Het Grote SSC Napoli topic #4, Na 6 jaar weer thuis

quote:

'Napoli is na zes jaar weer thuis'

10/7/2007 11:00

Veel verder dan de camping in Luxemburg waren we nog niet geweest, dus het was een heus avontuur. Met veertien opgeschoten jongens in 1990 op weg naar de veerboot die ons naar Sicilië zou brengen, waar Oranje twee WK-wedstrijden ging spelen. We waren er heilig van overtuigd dat we via een omleiding op weg waren naar Rome. Wisten wij veel van die 75 procent van Leo Beenhakker.
Met twee gammele busjes reden we door de steegjes van Napels richting de haven. We zagen en wisten: hier kun je inderdaad zomaar sterven. Dodelijk verkeer ­ honden, mensen en auto's die lukraak overstaken ­ en af en toe blikkerde een mes in een venijnige bendeoorlog. Ook onmiskenbaar: dit was Diego-land. Hij was alom aanwezig. Op foto's die in raamopeningen als bidprentjes naast Maria-beelden praalden, op talloze shirtjes die aan waslijnen als een ereboog over de nauwe straatjes hingen en in naam, bestorven op devote lippen. Diego Armando Maradona, die met de gekte in zijn kop en de genialiteit in zijn linkerwreef SSC Napoli enkele weken eerder voor de tweede keer naar de Italiaanse titel had gevoerd.

Vorige week bracht een tv-documentaire me terug naar de steegjes van Napels. De mythe van Maradona is er langzaam maar zeker geweken, maar die van SSC Napoli is terug. De roemruchte club bereidt zich voor op de rentree in de Serie A en op haar website flikkert slechts één woord: Finalmente, gevolgd door vuurwerk en de bevrijdende kreet: We zijn thuis! Zes jaren duurde de zwerftocht door de donkere krochten van het Italiaanse voetbal. Na het bankroet in 2004 met een dubieuze kunsthandelaar als president belandde Napoli zelfs in de derde klasse, waar het moest aantreden tegen beduimelde clubjes als Benevento en Giulianova. De zestigduizend plaatsen in Stadio San Paolo bleven in die tijd grotendeels leeg. Als de derdedivisiekickers uit Napels op zondag hun balletje trapten, school de meute in heimwee bijeen voor de tv. De plaatselijke zender zond dan de hoogstandjes uit van Maradona, die van Napoli in 1987 en 1990 de beste club van Italië maakte en in 1989 de beste van het UEFA Cup-toernooi.

Met De Kerstman kwam de nieuwe morgen over Napels. Zo wordt althans Aurelio De Laurentiis genoemd, de filmproducent van komedies als Kerstmis aan de Nijl en Kerstmis in Miami. De Laurentiis trad eind 2004 aan als voorzitter van Napoli en ook hij werd in hoon ontvangen door de sceptisch geworden tifosi. Die vreesden dat hun lieveling andermaal in handen was gevallen van een excentrieke president die de club vooral voor persoonlijke motieven aanwendde. Zoals de legendarische ingenieur Corrado Ferlaino die Maradona destijds vooral als zakelijk object naar Napels haalde. Of zoals scheepsmagnaat Achille Lauro, de voormalig burgemeester van de stad die zich vanuit politieke overwegingen over de voetbalclub ontfermde.

Maar De Kerstman beloofde niets. Geen cadeautjes, geen brood en spelen, alleen een gestructureerd beleid van nuchter denken en hard werken. De Laurentiis stelde met de zestiger Edy Reja een geslepen trainer aan van veel daden en weinig woorden, die eerder Brescia, Vicenza en Cagliari naar de Serie A loodste. De president haalde met Paolo Cannavaro, Christian Bucci, de Braziliaan Inacio Piá en de Argentijn Roberto Sosa goede voetballers zonder de wil een ster te zijn. 'Want ik wil geen diva's, ik wil mannen die samenspelen als een orkest', luidt het credo van De Laurentiis.
Nog geen drie jaar na het bankroet met een schuld van zeventig miljoen euro is SSC Napoli terug. Een stad siddert; van opwinding over dat wat komen gaat, en niet alleen meer van angst door de duurzame terreur van de Camorra.
Vorige week werd pater Luigi Merola met doodsbedreigingen naar Rome gejaagd, nadat hij vanaf de kansel wekelijks tegen de maffia ten strijde was getrokken. Je hoort er in de steegjes niemand over. Geen woord ook over de enorme stank in de stad, waar het 38 graden is en de vuilnisdiensten staken. De Napolitaan praat alleen maar over Marek Hamsyk, de Slowaakse middenvelder die overkomt van Brescia. Dat is de alles overstijgende kracht van voetbal. In Napels zijn ze weer thuis.

Peter Wekking

quote:

La Nostra Unica Fede is een boek over de supporters van voetbalclub Napoli. Na het faillissement van 2004 speelt Napoli drie seizoenen in de hel van het betaalde voetbal. De trotse Napolitanen willen maar één ding. Zo snel mogelijk terugkeren in de Serie A ter vergelding van al die jaren vernedering door de rest van Italië. De 26-jarige journalist S.M.O.O.K. ontmoet hardcore Napolitanen Genni, Guido en Cavallo tijdens een wedstrijd. Hij volgt de twintigers tijdens hun worsteling met het harde leven in Napoli. Ze proberen te vechten tegen het onrecht.

quote:

Op woensdag 25 juli 2007 17:04 schreef MaxPower het volgende:
Boek van SMOOK lag vandaag op de mat Wil em eigenlijk bewaren tot de vakantie maar dat zal lastig worden.

quote:

Op vrijdag 10 augustus 2007 11:39 schreef MaxPower het volgende:
Leuk, is dat ook online terug te lezen?

quote:

Toekijken hoe de leider het hakgebaar maakt
door Henri van der Steen


Donderdag 9 augustus 2007 - In een ijskoud San Paolo, het stadion van SSC Napoli, zitten op 22 januari 2006 ongeveer 30.000 voetballiefhebbers voor de wedstrijd tegen Lucchese, duel in de Serie C. Tegenvallend bezoek. Let op: derde Italiaanse divisie, der-tig-dui-zend toeschouwers, voor een potje tegen een ploeg van helemaal niks. Want al die ploegen in de Serie C zijn niks.

Napoli is cult, dat moet even gezegd. De voetbalclub is voor de stad het geluk, de zuurstof, het eten en drinken. En het middel om de laagste instincten los te laten. Napoli = rellen.
Chris Lenders, een 26-jarige Limburger (Maasbree) die in Den Bosch studeerde en in Tilburg woonde - en voetbalde, bij Zigo - ging enkele jaren geleden een paar maanden op reis en kwam in Napels terecht. Hij zit er nog.
Lenders ontmoette leeftijdgenoten, die niet geheel toevallig een gezamenlijke passie hadden, nog meer een levensopdracht: Napoli volgen. Lenders ging mee, steeds vaker en schreef er een boek over: La Nostra Unica Fede (Ons Enige Geloof). Het is deze maand uitgekomen.
Op zijn boek is genoeg af te dingen, want het is enigszins amateuristisch in elkaar gezet en niet erg briljant geredigeerd. Maar dat doet er niet toe, want een andere conclusie is van veel groter belang: Lenders kan schrijven! 'Sosa is geen voetballer. Sosa is een stuk hout. Als hij rent lijkt het alsof zijn linkerbeen drie centimeter korter is dan het rechter. Bij iedere aanval stort hij zich in het strafschopgebied in de hoop dat iemand een strakke voorzet tegen zijn hoofd schiet.'

In de inmiddels beroemde traditie van Nick Hornby volgt Lenders zijn club week na week, na het faillissement, via de Serie C en de Serie B tot aan de laatste promotie, afgelopen juni. Voor Noordwest-Europese ogen schetst Lenders een waarlijk angstaanjagend en tegelijk ontroerend beeld van een grote Italiaanse stad die volledig in beslag wordt genomen door corruptie, maffia, armoede, stank, troep, werkeloosheid en de hoop via de plaatselijke voetbalclub aan enig levensgeluk te komen, althans enkele uren verlost te zijn van het meedogenloze leven buiten het stadion.
Twee niet te onderschatten wapens hebben ze, het tuig van de Curva A, een verzameling outlaws die in de slechtste tijden nog altijd achtduizend man groot is. Inclusief een officiële leider, Busiello, een angstaanjagende, kolossale geweldenaar met wie niet te spotten valt. Die twee wapens zijn humor en... geweld.

Beide wapens worden ingezet bij het zingen van liederen en het zenden van boodschappen per spandoek, gericht aan de supporters van de tegenpartij of andere vijanden (Totti, il tuo dolore, il nostro orgasmo: Totti - gehaat speler van Roma - jouw pijn is ons orgasme) of, vaker, aan hun eigen spelers (Meritiamo in piú!: We verdienen meer!).
Onvergetelijk is de scène die Lenders beschrijft wanneer Napoli begin april van dit jaar uit tegen Bologna speelt, de grote concurrent. Twee uur voor de wedstrijd zitten enkele duizenden Napoli-fans op de tribunes, de spelers wandelen monsterend op het veld. Dan pakt de leider van de Curva A, Busiello, zijn megafoon en maant zijn achterban tot stilte. Wat er volgt, is huiveringwekkend. Fragment: 'Dan pakt hij zijn telefoon en toetst een nummer in. Ergens op het veld voelt een Napoli-speler in zijn broekzak. Hij kijkt op het scherm van zijn telefoon. Het is een oproep. Het is Busiello. Via de telefoon draagt Busiello verdediger Giubilato op om zich te melden bij het uitvak. Giubilato klapt zijn telefoon dicht, kijkt verbaasd om zich heen en sjokt met gebogen hoofd en hangende schouders naar het uitvak. Hij stopt bij onze leider.'

'Giubilato luistert. Zijn blik is naar beneden gericht, naar zijn voeten die spelen met een steentje op de sintelbaan. Af en toe knikt hij. Het duurt lang. We kijken ademloos toe hoe Busiello een hakgebaar naar de keel van Giubilato maakt. Dan is het gesprek afgelopen. Onze leider stuurt de Napoli-speler weg. Op het veld roept Giubilato zijn medespelers bij elkaar en brengt de boodschap over. Terwijl de Napoli-spelers aandachtig naar Giubilato luisteren, heffen we de handen in de lucht. Op signaal van Busiello zingen we de spelers toe: Sangue, violenza, per chi non ci respetta!'
'De boodschap van Busiello aan Giubilato is duidelijk. Vandaag willen we bloed, zweet en tranen zien. Anders gaat het mis met de spelers na de wedstrijd. Vreselijk mis.'
Na veertig minuten staat Napoli met 0-3 voor.

Chris Lenders heeft een onthullend, nee onthutsend boek geschreven en moet nu als de wiedeweerga kappen met vakantieaccommodaties regelen voor buitenlanders, waarmee hij de kost verdient.
Opkrassen Chris, prik een andere stad, in een ander land en meng je meteen onder de plaatselijke voetbalbevolking. Elk jaar zo'n boek graag!

- http://www.boekenbent.com
http://www.smook.biz (S.M.O.O.K. is het bedrijfje van Chris Lenders)