Genderdysforie deel 9

Ik ben er vorig jaar op bezoek geweest bij iemand die net de SRS gehad had. Ik vond het er een stuk luxer uitzien dan bij het VUmc. Ben vorig jaar in het VUmc geopereerd (dagopname) en vond dat een stuk minder luxe eruit zien.

Bij het VUmc kan het er nog van af hangen of je in het oude of nieuwe deel behandeld bent, daar kan een groot verschil in zitten. Ik heb vorig jaar een dagopname gehad op gynaecologie bij het VU en dat was best modern, luxe etc.
Had je een dagopname in het ziekenhuis, of in de polikliniek, want dat is wel echt oud allemaal.
Ik zal het 4 augustus wel zien....

Hai hai,

even een update over mijn psychologenzoektocht. Het gaat haast van een leien dakje zou ik zo zeggen. Ik heb de praktijk gebeld en werd vriendelijk te woord gestaan door een collega van de psycholoog waar Jos me naar doorverwees. Ik vertelde haar waar ik mee zit en waar ik naar op zoek ben. Ze was erg begripvol over mijn 'schuchterheid' om bepaalde woorden zo maar even uit te spreken. Dat voelde gelijk al wel goed. hopelijk is het een voorbode voor hoe de desbetreffende psycholoog te werk gaat. Maar goed, ze vertelde dat ik daarvoor bij haar collega moest zijn en die was op vakantie. Ik liet haar weten dat ik daarvan al op de hoogte was en vroeg of ze me alvast wat intakeformulier op wilde sturen. "Ja hoor, dat kan wel. Dan heb ik alleen wel even wat gegevens van je nodig..." Ik heb haar die gegevens gegeven en gelijk egvraagd of ze de formulieren in een witte envelop wilde doen. Dat was volgens haar de gebruikelijke procedure bij hun praktijk! Fijn, fijn en nog eens fijn! Verder heb ik gelijk maar even gevraagd of ik ook een doktersverklaring van mijn huisarts nodig heb om via het AWBZ te kunnen.
_{Ik heb namelijk erg slechte ervaringen met mijn huisarts. De 'kwakzalver' heeft mij 8 jaar onbehandeld door laten lopen met een chronische verkoudheid omdat hij vindt dat dergelijke dingen gewoon bij het leven horen! Uiteindelijk heb ik toen van hem geëist dat hij me naar een specialist stuurde. Op de KNO-afdeling van het dichtsbijzijnde ziekenhuis wisten ze niet wat ze mee maakten. Ik was een heftig gevalletje dat al bij de controle-test van de histamine-test (en test om vast te stellen dat een klein beetje histamine weinig effect heeft) al helemaal van de kaart was. Ze hoefden me gelijk niet meer verder te testen. Duidelijk geval van chronische verkoudheid en icm mijn allergieen ook nog eens voor 9 maanden in het jaar. Gek he? Dat ik geen vertrouwen in mij huisarts heb.}
Volgens haar hoef ik het niet via mijn huisarts te regelen als ik daar niet heen wil. Misschien kon Jos me ook wel helpen aan een doktersverklaring. En mocht dat nog spaak lopen dan kon ik altijd met de desbetreffende psycholoog bespreken wat een handige manier is om het alsnog via het AWBZ te laten gaan.

Kortom: Ik wordt serieus genomen, vriendelijke behandeld en men werkt allemaal lekker mee! Ik ben blij!

Nu kan ik lekker alles even van me afschuiven en me concentreren op mijn afstudeerproject. Ik voel me goed!

[Edit] Overigens kan het wel tot begin september duren voordat ik een echte eerste afspraak heb. Maar ergens is dat niet zo erg. Tegen die tijd heb ik hopelijk mijn diploma en ben ik al hard op zoek naar een fijne werkplek!

[ Bericht 1% gewijzigd door Eline2602 op 17-07-2007 14:43:52 ]

quote:

Op dinsdag 17 juli 2007 14:28 schreef AnnaB het volgende:
Had je een dagopname in het ziekenhuis, of in de polikliniek, want dat is wel echt oud allemaal.

In het hoofdgebouw... Dus niet de poli...

quote:

Op dinsdag 17 juli 2007 14:37 schreef Eline2602 het volgende:
Volgens haar hoef ik het niet via mijn huisarts te regelen als ik daar niet heen wil.

Klopt. Ik heb me rechtstreeks bij het VUmc aangemeld. Ben niet eens bij mijn huisarts geweest. Die kreeg gewoon de brieven van het VUmc toegestuurd. Hij is dus wel op de hoogte van de hele behandeling.

Gefeliciteerd Eline, dat klinkt niet verkeerd ! Je krijgt nu wel alles op een beetje rijtje geloof ik he ? Niet alles natuurlijk, anders heb je die afspraken niet nodig met een psycholoog, maar verder.....

Mijn huisarts heeft al maanden geleden een heel verslag gekregen van het OLVG ivm de aanstaande operatie (is pas 2x eerder uitgesteld...)

quote:

Op dinsdag 17 juli 2007 14:48 schreef ChantalC het volgende:
Klopt. Ik heb me rechtstreeks bij het VUmc aangemeld. Ben niet eens bij mijn huisarts geweest. Die kreeg gewoon de brieven van het VUmc toegestuurd. Hij is dus wel op de hoogte van de hele behandeling.

Rechtstreeks naar het VUmc gaat mij ietsje te snel. Maar dat komt wel. Alles op zijn tijd.

Wel fijn om te weten dat je huisarts er niets mee van doen hoeft te hebben. Dat hij op de hoogte gehouden wordt vind ik niet erg. Wel zo handig als ik weer eens iets heb waarvoor je écht bij de huisarts moet zijn.

Ik heb me ook rechtstreeks bij het VU aangemeld. Kreeg nog te horen dat ik een verwijskaart nodig had, en eigen huisarts was net op vakantie en pas terug na mijn intake. Toch wat minder om voor zoiets bij een vreemde arts een verwijsbrief te halen. Die achteraf trouwens inderdaad niet nodig was.

quote:

Op dinsdag 17 juli 2007 14:50 schreef AnnaB het volgende:
Gefeliciteerd Eline, dat klinkt niet verkeerd ! Je krijgt nu wel alles op een beetje rijtje geloof ik he ? Niet alles natuurlijk, anders heb je die afspraken niet nodig met een psycholoog, maar verder.....

Dat heb je helemaal goed Anna. De meeste dingen vallen nu lekker op zijn plek. En dat voelt goed! Ik denk dat het een beetje onderdeel van het acceptatieproces is. Ik heb nu zelf maatregelen getroffen en ben daarmee weer een stukje dichter bij mezelf. Jezelf aanmelden bij een psycholoog omdat je met genderidentiteitsproblemen zit doe je niet zomaar! Daarvoor moet je toch echt eerst onderkennen dat je een probleem hebt.

Maar net wat je zegt; Ik heb nog niet alles op een rijtje. Daarvoor ga ik strakjes naar de psycholoog. Maar ik merk dat ik zelf aardig goed in staat ben om gedachten en gevoelens te ordenen en te plaatsen, zolang ik mezelf dat maar toelaat en er rustig de tijd voor neem. Gelukkig hangt het hoger onderwijs met zelfreflectie aan elkaar. Nooit gedacht dat ik daar nog zóveel aan zou hebben! Hopelijk kan de psycholoog met straks helpen bepaalde zaken wat beter te plaatsen en me leren er beter mee om te gaan. Ik kijk daar echt naar uit!

quote:

Op dinsdag 17 juli 2007 16:04 schreef AnnaB het volgende:
Toch wat minder om voor zoiets bij een vreemde arts een verwijsbrief te halen.

Gek genoeg vind ik 'vreemd' niet zo erg. Dat levert minder vraagtekens op dan iemand die je wel kent.

quote:

Die achteraf trouwens inderdaad niet nodig was.

Dat is dan weer wrang.

quote:

Op dinsdag 17 juli 2007 16:27 schreef Eline2602 het volgende:
Gek genoeg vind ik 'vreemd' niet zo erg. Dat levert minder vraagtekens op dan iemand die je wel kent.

Ik praat het best met mensen die ik (goed) ken, mij in mijn waarde laten, maar ook eerlijk tegen mij zijn. Mijn huidige huisarts is dat niet helemaal, en nu ga ik dus niet zo makkelijk meer naar hem toe. Gelukkig is het een duo praktijk, zit er 1,5 dag per week ook nog een vrouwelijke arts, daar ga ik voorlopig maar naar toe denk ik. Bij het VU ben ik opeens bij dr. van Trotsenburg weg als patiënt.

quote:

Op dinsdag 17 juli 2007 14:22 schreef ChantalC het volgende:
Ik ben er vorig jaar op bezoek geweest bij iemand die net de SRS gehad had. Ik vond het er een stuk luxer uitzien dan bij het VUmc. Ben vorig jaar in het VUmc geopereerd (dagopname) en vond dat een stuk minder luxe eruit zien.

Moet je voor de grap eens op bezoek gaan bij iemand die in Belgie komt te liggen (hint?) Daar kennen ze geen luxe in een ziekenhuis. Geen kapsalon, bloemist of internet cafe, puur het geen waar het ziekenhuis voor is... maarja, dan nog de Belgische verpleging ook Nederlands laten spreken... dat zou wel luxe zijn :p

Met een beetje geluk kom ik in een volstrekt Vlaams gastenhuis/kliniek te liggen in Brussel...

quote:

Op dinsdag 17 juli 2007 20:53 schreef Meike26 het volgende:

[..]

Moet je voor de grap eens op bezoek gaan bij iemand die in Belgie komt te liggen (hint?)

Alleen als je bij mij op bezoek komt...

.. ik spreek je vast nog wel op msn voor die tijd...

quote:

Op dinsdag 17 juli 2007 20:53 schreef Meike26 het volgende:
Met een beetje geluk kom ik in een volstrekt Vlaams gastenhuis/kliniek te liggen in Brussel...

Oeps, als je aan de noordkant van Brussel in een ziekenhuis komt te liggen heb je enige kans, anders zou ik mijn Frans maar wat gaan ophalen....
Maar, ze zijn verplicht tweetalig eigenlijk. Alleen te koppig om Vlaams te spreken.

Als je voor SRS het ziekenhuis in gaat heb je over het algemeen heel weinig aan de extra services (behalve kapster aan bed evt). Het grootste deel van je opname lig je verplicht in bed.

Eline, you go girl!!

Dames, ik heb weer eens een vraagje. Zijn er onder jullie bij die gelovig zijn (opgevoed)?? Zo ja, dan heb je waarschijnlijk ook gelovige ouders. Hoe gaan de ouders om met de wetenschap dat hun kind in het verkeerde lijf is geboren?? En als je zelf gelovig bent, werpt dat een extra drempel op of juist niet??

Ik ben alleen naar een christelijke school geweest, maar geen echt duidelijk geloof zoals jij denk ik bedoeld.

Ik zie het trouwens wel bij een lotgenote, zij word door haar ouders, ze is niet eens patiente van het VU, compleet tegengewerkt. Ze moet echt op haar zelf of ze heeft geen leven meer. Ik leef wel met haar mee, maar ik kan niet veel voor haar doen... helaas.

@Anna, ik kom dan inderdaad aan de noordkant van Brussel te liggen. De Leopold kliniek heet het volgens mij en bevind zich in de Europese wijk.

Marijke de Cat heeft zich vorige week ook heel erg uitgelaten over haar land. Ze schaamde zich echt voor haar land, toen ik op bezoek was bij iemand anders. Nouja, ik ga snel weer naar Brussel voor een consult, gelijk even een bliksembezoekje doen aan die kliniek denk ik

quote:

Op dinsdag 17 juli 2007 23:48 schreef ElizabethR het volgende:Zijn er onder jullie bij die gelovig zijn (opgevoed)?? Zo ja, dan heb je waarschijnlijk ook gelovige ouders. Hoe gaan de ouders om met de wetenschap dat hun kind in het verkeerde lijf is geboren?? En als je zelf gelovig bent, werpt dat een extra drempel op of juist niet??

Ik kom van de 'bible-belt' zeg maar. Mijn vader is altijd zwaar christelijk geweest. Mijn moeder iets minder maar daar was in mijn jonge jeugd weinig van te merken. Het enige was dat we naar een hervormde kerk gingen want mijn moeder wilde de gereformeerde niet in.
Ik ben zelf eigenlijk al 'van het geloof af' sinds ik een redelijk besef heb van de wereld en de wetenschap. Dat begon te groeien toen ik op de middelbare school zat. In die tijd leverde dat heel erg veel wrijving op met mijn vader. Die wrijving heeft onze relatie zoveel schade toegebracht dat we er zelfs tegenwoordig nog wel eens tegenaan lopen. In de puberteit heb ik perioden gehad dat hij mij niet aan zijn tafel wilde zien. Omdat hij dat niet wilde, wilde ik daar ook niet zitten en zo hebben we tijden langs elkaar heen geleefd. Ik heb me vrij moeten vechten hier thuis. En ik heb dat niet altijd even netjes gedaan.
Maar ik heb ontzettend veel steun gehad van mijn moeder. Ik lijk ook het meest op mijn moeder. Ze is altijd als een blok achter me blijven staan. En soms er zelfs voor me, om mijn vader tegen te houden. Ik kom van een vrij lage opleiding, VBO om precies te zijn. Maar heb me door de jaren heen behoorlijk op weten te werken. Pas toen ik uiteindelijk op een HBO succes boekte kon mijn vader er min of meer mee leven dat ik mijn eigen leidde. En niet hett leven dat hij voor me wilde.

Ik zelf beschouw mezelf agnosticus. Dat is iets anders dan een atheïst en al helemaal iets anders dan een christen.- De eerste groepen christen werden de 'gnostici' genoemd. Dat waren de 'ooggetuigen', zo onder anderen enkele apostelen gnotici. Er waren ook mensen die geen ooggetuigen waren en twijfel hadden bij de waarheid van de verhalen van de gnostici. Dat ze het opgeschreven hadden maakte het voor deze mensen nog niet 'waar'. Deze mensen werden 'agnostici' genoemd. - Feitelijk houdt het agnoticus-zijn voor mij in dat ik het niet weet of er iets tussen hemel en aard is en daarvoor uit durf te komen. Wetenschap beantwoordt een hoop vragen maar lang niet alle. En zo ook niet de vraag of er iets méér bestaat dan dít leven. Of, in ieder geval, daar heeft de wetenschap nóg geen antwoord op. Wie weet ooit in de toekomst. Ik weet het in ieder geval niet!
Mijn levensbeschouwing staat me in ieder geval niet in de weg op het gebied van mijn genderidentiteitsproblematiek. Ik denk dat het me daar zelfs sterker in maakt. Als agnoticus frustreer ik me namelijk over mijn eigen onweten. Daardoor ben ik, denk ik wel mijn hele leven, op zoek naar antwoorden. En zo ook op het gebied van genderidentiteit.

Mijn ouders, familie, vrienden... tja daar zeg je me wat. Ik heb het nog aan géén van deze mensen durven vertellen omdat ik ergens gewoon nog wat onzeker ben over het antwoord op de vraag: Wie ben ik? Ik denk dit inmiddels aardig goed te weten maar toch nog te weinig om het aan iedereen te vertellen.
Hoe iedereen gaat reageren weet ik niet.
Misschien dat ik je over een tijdje wél kan laten weten hoe zwaar christelijk mensen hier op reageren. Mijn vader is namelijk actief voor de kerk en hoewel de mogelijkheid bestaat dat hij het zelf wel kan accepteren, sluit ik niet uit dat er mensen binnen de kerkelijke gemeenschap hier schande van zullen spreken. Uiteraard gebeurt dat dan achter de ellebogen maar uiteindelijk pik je het altijd wel ergens op. Mijn vader is hier zelf in het verleden, in zijn strengere tijden, knap expliciet over geweest. "God heeft het lijf zo gemaakt en Hij maakt geen foutjes. Het is gewoon een schande dat zij dat hun lijf aandoen!" Met dat soort zinnen deed hij discussies over homoseksualiteit, bisekualiteit en transseksualiteit af. Maar goed, die strijdbijl heb ik inmiddels maar begraven. Ik vind dat je mensen niet moet willen veranderen als zij dat zelf niet willen. En dat gaat dan ook voor mijn vader op.
Gelukkig is dat tegenwoordig niet meer de toon van zijn verhaal en benadert hij het allemaal wat minder 'absoluut'. Dat komt denk ik ook doordat niét alleen ik me heb vrijgevochten, maar mijn moeder ook . Zij is tegenwoordig toch ook niet echt meer zo van de kerk. Geloven doet ze overigens nog wel. Ze heeft zich vrijgevochten op het gebied van zelfstandigheid. Ze heeft wat gestudeerd in de tijd dat ik voor mijn HAVO-diploma ging. Ze is werk gaan zoeken en heeft dat ook gevonden. Ben erg trots op haar

Beantwoordt dit - voorlopig - je vragen?

[ Bericht 1% gewijzigd door Eline2602 op 18-07-2007 02:16:05 ]

Oh, hij was vol

Ben nog niet begonnen aan mijn verhaal (nog bedankt voor het mailtje, ga ik eerdaags eens goed voor zitten).

Ja, dit is een tvp, sue me

Bij mij heeft geloof geen rol gespeeld. Ik ben katholiek opgevoed, misdienaar geweest, kerkkoor etc. Maar een paar dagen voor mijn 9e verjaardag is een zus van me (16) overleden. En vanaf dat moment hebben mijn ouders zich van de kerk afgewend. En hebben ze ook de (emotionele) opvoeding van de 3 jongere kinderen gelaten voor wat het was. Ik was de jongste. Bovenop mijn genderdysforie heeft dit een aantal psychische problemen opgeleverd, die pas tijdens en na mijn geslachtsverandering goed naar voren zijn gekomen. Maar het geloof heeft mij tot nog toe weinig problemen opgeleverd, alleen heeft me wel wat vrienden/kennissen gekost.

Sorry voor de extreem lange post. Ik kon niet slapen...

quote:

Op woensdag 18 juli 2007 10:27 schreef Eline2602 het volgende:
Sorry voor de extreem lange post. Ik kon niet slapen...

Geeft toch niet, als het helpt om je te uiten, dat is een van de redenen van een forum, en zeker ook bij dit onderwerp. Gelukkig doe ik het niet als ik niet kan slapen, dan waren we al bij 12 of 13 ofzo misschien geweest Bovendien heb ik nog weinig nieuws te vertellen ook, van mij staat er zo het meeste al door de verschillende posts heen genoeg.