Durf je kind te laten vallen!

Eens.... voorbeeld mijn neefje (nu 5 jaar) altijd ontiegelijk beschermd opgevoed en was me daar een potje irritant door.

Nu hij inmiddels naar school e.d. is en creche e.d. is geweest... trekt hij iets bij

Mja, ik herken mezelf er wel een beetje in.

Nu ben ik me er heel erg van bewust en probeer ik dus ook los te laten. Ze hadden er alleen in de gebruiksaanwzijzing niet bij verteld hoe moeilijk het is om je kind los te laten.

Zeker interessant, KD! Ik vind het zelf ook moeilijk om mijn kinderen los te laten, maar gelukkig is mijn vriend makkelijker en durft hij ze wel meer los te laten en 'te laten vallen'.

Dan moet iedereen zich hier eens gaan inzetten om zulke schoolpleinen en speelplekken in hun woonplaats te krijgen http://www.springzaad.nl/

En je hebt 'laten vallen' en 'laten vallen'.. als Myrthe (3jr) 2 meter hoog in een boomhut is geklommen blijf ik er wel bij staan.

Ja, maar het artikel ging er meer over dat de ouders hun kinderen niet meer 2 meter hoog in een boomhut laten klimmen
Dus waarschijnlijk doe jij het wel goed, Poemojn

Mijn dochter mag uiteraard ook klimmen en dan moet ik van mezelf de andere kant op kijken. Ik mag pas weer kijken als ik een plofje en 'auw' hoor.

Helemaal mee eens.
Onder elk speeltoestel liggen tegenwoordig rubber tegels waardoor je terugstuiterd.
Waar zijn die goeie oude grindtegels gebleven waar ik altijd met m,n wakkel op lag als ik viel

Volgens mij doen veel ouders dat wel goed, maar is het een kwestie van wetgeving en voorzieningen. Speeltoestellen voor kleuters mogen bijv niet hoger dan 1,5 meter zijn (zo uit m'n hoofd) en er is allerlei regelgeving voor 't valbrekende materiaal dat eronder moet liggen (maar schors mag bijv ook en dat staat al leuker dan rubberen tegels).

Ik doe iig de zijwieltjes fout al durft dochter hier ook met zijwieltjes niet te fietsen omdat ze bang is om te vallen Geldt ook voor dat aanmoedigen; ze heeft echt wel uitleg gekregen bij het leren in die boomhut te klimmen (grenst aan onze achtertuin dus dat kijkt ze dan ook af van de andere kinderen), of in het speeltoestel (eerst een paar treden omhoog, en dan naar links schuiven om op een ander trapje over te stappen). Als ze dat vloeiend kan mag ze wel zelf maar tot die tijd krijgt ze er echt wel hulp bij. Volgens mij kan juist die steun een kind ook helpen in het vertrouwen krijgen in zichzelf zoals die fysio zo belangrijk vindt.
Ik ben het er dus niet mee eens de ouders de schuld te geven. (Klaag gewoon de gemeente aan voor het effen betegelde schoolplein, dat scheelt ook al ).

Het klinkt we heel interessant iig.

Interessant
Ik denk dat ik dezelfde laconiekheid als KD heb, ik herken de opmerking "ze troost niet eens" ook wel Ik heb altijd de instelling gehad dat ik niet zo'n watje wil creeren van die kindjes die om iedere scheet die dwars zit gaan huilen, daar kan ik niet zo goed tegen.
Bovendien is Liam gewoon een brekebeen, als ik die iedere keer dat ie dreigt te vallen moet waarschuwen dan kan ik bezig blijven
Maar andere dingen ben ik ws te beschermend, zoals alleen buiten spelen, ik weet niet vanaf welke leeftijd mensen dat doen, maar ik vind Liam nog te klein en ik geloof dat ik dat nog een tijdje ga vinden

Helemaal mee eens, als Anna in de kamer ligt te spelen met de deur springen wij er ook niet paniekerig op af omdat -o-wat-kan-er-allemaal-niet-gebeuren. En ze mag straks best een keer voelen dat de haard (wij hebben een moederhaard) auw doet. Of dat een keukenkastje zeer doet aan je vingers als je die dicht klapt. Daarnaast zijn we nu erg aan het oefenen met het beperkt of niet troosten bij een stoot of valpartij: als het niet al te erg is lachen we, zeggen we 'foutje, kan gebeuren' en gaan vlug door waar we mee bezig waren. We merken nu al dat ze ze veel minder snel overstuur is bij stoten of vallen.

Heel vaak schrikt een kind nog eens extra van de reactie van een ouder. Als je na het vallen (als dat idd alleen maar een onschuldige stuiter is uiteraard) idd gewoon rustig blijft en een laconieke reactie geeft werkt dat vaak veel beter dan gelijk te gaan zeggen 'dat doet zeer he?'

ben het er ook mee eens, als miesje een keer valt is de standaard reactie hier: Wat ben jij nou aan het gekke? ( Resultaat is dat miesje begint te lachen en zich nog onder groote hillariteit een aantal keer express laat vallen) Overigens klimt ze overal op maar valt relatief weinig al hoewel ik nog steeds verbaast ben dat dat kind nog niks gebroken heeft. Maar als ze op klimrekken en zo aan het klimmen is sta ik er wel altijd bij, vind dat toch wel erg hoog hoor. Michelle word hier trouwens aardig zelfstandig opgevoed, monsters enz verjaagt ze ook zelf (denk toch niet dat ik 3x per avond een koe of varken ga wegjaagen?)

dat reageren op hoe de mensen reageren klopt ook, vriendinnetje van miesje is erg snel van slag, behalve als ze dus bij ons is hé, dan kan ze ineens wel tegen hard geluid en als ze valt dan is het ook lachen terwijl als papa of mama er zijn(en het in de gaten hebben) het gelijk huilen is.

ik heb drie onstuimige jongens, dus valpartijen waren aan de orde van de dag. als er eentje viel, wachtten we altijd eerst af. ik rende er echt niet meteen naar toe *kusje op* gezeik... ik wachtte gewoon af, als ie begon te huilen kon ik nog aan de klank van het huilen horen of hij zich echt had bezeerd of dat het aandachtshuilen was. Asl hij zich echt had bezeerd werd ie natuurlijk getroost en ging er een pleister op. Als het aandachtshuilen was werd ie ook wel getroosd, maar niet zo lang. gewoon een kusje en nu weer lekker verder spelen het valt allemaal wel mee.

mijn middelste had een hele bijzondere manier van aageven dat ie zich best wel bezeerd had..hij krabbelde dan op, keek me aan en zei met zo'n gezichtje ongeveer "doet niet zeheer hohoor"

dan deed het dus wel pijn

vriendin van me was zó irritant als haar zoontje (evenoud als mijn oudste) gevallen was...die kon echt een half uur / uur met een snikkend kind op schoot zitten wiegen. en als ze 'm dan weer op zijn pootjes wou zetten klemde hij zich helemaal aan haar vast...erg irri

oh schiet me wel ineens iets te binnen....de jongste was 7 ongeveer, was heel hoog in een boom geklommen...je raadt het al, die viel dus uit die boom onderwijl als een pingpongbal tussen die takken door. naja toen rende ik er dus wel meteen op af, hij staat op...schud het zand van zich af en klimt weer terug in die boom!!

niks mis met een Spartaanse opvoeding a la 300

Ik leer Emma dingen zelf te doen.( montessori) Dus eerst samen en dan alleen. Bij een onbekende glijbaan ga ik er eerst naast staan en zodra ik zie dat ze het kan ga ik lekker op een bankje zitten . Toen Emma net kon lopen ging ze steeds piepen als ze viel en dan moesten we haar handjes schoonmaken, we hebben haar geleerd om zelf haar handjes af te kloppen. Als ze nu valt zonder verwondingen opgelopen te hebben klopt ze haar handjes schoon zegt 'zo' en gaat verder.

Ghehe, ze heeft ook een tuigje gebruikt voor haar dochter!

ja goed hè!

Dat viel mij ook al op Moonah!

Puckzzz, dat van dat troostende voorbeeld van jou, die voorbeelden ken ik ook, brrr... hoe help je je kind over de zeik in 10 lessen.

quote:

Op vrijdag 6 juli 2007 09:32 schreef Brighteyes het volgende:
Dat viel mij ook al op Moonah!

Puckzzz, dat van dat troostende voorbeeld van jou, die voorbeelden ken ik ook, brrr... hoe help je je kind over de zeik in 10 lessen.

nah het is zo'n watje geworden van al dat beschermende. hij is nu bijna 18 en een ongelooflijke nerd maar het was gewoon zielig soms, hij werd zo beschermd opgevoed dat ie heel onzeker werd. voobeeldje wat er gebeurd wanneer je je kind niet durft te laten vallen door de hele tijd te waarschuwen voor eventuele valpartijen of gevaren. je kent het wel: "voorzichtig hoor! dadelijk val je en doe je je pijn!" ja dan durft het kind het meteen een stuk minder natuurlijk

voorbeeldje: Mitch (mijn zoon) in het bos...ziet een greppeltje, niet diep, geen water erin...JOEPIE!! springt over de greppel...Vriendje wil er eigenlijk wel achteraan maar moeders heeft al 'voorzichtig!' geroepen...gevolg: met de kont in de greppel

en zo kan ik nog wel ff doorgaan...

_{oh en al zou die van mij ook met zijn kont in de greppel gevallen zijn, zou ik denk ik gestikt hebben van het lachen} kom op, ze zijn niet van suiker hoor...blauwe plek is nog nooit iemand aan dood gegaan...

Wij waren laatst op vakantie met een groepje vrienden ook een paar kinderen erbij en eentje daarvan wordt ook idd door zijn moeder vreselijk verknuffeld.
Het is al zo erg dat hij gaat kotsen als hij overstuur raakt. En mams die dan d'r handjes op houdt en 'och jochie toch' zich af vraagt of het niet toch een lichamelijke oorzaak heeft. Ehm... nee, als je als kind van 5 gaat janken omdat je lollie valt en daarna van de stress over je nek gaat is daar niks lichamelijks aan. Dan ben je gewoon heel neurotisch.
_{En papa ergert zich groen en geel aan het gebeuren maar wordt door mama op een zijspoor gezet. Leuk om te aanschouwen.}

Suus is een houten klaas, leg 1 klinker op een voetbalveld neer en ze zal er over struikelen. Het "Tijdens rennen moet ik ook nog opletten" heeft ze gewoon niet door. Gevolg: om de haverklap lag ze huilend op haar muiltje. Ik roep dus ook niet dat ze voorzichtig moet zijn, maar wél dat ze op haar voetjes moet letten. Niet opletten of er toevallig iemand achter je aan komt rennen, of dat het stoplicht 400 meter verderop nog op rood staat. Maar gewoon opletten waar je zelf loopt.
Als ze valt ben ik ook niet van het opbeurende. "Wat doe je nou?" roepend en dan staat ze zelf op. Is ze hard gevallen dan komt ze wel even voor een aai, pleister, kus bij je, maar ook dat is niet altijd nodig. Staat ze zelf niet op, dan heeft ze echt pijn en dan loop ik er pas naar toe.
Het klimmen en klauteren (glijbaan!) is wel iets waar ik onwijs kloekerig in ben, maar dat komt dus ook door die houten klaas motoriek. Voetje omhoog en er maar op gokken dat ze hem goed neerzet, want kijken naar dat kindje op de schommel is veel intressanter. Ook hier dus "kijken naar je voeten!" terwijl ik er half achter sta als vangnet.
Op het moment dat ze dat 'rondkijken' goed heeft afgeleerd zou ik haar alleen durven laten gaan zonder voor vangnet te spelen. Maar zolang ze nog minstens 3x in de week misstapt door dat ze niet oplet blijf ik liever in de buurt.

(let wel, dit is dus niet bij de vertrouwde buurtglijbanen, maar bij onbekende speeltoestellen.)