een kar met allemaal enge instrumenten en 1 om de baby “op te vangen” zoals ze dat noemden.
Ik weet nog dat ik dacht, Opvangen? Komt ie er dan uitvliegen ofzo? Dat zie ik nooit op tv! Dat heb ik nergens gelezen!
Het was een beetje hectisch, Scott stond aan mijn rechterkant, hield mijn ene been omhoog en had zijn hand onder mijn nek, en een zuster aan de andere kant die mijn been omhoog hield.
Ik mocht persen als ik een wee voelde, probleem was echter dat ik niets voelde dus ik ging af wat de zuster zei… Je hebt een wee, voel je hem? Ik was doodsbenauwd dat ze die kar met instrumenten dichterbij zouden brengen als ik niets voelde, dus ik schudde vol overtuiging “ja” en perste, en perste en perste en perste

Het hoofdje stond vrij snel, en ik hoorde Liz “wil je het zien Aren?” Dat wilde ik niet, maar ik wilde wel graag dat er foto’s gemaakt zouden worden. Snel werd er een toestel aan het meisje met de instrumentenkar gegeven (mooi, die had voorlopig haar handen vol aan een fototoestel ipv enge instrumenten), en Liz begeleide mijn hand naar het hoofdje om te voelen. Mijn reactie “WEIRDDDDDDDDDDDDDD” (mijn manier om om te gaan met spanning is om er humor tussendoor te gooien)
Ik had verschrikkelijk last van maagzuur en de washandjes belanden op mijn keel ipv op mijn voorhoofd.
Ik bleef maar persen, en alhoewel het hoofdje al stond zat er verder geen beweging in… Ik hoestte, en Liz reageerde met “je hoest je kind er nog uit zo” mijn reactie: “Echt? Uche uche uche” (en weer even die spanning doorbroken)
Ik vroeg Liz of het eruit zag dat ze moest knippen, ze antwoorde ontkennend. Toen hoorde ik de zuster het word “forceps” tegen Liz noemen… Forceps? Dat klinkt als een instrument, niets ervan. Met alle kracht die ik had perste ik. En daar was zijn hoofdje eindelijk. Nog een keer en daar was hij helemaal. Scott boog over mij heen en ik hoorde hem snikken.

Hij werd op mijn buik gelegd en zijn oogjes zochten die van mij. Wat was hij warm, en zacht! Ik huilde en het enige wat ik kon uitbrengen was “look at him, feel his skin sweety!” Ik wilde Scott dichtbij, maar hij werd aan de kant geduwd door de zusters omdat onze zoon blauw aanzag en niet ademde. Hij werd ruw afgedroogd en kreeg een maskertje op en toen begon hij te huilen. Opeens was er niets anders in de kamer, alleen hij en ik, ik en hij.
Onze zoon, Oliver. 1 feburari 2008, 12.22 AM

Wat een mooi verhaal, Renda!

quote:

Op woensdag 5 maart 2008 12:19 schreef Brighteyes het volgende:
Wauw, tranen in mijn ogen hier Renda!

Echt mooi beschreven.

Leuk ook om zo alles op te schrijven, tijdens de hele dag hielden we een soort van logboekje bij maar er komen nu allemaal dingen weer bovendrijven zoals de ontzettende jeuk in mijn benen toen de ruggenprik eenmaal begon te werken, Scott die vergat dat ik geen controle over mijn been had en hem opeens losliet *boem* bovenop Liz
Na de bevalling de zuster die voorstelde dat ze Oliver wel even mee zou nemen naar de nursery en zou wassen zodat wij even konden slapen. Niets daarvan, van mij! hij blijft hier en Scott wast hem

Wat leest het fijn Renda. Goed dat je verder gezocht hebt ook, naar een manier die bij je past.
En je verhaal... Ik heb de tranen in mijn ogen. Het blijft zo bijzonder...

Prachtig Renda, ik heb tranen in mijn ogen, wat heb je dit treffend verwoord

Ohja, hier moest ik ook nog wat posten!

Sinds ik mijn uitgerekende datum weet, roep ik dat ik op mijn verjaardag ga bevallen (uitgerekend 17 maart, jarig 21 maart) zodat ik mijn 30e verjaardag niet hoef te vieren . Ik heb dan ook niet ruim van tevoren het idee dat ik zou kunnen gaan bevallen. Twee dagen voor de daadwerkelijke bevalling lijkt het erop dat ik die enorm spannende slijmprop aan het verliezen ben, maar ik heb nog geen gevoel dat er wat gaat gebeuren.

De nacht van woensdag op donderdag (20 maart) word ik wakker rond een uur of half 5, en voel ik iets lopen. Aangezien ik geen matjes of andere dingen in mijn bed heb gelegd spring ik er gelijk uit (ja, dat lukte zowaar) en ren ik naar de wc om de schade te bekijken. Als ik op het toilet zit krijg ik ineens kramp in mijn buik en na daar een kwartier te hebben gezeten besluit ik mijn wederhelft op de hoogte te brengen dat ik onder de douche ga staan. Als ik een tijdje onder de douche sta komt hij kijken of het goed gaat en dat gaat het eigenlijk wel. Er zit nog geen 2 minuten tijd tussen de weeën, maar ik zeg tegen hem dat ie maar moet liegen tegen de verloskundige omdat ik wil dat ze komt omdat ik naar het ziekenhuis wil voordat alles in hevigheid gaat losbarsten.

De verloskundige komt met een stagiaire die ook gezellig mee komt kijken. Ze wil naar het hartje luisteren, maar op het moment dat ze gaat luisteren voel ik het kind omdraaien. Er is lichtelijke paniek omdat het hartje even kwijt was. Bij mij echter geen paniek. Ik voelde haar draaien en ik heb het idee dat ze overdrijven met de paniek . Ik blijk al 5cm ontsluiting te hebben, dus we mogen naar het ziekenhuis .

In het ziekenhuis aangekomen (uur of 7) blijkt het nogal druk te zijn. Ik zie 5 verpleegsters, die na een half uur komen melden dat ze vrij zijn, en dat er nieuwe verpleegsters komen. Mij interesseert het niks, ik onthou toch niet wie er binnen is geweest . Een verpleegster zegt tegen me dat ze allerlei dingen tegen de pijn hebben en dat ik alleen maar hoef te zeggen als ik denk iets nodig te hebben. Nu had ik vantevoren bij de verloskunidige al aangegeven geen pethidine te willen, dus mijn verbazing is dan ook groot als ze na 3 kwartier nadenken dan toch met een spuit met pethidine aankomen. Ik vraag waar de Remifentanil is ( . ) en dat ze de pethidine mooi in hun eigen reet kunnen stoppen omdat ik dat niet hoef en dat is geloof ik ook zo ongeveer het laatste wat ik uit kan brengen tot ze geboren is.

Ondertussen heeft het halve ziekenhuis totaan de elleboog in mijn onderkant gezeten en op het moment dat er verschillende mensen "het laatste randje meerdere malen wegduwen" ben ik al bijna door al mijn krachten heen en blijkt er ineens geen helder vruchtwater meer te zijn. Ze schroeven een electrode op het hoofd van het kind en ik krijg een infuus met wee opwekkers. Dit laatste doet echt helemaal niks en ik begin er een beetje sjagerijnig van te worden, dat ik daar voor jan lul lig. De verloskundige van het ziekenhuis zegt dat ik op mijn zij moet gaan liggen en op het moment dat ik vraag welke kant gilt ze tegen me dat ik naar haar moet luisteren. Toen was mijn geduld helemaal op. Ik gilde terug "IK VROEG WELKE KANT, DOVE" . en aangezien ik verder niet op mijn zij kon liggen ben ik gewoon weer terug op mijn rug gaan liggen toen ze weg was .

Ondertussen mocht ik ook persen (ojajoh? leuk) dus daar ging ik dan maar mee aan de slag. Persen zonder weeën is een hele dolle ervaring. Ik doe het dan ook steeds verkeerd volgens de verpleegsters en ik vraag me steeds af hoe het dan wel moet. Het infuus wordt nog maar eens opgeschroefd. Dan ben ik het zat. Die stomme klotemensen van het ziekenhuis die geen tijd voor me hebben, pijn, geen weeën, geen pijnstilling en ik vind het nog belachelijker dat ik daar tijd lig te verdoen zonder dat er iets concreets gebeurt . Ik zeg dan ook dat ik ermee ophou, dat ze het kunnen bekijken. Dat is de eerste keer dat ze wel naar me luisteren en de gyneacoloog wordt gehaald .

Dan gaat alles heel snel. Hij legt uit wat een vacuümpomp is en hoe het werkt, maar ik luister niet, ik kijk alleen maar vol angst of ik een schaar richting mijn onderkant zie gaan . Dit blijkt niet het geval te zijn dus ik ontspan. Dat had ik nou niet moeten doen . Opeens word ik door 5 man tegengehouden terwijl die vent aan dat ding trekt. Ik gil zo hard dat ze me op de parkeerplaats voor het ziekenhuis kunnen horen. Dan stopt de man en de pijn ook. Het hoofdje is eruit. Ik gil dat de rest er ook uit moet, en wel nu! En dat ie kan verotten met zijn "kijk eens naar beneden". Ik stel mezelf gerust met alle beelden die ik op tv heb gezien, dat de rest er zo uitfloept en dat het zo afgelopen is. En toen heb ik voor de tweede keer het hele ziekenhuis bij elkaar gegild, want dat deed zo mogelijk nóg meer pijn en leek 10 keer zolang te duren als de eerste helft .

Maar toen was ze er om 11.59. En alles was goed

Oh Kim, wat een verhaal.. ik moet er wel een beetje om lachen hoor... Zo lekker nuchter

!

Achteraf gezien vond ik alles ook meevallen, maar dat komt ook alleen maar omdat ik me op het allerergste had voorbereid .

Zo was ik ook een beetje ingescheurd en moest ik een paar hechtingen. Na alle verhalen hier heb ik de verpleegster bijna geld geboden om er vanaf te blijven . Maar afgezien van de eerste verdovingsspuit heb ik niks gevoeld .

quote:

Op donderdag 8 mei 2008 10:53 schreef k_i_m het volgende:
Toen was mijn geduld helemaal op. Ik gilde terug "IK VROEG WELKE KANT, DOVE" . en aangezien ik verder niet op mijn zij kon liggen ben ik gewoon weer terug op mijn rug gaan liggen toen ze weg was .

quote:

Ik zeg dan ook dat ik ermee ophou, dat ze het kunnen bekijken. Dat is de eerste keer dat ze wel naar me luisteren en de gyneacoloog wordt gehaald .

Typisch is dat toch, ik had dat ook. Zo'n moment van "Doei, zoek het maar uit!". Toen werd er ook pas naar mij geluisterd.

Je hebt er weer een echt K_I_M-verhaal van gemaakt!