Relatie aan zijden draadje, wat nog doen?

Omdat mijn verhaal eerst hier stond De kunst van het loslaten van je ex. (#53) dacht ik van het is nog niet uit en ze is dus nog niet mijn ex. Misschien zijn er mensen die nog tips kunnen geven.

Mijn relatie is ook zo goed als uit (2 jaar en 7 maand). Het begon voor mijn vriendin (ik kan haar nu nog zo noemen) al een paar weken terug, dat ze aan zich aan mij begon te iriteren in dingen die ik doe. Dat ze er niet tegenkon dat zij 's avonds druk voor haar HBO opleiding bezig was en ik lekker op de bank zat (ik werk 40 uur per week). Ze heeft daarnaast nog last van bloedarmoede en was vaak moe en sjaggie.

Toen wij een relatie kregen was het allemaal perfect, ik was altijd de persoon die bang was dat ze zou vreemdgaan (gezien haar verleden, veel met jongens zoenen enzo). De laatste 1,5 jaar was dat eigenlijk voorbij, ik kon haar vertrouwen en wist gewoon dat ze niks zou doen.
Elk half jaar (soms iets langer) had ze opeens een periode van "wat moet ik met jou", ik praatte nooit over mijn gevoelens enzo, en als er eens wat gebeurd was wat ze niet leuk vond (dat ik een keer dronken was of iets deed wat zij niet leuk vond), dan zei ik altijd van "ach het is gebeurd, niet meer aan denken". Dat schoot haar altijd in het verkeerde keelgat. Ze wilde er dan over praten tot er een oplossing kwam. Dat ik nooit praatte enzo vond ze erg en dat ik haar vriendinnen af en toe belacheljk maakte was ook verkeerd. Maar goed na een week was het weer koek en ei en gingen we weer verder.
Maar als het dan weer terugkwam was het altijd van ik trek dit niet meer en het is beter als het uit is, dat lukte me nog wel uit haar hoofd te praten en ze zei dan van ik geef je nog een kans (alsof het mijn schuld is).

Ik ben een persoon die kan veranderen, al gelooft zij daar niet in.
Begin dit jaar had ik veel contact met een vriendin van me wat gewoon gezellig was enzo. Op een gegeven moment besef je dat je relatie wat mist. Ik heb erg getwijfeld maar uitiendelijk gewoon voor haar gegaan.
Mijn vriendin kropt altijd alles op en als het dan niet meer gaat (drukte met werk, school, vriendinnen zelf beetje in de knoop) dan werd alles op mij en haar fam. afgereageert. Nu ze op zichzelf woont ben ik degene waar ze dan alles op afreageert. Zij vind dat ik dat niet moet gebruiken als excuus dat ze mij niet niks meer vind, dat haar gevoel voor mij weg was.

Het komt natuurlijk altijd keihard aan dit soort dingen. We hebben afgelopen weekend veel gepraat aan de telefoon. Woensdag heb ik lekker voor haar gekookt en was gezellig avond, helaas wist ik mezelf niet in te houden en wilde ik de hele tijd met haar zoenen. Ik had beter haar met rust kon laten en gewoon naast haar gaan liggen.
Ik had wel een goed gevoel over ons, dat we er wel uit zouden komen, maar dat we beide aan onze relatie moesten werken. Ik heb nu 2 weken vakantie, zij 3 weken. We zouden samen op vakantie gaan maar door omstandigheden met haar auto ging dat niet door. Paar weken terug wilde ze nog wel een reis boeken maar dat is nu dus helemaal veranderd. Ik vind zelf (mijn ma ook) dat je juist dan weg moet gaan met z'n tweeen en lekker moet ontspannen. Zij is bang dat het haar vakantie verpest als we gedoe krijgen. Een weekendje weg wil ze ook niet. Kotom ik heb 2 weken vrij, mijn maten moeten werken, dus dat wordt vervelen. Zelf zegt ze dat dat ook bij haar gaat gebeuren.
Ik had dus een goed gevoel, tot vandaag ze wilde niet afspreken en voor haar is het nu duidelijk dat ze er mee wil stoppen. Dat doet zeer omdat ik nog van haar hou.

Afgelopen zondag zijn we naar een vriendin van haar (en haar vriend) geweest om te bbq'en en omdat ik naar hun pc moet kijken. Het was erg leuk en we hebben veel lol gehad. Omdat de tijd voorbij vloeg en het alweer donker was zijn we snel naar huis gegaan. Daar hebben we nog wat gepraat en zijn toen gaan slapen. Maandag zijn we samen met haar broertje de stad in geweest om een kado te zoeken voor hun ouders, omdat zij 25 jaar getrouwd zijn binnenkort. 's Avonds zei ze dat ze wel met me mee naar huis wilde om met mijn ouders te kunnen bijkletsen. Dus dat hebben we gedaan, het was erg leuk en ze is blijven slapen.
Dinsdag zijn we wezen shoppen, veel lol gehad. Ze wilde naar het reisbureau om naar een vriendin op vakantie te gaan die stageloopt in Turkije. Het hotel zelf was niet vol maar alle vluchten er naar toe wel, dus het kon helaas niet doorgaan. Ze vond het jammer, maar aan de andere kant hoefde ze niet nog van alles te regelen op korte termijn.
's Avonds hebben we lekker gegeten en nog wat gepraat. Ze is het gevoel voor me kwijt en is bang dat als het terugkomt dat we naar een paar weken weer in dezelfde situatie terrecht komen. Ze blokkeert een beetje als ik haar wil zoenen. Ik vind het heel moeilijk allemaal.
Op de terugweg ging het fout, door de drukte in het verkeer verloor ik even mn geduld en reageerde het op haar af. Heb meteen mijn excuus aangeboden. Maar gign met rot gevoel naar huis. Omdat haar pinpas nog in mijn portomonee zat beldde ik haar vandaag (was hele dag weggeweest en niet aan gedacht) om het door te geven. Ze was erg geirriteerd omdat ze hele tijd had gezocht en uiteindelijk maar haar pas laten blokkeren en een nieuwe heeft
aangevraagt. Ik voel me nu gewoon kloten. Ik weet niet meer wanneer ik iets goeds doe of niet. Ik weet ook niet of ik haar nu met rust moet laten of proberen er het beste van te maken (gezien mijn vakantie)....

Heb haar vanavond telefonisch gesproken, het liefst was ik naar haar toe gegaan, maar ja in dit boerendorp rijdt geen bus meer 's avonds. Ze heeft verteld dat ik er geen hoop meer op moet hebben dat het ooit nog goed komt. Wat ik al eerder zei, ik ben een persoon die niet veel praat maar als het puntje bij het paaltje komt dan flap ik alles eruit. Nu ook dit. Ik heb haar verteld van mijn gevoelens begin dit jaar. Ze schrok daar wel van en vroeg of ik me daarom ook in haar situatie kan plaatsen. Ze houdt wel van me, maar wil niet elke keer een dip omdat we niet echt met elkaar kunnen praten (nu wel omdat ik alles eruit gooi).
Zij gaat er nu vanuit dat het uit is. Ik zal daar naar toe moeten werken. Het is jammer van mijn vakantie, volgende week willen we nog wat leuks gaan doen (als we beiden ons er goed bij voelen) om onze relatie af te sluiten. En dan maar eens gaan bekijken hoe we het gaan doen met onze spullen, ik heb al gezegt dat ik niet meteen alles mee kan nemen omdat het te pijnlijk voor me is... er staat een hele grote breedbeeld tv die niet op mijn eigen kamer past.

Ze vind me nog steeds leuk, maar praten is voor mij erg moeilijk. Als bij bijv op mn werk ben kan ik wel over mn gevoelens praten. Met haar vind ik dat moeilijk en schaam ik me voor sommige dingen. Toch heb ik de laatste paar dagen er aardig veel uitgeflapt qua dingen die mij dwars zaten en mijn gevoelens etc wat voor mij erg oplucht. Ze is dan verbaasd van hoe kan het dat je nu alles wel eruit flapt en er anders niks over zegt? Dat vind ik van mezelf ook raar. Ze wil niet meer terugvallen (elke relatie heeft zo zijn dipjes) in het gevoel dat ik niet praat en we alleen maar over koetjes en kalfjes praten.
Er is toch aan te werken, dat je leert over je gevoelens te praten? Zij heeft zoiets van dat alleen kan jij (ik dus) en niet iemand anders.

[ Bericht 0% gewijzigd door Binnetie op 12-07-2007 11:12:00 ]

@Greys, klopt maar als dit alleen kan toch niet een reden zijn om er mee te stoppen? Zeker niet als je al ruim 2,5 jaar iets hebt samen.

@Friek, ik probeer het ook, maar het is erg lastig, vooral omdat ik nu vakantie heb en mn vrienden aan het werk zijn. Als je aan het werk bent kan je een beetje de gedachten afleiden door je werkzaamheden, maar nu denk je er min of meer constant aan.

@Kreupelhout, dat ging om de gevoelens, nooit aangeven als er iets was waarover je twijfelt of samenwonen bijv. Ze wilde erg graag samenwonen maar ik heb de boot afgehouden omdat ik bang was dat het me benauwde (dat heb ik haar afgelopen weekend ook verteld).

@Friek, wat je zegt is heel erg herkennelijk in mijn vorige relatie, het gign precies zo. Uiteindelijk kwam het niet meer goed (zij had al na 3 weken een date en is daar mee in bed beland). Dat deed zon zeer toen, dat je op de 1 of andere manier juist extra je best gaat doen om nog proberen het goed te krijgen. Gelukkig kwam ik 7 maand later mijn vriendin tegen (wat dus nu eigenlijk mijn vriendin niet meer is).

@Greys, goede uitleg! Dankjewel. Ze is niet iemand die kan vreemdgaan. Dat heb ik haar vaak gevraagt en dat kan ze gewoon niet. Ze heeft in het verleden voor mij eens een one nightstand gehad en daar heeft ze zon vreselijke spijt van gehad dat ze voor nieuwe jongens niet zomaar openstaat. Een paar weken terug hoorde ik dat haar ex (5 jaar geleden) haar weer terugwilde, ze had dat gehoord van de vriend van een vriendin van haar. Ze zei van ik snap er niks van want hij heeft verkering en is nog nooit zo gelukkig geweest, ze besteed er geen aandacht aan. Ik vroeg haar daar afgelopen weekend naar en toen zei ze geirriteert dat ze het had laten rustigen en dat ik het nie moet gaan ophalen telkens. De vriendin van die ex werkt in dezelfde winkel als haar. Dus ze spreekt hem ook wel eens als hij haar komt ophalen. Waarom die vriend van haar vriendin dit nu verteld weet ik niet (hij zit samen met die ex op Schiphol). Voelt bij mij als een beetje stoken, wat eens vaker gebeurd is. De hoofdreden is dat ze geen gevoel heeft meer en het praten niet goed gaat. Ze verbaast zich er wel telkens over waarom ik nu dan wel kan praten, daar komt nog bij dat ze bang is voor weer een terugval.

[ Bericht 24% gewijzigd door Binnetie op 12-07-2007 12:46:04 ]