Het peutertopic [2-4 jaar] deel 11

Nou dat hoop ik ook Tex want het ging helemaal niet zo lekker. Ze werd steeds wakker en vond het moeilijk om weer in slaap te komen. Ze voelde zich alleen in haar kamer, zei ze. Het is eigenlijk best gek, Jolie kan namelijk op de raarste plekken in diepe slaap vallen zonder dat ding maar thuis in bed lukt het niet zo goed. Ze is het natuurlijk zo gewend. Ik hoop dat het gauw beter gaat.

Fijn dat het zo leuk was Snoop

Jammer dat het toch niet zo lekker ging LB.. Misschien kun je een knuffeltje met dr gaan uitzoeken? Een cadeautje omdat ze zo dapper is, en zodat ze zich niet zo alleen hoeft te voelen in bed. Nou heeft ze vast al veel knuffels natuurlijk, maar een nieuwe is misschien weer een extra stimulans

snoopy klinkt als een erg geslaagde verjaardag! Die garage is echt leuk, die heeft Noah ook en is echt een groot succes

Ja ik weet niet. Ik voel me ook niet zo creatief met oplossingen om dit leuk te brengen ofzo, dat zit er gewoon even niet in. Mijn zus haalt straks een nieuw matras voor d'r bed dus misschien dat het scheelt als ze d'r bedje weer in kan. Want die andere matras is gewoon zo goor, daar kan ze niet meer op slapen _{en ik haat mijn buren ondanks dat ik zelf zo dom was om die kat in te sluiten maar ik had hem niet gezien}. Dus misschien dat het helpt als ze in d'r bedje kan. En nu ga ik ook stoppen met er aan denken want dat helpt vast ook niks, we proberen het vanavond gewoon weer.

Ik had destijds duidelijk met Saskia afgesproken dat ze wat uit mocht zoeken in de speelgoedwinkel als ze drie nachten zonder speen had geslapen.
De derde nacht was trouwens het grootste leed al geleden en de volgende dat stond ze te springen om een Dora-spel te kopen

en iedereen moest horen dat ze dat kreeg omdat ze zonder speen sliep

Luchtbel heel veel sterkte met het hele speen-gebeuren. Ik zag er bij Fleur ook zo enorm tegenop. En ookal heb je er nu niets aan. Maar 3 dagen later was het over. De eerste ochtend nadat ze zonder had geslapen beweerde ze dat ze helemaal niet geslapen had. Want dat kon niet zonder speen. Nogmaals succes. En je doet het goed. Het moeilijkste vond ik ook het huilen. Ik was ook in staat om naar de Etos te rijden en de ruit in te gooien voor een speen. Maar, goed dat doe je dus ook weer niet.

voor alle zindelijk wordende kindjes.

Moris nog gefeliciteerd met je verjaardag. Hele mooie garage.

Nog 1 week en dan verhuizen Fleur en ik naar het kleutertopic. Nog 1 week geen schoolsritme. Nog 1 week een meisje dat 3 is....

Iris, het portret, had nog gelijk ook gisteravond. Vannacht kroop ze bij me, helemaal de kluts kwijt van de koorts. Vanmorgen zag ik het al, haar gezichtje helemaal opgezwollen en rood. De driehoek mond/neus was helemaal wit en ze klaagde over keelpijn. Ik vermoed dat ze wederom roodvonk heeft, ik heb ook al een waarschuwing in het meettopic gezet voor iedereen die er zondag was.
Ze mag nu wel in ons bed slapen

Och Lois en Iris, wat een narigheid
Elk virus moet jullie ook drie-dubbel-en-dwars treffen, geloof ik. Heel snelle beterschap gewenst!

Luchtbel, ik hoop dat het vannacht wat beter gaat met Jolie zonder speen. Heeft er een kat op het matrasje gespuugd of zo Stomme buren

Snoopy, die taart ziet er lekker uit en die garage zal wel een groot succes zijn. Wat een leuk speelgoed voor Morris!

Luchtbel, stoer van je dat je doorzet met dat speentjesgebeuren! Zal idd. wel schelen als ze weer in haar eigen bedje ligt. Past het campingmatras er niet in? En wat doe je met het gewone matras, want kan me niet voorstellen dat je de geur er weer uitkrijgt?! Rotkatten ook... sinds ik kinderen heb, vind ik het maar gore beesten. Heb er gelukkig maar 1 meer, en dat is dan ook alleen maar omdat mijn man er geen afstand van kan doen.

Morris, nog gefeliciteerd! Jij bent lekker verwend zeg!

Roodvonk... kan je dat meermalen krijgen dan Lois? Dat wist ik niet.

Ik heb een probleempje met Randy waar ik niet echt raad mee weet. Hij is de laatste tijd enorm veranderd. Hij is overal bang voor, vindt alles 'eng' en is enorm verlegen. Hij praatte al nooit tegen vreemden, maar nu is hij ook enorm verlegen tegen bekenden en familie. Afgelopen weekend was mijn broer er met vriendin, die hij normaal gesproken helemaal top vindt en die hij 4 weken terug nog gezien had, en nu weigerde hij buiten te komen waar wij zaten. Het heeft wel een half uur geduurd voordat hij te voorschijn kwam. Eenmaal 'door' was hij ook gewoon weer de oude, maar toch. Zo ook met allerlei andere dingen. Hij is overal bang voor. Voorbeeldje zwembad waar we vorig weekend waren (na een paar maanden niet moet ik erbij zeggen) hij wilde voor geen goud in het diepe. Op een gegeven moment toch meegenomen maar hij heeft constant mopperend aan mij vastgeklampt gezeten terwijl hij het volgens mij stiekem toch wel leuk vond. Zo ben ik ook met hem van de glijbaan afgegaan met hem, en natijd gezegd dat ik het ook wel eng vond maar dat het daarom wel heel stoer van ons was. (Vorige keren kon hij geen genoeg van dat ding krijgen.) Speeltuinglijbanen: was altijd HET einde. Nu is hij er met geen stok meer op te krijgen zonder aanleiding. Alle speeltoestellen overigens, alleen huisjes hebben nog zijn warme belangstelling. Hij hangt ook verschrikkelijk aan me terwijl dat nooit zo geweest is. Hij gaat na de vakantie naar de PSZ en toen we een paar weken geleden daar op bezoek waren, heb ik nog aangegeven aan de 'juf' dat ik totaal geen problemen voorzag. Nu wel! Toen ik hem vertelde dat ik een brief had gekregen waarin stond wanneer hij mocht beginnen, zei hij zonder op te kijken van zijn speelgoed: "Ik ga niet hoor mama... *ff stil*... Ik ga ECHT niet hoor mama." Toen ik alle dingen opnoemde die hij daar leuk zou vinden zei hij: "Maar dan ga jij weg he, mama?" Woops... Verder is 'alleen zijn' een onderwerp wat hem erg bezighoudt en jankt hij om alles als er iets mis gaat of tegenzit en blijft hij vervolgens ook overal om janken.

Herkennen jullie dit als fase? (Hij is nu 2,5 jaar)
En zo ja, hoe gaan / gingen jullie hiermee om? Negeren? Vragen waarom hij ergens bang voor is? Ingaan op zijn angsten en ze weerleggen? 'Dwingen' (op een leuke manier) om die 'enge' dingen te doen om hem te laten zien dat het helemaal niet eng is? Of gewoon -zoals ik nu doe- iedere angst / verandering op een eigen manier aanpakken en gewoon de 'fase' doorkomen?

Lastig Mammietje. Noah is ook 2,5 maar ik herken er nog niet zoveel in. Hij krijgt ook wel angsten, en dat is geloof ik wel normaal op deze leeftijd en komt door de ontwikkeling van de fantasie heb ik ooit gehoord. Maar Noah's angsten zijn meer voor bijv. onweer, honden en vogels (die rare geluiden maken als ie in bed ligt) enzow.

Mijn schoonouders hebben een hond en de willen hem eigenlijk wel dwingen te aaien etc. Dat werkt echt averechts volgens mij. Heb het idee dat het beter werkt als we gewoon normaal doen als die hond erbij is en dan ziet ie vanzelf wel dat er niks engs aan is. Met onweer en de vogels proberen we wel uit te leggen dat er niks engs aan is, dat dat buiten is en dat er dus niks gebeurt. Wil er ook niet al te hard tegenin gaan, omdat ik niet wil dat hij het idee krijgt dat hij niet bang mág zijn.
En kan hij al uitleggen waarom hij ergens bang voor is dan? Noah zegt niet altijd uit zichzelf waar ie bang voor is of waarom. Als ik dan vraag "ben je bang voor ... " dan zegt hij bijna altijd ja, ongeacht wat ik zeg. Dan heb je er dus ook niks aan. Maar voor honden zegt ie zelf dat ie bang is dat ze hem gaan opeten. En dan probeer ik uit te leggen dat honden geen kindjes eten maar hondevoer, etc. Maar of dat helpt...?

Ik denk dus dat je het beste kunt doen wat je al doet, alles op een eigen manier aanpakken. Doen wat jij denkt dat het beste zal werken. En hopen dat het idd een fase is en dat die snel voorbij is.

Succes in elk geval! Lijkt me echt lastig zoiets.

Texel, bedankt voor je uitgebreide reactie zo laat op de avond!
Bij een hond zou ik het ook zo aanpakken inderdaad. En tja... er zijn ook honden bij die tandjes ook voor iets anders gebruiken dan om mee te eten, dus daar zou ik hem sowieso ook niet toe dwingen. Dat geeft inderdaad ook wel dat je niet zomaar 1 methode kunt hanteren. Maar zoals het zwembadvoorbeeld: ik heb ons net opgegeven voor guppyzwemmen over een half jaar en dan zal hij toch meer moeten durven dan het peuterbadje. Ik heb hem ook verder nergens toe gedwongen daarbij hoor, hij mocht zich lekker aan me vastklampen (heerlijk! ) en ik ben met hem naar de bubbels gelopen, gesprongen, dat soort dingen: het leuke ervan in laten zien. En hij was ook meer aan het mopperen dan dat hij echt angstig was volgens mij. Af en toe zag ik toch een glinstertje in zijn ogen, dus denk dat ik daar wel goed aan gedaan heb.
Hij kan soms verbazingwekkend goed verwoorden waarom hij iets eng vindt, soms ook helemaal niet. De angsten die Noah heeft, herken ik ook wel, onweer of geluiden die hij niet kan thuis kan brengen, zeker nu we meer buiten zijn. Dan rent hij naar binnen en vraagt wat hij hoort om vervolgens mee te delen dat hij het eng vindt. Op dat soort momenten ga ik wel samen met hem bedenken wat het zal zijn en doe er laconiek over in de hoop dat hij dat overneemt.

Waarom ik denk (lees; hoop!) dat het een fase is, is omdat ik denk dat hij misschien meer 'gevaren' van dingen in gaat zien? Dat hij ergens af kan vallen bijvoorbeeld. (Is dit de leeftijd voor oorzaak-gevolg inzien??? ) Misschien snapt hij wat meer van de wereld en wordt hem dat 'te groot'? Ik merk namelijk ook dat hij erg veel moeite heeft met keuzes maken in de meest simpele dingen.
Maar vooral de extreme verlegenheid en de jankbuien om niets ergeren me mateloos.

Nou het is helemaal geen succes zonder speen. Ze huilt weer de hele tijd in bed, gister ook. Toen wilde ze in mijn bed slapen en daar kon ze na een tijdje wel in slaap komen. Maar ze ligt zo te woelen s nachts. Zo ken ik haar helemaal niet. Misschien komt het ook door het huilen voor ze in slaap valt. Ik vind het echt erg rot. Maar ik wil er nog niet aan toegeven eigenlijk, dan vind ik de boodschap die ik overbreng niet oke. Maar het is zo moeilijk dat ze zo huilt en verdrietig is 'ik ben nu bang in mijn kamer.' Bah echt heel rot.

Oh en Mammietje, het is (zo suf het ook klinkt) echt heel normaal. Jolie heeft het ook (gehad) Vooral met klimmen en klauteren. Ik heb geen tips voor je verder. Ik dwing nooit en leg het wel uit, geef ook aan dat ze dingen eerder wel heeft gedaan en dus durfde. Sommige dingen zijn vanzelf weer over gegaan, andere dingen nog niet. Die gaan misschien wel over maar misschien ook niet. Hoort ook bij een kind natuurlijk.

He, wat rot voor jullie allebei.
Ik kan je ook helemaal niet helpen ermee, want gelukkig hoefde Maria en ik er niet op een lastige manier doorheen. Ik zou ook niet weten wat ik zou doen, hoor.

Oh, moeilijk Luchtbel. Ik moet weer denken aan dat opvoedtopic. Ik ben dus zo iemand die dan wel toe zou geven. Maar waarschijnlijk is volhouden wel het beste, ja. Wellicht dat het morgen ineens goed zal gaan. Maar ja, dat is het verstand en de rede en daar ben ik als het de kinderen betreft niet zo goed in.

Mammietje, het is vast een fase. Ik herken het zelf niet, maar het klinkt wel als een fase. En ergens ook wel logisch, ze gaan steeds meer verbanden zien en zelf fantasievolle conclusies trekken.
2,5 jaar is sowieso wel een moeilijke leeftijd, geloof ik. Midden in de peuterpuberteit en wellicht uit zich dat bij Randy in die angsten.

Ergens hoop ik dat het een beetje hetzelfde gaat als met zindelijk worden. Dat kon ze ook al heel goed en lang maar toen ik er ook klaar voor was, wilde ze ineens weer mijn kleine kindje zijn. Dat ging over toen ik positief bleef. Dus dit misschien ook. Morgenavond is er een oppas (ai ai ai) maar misschien gaat het dan wel. En dit weekend ziet ze mijn oma, voor haar praatjes is ze meestal wel gevoelig, misschien dat zij er wat aan kan doen. Anders weet ik niet hoe ik dit nog kan aanpakken. _{En volhouden ook niet.}

Heeft ze geen knuffel waar ze gek op is LB? Misschien 'helpt' dat een beetje als troost.

Ja die heeft ze en ik heb zelfs aangeboden of ze mijn oude pop (die wil ze altijd maar mag ze niet) mee naar bed wilde. Maar het helpt niet. Ik doe heel erg m'n best om d'r te stimuleren want ik weet dat ik daar niet zo goed in ben. En ze wil het zelf ook proberen, s avonds. Maar het lukt d'r nog niet om lekker in slaap te vallen.

Wat rot dat ze het zo moeilijk heeft LB. En knap dat je het toch door zet. Mss wel het beste, maar je moet het maar kunnen. Hopelijk gaat het vanavond beter ondanks (of misschien juist door?) de oppas.

Noah heeft helemaal zijn fantasie ontdekt. Ik vind het zo grappig. Het ene moment is ie een tijger en gaat ie mij opeten. Dan ben ik een tijger en moet ik hem opeten. Dan is een kikker, dan weer een poes, dan weer een auto die het niet doet "omdat de batterijen op zijn" Dan moet de auto stoppen voor een rood stoplicht, is het weer groen en mag ie weer rijden, dan is ie een trein, etc, etc. Dat gaat soms zo achter elkaar door, elke minuut is ie iets anders echt zo leuk Maar soms ook wel vermoeiend

Noah vindt zichzelf blijkbaar ook heel groot. Hij zegt tegenwoordig als ik hem naar de creche breng dat ie wel alleen gaat en dat ik thuis moet blijven (of naar de winkel moet om chocomel te kopen ).

Ik vind het echt zo'n leuke leeftijd dit!

quote:

Op dinsdag 7 augustus 2007 23:39 schreef Mammietje het volgende:

Tobias heeft dat rond de tijd dat ie 2 / 2,5 was ook min of meer gehad. Hij raakte vooral heel erg verlegen en durfde alleen nog maar met ons te praten, niet met anderen. Gingen we ergens op bezoek kroop hij bij ons op schoot, en ging het liefst met zijn arm voor zijn ogen zitten. Keken mensen te lang naar hem, dan barstte hij in huilen uit. Hij durfde opeens heel weinig, alles was eng, en hij werd van een extravert kindje opeens heel erg introvert. Onzeker ook, hij was echt bang dingen fout te doen.

Omdat het bij hem zijn spraakontwikkeling nogal belemmerde (als je nauwelijks durft te praten ga je het ook lastig leren...) kwamen we bij een logopediste terecht. Die heeft vooral veel tips gegeven om zijn zelfvertrouwen te vergroten. Totaal niet bezighouden met alles wat ie niet wil of durft, en alles wat ie wél doet uitgebreid prijzen. Dus al zei ie alleen maar 'ugh' tegen een vreemde, wij stonden uitgebreid te jubelen en prijzen. Durfde hij op een trap niet verder dan de eerste trede, dan nog gingen we helemaal uit ons dak omdat we dat al zo knap vonden van hem. En ieder nieuw woordje of nieuwe klank die hij tegen ons maakte werd op een zelfde manier ontvangen. Echt, het leek soms wel een enge Ratelband-secte hier, zo eng enthousiast en positief als we heel de dag waren

Na een week zagen we hem al steeds zekerder van zichzelf worden, en na een maand durfde hij veel meer, inclusief praten tegen vreemden. Ook de peuterspeelzaal vond ie opeens geweldig leuk, terwijl ie in de maanden daarvoor nogal 'zoekende' was. En nu, een maand of 6 later, verlangen we nog wel eens terug naar die tijd dat ie zo lekker rustig was
Laatst waren we op een housewarming party. Die mensen woonden op de 20e verdieping, en hadden een kat en een hond. Ik vreesde echt dat hij het niet zou trekken, omdat vreemde mensen, hoogte en dieren allemaal dingen zijn waar hij vroeger bang voor was. Nou ja, binnen 5 minuten zaten de kat en hond zich zo onzichtbaar mogelijk te houden in een hoekje en had ie het voor elkaar dat een paar volwassenen verstoppertje aan het spelen waren met hem

Ik weet niet of het bij jou dezelfde situatie is, en of je hier iets aan hebt. Maar ik herkende in je post zoveel typische dingen, dat ik het je toch mee wou geven

LB Hopelijk heeft Jolie het snel door dat je zonder speen ook lekker kunt slapen.

Mammietjes. Ergens wel herkenning. Het was bij Fleur niet zo heel sterk, maar ze is wel een periode erg onzeker geweest. En inderdaad super aanhankelijk. Stimuleren was hier het toverwoord. In de juiste verhouding uiteraard. Maar, haar bij dingen betrekken werkte het beste. Dus helpen met de afwas, maar ook bij andere mensen samen met haar dingen vragen. En dan vroeg ze het vaak niet zelf, maar dan vroeg ik het namens haar, maar ze stond dan wel bij me of zat bij me op de arm.

Hoe gaat het met Iris inmiddels? Voelt ze zich al weer wat beter? Ik vind roodvonk klinken als een hele nare ziekte.

En heeft Jolie vannacht nog een beetje geslapen? Ik hoop dat het met de oppas goed gaat, maar wellicht gaat het spreekwoord "Vreemde ogen dwingen" in dit geval wel op.

Pluisje, wat een verhaal over Tobias. Gek toch, dat kinderen ineens zo kunnen veranderen en geweldig wat een beetje zelfvertrouwen toch wonderen kan doen.

Texelonia, leuk idd die fantasieen bij die kleintjes. Noah is volgens mij een echte doerak en ook nergens bang voor als hij al alleen naar de creche zou willen

quote:

Op donderdag 9 augustus 2007 10:13 schreef pluisje het volgende:
Ik weet niet of het bij jou dezelfde situatie is, en of je hier iets aan hebt. Maar ik herkende in je post zoveel typische dingen, dat ik het je toch mee wou geven

Bedankt voor je uitgebreide reactie, Pluisje. Daaruit haal ik een beetje dat ik toch op de goede weg ben, want ik heb me ook al een poosje bij de Ratelband-secte aangesloten om aan zijn zelfvertrouwen te werken! Hopen dat het bij hem net zo snel werkt. Hij zegt inmiddels al netjes 'daankewellll" tegen de slager voor zijn plakje worst! En gisteren was er wel een grappig voorval: hij vluchtte de laatste tijd naar binnen als de buurmeiden (allebei 13) buiten waren (schutting ertussen!) en hem riepen, maar gisteren waren we voor het huis bezig. De buurmeiden kwamen er aan en 1 van de 2 zegt als eerste tegen hem: "Randy ik ga jou pakken!" op een enge manier! Dus Randy met een rotgang naar binnen, maar kwam toch voor het raam kijken en af en toe kwam hij toch weer even naar buiten! Hij kreeg door dat het een spelletje was en dat bleek de dag erna ook wel, want hij zei hetzelfde -op dezelfde toon- tegen Tinka om haar vervolgens te pakken! Erg grappig. Heb ook het idee dat de PSZ hem nogal dwars zat, maar toen hij vandaag een kaartje met Pino erop kreeg van zijn 'juffen' die hem uitnodigden, glom hij echt van trots. Dusss... komt zo toch nog wel goed lijkt het! Hij vraagt alleen wel akelig vaak toestemming voor van alles en nog wat, maar dat komt ook een beetje omdat ik hem onzeker maak of iets mag volgens mij. En dan doel ik op dingen die wel buiten mogen en andere dingen niet (geen elektronische dingen in de zon, geen knuffels als het net geregend heeft etc!), maakt het er voor hem niet duidelijker op. Moet ik nog iets op verzinnen.
Chacama, jij geeft ook zo'n goede tip voor het werken aan zelfvertrouwen. Ik probeer tegenwoordig er vaker voor te gaan zitten om met hem te knutselen (wat hij heeeeelemaal te gek vindt) al is het soms lastig dingen te verzinnen op zijn leeftijd. Vandaag hebben we een sesamstraatmobile gemaakt en hij pakte eigenlijk alleen de draadjes aan die ik door de gaatjes stak en bepaalde de lengte van de touwtjes, maar toen papa vroeg wie die gemaakt had, zei hij vol trots "ik!" Soms laat ik hem ook 'helpen' koken. Dat 'samen' dingen vragen is een goede, moet ik zeker gebruiken als de gelegenheid zich voordoet.

Mammietje, dat buitenspeelgoed-gedoe kun je volgens mij héél simpel oplossen door bepaalde dingen 'alleen voor buiten' en anderen 'alleen voor binnen' te hebben dus niet het af en toe wél en af en toe niet toestaan. Dat heb ik ook gemerkt, dat het uitermate verwarrend is als dat niet zo is, dus daar ben ik op gaan letten. Hier mogen ze helemaal geen speelgoed van binnen naar buiten meenemen (want zandbak en dan komt alles vies terug...) maar hebben ze buiten genoeg speelgoed om zich mee te vermaken gelukkig. Dus dan gaat alles goed. Voorkomt ook een hoop gesleep van en naar buiten!

Ik ben net weer terug uit het ziekenhuis met Morris. Zijn elleboog was voor de 5e keer uit de kom
Zelf was hij er nogal vrolijk onder, hij ziet het als een uitje Het deed even pijn toen de dokter zijn arm weer terug draaide, maar gelukkig was het gelijk weer goed.

We kunnen er niks aan doen, het gaat waarschijnlijk beter naarmate hij ouder wordt. En ze heeft me laten zien hoe ik in noodgevallen (als er dus geen dokter in de buurt is) het zelf kan doen. Hopelijk zal dat niet nodig zijn.

Jeetje Snoop. Gelukkig is Morris er zelf nogal vrolijk onder.