Je kind uitlaten aan een riempje.

Je kind heeft gewoon naar je te luisteren (onder de 18/21 en zo..), als het dat niet doet is er iets fundamenteel verkeerd aan. In een drukke straat hou je het de hand vast..

maar in iets als een tram/train (huis )moet dat kind gewoon luisteren.

Het is toch g****** geen hond of zo.

quote:

Op maandag 2 juli 2007 01:16 schreef clumsy_clown het volgende:
Jullie kennen ze vast wel, die riempjes voor kleuters en peuters, waarmee ze aan hun ouder of aan de kinderwagen vastgemaakt worden. Vandaag zat er een vrouw in de metro, met een aangelijnde peuter, en ze trok vrij veel bekijks. Niet gek, want het is niet het 'standaard' beeld.

Zelf ben ik in dubio. Ik weet nou niet of ik die dingen kan waarderen of niet. Ik kan me de redenen om het te doen wel bedenken. Kleuters rennen als een malle heen en weer en kunnen weglopen in die 3 seconden dat jij dat leuke tasje bekeek. Zeker in de drukke steden zal het een gevoel van veiligheid geven. Daarnaast zorgt het ervoor dat de rest van de winkel geen last heeft van grijpgrage kinderhandjes. En tóch zit iets me tegen, al zijn het geen rationele redenaties. Het heeft imo teveel weg van een hondje uitlaten.

Dus. Hoe denken jullie over die dingen?

Het ziet er inderdaad bizar uit. Maar het andere alternatief is steeds erachter aanhollen of een kind aan de arm terugtrekken en rondslepen. In drukke situaties vind ik het best een oplossing. Maar ook echt alleen dan.

Ja hallo, met zo'n kind wat uitgelaten werd. Geen trauma's hier!

Ik heb het zelf nooit gedaan. Het was niet nodig en ik vind het een naar gezicht.

Ik vind dat je je kinderen straft voor je eigen incompetentie. Bovendien zie ik de noodzaak niet, miljoenen mensen doen het al duizenden jaren zonder, en dat lijkt allemaal prima te gaan dusver. Althans, ik geloof niet dat oorlogen en de gekte van het geloof te wijten zijn aan het feit dat mensen die deze dingen prakiseren vroeger niet aangelijnd waren.

Ik heb vroeger met een autistje gewerkt die zo de straat op kon rennen, maar die je niet bij de hand kon pakken omdat hij niet van aanrakingen hield. Het was toen dus wel noodzakelijk, maar het voelde niet goed.

Er zijn situaties bv, hoogzwanger en niet capabel een loslopende peuter _{"ik ben 2 en ik zeg nee"} de straat op achterna te rennen, waarbij ik me kan voorstellen dat je zo'n riempje gebruikt, al vind ik het persoonlijk een naar gezicht.
Soms heb ik echter wel een heimelijk verlangen naar 2 van zulke riempjes, als broer en zus van 2,5 jaar ieder een kant uitrennen bijvoorbeeld. Gelukkig bestaat er nog zoiets als een buggy mèt gordeltjes .

ik heb het ook wel eens gezien maar idd, zoals al eerder genoemd, het geeft toch een naar gevoel om dat te zien....

Ik vind dat er kinderen zijn die het nodig hebben om 'aangelijnd' te zijn. Sterker nog, voor mijn part maakt men het verplicht op sommige plekken. Je zou eens moeten weten hoevele kinderen dingen slopen of vies maken, en hoeveel ouders dat niet zien of niet willen zien... Maar bijvoorbeeld op zaterdag, in de Koopgoot in Rotterdam. Er lopen ouders met buggy's. Prima, maar zet je kind er dan in of lijn m aan. Want je raakt m geheid kwijt en andere mensen struikelen over jouw kind. Hoogst irritant.

Kan mij niets schelen wat mensen erover denken... als ik met Emma, Noa én Julia echt iets moet halen uit de supermarkt (ja, ik zit wel in een aparte situatie want mijn kinderen zijn 6 maanden tot 2,5 jaar) dan doe ik het liefste Emma aan een 'tuigje' omdat het anders gewoon supergevaarlijk is. Ik heb toch liever niet mijn kind onder een auto omdat ik het een raar gezicht vond haar aan een tuigje te doen. Ze is een apart kind, wat nogal graag ergens tegenin gaat en precies het tegenovergestelde doet/wil van wat nodig is op dat moment. Tegendraads dus. Al met al goede redenen om haar een tuigje aan te doen.

Een andere situatie is: wandelen met twee peuters (anderhalf en 2,5) en ze ook laten lopen...óf ik moet Emma echt in de buggy zetten en dan kan ze dus niet lopen maar alleen maar zitten, óf ik doe haar het tuigje om en dan kan ze wél lopen. Ze vindt het overigens leuk, dus ik voel me er absoluuuuut niet schuldig over. Als het écht niet nodig is doe ik het liever niet, maar in bovenstaande situaties kan ik eigenlijk niet anders, óf ik moet gewoon een kind tekort doen. En tja, dan trek ik me dus niets aan van wat mensen ervan mogen denken, die denken toch al héél wat als je drie kleine kinderen hebt.

quote:

Op maandag 2 juli 2007 02:17 schreef DarkElf het volgende:
ik heb het ook wel eens gezien maar idd, zoals al eerder genoemd, het geeft toch een naar gevoel om dat te zien....

Wat is er naar aan dan? Het is alleen maar een gevoel dan... het kind vindt het absoluut niet naar, als dat wel zo is dan zou ik het persoonlijk nooit doen. Mijn dochtertje vindt het juist grappig en dan vind ik het dus geen probleeem.

Ik vind die riempjes wel handig hoor.
Mijn moeder had mij vroeger ook aan een riempje daar ik de neiging had om eendjes te verjagen.
Altjjd leuk, behalve als je 2 jaar bent en nog wel eens in de vijver beland.

En bekijk het eens op een andere manier.
Als je kind aan je hand moet lopen (lees: dat jij hem bij zijn polsje vasthoudt omdat de kleine weigert je hand vast te houden), heeft het een veel kleinere actieradius dan wanneer het aan een riempje loopt.
Kind blij want het loopt 'zelluf', ouder blij want het kind kan niet zomaar weg.

Ik zie het probleem niet

Je hebt niet in elke situatie een handje over om je kind aan te laten lopen.

Ik zou het zelf ook niet gauw doen want het voelt niet helemaal OK, maar ik kan me wel situaties voorstellen waarin het een uitkomst is. Mijn oom en tante deden m'n nichtje bv ook altijd zo'n tuigje om als ze net op de camping aankwamen en ze hun tent gingen opzetten.

quote:

Op maandag 2 juli 2007 01:28 schreef ehqo het volgende:
Ik vind dat je je kinderen straft voor je eigen incompetentie. Bovendien zie ik de noodzaak niet, miljoenen mensen doen het al duizenden jaren zonder, en dat lijkt allemaal prima te gaan dusver.

Waarom in hemelsnaam een straf? Sommige kinderen zijn héél beweeglijk, héél ondernemend en héél eigenwijs. Waarom riskeren dat het kind in een onbewaakt ogenblik (en ja, sommige kinderen zijn echt in een fractie van een seconde weg, ff knipperen met je ogen en weg!) in een gevaarlijke situatie belandt, als je het met een simpel, pijnloos en traumaloos tuigje op kan lossen? Maar goed, een tante van mijn vriendje kon zich ook niet voorstellen dat een kind zo ondernemend kon zijn. Tot ze zelf een nakomertje kreeg

quote:

Op maandag 2 juli 2007 01:29 schreef clumsy_clown het volgende:
Maar hé, wellicht is dat naïef.

Ik denk het wel.

Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar weet dat mijn zus vroeger ook wel eens zo vast zat. Een peuter van 2,5 is watervlug en als je over de markt loopt of weet ik veel wat en je staat bij de groenteboer dan kan zo'n kind binnen 2 tellen verdwenen zijn.

Het staat mss niet zo heel leuk, maar ik kan me heel goed voorstellen dat er mensen zijn die het doen.
Ook bijvoorbeeld bij jouw voorbeeld van de Metro, je moet er toch niet aan denken dat je even aandacht moet geven aan het kindje in de buggy en dat de ander er dan vandoor glipt richting de rand van het perron?

Waarom niet?
Dit topic doet me terugdenken aan mijn broertje die ook aan de lijn zat. De specifieke situatie vroeg erom; Mijn oma paste vaak op de kids als we logeerden bij mijn tante, die een zwembad in de tuin had. Leuk dat zwembad, maar je kunt een kind van een jaar of 2 geen seconde uit het oog verliezen. Mijn zusje en ik, de twee oudere kids, konden al zwemmen, maar mijn broertje nog niet. Die was zo beweeglijk als wat en vaak mijn oma te snel af, dus die werd in de tuin vaak aangelijnd. Helemaal niet zielig, maar wel zo veilig.

Ik heb op sommige stukken Isa ook aan zo'n tuigje gedaan. Als ik boodschappen ging doen moest ik altijd langs een hele drukke straat met veel verkeer. Een kind van 2 rent echt overal naar toe in een impuls, dan kan ze nog zo goed zijn opgevoed, ze vergeten dat gewoon als ze iets interessants zien. Een blaadje dat de straat overwaait bijvoorbeeld. Wat iemand hierboven al schreef, als ze steeds mijn hand moest vasthouden had ze een veel kleinere actieradius dan aan zo'n riempje. Ik maakte het wel altijd direct weer los als we in een rustiger stuk kwamen.
"zielig" zeiden mensen dan, en het standaard antwoord is dan natuurlijk "onder een auto liggen is nóg zieliger".

Een vriendin van mij had een tweeling, die maakte ze altijd met een flink stuk elastiek aan elkaar vast. Als ze dan wegrenden, renden ze in ieder geval allebei dezelfde kant op

Liever aan een riempje dan onder een vrachtwagen
Ondanks dat mijn kinderen altijd bijzonder goed luisterden, zijn en blijven het natuurlijk kinderen die zonder nadenken de straat oversteken als ze iets zien. Als je dan zelf niet bepaald in staat bent om achter ze aan te rennen, dan maar aan een tuigje of riempje. Zolang zo`n ding niet onder stroom staat ofzo, lijkt het me weinig schadelijk voor een kind.

ik was zo peuter die alles interesant vond en dus overal naartoe rende. en hoe hard me moeder me ook sloeg en vastpakte, niks hielp. dus ik was ruim een jaar 'aangelijnt'. ik heb er helaas geen trauma's aan over gehouden...

Volgens mij was het vroegâh ook normaler om je kind een riempje om te doen. Toen werd er iig minder raar van opgekeken dan nu.
_{Je weet wel, die tijd dat je nog touwtjes uit de brievenbus kon hangen en je iedereen uit de straat Oom en Tante noemde. .}

Ik heb honden en als ik mijn dochter ook een riempje had omgegeven, had dat raar gevoeld. Alsof je haar echt gaat uitlaten inderdaad.
Maar hey, als je een kind hebt wat alle kanten op stuitert, denk je er waarschijnlijk anders over. Liever zo dan onder de tram inderdaad.

En zoals gezegd, ik heb er geen trauma's aan overgehouden. _{Alleen een verschoven ruggewervel of twee.}

Vroeger was het inderdaad heel normaal, die tuigjes kon je overal kopen.
Ik heb mijn oudste wel aan een tuigje gehad, omdat zij zo dromerig en nieuwsgierig was en overal wilde gaan kijken. Het was niet zo dat ik een krijsende peuter moest meesleuren die niet luisterde, maar ze was gewoon heel erg ondernemend en wilde alles zien en weten.

Ik had toen net een baby van een paar weken, en steeds de kinderwagen achterlaten omdat dochterlief had besloten tussen een paar kledingrekken te duiken waar ik met de kinderwagen niet bij kon komen vond ik erger dan mijn kind aan een riempje. Ik had trouwens een telefoonsnoer-achtig kabel, zodat ze niet zichzelf kon ophangen of zo. Ik had er wel bekijks mee, maar heb me daar nooit wat van aangetrokken.

Bij de andere kinderen had ik het niet nodig, die waren gewoon heel anders.

mijn jongste broertje zat ook aan een tuigje als mijn ouders de auto uitlaadden bij de tuin,er was veel water en ze hadden vijf jonge kinderen.kan het me (nu)wel voorstellen.


zelf ik heb mijn kinderen,toen,4 jaar 2, jaar en een baby mijn kinderen nooit in tuigjes gehad.en die nam ik echt overal mee naar toe.
wel heb ik zo'n tuigje gebruikt omdat ik een eetstoel had waar mijn dochtertje steeds in ging staan tijdens het eten,dus vondt ik het wel een prettig idee dat als ik de andere kinderen hielp met eten zij niet perongeluk naast de stoel zou belanden.