Werk vinden is op dit moment lastig (deel 10)

quote:

Op vrijdag 13 juli 2007 13:19 schreef Keksi het volgende:

[..]

Aan de andere kant, men neemt jou niet aan als ze niet denken dat je wat goeds te weeg zou brengen binnen het bedrijf. Als zij jou aan de onderkant betalen weten ze ook dat je asap weer weg bent (zie jouw voorgeschiedenis) voor hun is er dus geen eer te behalen in het jou onderbetalen: men zal immers dan weer naar een volgende kandidaat op zoek moeten, wat veeeeel meer kost en vergt dan jou iets meer in loon geven.

Ik stelde mijn eerste salaris flink naar beneden bij (in mijn hoofd en tijdens het gesprek). De loonwijzer schreef voor dat ik 26000kr kon vragen (dat het kr is doet niet ter zake hier) maar ik vroeg tussen de 22000kr en 24000kr/maand. Uiteindelijk kreeg ik 27500kr/maand (en ik was OPRECHT blij toen die mevrouw me dat vertelde) als eerste loon. Het bedrijf ging omhoog omdat zij inzien dat onderbetalen geen nut heeft. Ik verdien nu precies 50% van het gemiddelde in mijn functie, en dat is prima.
Ohw ja, en wat je veel punten scoort bij HR/de baas die jouw salaris voorlegt: als je er blij mee bent laat het dan ook zien! Als je oprecht blij en verrast ben dan mag dat toch best kenbaar worden gemaakt?!

Dat zou je wel denken he? Tenminste, ik zou als werkgever niet mijn personeel voor drie donuts en een stukje zilverpapier laten werken als dat legaal was. Maar zoals ik heb ontdekt, lopen er dus nog steeds werkgevers rond die, zelfs in deze tijden van krapte, voor een monopoliedubbeltje op de eerste rang willen zitten.

Deze werkgever wilde me eerst laten werken voor het minimumjeugdloon (ik ben 21) en dan "later" opnieuw erover praten als ik mezelf zou hebben bewezen. Wanneer "later" dan wel niet was, dat is me echter nooit verteld. Ook kreeg ik geen enkele bijdrage in de reiskosten, hoewel daar wél op gezinspeeld werd tijdens het sollicitatiegesprek. Toen ik er over begon, keken hij (de baas) en zijn dochter (de gene die alles overneemt als hij afwezig is) elkaar schichtig aan en zeiden dat ze het wel konden hebben over "een bijdrage of zoiets". Toen ik aan de slag mocht en na een paar keer aandringen van mijn kant een arbeidscontract kreeg, stond hier niets over in. Navraag bij een collega die er al 7 jaar werkte leerde dat niemand ook maar één cent kreeg. Ahum...

Hoe dan ook, ik had nog geen werkervaring en ik dacht dat dit blijkbaar de normale gang van zaken in mijn sector was voor een beginneling. Dus ik haalde mijn schouders maar op en ging aan het werk. Dat werk was VRESELIJK. ik werd niet behandeld als een werknemer die moest worden ingewerkt, maar als een stagiare met het IQ van een walnoot. Natuurlijk moest ik leren hoe het er in het bedrijf aan toeging, maar zelfs de meest simpele handeling werd 30 keer uitgelegd, zelfs wanneer ik herhaaldelijk zei dat ik intussen écht wel wist hoe ik mijn computer opnieuw op moest starten als dat kreng voor de zevende keer die ochtend was vastgelopen.

Ik werkte namelijk niet met fatsoenlijke apparatuur, oh nee, dat was veel te duur! Waarom zou je als werkgever investeren in modern gereedschap voor je vormgevers, als je ze ook kan laten werken op stokoude computers met een harde schijf van maar liefst 12GB (geen typfout), minder ramgeheugen dan mijn teennagels, MacOS9 (uitgave: oktober, 1999...) als besturingssysteem en onder andere Photoshop 6 (!) in plaats van Photoshop CS3 of zelfs maar CS2 of in het uiterste geval, CS.

Ik probeerde er altijd voor te zorgen dat ik kon werken met de nieuwste versies, maar al die kennis was nu onbruikbaar. Daarnaast was dit gevaarlijk voor mijn verdere carriere: welk bureau neemt er nou over vijf jaar iemand aan die al die tijd met die verouderde software heeft gewerkt? Een grafisch bedrijf die met zulke oude programma's werkt terwijl de concurent wél investeerd en bij probeert te blijven, neemt zichzelf en zijn werknemers niet serieus. Vooral het stokoude besturingssysteem was me een doorn in het oog.

Ook was er één werknemer, laten we hem Bob noemen, die blijkbaar dacht dat ik mijn hele opleiding had liggen slapen. Natuurlijk kon hij niet ruiken wat ik wel en niet kan, maar zelfs zoiets simpels als het omkeren van een selectie in Photoshop was volgens hem veel te hoog gegrepen voor mij en moest 20 keer uitgelegd en voorgedaan worden terwijl ik de hele opdracht intussen al drie keer af had kunnen hebben (23 keer, als ik een fatsoenlijke computer en software had gehad). Steeds opnieuw zeggen dat ik het al kon en dat ik graag verder wilde, hielp niet. Als ik dan op een gegeven moment maar besloot hem dan maar te negeren en verder te gaan met mijn werk (waar mijn baas op zat te wachten!), werd 'ie boos omdat ik niet luisterde.

Eigenlijk voelde ik vanaf dag 1 al dat er iets niet goed zat, maar ik besloot om door te zetten en het een kans te geven. Misschien moest ik gewoon wennen... oh, how wrong I was.

Er was één ding dat ik altijd al vreemd vond: de werktijden. Die waren niet van 8.30 tot 17.00, maar van 9.00 tot 17.00 De pauze werd doorbetaald. Op zich best lekker, tot navraag bij een collega (laten we haar truus noemen) leerde dat er van me werd verwacht dat ik dan in drukke periodes mijn pauze oversloeg. Dit was geen verzoek, dit was een verplichting. Dat werd me echt te gortig: ik heb verdorie recht op pauze! Uurtechnisch gezien klopte het wel, maar ik had er geen zin in om al mijn pauzes voor het najaar, veplicht NU te gebruiken elke ochtend. Vrijwillig es mijn boterham achter de computer eten als er iets afmoet wil ik heus wel doen, maar ik hou er dus niet van als dit me wordt opgelegd en al helemaal niet als ik dit later van een collega moet horen, ipv tijdens mijn sollicitatiegesprek.

Ook werd er verwacht dat ik in drukke tijden over zou werken. Nou ben ik de beroerdste niet, maar dan moet er wel iets tegenover staan. Er is echter nooit ook maar één woord gerept over een vergoeding of tijd-voor-tijd. Nou, het spijt me zeer, maar voor minimumjeugdloon zonder zelfs een bijdrage in de reiskosten, blijf ik nog geen 30 seconden gratis voor ze werken.

Het werd echter nog leuker: truus is zwanger en gaat met verlof over een paar maanden, en de dochter van de baas (Anne) heeft het druk met administratie. Bob regelt dus meestal de dingen met de klanten en drukker. Als hij er niet is, doet Truus dat. Hoe dan ook, truus is dus over een paar maanden met verlof en Bob wil er in die tijd ook even tussenuit. Toen vertelde hij me doodleuk dat ik dan werd geacht al die verantwoordelijkheden over te nemen, inclusief overwerk en het oplossen van de vele technische problemen waar de Fred Flintstone apparatuur om de haverklap mee kampt, zonder dat er ook maar één cent meer tegenover staat. Ja, daahaag! Dat dacht ik dus niet, hé?

Van die toekomstige drukte was trouwens nu niets te merken. Ik had niets te doen en verveelde me dood. Nou zijn er mensen die niet tegen een hoge werkdruk kunnen, maar ik kan juist niet tegen een lage werkdruk. Van lekker doorwerken en hup, hup, hup, weer een opdracht af, word ik moe, maar voldaan. Als ik dan thuis even wat eet en onder de douche spring, heb ik de rest van de avond weer energie. Van de hele dag niets doen en uit verveling je baas bijna smeken of 'ie nog een rotklusje heeft, word ik sloom en futloos. Als ik thuiskom heb ik nauwelijks nog de puf om tv te kijken, laat staan iets nuttigs te doen.

Vorige week liepen ook mijn hersen zowat uit mijn oor, toen ik mijn baas samen met Bob dozen in zag pakken. Ik vroeg of ik kon helpen, maar kreeg te horen dat het lief was aangeboden, maar niet hoefde. Pardon? Dat was niet 'lief', dat was puur overleven! Mijn hersens sterven langzaam af! Laat me desnoods het plafond opnieuw witten, het vuilnis buiten zetten of de klanten vermaken met een halfnaakte jongleeract, maar geef me alstjeblieft iets te doen!!!

Ik besloot dat het zo niet langer kon en ging op zoek naar ander werk. Toevallig benaderde een bedrijf mij en vroeg of in interesse had in een baan bij hun bedrijf. Ze boden zelfs aan om 's avonds (dinsdag) een gesprek te houden, aangezien ik nog in mijn proeftijd zat en dus een beetje voorzichtig moest zijn. Het gesprek voelde meteen goed en ik viel zowat om van verbazing toen ze me vroegen naar een salarisindicatie (niets minimumjeugdloon!) en vertelde dat ik een bijdrage in de reiskosten kon krijgen. niet alleen dat, maar de gemiddelde werkweek was ook nog eens twee uur korter. De apparatuur en de software waren modern en werden ook op tijd vervangen. Aha! Zo kan het dus blijkbaar ook!

Ik mag maandag een proefdag gaan lopen (tegen betaling) en keek daar ook vanaf de eerste minuut naar uit. Op mijn werk zat ik ook met een verborgen "wacht maar..." grijns, maar ik moest uitkijken: ik had de baan tenslotte nog niet. Donderdag werd het me echter te gortig: ik moest toekijken hoe ze gewoonweg onbeschoft met een klant omgingen (niet de deur opendoen, maar gewoon heel lui "binnen" roepen... en dan nog niet eens in het engels, ook al was het een Brit, hem geen water kunnen geven omdat de watercooler leeg was en dan niet aanbieden om kraanwater te halen, botweg zeggen dat je niet van groen houd als hij heel graag een groen logo wil en hem uit alle macht omver proberen te lullen met je eigen voorkeur, enz...) en daarna kreeg ik van truus een opdracht.

Ik was een beetje opgefokt en moest me inhouden om niet kwaad te worden (HIJ betaald, dus het gaat erom wat HIJ mooi vind. Als HIJ dus zo graag een groen logo wil, dan KRIJGT hij verdorie een groen logo, trut!), dus ik hoorde niet alles wat ze zei. Daardoor maakte ik een kleine fout die ik makkelijk in vijf minuten kon herstellen, ware het niet dat ze er perse een half uur over moest drammen. Je mag me best op mijn fouten wijzen, als ik echt iets ergs heb gedaan mag je daar best nog even over doorrazen, maar Truus, lieverd, na 30 keer weet ik het wel! Het is een kleine fout die ik intussen al zeven keer had kunnen oplossen, als je me nou maar even met rust zou laten! Ik zei dit ook op een gegeven moment, en toen vond bob het nodig om zich ermee te bemoeien. Dit zou een leermoment zijn en ik kon niet tegen kritiek.

Zucht... nee bob, dit is geen 'leermoment', Ik heb gewoon per ongeluk niet gehoord wat ze zei, waardoor ik een kleine, menselijke fout maakte. Daar zit ze me nu al een half uur keer op keer op te wijzen waardoor ze net lijkt op een hangende grammofoonplaat, terwijl ik alleen maar even vijf minuutjes wil om het recht te zetten. Ik kan prima tegen kritiek, maar op een gegeven moment ben ik wel genoeg de grond in geboord, hoor. Mag ik dan nu alstjeblieft verder met m'n werk?

Toen ik dit zei (niet in die woorden, maar goed), keek hij me heel verwaand aan en zei dat hij dat soort dingen niet zou durven te zeggen in zijn proeftijd. PARDON?! Ik heb maar één ding te zeggen tegen JOU, Bob: gij die bijna elke dag om tien uur moet worden wakker gebeld door zijn collega's, maar wel om 5 uur naar huis gaat, zal niet tegen een ander prediken over de do's and don'ts tijdens zijn of haar proeftijd. Dit heb ik niet gezegd, ik was te verbouwereerd. 's Avonds heb ik besloten om de volgende dag Anne te bellen en ontslag te nemen. Als het maandag niets word ga ik desnoods wel uitzendwerk doen, maar dit hield ik gewoon geen seconde langer meer uit.

[ Bericht 0% gewijzigd door Lente_ninja op 14-07-2007 15:28:36 ]

quote:

Op zaterdag 14 juli 2007 22:28 schreef ruben3123 het volgende:
Wat een bedrijf Lente_ninja. Ik snap dat je daar niet lang kunt en wilt werken. Er gaan zeker wel veel werknemers op deze manier weg bij dat bedrijf? Ik hoop dat je maandag een goed gesprek hebt en dat dat wel een leuke baan is.

Veel succes!

Dank je

Truus zit daar al zeven jaar, het was haar stagebedrijf. Waarschijnlijk weet ze niet beter, of weet ze dat wel maar durft ze geen risico te nemen nu ze zwanger is. Bob... tja... die loopt te pochen dat 'ie al 15 jaar ervaring heeft. Ik weet niet hoeveel daarvan hij er in dat bedrijf heeft doorgebracht, maar vanwege zijn regelneef functie met klanten en drukker, vermoed ik dat hij er ook al een tijdje zit. Hij heeft echter geen grafische diploma's en is destijds aangenomen op zijn portfolio en wat cursussen. Anno 2007 is het echter wel van belang dat je weet hoe met de laatste programma's om te gaan, en als jij dan, ongediplomeerd, aan komt zetten met je Photoshop 6/Quark 4 projectjes, plus de mededeling dat het wel es kan gebeuren dat je je 60+ minuten verslaapt... . Beiden zitten dus, of ze nou weg willen of niet, gevangen. Voor mij hadden ze een jongen in dienst die er na twee jaar al mee kapte. Hij wilde namelijk 'verder kijken'. Goh, ik vraag me af waarom

Toevallig zei laatst iemand tegen me: "een goede werkgever geeft je veel en verwacht dan ook veel van je", en ik denk dat je het niet beter dan dat kunt zeggen.

[ Bericht 1% gewijzigd door Lente_ninja op 14-07-2007 22:50:45 ]

quote:

Op zaterdag 14 juli 2007 22:56 schreef ruben3123 het volgende:
Ja, als ze dan weggaan, kunnen ze ook niet veel verder komen. Dan zou ik ook blijven waar ik zit.

Dat is ook één van de belangrijkste redenen dat ik 'm nu peer en niet over tig jaar.

interviewer: dus... bij je huidige bedrijf werk je nog met *proest* MacOS9 en andere software uit het jaar 2000 en eerder?
ik: eh... ja, *paniekerig* maar thuis heb ik illegaal MacOS 23 en Creative Suite 54, dus ik weet heus wel hoe het werkt! Echt waar! I swear!!!
interviewer:

quote:

Op zondag 15 juli 2007 01:04 schreef Noway666 het volgende:

[..]

Kun je ook omdraaien.

Zolang m'n werkgever net doet alsof ik veel verdien, doe ik net alsof ik hard werk.

Maar bedrijf is gewoon @#$%#$%# maar goed je bent nog jong en dit is gewoon de (horror!) ervaringen die je opdoet in je carriëre. Het is nu raar en frustrerend maar later kijk je er wel op terug, tis gelukkig nog in de proeftijd.
Zet je zinnen maar op die meeloopdag en het opvolgende gesprek.

ik heb ontslag genomen (zie mijn vorige lange post), ik trok het gewoon niet meer. Ik kon niet eens een beetje fatsoenlijk internetten als ik weer es niets te doen had, aangezien mijn computer dan spontaan instortte. Dan gebruik ik liever mijn tijd thuis om me voor te bereiden op maandag, of als dat niet lukt, sollicitaties de deur uit te doen.

quote:

Op zondag 15 juli 2007 01:39 schreef Blind_Guardian het volgende:
Ik kom ook even langswaaien met wat morele steun ( ? Eigenlijk is het laat en te warm om te slapen in mijn huis...)

Sinds 1,5 jaar werk ik als programmeur bij een bedrijf waar ik, omdat ik geen werkervaring in die beroepsrichting had, genoegen nam met een salaris van 1350 op basis van 36 uur. Nu had ik het laatst op een verjaardag met een paar kennissen hierover en werd hartelijk uitgelachen, en kreeg meteen een tegenbod van 500 meer .

Dus ik om me heen aan't kijken, gaan solliciteren in mijn eigen woonplaats, en bij het eerste gesprek aangenomen met een loonsverhoging van 700 euro, 13e maand, en gevarieerder werk in het vooruitzicht...

Dit alles de afgelopen week gebeurd, en ik vermoed dat mijn huidige werkgever die nu nog van niks weet komende maandag flink teleurgesteld zal gaan kijken

Whehehe Het is toch weer bewezen: als je je personeel bagger salaris geeft, moet je niet verwachten dat ze lang blijven plakken. Die van mij zei trouwens op mijn eerste dag dat hij hoopte op een lange samenwerking . Ehm... ja, het is toch wel bewezen dat je mensen niet vasthoud op deze manier.