R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
ik zag dit topic: eventjes er gewoon nood aan mijn verhaal te doen... , daar stond in dat ze eerst na veel twijfelen haar verhaal heeft gedaan. Dit hoeft niet, je kunt altijd wel je verhaal doen. Als mensen geïntresseerd zijn dan zie je dat automatisch aan hun posts.
Dit topic is er dus om andere twijfelaars (als mijzelf) over de streep te halen om zijn/haar verhaal hier neer te gooien. Het lucht zeker wel op, ook al bedenk je je misschien nu waarom zou ik dat opluchten als ik het type naar een stel internetgebruikers die ik niet ken.
Hier dus mijn verhaal (uitgerekend vandaag):
Mijn leven is heerlijk normaal begonnen. Basisschool buiten spelen en dergelijken, in die tijd geen moeilijke jeugd. Totdat in groep 8 ik te horen kreeg dat mijn moeder kanker had. Op die leeftijd slaat het niet direct in omdat je niet weet wat precies de gevolgen kunnen zijn. Maar toen het insloeg was het direct hard, niet een heel klein beetje.
Mijn moeder had darmkanker. Dit hebben ze toen netjes kunnen verwijderen met een paar compilaties die niet van belang zijn. Wat bleek na de operatie was dat op haar lever nog een groot gedeelte uitgezaaid was. Dit was niet operabel (zoals ze dat allemaal netjes zeggen). Ze kreeg een chemokuur. Voor alsnog was mijn leven redelijk normaal op het feit na dat mijn moeder een terminale ziekte had. De chemokuur sloeg echter heel goed aan en de uitzaaiing op haar lever kon worden geoperreerd. De operatie was kantje boord. Maar ze had het gered. Dit hield in dat ze 3 maanden in het ziekenhuis lag wat ongeveer 70km van ons huis lag. Dus ik ging naar school, kwam thuis, vlug eten en naar het ziekenhuis, dat 3 maanden lang.
Nadat mijn moeder uit het ziekenhuis kwam was het feest, ze was kankervrij
Iedereens leven thuis kon doorgaan zoals het eerst was. Dit duurde echter maar 4 maanden. We kregen toen te horen dat ze uitzaaiingen had op haar longer, ook dit viel niet te opereren. Dus weer chemo. Alleen deze was veel zwaarder als de voorgaande, hierbij moet je echt denken aan haaruitval en dergelijken, we mochten zelfs niet meer naar dezelfde wc. Het ging steeds slechter en slechter, de ene chemokuur na de andere, niets bleek te helpen. Ze is rustig en vredig gestorven in een stervenshuis hier niet ver vandaan.
Dit alles duurde 4 jaar, ik was 15 jaar, mijn hele middelbare schooltijd. Ik dacht dat alles redelijk normaal ging voor zover het kon. Wat bleek was wel dat ik mijn hele pubertijd heb overgeslagen dus ik echt direct 'volwassen' was. Door deze tijd bleven mijn sociale contacten en ontwikkelingen ver achter. Ik ging nooit opstap was altijd in een ziekenhuis of iets dergelijks. Het mooie was wel dat ik naar een andere school ging, dus ik eigenlijk ook direct een nieuwe start had. Dit was het pluspunt in mijn leven. Van ongeluk naar geluk kun je wel zeggen .
Ik ging vaak opstap kwamen veel mensen tegen opstap, veel vrienden. Ik ben nu 17.
Totdat ik vandaag te horen kreeg dat mijn vader ook een vorm van kanker heeft. Het voelt als zo'n groot gat waar je in valt. Het is niet echt te beschrijven.
nu jullie.
Dit topic is er dus om andere twijfelaars (als mijzelf) over de streep te halen om zijn/haar verhaal hier neer te gooien. Het lucht zeker wel op, ook al bedenk je je misschien nu waarom zou ik dat opluchten als ik het type naar een stel internetgebruikers die ik niet ken.
Hier dus mijn verhaal (uitgerekend vandaag):
Mijn leven is heerlijk normaal begonnen. Basisschool buiten spelen en dergelijken, in die tijd geen moeilijke jeugd. Totdat in groep 8 ik te horen kreeg dat mijn moeder kanker had. Op die leeftijd slaat het niet direct in omdat je niet weet wat precies de gevolgen kunnen zijn. Maar toen het insloeg was het direct hard, niet een heel klein beetje.
Mijn moeder had darmkanker. Dit hebben ze toen netjes kunnen verwijderen met een paar compilaties die niet van belang zijn. Wat bleek na de operatie was dat op haar lever nog een groot gedeelte uitgezaaid was. Dit was niet operabel (zoals ze dat allemaal netjes zeggen). Ze kreeg een chemokuur. Voor alsnog was mijn leven redelijk normaal op het feit na dat mijn moeder een terminale ziekte had. De chemokuur sloeg echter heel goed aan en de uitzaaiing op haar lever kon worden geoperreerd. De operatie was kantje boord. Maar ze had het gered. Dit hield in dat ze 3 maanden in het ziekenhuis lag wat ongeveer 70km van ons huis lag. Dus ik ging naar school, kwam thuis, vlug eten en naar het ziekenhuis, dat 3 maanden lang.
Nadat mijn moeder uit het ziekenhuis kwam was het feest, ze was kankervrij
Iedereens leven thuis kon doorgaan zoals het eerst was. Dit duurde echter maar 4 maanden. We kregen toen te horen dat ze uitzaaiingen had op haar longer, ook dit viel niet te opereren. Dus weer chemo. Alleen deze was veel zwaarder als de voorgaande, hierbij moet je echt denken aan haaruitval en dergelijken, we mochten zelfs niet meer naar dezelfde wc. Het ging steeds slechter en slechter, de ene chemokuur na de andere, niets bleek te helpen. Ze is rustig en vredig gestorven in een stervenshuis hier niet ver vandaan.
Dit alles duurde 4 jaar, ik was 15 jaar, mijn hele middelbare schooltijd. Ik dacht dat alles redelijk normaal ging voor zover het kon. Wat bleek was wel dat ik mijn hele pubertijd heb overgeslagen dus ik echt direct 'volwassen' was. Door deze tijd bleven mijn sociale contacten en ontwikkelingen ver achter. Ik ging nooit opstap was altijd in een ziekenhuis of iets dergelijks. Het mooie was wel dat ik naar een andere school ging, dus ik eigenlijk ook direct een nieuwe start had. Dit was het pluspunt in mijn leven. Van ongeluk naar geluk kun je wel zeggen .
.Ik ging vaak opstap kwamen veel mensen tegen opstap, veel vrienden. Ik ben nu 17.
Totdat ik vandaag te horen kreeg dat mijn vader ook een vorm van kanker heeft. Het voelt als zo'n groot gat waar je in valt. Het is niet echt te beschrijven.
nu jullie.
HIER KAN UW RECLAME STAAN!!
bel nu naar: 0900 MIJNRECLAME
bel nu naar: 0900 MIJNRECLAME
Heftig, sterkte man !
En er zijn meerdere vormen van kanker, misschien is dat van je vader wél direct goed te behandelen !
Geef de hoop niet op, ik heb het idee dat je dat bij je moeder ook nooit gedaan hebt, daar heeft ze veel aan gehad. Doe dat ook niet bij je vader, die zal jouw (en die van je evt. broers/zussen) steun hard nodig hebben.
En er zijn meerdere vormen van kanker, misschien is dat van je vader wél direct goed te behandelen !
Geef de hoop niet op, ik heb het idee dat je dat bij je moeder ook nooit gedaan hebt, daar heeft ze veel aan gehad. Doe dat ook niet bij je vader, die zal jouw (en die van je evt. broers/zussen) steun hard nodig hebben.
Fingerspitzgefühl
ja dankjewel allemaal
ik heb nog een oudere zus, dat verhaal is niet veel anders...ook qua persoonlijkheden enzo
maar we hebben altijd de optimistme erin gehouden dus doen we nu ook
iemand anders nog iets wat hij/zij wil delen?
ik heb nog een oudere zus, dat verhaal is niet veel anders...ook qua persoonlijkheden enzo
maar we hebben altijd de optimistme erin gehouden dus doen we nu ook
iemand anders nog iets wat hij/zij wil delen?
HIER KAN UW RECLAME STAAN!!
bel nu naar: 0900 MIJNRECLAME
bel nu naar: 0900 MIJNRECLAME
Hmzz.. Jouw verhaal heeft veel weg van 'mijn' verhaal, ik heb ook wel eens gedacht om dat hier te posten.. Maar dat zou alleen zijn om het even kwijt te moeten (wat heel goed kan zijn) maar dan krijg ik direct het gevoel dat ik sentimenteel aan het doen ben, ben ik te nuchter voor..quote:Op donderdag 28 juni 2007 23:27 schreef Sirmixalot het volgende:
iemand anders nog iets wat hij/zij wil delen?
Maar goed, mijn moeder is ook na een zeer lang (ernstig) ziektebed overleden kort nadat ik 16 werd en gelukkig is mijn vader nog kerngezond, hoewel hij nogal oud is, 65 jaar en ik ben net als jij 17, heb trouwens nog een jonger zusje ook. Maar door de jaren heen is bij mij echt wel het gevoel steeds sterker gekomen dat m'n moeder toch niet oud zou worden dus ik was er op voorbereid. M'n vader lijdt er wel erg onder en dat zorgt nog wel eens voor wrijving e.d. hier in huis, het liefst zou ik het huis uit gaan maar daar ben ik nog wat jong voor en ik ben ook niet zo'n huishoudelijk type. Maar ik herkende me behoorlijk in je verhaal, hoewel ik nooit van school ben veranderd en ook niet echt een slecht(er) sociaal leven heb. Sterkte iig met alles
Is erg heftig ja, veel sterkte ermee.
Mijn verhaal,
Toen ik 6 was, en mijn broertje werd geboren ging het een jaar goed met mij moeder, ze heeft een lange depressieve geschiedenis met onder andere zelfoord acties, ook op jongere leeftijd (Nee ze is geen emo).
Een jaar na de geboorte van me broertje storte me moeder weer in, ze stond alleen nog maar levenloos in de keuken te roken en er was geen woord aan vast te knopen, ze was wel aardig en lief voor ons, maar veel aandacht was er niet te krijgen. Dit is zo een aantal jaren door gegaan, met soms periodes dat ze werd opgenomen. Het tekort aan aandacht en de problematiek in huis heeft er tot geleid dat ik heel erg met mezelf bezig was, en weinig sociaal contact durften te leggen, ik ging naar de middelbare school, maar had alleen nog een paar vrienden van de basisschool.
Toen leek er ene keer punt te komen. We hebben het nooit echt breed gehad en in vrij kleine woningen gewoond. Maar het ging langzaam beter met em moeder, ze fleurde weer op, en ging weer dingen ondernemen, en toen zijn we verhuist naar een ruime nieuwbouw woning, leven leek een draai naar het positieve te nemen, maar schijn bedroog. Me moeder sloeg door naar het uiterste en ging van depresief anar manisch-depressief (dat is het tegenovr gestelde, veel willen ondernemen, helaas vaak onhaalbare plannen, enzovoorts). Dit leidde tot allemaal aankopen van me moeder die veelal oevrbodig waren en dus krege we het financieel weer krap, me avder wist dat ze onhandelbaar werd, maar wou niet uit elkaar gaan. Dit leidde tot zware ruzies diep in de nacht met geschreeuw en gehuil. Me moeder sloeg volledig door, en er is in die 2 jaar zoveel gebeurd dat ik de chronologische volgorde niet meer weet, en teveel om tot in de details op te gaan, maar het was soms een gekkenhuis. Afijn, me moeder wou in die periode een ' nieuw leven' beginnen, en gaf me vader de schuld voor het slechte verleden. Uiteindelijk kwam er een scheiding, die weer overdreven veel geld heeft gekost (mede dankzij achterlijke rechtgeving in nederland, hier kom ik nog op terug).
Me moeder sprak ik nog maar zeldde, en ging al snel de fout in toen ze naar Amsterdam was verhuist, ze ging om met alcoholisten en tuig uit amsterdam en zat al snel aan de heroine en coke. Langzaam maar zeker heeft ze zo al haar geld verbrast en is een compleet wrak geworden, het enigste wat ik weet is dat ze op het moment in een inrichting zit, maar ik heb haar al anderhalf jaar niet gesproken.
Deze gebeurtenissen leidde tot een slechte jeugd, waardoor ik op de middelbareschool ook altijd een beetje op de achtergrond bleef, en in de begin jaren ook regelmatig in een hoekje werd gedrukt.
Inmiddels gaat het veel beter. Ik woon met me vader, me broertje en me broer in een vrijstaand huis, me vader heeft een aardige nieuwe vriendin. Ikzelf ben ook socialer geworden en ben weer blij met het leven dat ik leidt Ben nu 18.
PS - Terugkomend op de rechtgeving in Nederland..
Mijn moeder wou scheide, en liet het hele gezin achter, en maakte een berg schulden.
De uitslag van de scheiding was.. Alles door de helft.. en mijn vader moest mijn moeder 500eu allementatie per maand betalen, terwijl hij zelf 4 kinderen nog moest opvoeden en werken, en het huishouden doe.
Terwijl mijn moeder met een uitkering + allemenatie thuis zat te niksen, ronduit belachelijk...
Mijn verhaal,
Toen ik 6 was, en mijn broertje werd geboren ging het een jaar goed met mij moeder, ze heeft een lange depressieve geschiedenis met onder andere zelfoord acties, ook op jongere leeftijd (Nee ze is geen emo).
Een jaar na de geboorte van me broertje storte me moeder weer in, ze stond alleen nog maar levenloos in de keuken te roken en er was geen woord aan vast te knopen, ze was wel aardig en lief voor ons, maar veel aandacht was er niet te krijgen. Dit is zo een aantal jaren door gegaan, met soms periodes dat ze werd opgenomen. Het tekort aan aandacht en de problematiek in huis heeft er tot geleid dat ik heel erg met mezelf bezig was, en weinig sociaal contact durften te leggen, ik ging naar de middelbare school, maar had alleen nog een paar vrienden van de basisschool.
Toen leek er ene keer punt te komen. We hebben het nooit echt breed gehad en in vrij kleine woningen gewoond. Maar het ging langzaam beter met em moeder, ze fleurde weer op, en ging weer dingen ondernemen, en toen zijn we verhuist naar een ruime nieuwbouw woning, leven leek een draai naar het positieve te nemen, maar schijn bedroog. Me moeder sloeg door naar het uiterste en ging van depresief anar manisch-depressief (dat is het tegenovr gestelde, veel willen ondernemen, helaas vaak onhaalbare plannen, enzovoorts). Dit leidde tot allemaal aankopen van me moeder die veelal oevrbodig waren en dus krege we het financieel weer krap, me avder wist dat ze onhandelbaar werd, maar wou niet uit elkaar gaan. Dit leidde tot zware ruzies diep in de nacht met geschreeuw en gehuil. Me moeder sloeg volledig door, en er is in die 2 jaar zoveel gebeurd dat ik de chronologische volgorde niet meer weet, en teveel om tot in de details op te gaan, maar het was soms een gekkenhuis. Afijn, me moeder wou in die periode een ' nieuw leven' beginnen, en gaf me vader de schuld voor het slechte verleden. Uiteindelijk kwam er een scheiding, die weer overdreven veel geld heeft gekost (mede dankzij achterlijke rechtgeving in nederland, hier kom ik nog op terug).
Me moeder sprak ik nog maar zeldde, en ging al snel de fout in toen ze naar Amsterdam was verhuist, ze ging om met alcoholisten en tuig uit amsterdam en zat al snel aan de heroine en coke. Langzaam maar zeker heeft ze zo al haar geld verbrast en is een compleet wrak geworden, het enigste wat ik weet is dat ze op het moment in een inrichting zit, maar ik heb haar al anderhalf jaar niet gesproken.
Deze gebeurtenissen leidde tot een slechte jeugd, waardoor ik op de middelbareschool ook altijd een beetje op de achtergrond bleef, en in de begin jaren ook regelmatig in een hoekje werd gedrukt.
Inmiddels gaat het veel beter. Ik woon met me vader, me broertje en me broer in een vrijstaand huis, me vader heeft een aardige nieuwe vriendin. Ikzelf ben ook socialer geworden en ben weer blij met het leven dat ik leidt Ben nu 18.
PS - Terugkomend op de rechtgeving in Nederland..
Mijn moeder wou scheide, en liet het hele gezin achter, en maakte een berg schulden.
De uitslag van de scheiding was.. Alles door de helft.. en mijn vader moest mijn moeder 500eu allementatie per maand betalen, terwijl hij zelf 4 kinderen nog moest opvoeden en werken, en het huishouden doe.
Terwijl mijn moeder met een uitkering + allemenatie thuis zat te niksen, ronduit belachelijk...
** It ain't the coffee in my kitchen..
** I Wanna play a little game (6)
** I Wanna play a little game (6)
Mijn verhaal in het kort...
tot mijn 9e verliep het eigenlijk allemaal op rolletjes..
rond mijn negende kreeg mijn vader een inzinking en werd hij opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis om af te kicken van een medicijnverslaving...
toen hij terug kwam was alles anders.. lag ik voor die tijd savonds tegen mijn vader aan om te vertellen wat ik de hele dag gedaan had, nu begreep hij het niet meer...
mijn moeder had de hele tijd gedaan of het niet zo erg was, maar voor mij was er een andere man teruggekomen...
rond mijn vijftiende (misschien al daarvoor maar dat weet ik niet zeker meer) was ik erg depressief en schreef ik gedichten om me te uiten...
ik gaf niet veel om het leven en deed ook geen moeite om me aan verkeersregels te houden enzo...
rond mijn 17e kreeg ik een vaste relatie...
op mijn 19e stortte ik voor de eerste keer volledig in... dit was mijn examenjaar en het lukte allemaal niet... mijn ouders begrepen niet wat het was en probeerden me bij te staan in schoolwerk...
uiteindelijk toch examen gehaald en het jaar daarop naar de pabo... dat duurde een half jaar omdat ik niet met mezelf om kon gaan... ondertussen nog dezelfde vriendin...
het schooljaar erop begon ik aan de kunstacademie... dit was mijn ergste jaar... ik stortte in begon veel te drinken en kreeg bijna peinvrees... ik liep rond met lang zwart haar een blond baardje en dikke strepen eyeliner om mijn ogen...
na een half jaar in den haag te hebben gewoond durfde ik er niet meer over straat dus ik verhuisde terug naar mijn ouders, bleef de school volgen ook al kostte het me 4 uur reizen per dag...
aan het eind van het jaar werd mij gezegd dat ik kon blijven zitten, maar dat heb ik afgewezen...
rond die tijd liep ook mijn relatie stuk.. ik merkte dat ze er steeds minder tegen kon... vaak huilde ik als ik bij haar was... we besloten er een einde aan te maken omdat de verhoudingen verkeerd lagen...
ik ging werken, maar als ik niet op mijn werk zat zat ik in de kroeg... ik sloot me langzamerhand steeds meer af van mensen en werd dus steeds meer een eenling...
na een paar jaar op mijn 26e werd het te gek... ik melde me ziek omdat ik het niet meer trok...
via de huisarts naar de psych... schizotypische persoonlijkheidsstoornis met aanleg voor depressiviteit was het oordeel...
therapien volgen en doorzakken in de kroeg was wat ik de komende twee jaar deed...
tot de avond dat ik na het uitgaan thuiskwam en in het raamkozijn ging zitten... 10 meter lager werd ik wakker... rug gebroken op drie plaatsen...
half jaar revalidatie.. kan gelukkig weer beetje lopen...
na de revalidatie weer ingestort en opnieuw begonnen met therapie...
deze keer met een hulpvraag want ik moest en zou van mezelf weer terugkeren op de werkvloer...
kreeg via het uvw een plek op een opleiding en ben die gaan volgen...
na een half jaar liep het fout... nou ja al eerder eigenlijk... langzaam werd de stressvolle situatie me teveel en kreeg ik weer wanen en nog meer...
hierdoor miste ik teveel van de schooltijd dus de opleiding werd stopgezet...
nu is het anderhalf jaar later... ik vul mijn tijd met schilderen en gedichten schrijven... heb twee keer per week schildercursus om mezelf op gang te houden...
heb mijn leven zo ingericht dat er zo min mogelijk stress is en vanuit deze situatie ga ik nu kijken of er bijvoorbeeld bij de sociale werkplaats werk te vinden is...
ik ben 31 en een leven achter de geraniums wil ik niet... hoop dat de toekomst weer prettigere tijden brengt...
tot mijn 9e verliep het eigenlijk allemaal op rolletjes..
rond mijn negende kreeg mijn vader een inzinking en werd hij opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis om af te kicken van een medicijnverslaving...
toen hij terug kwam was alles anders.. lag ik voor die tijd savonds tegen mijn vader aan om te vertellen wat ik de hele dag gedaan had, nu begreep hij het niet meer...
mijn moeder had de hele tijd gedaan of het niet zo erg was, maar voor mij was er een andere man teruggekomen...
rond mijn vijftiende (misschien al daarvoor maar dat weet ik niet zeker meer) was ik erg depressief en schreef ik gedichten om me te uiten...
ik gaf niet veel om het leven en deed ook geen moeite om me aan verkeersregels te houden enzo...
rond mijn 17e kreeg ik een vaste relatie...
op mijn 19e stortte ik voor de eerste keer volledig in... dit was mijn examenjaar en het lukte allemaal niet... mijn ouders begrepen niet wat het was en probeerden me bij te staan in schoolwerk...
uiteindelijk toch examen gehaald en het jaar daarop naar de pabo... dat duurde een half jaar omdat ik niet met mezelf om kon gaan... ondertussen nog dezelfde vriendin...
het schooljaar erop begon ik aan de kunstacademie... dit was mijn ergste jaar... ik stortte in begon veel te drinken en kreeg bijna peinvrees... ik liep rond met lang zwart haar een blond baardje en dikke strepen eyeliner om mijn ogen...
na een half jaar in den haag te hebben gewoond durfde ik er niet meer over straat dus ik verhuisde terug naar mijn ouders, bleef de school volgen ook al kostte het me 4 uur reizen per dag...
aan het eind van het jaar werd mij gezegd dat ik kon blijven zitten, maar dat heb ik afgewezen...
rond die tijd liep ook mijn relatie stuk.. ik merkte dat ze er steeds minder tegen kon... vaak huilde ik als ik bij haar was... we besloten er een einde aan te maken omdat de verhoudingen verkeerd lagen...
ik ging werken, maar als ik niet op mijn werk zat zat ik in de kroeg... ik sloot me langzamerhand steeds meer af van mensen en werd dus steeds meer een eenling...
na een paar jaar op mijn 26e werd het te gek... ik melde me ziek omdat ik het niet meer trok...
via de huisarts naar de psych... schizotypische persoonlijkheidsstoornis met aanleg voor depressiviteit was het oordeel...
therapien volgen en doorzakken in de kroeg was wat ik de komende twee jaar deed...
tot de avond dat ik na het uitgaan thuiskwam en in het raamkozijn ging zitten... 10 meter lager werd ik wakker... rug gebroken op drie plaatsen...
half jaar revalidatie.. kan gelukkig weer beetje lopen...
na de revalidatie weer ingestort en opnieuw begonnen met therapie...
deze keer met een hulpvraag want ik moest en zou van mezelf weer terugkeren op de werkvloer...
kreeg via het uvw een plek op een opleiding en ben die gaan volgen...
na een half jaar liep het fout... nou ja al eerder eigenlijk... langzaam werd de stressvolle situatie me teveel en kreeg ik weer wanen en nog meer...
hierdoor miste ik teveel van de schooltijd dus de opleiding werd stopgezet...
nu is het anderhalf jaar later... ik vul mijn tijd met schilderen en gedichten schrijven... heb twee keer per week schildercursus om mezelf op gang te houden...
heb mijn leven zo ingericht dat er zo min mogelijk stress is en vanuit deze situatie ga ik nu kijken of er bijvoorbeeld bij de sociale werkplaats werk te vinden is...
ik ben 31 en een leven achter de geraniums wil ik niet... hoop dat de toekomst weer prettigere tijden brengt...
wat een verhalen Ik besef me wel dat ik het echt niet zo slecht heb als ik soms denk. Sterkte aan ieder die zn verhaal hier post!
Ik besef me wel dat ik het echt niet zo slecht heb als ik soms denk. Sterkte aan ieder die zn verhaal hier post!
Edit: overtuig me maar in een PM van het waarheidsgehalte.
[ Bericht 47% gewijzigd door #ANONIEM op 01-07-2007 18:28:52 ]
[ Bericht 47% gewijzigd door #ANONIEM op 01-07-2007 18:28:52 ]
Ben ik nou zo doof of ben jij nou zo blind
even ter toevoeging... net in de brievenbus vond ik een brief dat ik 80-100% afgekeurd blijf na herkeuring... zal dus binnenkort zelf op zoek gaan naar mogelijkheden...
|
|
