Genderdysforie, deel 8

quote:

Op donderdag 28 juni 2007 16:28 schreef BetaWolff het volgende:
Chantal bedoelt denk ik eerder dat een bepaalde basis essentieel is voor het slagen van een transitie. Die basis geeft geen garantie, maar zonder die basis is de kans denk ik groot dat je problemen erger worden in plaats van minder worden.

Dat is wel zo denk ik, en ik denk niet dat je kunt praten van het kip-ei probleem. Het is geen kwestie van wat was er eerst. Ook bij een geslachtsverandering kun je beginnen vanuit een stabiele situatie. Dat dat gedurende het proces kan veranderen is een tweede. Maar als je al met problemen het proces in gaat, gedurende het proces ze oplossen zal verdomd moeilijk zijn.

quote:

Op donderdag 28 juni 2007 15:57 schreef ChantalC het volgende:
Er zijn ook mensen (kijk even naar mezelf) die andere problemen eerst hebben opgelost. Ik heb heel wat Touch-for-Health- en regressietherapie-sessies achter de rug. Daardoor ben ik sterker op mijn eigen benen komen te staan. Zo sterk dat ik vol vertrouwen het traject in durfde. En tot nu toe met succes. Mij hoor je niet klagen.

Ik klaag ook niet, maar ik heb wel respect voor je dat dat je gelukt is ! Bij mij is ook een deel van mijn problemen (ik schat de helft) gekomen na en door mijn geslachtsverandering, het feit dat mensen je niet meer accepteerden als wie je was, alsof je je verstand verloren was.
Maar het feit dat je in staat bent geweest om je problemen op te lossen voor je geslachtsverandering, petje af, en dat meen ik serieus . Ik denk dat je een van de weinige bent die dat gedaan heeft/gelukt is. Ik hoop wel dat er steeds meer komen, want dan gaat de hele proces van de geslachtsverandering waarschijnlijk iets makkelijker, ook al blijft het een zwaar en moeilijk proces.

Ik heb trouwens gisteren mijn eerste vergadering voorgezeten als voorzitter van de praktijraad van de cliëntenraad, en zonder coach/ondersteuner want die was ziek. Ging prima, weer een stuk zelfvertrouwen erbij. Volgende week woensdag worden we door de raad van bestuur officieel benoemd. Hmm, nog 4,5 week voor mijn operatie dan, bijna stoppen met hormonen. Zal weer even (niet) slikken worden.

quote:

Op donderdag 28 juni 2007 16:28 schreef BetaWolff het volgende:

[..]

Chantal bedoelt denk ik eerder dat een bepaalde basis essentieel is voor het slagen van een transitie. Die basis geeft geen garantie, maar zonder die basis is de kans denk ik groot dat je problemen erger worden in plaats van minder worden.

quote:

Op woensdag 27 juni 2007 10:04 schreef ChantalC het volgende:

[..]

Hangt denk ik van je persoonlijke situatie af. Jos Megens zei ooit tegen me dat het belangrijk is dat je een baan hebt, een sociaal netwerk en een woning. Ik heb een koophuis, een vaste baan en een leuke vriendenkring/collega's. Dus dan gaat alles van een leiendakje...

Bovendien schiet 90% van de TS'en door in een achtelijke vorm van egoisme. Sorry hoor, maar dan zet je jezelf wel flink buitenspel. Gewoon jezelf blijven en ook rekening houden met de mensen om je heen.

Die achterlijke vorm van egoisme heb ik naar eigen idee nog (net?) niet bereikt en wil ik ook niet bereiken, maar ik moest wel veel meer voor mezelf opkomen. Voor ik de beslissing nam, de aanmelding bij het VU, woonde ik nog samen met m'n ex. Na het intake gesprek zijn we vriendschappelijk uit elkaar gegaan en ben ik weer even terug bij ouders gaan wonen, maar ik wilde zo snel mogelijk weer op mezelf.
Voor ik ging samenwonen, was er een lange periode (puberteit tot ca 21 jaar) dat ik alles deed voor iedereen. M'n vader riep bij ieder dingetje wat er op de grond viel, wat gehaald moest worden of schoongemaakt, mijn naam. Koffie zetten net zo. Dat was na m'n beslissing en bij het opnieuw wonen bij ouders wel anders en heb ze ook duidelijk gemaakt, dat ik dat niet meer kon doen. Tot ergenis van m'n vader, die nog luier is ingesteld dan ik. Ik wilde gewoon zelf de regie in handen nemen van m'n leven en niet meer door anderen geregiseerd worden. Nee zeggen tegen m'n werkgever omdat ik dan nog savondslaat/s'nachts moest rijden, had ik ervoor nooit gedurfd. Maar daarna kon ik ook gewoon makkelijker nee zeggen, "zoek maar een ander...ik heb ook nog een prive leven."

En samen met het onderwerp van het problemen oplossen tijdens de transitie, in mijn geval dus vooral m'n jeugd, heb ik dus ook zelf gekozen voor dat buddy project. M'n partner was tegen, hij vond het maar vreemd om met een wildvreemde m'n hele jeugd op tafel te leggen: "Je kan met mij toch ook praten?"
Ja sorry, maar ik heb nu eenmaal het idee dat dat niet werkt.... je kan het dan wel niet goed vinden, maar ik heb dit nodig vind ik dus ik ga dit dan ook doen.

Ondertussen heb ik trouwens ook wel een keuze gemaakt wat ik wil gaan doen later. Eindelijk. Mag het met 27 jaar ? Alleen weet ik niet zeker of het wel wat word. SPW en dus medewerkster op een kinderdag verblijf! Voor ik deze beslissing dus ga nemen wil ik eerst vrijwillig op zo'n verblijf werken, kijken hoe dat gaat, vinden ouders het wel oke en niet vreemd dat er (zo word er nu eenmaal gedacht) transseksueel werkt op het verblijf waar zij hun kind stallen. Maar dat moet ik dus ondervinden. En aan de hand daarvan deze keuze doorzetten in een opleiding/werkend leren traject.

Dag dames (en naar wat ik begrepen heb een enkele heer),

Laat ik even beginnen met me voor te stellen. Ik ben Eline, ben 26 jaartjes jong, studeer nog (hopelijk niet lang meer) en ben al heel wat jaartjes aan het jojo-en geweest met mijn genderidentiteit.

Maar voor ik verder ga moet me even iets van het hart. Ik ben zo ontzettend blij dat ik eindelijk de moed heb gevonden om eens met lotgenoten te gaan praten maar ik ben nog veel blijer dat er een medium is waar dat kan. Hulde aan het inernet en hulde aan Fok!

Ik verwacht hier de komende tijd meer te zitten en te praten over bepaalde onderwerpen. Na jaren van dal naar top - en andersom - te hebben geleefd was het tijd eens eerlijk tegen mezelf te gaan zijn. Ik heb voor mezelf de knoop doorgehakt. Ik wil werk maken van het feit dat ik me vrouw voel en er man uitzie en (deels) gedraag.

Dit is voor mij de eerste echt stap richting een -coming out-, hiervoor heb ik het slechts tegen een ex-vriendin verteld vlak voor ik een punt zette achter onze relatie en laatst heb ik voor het eerst een mailtje gestuurd naar iemand die voor vrouwen, met een 'klein' probleempje, iets kan betekenen.

Helaas heb ik niet veel tijd om deze post meer over mezelf te vertellen want ik moet nu helaas naar het werk. Niet dat ik niet blij ben dat ik een bijbaantje heb maar het is nogal typisch mannenwerk wat ik doe en ik heb nog eens de leiding ook. (Zouden die mannen overigens niet leuk vinden als ze er achterkomen dat een vrouw de leiding over ze heeft. Maar goed dat is een verhaal apart.)

Ik hoop dat ik hier welkom ben en als ik de berichten hier zo lees zit dat volgens mij wel goed.

Groetjes, Eline

Van harte welkom Eline, en veel sterkte

Hey, nog een beginneling. Welkom!

Hallo Eline

Wees niet beschaamd over je "mannenberoep". Ik denk dat daar veel lotgenoten over mee kunnen praten. Zelf ben ik ook een van de 4 vrouwelijke koeriers binnen de 95 auto's die we hebben rijden. En dan nog niet eens de taxi- en touringcarchauffeurs meegerekend.

Succes met je coming-out... !!

Bedankt voor het warme onthaal dames.

@ Anna: Bedankt, ik denk dat ik dat wel nodig heb.


@ Hildy: Inderdaad, voor het eerst dat ik op dit gebied eindelijk kleine stapjes durf te nemen. Dat heeft voor mijn gevoel een eeuwigheid geduurd.

[edit] Maar jij bent hier ook relatief nieuw?


@ BetaWolff: Mijn ex-vriendin weet er van. Toen ik het haar schoorvoetend vertelde reageerde ze enigszins geschokt. Ze probeerde me van gedachte te veranderen en later, toen ze merkte dat dat echt niet ging, vertelde ze me dat ze het zou accepteren. Daarbij liet ze me duidelijk merken dat ze het er niet mee eens was en er maar moeilijk achter kon staan. Niet lang daarop heb ik een punt achter de relatie gezet. Ze was niet verliefd op de echte 'ik' maar eerder op de buitenkant en het daarbij behorende stoere gedrag. Ik kon haar dat zichzelf niet laten aandoen. Ze zou niet het leven gaan leiden dat ze graag wilde. Dus moest ik haar van mezelf laten gaan. Dat was best moeilijk.
Verder heb ik het nooit iemand verteld en zit er nog steeds mee dat ik ook niet weet hoe ik dat moet gaan doen. Wel denk ik dat mensen in mijn omgeving enige vermoedens hebben. Sinds ik aan mezelf durf toe te geven dat ik genderdysfoor ben is er een veel zachtere 'ik' naar boven gekomen. Ik kan er dan ook niet zoveel aan doen dat ik het stoere mannelijke gedrag inmiddels al voor een heel groot deel heb laten vallen. Dat ging vanzelf toen ik eerlijk tegen mezelf werd. Maar ik denk dat ze eerder zullen denken dat ik ze straks vertel dat homoseksueel ben dan dat ik me vrouw voel.
Ik heb me nog niet aangemeld bij het VU maar heb al vele malen overwogen de telefoon te pakken en een afspraakje te maken. Ik weet dat ik vroeg of laat een keertje ga bellen. Eigenlijk liever vroeg dan laat maar ik moet er zelf ook klaar voor zijn.


@ Meike: Ik schaam me niet voor mijn "mannenbijbaantje" hoor. Ik heb het daar ver geschopt en wel op mijn eigen manier. Het is alleen zo dat ik me daar niet echt thuis voel.
Ik heb door de jaren heen flink gestudeerd en heb vrijdag te horen gekregen dat ik al mijn studiepunten binnen heb en mag gaan afstuderen. Yes! Daarbij komt dat ik voor deze studie een geheel andere richting ingeslagen ben. Hiervoor heb ik twee technische opleidingen gedaan en als ik zeven jaar terug niet al eens voor mezelf zou hebben gekozen dan was ik nu ICT-er geweest. Maar mijn toekomstige beroep is er één tussen een hoop vrouwen, homoseksuelen en zelfs enige lotgenoten. Ik studeer straks af aan de School of Media en hoop een baan te vinden als redactioneel journalist voor radio en televisie.
Tijdens mijn laatste stage bij een grote omroep ben ik een lotgenoot tegengekomen maar heb niet het lef kunnen opbrengen om met haar een praatje aan te gaan. Dat was voor mij op dat moment te confronterend. Ze was een goede bekende op vele redacties en werd, voor zover ik weet, altijd met respect behandeld. Hoewel ik op dat moment nogal in "mannenmode" was - ik moest me goed kunnen concentreren en verdrukte in die tijd mijn gevoelens - ben ik daar heel erg snel aan het bedrijfscultuurtje gewend geraak en voelde me soort van thuis. Ik kreeg het gevoel dat iedereen daar geaccepteerd werd, ongeacht seksuele voorkeur of genderidentiteit. Toen dacht ik voor het eerst bij mezelf: "Volgens mij is hier wel plek voor mij".
Pfoeh, het is weer eens een flink verhaal geworden. Dat heb ik in mijn dagboek nou ook altijd. Maar goed, voor mij straks niet echt een mannenberoep meer. Een keuze waar ik nog steeds heel erg blij mee ben.

[edit] Trouwens Meike, is autorijden dan zo'n manneberoep? Ik ken de cliches maar ik mag graag autorijden en ben er ook nog eens erg goed in. Op mijn huidige werk - lees bijbaan - heb ik in de avondploeg de leiding over de logitstiek. Daar heb ik ook veel met vrachtwagens te maken. Ik vind dat op zich helemaal niet zo erg, ware het niet voor het feit dat er op mijn afdeling alleen maar mannen werken. Op mij na dan. Maar ik vind dat met die auto's niet zo erg. Ik ben er zelfs best trots op dat ik die lange auto's allemaal achteruit kan inparkeren. Er zijn daar weinig mannen die me dat nadoen zonder een groot rijbewijs te hebben. Ze vinden het allemaal ook erg stoer. If they only knew

4 vrouwen op 95 auto's liegt er overigens niet echt om.

Bedankt voor de succeswensen, die ga ik nodig hebben.

Groetjes Eline

[ Bericht 6% gewijzigd door Eline2602 op 30-06-2007 21:14:42 ]

quote:

Op zaterdag 30 juni 2007 20:14 schreef Eline2602 het volgende:
@ Hildy: Inderdaad, voor het eerst dat ik op dit gebied eindelijk kleine stapjes durf te nemen. Dat heeft voor mijn gevoel een eeuwigheid geduurd.

[edit] Maar jij bent hier ook relatief nieuw?

Yep, ik werd ongeveer 9 maanden terug helemaal knetter van mezelf en ben toen hulp gaan zoeken. Inmiddels heb ik al 4 gesprekjes met een seksuoloog gespecialiseerd in genderidentiteit gehad.

quote:

Sinds ik aan mezelf durf toe te geven dat ik genderdysfoor ben is er een veel zachtere 'ik' naar boven gekomen. Ik kan er dan ook niet zoveel aan doen dat ik het stoere mannelijke gedrag inmiddels al voor een heel groot deel heb laten vallen. Dat ging vanzelf toen ik eerlijk tegen mezelf werd. Maar ik denk dat ze eerder zullen denken dat ik ze straks vertel dat homoseksueel ben dan dat ik me vrouw voel.

Homo zijn zou makkelijker zijn... ik zit serieus te overwegen dat eens te proberen. Wat heb ik te verliezen? Kan ik later altijd nog uitleggen hoe ik me precies voel.

quote:

Ik heb me nog niet aangemeld bij het VU maar heb al vele malen overwogen de telefoon te pakken en een afspraakje te maken. Ik weet dat ik vroeg of laat een keertje ga bellen. Eigenlijk liever vroeg dan laat maar ik moet er zelf ook klaar voor zijn.

Je kunt ook evt. hulp zoeken bij een gendertherapeut (of een seksuoloog), die kunnen je ook helpen er uit te komen.

Ik zit op het moment een beetje van "rustig aan, dan breekt het lijntje niet". M'n genderproblematiek en een eventuele oplossing daarvan was altijd iets waar ik heel erg tegenop zag, en dus maar ging ontkennen in de hoop dat 't weg zou gaan. Door 't stapje voor stapje te doen en rustig uit te werken wie ik nu precies ben hoop ik dat ik er uit kom.

[ Bericht 13% gewijzigd door Hildy op 01-07-2007 03:36:00 ]

quote:

Op zaterdag 30 juni 2007 20:14 schreef Eline2602 het volgende:
Trouwens Meike, is autorijden dan zo'n manneberoep? Ik ken de cliches maar ik mag graag autorijden en ben er ook nog eens erg goed in.

Nee hoor. Ik ben zelf verslaafd aan BMW's Je moest eens weten hoeveel vrouwen er net als ik ook helemaal gek zijn van auto's. Hier vlakbij woont er eentje met een BMW cabrio die ook nog eens totaal door haar getuned is. En zo kan ik nog wel een paar voorbeelden noemen...

quote:

Op zondag 1 juli 2007 03:16 schreef Hildy het volgende:

Homo zijn zou makkelijker zijn... ik zit serieus te overwegen dat eens te proberen. Wat heb ik te verliezen? Kan ik later altijd nog uitleggen hoe ik me precies voel.

Zou dat serieus een optie voor jou zijn? Ik bedoel, homo's worden over het algemeen wat makkelijker geaccepteerd maar heb je niet de ongelooflijke drang om tegen je direct omgeving eerlijk te zijn?

Het liefst zou ik het namelijk tegen iedereen vertellen en dan ben ik er vanaf. Vanaf dat moment zullen mensen in ieder geval weten wie ik werkelijk ben. Of ze het dan ook nog accepteren dat is dan punt twee. Ik wil niemand verliezen maar nog langer de poppenkast ophouden wil ik net zo min. Laat staan dat ik ze, voor de tweede keer in mijn leven, verkeerd zou willen informeren over wie ik ben.

quote:

Op zondag 1 juli 2007 03:16 schreef Hildy het volgende:
M'n genderproblematiek en een eventuele oplossing daarvan was altijd iets waar ik heel erg tegenop zag, en dus maar ging ontkennen in de hoop dat 't weg zou gaan. Door 't stapje voor stapje te doen en rustig uit te werken wie ik nu precies ben hoop ik dat ik er uit kom.

Ik hoop met je mee Hildy. Als ik het vragen mag; Hoeveel ben jij in die 4 gesprekken opgeschoten? Waar bevind jij je nu in het herkennings-, erkennings- en verkenningsproces?

Ik heb er ook altijd enorm tegenop gekeken en heb het uitgesteld en verdrongen. Totdat ik ruim een jaar terug eindelijk brak. Mijn ex-vriendin, ze is Russisch en daarmee erg traditioneel ingesteld op relatiegebied, bleef er in onze relatie op hameren dat ik de man was van het stel en dat ik altijd maar sterk moest zijn voor ons tweeen omdat zij de vrouw was. Na verloop van tijd stond dat me zo tegen dat ik in tranen uitbrak en haar vertelde hoe ik me echt voelde. Toen de relatie voorbij was nam ik me voor om eerst mijn leven wat op orde te maken en daarna hulp te gaan zoeken. Ik had er nogal een puinhoop van gemaakt namelijk. Mijn genderproblematiek was intussen weer wat weggezakt omdat ik me wilde concentreren op de voortgang van mijn leven. Nu ruim een jaar verder komt mijn doel van orde het leven steeds dichterbij en daarmee neemt de drang tot verdere actie ook weer erg toe.

quote:

Op zondag 1 juli 2007 07:20 schreef ChantalC het volgende:

[..]

Nee hoor. Ik ben zelf verslaafd aan BMW's Je moest eens weten hoeveel vrouwen er net als ik ook helemaal gek zijn van auto's. Hier vlakbij woont er eentje met een BMW cabrio die ook nog eens totaal door haar getuned is. En zo kan ik nog wel een paar voorbeelden noemen...

Dat is wel weer leuk om te horen. Ik ben zelf ook behoorlijk gek met auto's. Zelf heb ik geen geld om mijn eigen auto eens mooi te maken maar heb er wel altijd zelf voor gezorgd dat ie goed blijft lopen. Ik moet er wel bij zeggen dat de drang om aan mijn trouwe vierwieler te sleutelen erg is afgenomen naarmate ik eerlijker tegenover mezelf ben gaan zijn. Is dat raar?

quote:

Op zondag 1 juli 2007 03:16 schreef Hildy het volgende:

[..]

Homo zijn zou makkelijker zijn... ik zit serieus te overwegen dat eens te proberen. Wat heb ik te verliezen? Kan ik later altijd nog uitleggen hoe ik me precies voel.

Je bedoelt dus gewoon zeggen dat je homo bent? Maar niet je daadwerkelijk ook in dat wereldje begeven.

Dat heb ik ook een tijd gedaan. Terwijl ik wel beter wist. Ik begaf me daarnaast dus ook een tijdje wel in dat wereldje. Voelde me allesbehalve happy in dat wereldje Werd er eerder depri van. En dat zagen ze ook wel aan mij.

Ik vondt het uberhaupt vreselijk om aangezien te worden voor homo. Omdat je wist dat je dat niet was. Maar ja, er openlijk voor uitkomen toen dat je trans was wilde je ook niet.

Het is tegenwoordig nog best moeilijk misschien om voor je TS zijn uit te komen, maar ook wel weer iets makkelijker.

[ Bericht 4% gewijzigd door patricia27 op 01-07-2007 16:32:57 ]

Vrijdag bij het VU geweest, toch controle bij arts gehad (zonder afspraak), vond Jos nodig. Nu over ruim 3 maanden terugkomen en minimaal 2 weken daarvoor aantal onderzoeken laten doen.
Over gesprek met Luc Gijs over nazorg wil ik nog wel wat schrijven als daar belangstelling voor is.

Op het moment kan ik niet genoeg informatie tot me nemen. Althans dat gevoel heb ik. Dus als je zou willen dan graag Anna!

quote:

Op vrijdag 29 juni 2007 08:56 schreef Meike26 het volgende:


Die achterlijke vorm van egoisme heb ik naar eigen idee nog (net?) niet bereikt en wil ik ook niet bereiken, maar ik moest wel veel meer voor mezelf opkomen.

Om welk soort egoisme gaat het hier eigenlijk? Ik vraag me namelijk af of ik daar zelf ook aan meedoe.

Ik ben namelijk al lange tijd van mening dat ik de allerbelangrijkste persoon in mijn leven ben. Klinkt behoorlijk egocentrisch. Niet de belangrijkste in de levens van anderen natuurlijk maar toch zeker wel in mijn eigen leven. Ik zie het zo:

Stel ik raak iedereen die me dierbaar is kwijt. Ik moet er niet aan denken maar stel dat. Wie is er dan nog over? Ik. Logisch natuurlijk. Dus ik zal het altijd en overal als eerste met mezelf moeten doen. De rest komt daarna. Daarom kies ik in eerste instantie voor mezelf. Ik wil natuurlijk wel graag de mensen die me dierbaar zijn om me heen blijven houden. Zij verrijken mijn leven en zijn daarom erg belangrijk voor mij. Daarom houd ik rekening met hen als ik belangrijke beslissingen neem. Toch zijn er beslissingen die ik voornamelijk voor mezelf moet nemen, zoals de keuze om werk te gaan maken van mijn genderdysforie. Dat is een beslissing die ik heb genomen omdat er anders voor mij eigenlijk maar een half leven is weggelegd. Ik wil mezelf kunnen zijn. Dat is voor mij nog belangrijker dan de mensen om me heen. Het liefst zou ik mezelf willen zijn met de mensen om me heen, of dat te bereiken is weet ik niet. Allereerst wil ik mezelf kunnen zijn, de rest komt daarna.

Is dat een belachelijke vorm van egoisme? Mij lijkt het juist een gezonde levenshouding maar misschien is er wel iets mis met mijn normen en waarden.

Ik ben het helemaal met je eens, Eline, en ik denk dat egoisme tot op zekere hoogte (als anderen er echt onder gaan lijden moet je je toch es achter je oren krabben) best goed is. Mensen die anderen steeds op de eerste plek zetten, eindigen niet voor niks met een burnout of depressie.

quote:

Op zondag 1 juli 2007 12:13 schreef Eline2602 het volgende:
Zou dat serieus een optie voor jou zijn? Ik bedoel, homo's worden over het algemeen wat makkelijker geaccepteerd maar heb je niet de ongelooflijke drang om tegen je direct omgeving eerlijk te zijn?

Ja, absoluut. Maar tegelijkertijd weet ik best wat voor problemen de rest van de maatschappij met dit soort dingen heeft (en 't feit dat ik ook Asperger heb helpt ook niet mee), dus ik heb een (figuurlijk) stemmetje in m'n hoofd wat zich hardop afvraagt of ik daar dan niet genoeg aan zou hebben, of ik dan wel met mezelf kan leven.

Een beetje zoals m'n puberteit ging: "hiermee kan ik nog wel leven".

quote:

Het liefst zou ik het namelijk tegen iedereen vertellen en dan ben ik er vanaf. Vanaf dat moment zullen mensen in ieder geval weten wie ik werkelijk ben. Of ze het dan ook nog accepteren dat is dan punt twee. Ik wil niemand verliezen maar nog langer de poppenkast ophouden wil ik net zo min. Laat staan dat ik ze, voor de tweede keer in mijn leven, verkeerd zou willen informeren over wie ik ben.

Ja, idem. Maar ik ben altijd ontzettend bang geweest voor de stigma's hier omheen.

quote:

Ik hoop met je mee Hildy. Als ik het vragen mag; Hoeveel ben jij in die 4 gesprekken opgeschoten? Waar bevind jij je nu in het herkennings-, erkennings- en verkenningsproces?

Ik heb daar toch wel heel erg veel aan gehad. Alleen al dat ik eens alles rustig op een rijtje kan zetten en het met iemand kan delen die er niet zomaar een waardeoordeel aan toekent helpt al heel erg.

Dat is echt iets wat ik er nu al heel erg aan gehad heb: het heeft rust gebracht. Die hoop ik te kunnen gebruiken om nu eens een goed afgewogen rationele beslissing te nemen over hoe ik nu de rest van m'n leven wil leiden, in plaats van weer in die vicieuze cirkel van ontkennen en wegstoppen terecht te komen.

quote:

Ik heb er ook altijd enorm tegenop gekeken en heb het uitgesteld en verdrongen. Totdat ik ruim een jaar terug eindelijk brak. Mijn ex-vriendin, ze is Russisch en daarmee erg traditioneel ingesteld op relatiegebied, bleef er in onze relatie op hameren dat ik de man was van het stel en dat ik altijd maar sterk moest zijn voor ons tweeen omdat zij de vrouw was. Na verloop van tijd stond dat me zo tegen dat ik in tranen uitbrak en haar vertelde hoe ik me echt voelde. Toen de relatie voorbij was nam ik me voor om eerst mijn leven wat op orde te maken en daarna hulp te gaan zoeken. Ik had er nogal een puinhoop van gemaakt namelijk. Mijn genderproblematiek was intussen weer wat weggezakt omdat ik me wilde concentreren op de voortgang van mijn leven. Nu ruim een jaar verder komt mijn doel van orde het leven steeds dichterbij en daarmee neemt de drang tot verdere actie ook weer erg toe.

Klinkt allemaal heel erg bekend.

Ik heb 't ook altijd heel diep weggestopt (vanaf m'n kleutertijd zo'n beetje), een beetje een dubbel bestaan geleden (voelde me op een gegeven moment dan ook echt 2 personen, dat was wel eng). Ik verborg me altijd achter m'n computerscherm (ben IT'er, zo'n nerd weet je wel; en jij maar beginnen over dat je zo'n mannenberoep hebt ), ging helemaal op in m'n werk.

Relaties heb ik nooit gehad. Niet alleen ben ik daar heel lang sociaal gewoon te onhandig voor geweest, 't deed me allemaal ook helemaal niks.

Ik heb altijd een beetje een androgyn leven geleid, en zo kon ik toch nog een stukje van mezelf zijn.

quote:

Op zondag 1 juli 2007 15:36 schreef patricia27 het volgende:
Je bedoelt dus gewoon zeggen dat je homo bent? Maar niet je daadwerkelijk ook in dat wereldje begeven.

Ja, zoiets. In ieder geval als bewijs voor anderen (en ook een beetje voor mezelf misschien) dat 't niks met seksualiteit te maken heeft.

quote:

Dat heb ik ook een tijd gedaan. Terwijl ik wel beter wist. Ik begaf me daarnaast dus ook een tijdje wel in dat wereldje. Voelde me allesbehalve happy in dat wereldje Werd er eerder depri van. En dat zagen ze ook wel aan mij.

Ja, kan ik me goed voorstellen. De problemen die ik op 't moment dan ook heb zijn dan ook eigenlijk allemaal sociaal van aard.

quote:

Op maandag 2 juli 2007 00:12 schreef Eline2602 het volgende:
Ik ben namelijk al lange tijd van mening dat ik de allerbelangrijkste persoon in mijn leven ben.

Ja precies, ik zie 't exact zo! Great minds think alike

quote:

Klinkt behoorlijk egocentrisch. Niet de belangrijkste in de levens van anderen natuurlijk maar toch zeker wel in mijn eigen leven.

Wie komt d'r anders voor je op?

quote:

[knip lang verhaal]
Mij lijkt het juist een gezonde levenshouding maar misschien is er wel iets mis met mijn normen en waarden.

Neehoor, zo zouden een hoop meer mensen moeten leren leven denk ik.

even een tvp, aangezien ik totaal onverwacht in m'n omgeving met dit vraagstuk geconfronteerd ben.