Hoe gaat het met de (nieuwe) moeders deel 44

Oeh Marit, heel heel herkenbaar.
Ik kon ook afschuwelijke paniekaanvallen hebben. Bij het eerste kikje 's ochtends van Thies hartkloppingen, zweethanden, duizelig, gevoel dat ik van mijn stokje zou gaan, hyperventileren. Terwijl er totaal geen reden voor was. Thies deed (en doet) het hardstikke goed. Ik ben een aantal keren bij mijn zus gaan logeren toen, heerlijk. Maar du moment ik thuis weer de voordeur open deed voelde ik lood in mijn schoenen en begonnen de kronkels in mijn buik weer.
Gebruik de tips van Sugar, maar hou je niet groot tov anderen. Laat hen weten hoe het met je gaat. En laat dit ook niet te lang duren in de hoop dat het vanzelf over gaat (wat ik uiteraard wél voor je hoop, begrijp me niet verkeerd).

Oh en nog iets, het ís ook heel erg dat je dit voor je kind voelt of eigenlijk niet veel voor haar voelt.
Maar voel je er ajb niet schuldig om. Je kiest hier niet voor. Je houdt zielsveel van je meisje, inwendig. Maar momenteel ben je niet goed in contact met dat gevoel. Er is te veel gedoe omheen dat je ware gevoel voor haar vertroebelt.
Niet boos zijn op jezelf!

moonah..precies dát:

quote:

Op zaterdag 4 augustus 2007 09:32 schreef Moonah het volgende:
hartkloppingen, zweethanden, duizelig, gevoel dat ik van mijn stokje zou gaan, hyperventileren. Terwijl er totaal geen reden voor was.

ik heb net uitgehuild bij een vriendin, wat fijn dat dat ook door de telefoon kan.
ik realiseer me nu dat ik vorige week aan het eind van de vakantie van Vin niet te genieten was en als een berg opzag tegen de dinsdag dat hij weer moest gaan werken.
Woensdag kwam dit allemaal tot uiting.
Het sluimert misschien dus al wel langer.
Ik wil maandag naar de huisarts gaan, dan weet hij maar vast wat er speelt

ik vind het ontzettend 'fijn' op een bepaalde manier dat jullie reageren.
Niet omdat ik nu wel besef dat het misschien niet 'zomaar' wat is .. maar wel omdat ik nu minder in het niets lijk te dwalen.

Goed dat je naar de HA gaat!
En natuurlijk reageren we, daar zijn we met zijn allen voor he?

Marit, goed dat je de huisarts gaat bellen!

Marit toch, das niet goed he! goed dat je naar de huisarts gaat, dat lijkt me wel erg belangrijk heel veel sterkte meid! ik hoop dat je snel de hulp hebt die je nodig hebt!

Marit, sterkte!

Marit veel sterkte!

Lieve Marit, sterkte!

Hoe lang kan zoiets eigenlijk duren, een PND?

Best lang, duurt best vaak meer dan een jaar en bij sommigen is het pas na jaren (2 jaar of zelfs nog langer) echt helemaal over. Het kan gelukkig ook wel over zijn na een half jaar of iets langer.

Marit wat naar zeg voor je... heel veel sterkte meid!

quote:

Op zondag 5 augustus 2007 06:42 schreef Sugar het volgende:
Best lang, duurt best vaak meer dan een jaar en bij sommigen is het pas na jaren (2 jaar of zelfs nog langer) echt helemaal over. Het kan gelukkig ook wel over zijn na een half jaar of iets langer.

Pfoe..das niet niks zeg..

Marit heel veel sterkte hoor, en goed van je dat je meteen aan de bel trekt

marit wat goed dat je erover durft te praten en het niet wegstopt. Een bezoekje aan de huisarts kan zeker geen kwaad, maar wat ook belangrijk is om je directe omgeving (ouders, man) te informeren over hoe je je voelt. Ik heb ze echt gevraagd of ze mij in de gaten wilden houden omdat ik ook zo zwaar depressief was en me emotioneel afsloot (ook/juist voor Milo). Bij mij duurde het gelukkig maar een paar maanden en ik ben nu weer redelijk stabiel. Heel veel sterkte ermee.

quote:

Op zondag 5 augustus 2007 10:02 schreef Slaapmeisje het volgende:
ik ben nu weer redelijk stabiel.

Da's mooi!

Vivi..ik noem dit nog geen pnd hoor
in godsnaam, alsjeblieft niet!
Ik hoop van harte dat ik morgen hartstikke ongesteld ben en daar de verklaring kan zoeken.
Voorlopig nog geen verandering hier, veel huil/paniek-buien maar gelukkig in de loop van de middag/avond wat meer lucht.
Ik zie het absoluut niet zitten om alleen te zijn...hoe was dat bij jullie (slaapmeisje? moonah? PM?)
Voor de komende week is het gelukt om (op morgenmiddag na) te regelen dat er evt. overdag iemand hier in huis kan zijn. Dat is een geruststellend idee.
Ik hoef nu niet al te gaan piekeren over dat ik donderdagochtend misschien wel alleen ben...
afbellen is tenslotte zo gedaan.
Morgenochtend de huisarts bellen, ik hoop dat hij me met zijn verstand weer even met mijn voeten terug op de grond kan zetten. Ik vrees dat vooral de angst voor een depressie met me op de loop gaat.

Of vrees je dat iemand je een aansteller noemt Marit? Denk je dat zelf nog?
Want dat is natuurlijk nosenses als dat door je hoofd zou spelen! -streng kijkt-

Je hebt in alle posts een heerlijke wijze van schrijven over je. Ietsje nuchter bv. Maar dat beeld krijg ik de laatste tijd niet door vanuit jouw posts. Echt... Het klinkt mij absoluut niet in de oren als een voor-ongesteldheidsbui of kraamtranen hoor. Lieve Marit, je bent een bijzonder mens. Laat je dan ook bijzonder behandelen. Al is het alleen al door jezelf serieus te nemen in je heftige gevoelens.

ja, ik denk ook wel dat ik niet als overdreven wil overkomen
je hebt me snel door

Marit, heel goed dat je naar de huisarts gaat misschien kan hij je helpen met een goed gesprek of iets van medicatie dat je rust kan geven. En aanstellen?? kom op zeg! Beter nu aan de bel trekken dan te laat. Fijn dat de hulptroepen gereed staan en er mensen zijn die je helpen de komende dagen.
Veel succes morgen bij de huisarts en je niet groter voor doen als je bent hé.

Herkenning doet herkennen ;*

Wees eerlijk tegenover jezelf, maar ook tegenover al die mensen die van je houden. Dat betekent dat toegeven dat het allemaal niet helemaal fijn gaat ook prima is. Toegeven (in je hoofd) dat het wel eens wat heftiger kan zijn dan je graag wilt is al een grote stap hoor!
Wees nou trots op ook die dingen. Dat je gewoon zorgt dat er mensen om je heen zijn en dat jij daardoor de kans krijgt om snel de stappen te zetten naar herstel.

Dappere meid. Kracht zit in herkennen, erkennen en niet in negeren.

Pffff, Koz, wat ben je toch een ontzettend lief mens. Ik zit hier echt met tranen door jouw lieve woorden.
Marit, ik ben het wel met Kozakken eens. Ik vrees ook dat hetgeen jij nu doormaakt geen PMS is...
En ik herken het 'niet willen weten'.
Bij mij sluimerde het al in mijn kraambed. De VK en de kraamhulp maakten zich zorgen. Maar ik stak gewoon mijn kop in het zand en mijn vingers in mijn oren. Lalalalala, niets aan de hand. Terwijl ik wíst dat ik een behoorlijk risico liep. Ik heb het later zelfs nog eens teruggelezen in een topic van me, dat ik zo graag een kind wilde, maar bang was dat ik er emotioneel aan onderdoor zou gaan.
Over alleen zijn. Ik vond dat ook afschuwelijk. Gelukkig werkt J 's avonds en 's nachts en was ik dus overdag niet zo heel erg veel alleen, iig niet lange tijd aaneengesloten. Erg fijn voor je dat je mensen hebt kunnen 'regelen' die bij je zijn.
Marit, ik heb het je eerder gezegd, ik hoop van harte voor je dat dit vanzelf en weer snel overgaat. maar steek alsjeblieft je kop niet in het zand als het niet zo blijkt te zijn...

Marit, ik heb tranen met tuiten gehuild, gepaniekt, toen de kraamverzorgster wegging en PM-papa ook weer meteen moest werken. Wat moest ik in godsnaam doen allemaal, de hele dag. Ik zit maar thuis en kan niks, weet niks.
De eerste kraamvisites alleen heb ik familie ingeschakeld voor de koffie en thee, zodat ik niets hoefde te doen wat dat betreft. Al vlug kon ik wat beter wandelen, boodschapjes doen en langzaam sleet het gevoel.
Ik hoop dat het voor jou ook zo zal gaan! Sterkte!

Goed dat je naar de huisarts gaat Marit. Ik kan ook alleen beamen dat je zoiets niet alleen op kunt lossen. Je hebt hulp nodig en het is echt fijn dat je die al zo snel gaat zoeken. Een begin is er als je naar de huisarts gaat. Bij mij ging het toen heel snel, zat binnen een week bij de psychiater.
Ik heb juist alles 'gewoon' door laten gaan, daardoor heeft het bij mij zo lang geduurd. Achteraf vind ik het jammer dat ik niet eerder aan de bel heb getrokken, dan had ik niet zoveel van Anna gemist. Ik heb het wel meegemaakt, maar niet echt, van binnen. Nu kan ik van haar haar genieten en ben ik blij als ze wakker wordt (meestal dan) .
Sterkte met de tijd die komt, en al gaat het langzaam en met kleine stapjes en stukjes achteruit, uiteindelijk gaat het beter.

wat zijn jullie lief...
ik kan om 12uur bij de huisarts terecht omdat er dan wat extra tijd is.
Mijn schoonvader is nu hier en gaat pas na mijn afspraak weer weg, erg fijn dat ik dus zonder ilse kan gaan. Ik ben erg benieuwd naar wat de huisarts gaat zeggen en aanraden...ik zou zelf even niet weten wat hij behalve relativeren voor me kan doen namelijk.

we gaan het zo wel horen.

Marit... Wat zou jij een ouder van een kindje vertellen wanneer ze aan je bureau met dit verhaal zou komen? En wat gaat er dan allemaal door je heen wanneer het gaat om een 'client'? (moeder, maar ook kindje toch? )
relativeren?
Of juist op weg sturen voor actie ipv 'afwachten'?

Ga je het zelf in ieder geval niet te veel relativeren bij de ha? Alsjeblieft? Neem jezelf alsjeblief serieus. Want zoals je leest gebeurt dat hier wel. Ik neem je erg serieus. Zeker met je voorgeschiedenis en de aarzeling waarmee je schrijft.
Jij bent lief. Dus zorg ook lief voor jezelf, je kleintje en jouw lief.