Afscheid van een Elfengodin

Wat betreft die meeting, hoezo eerlijker? Jij hebt twee prachtige meetings georganiseerd en die derde vertrouwen we je ook nog wel toe. Het is heus niet zo dat als je minder gaat posten je opeens minder geliefd wordt om een meeting te organiseren? Nee, als je het leuk vind om te doen en de tijd hebt en de zin erin, moet je het wat mij betreft gewoon blijven doen!!!

quote:

---

Op donderdag 07 februari 2002 13:06 schreef equilan het volgende:
Lieve superbam,

Owja... ik heb natuurlijk een aantal klonen. Een aantal daarvan vind ik eigenlijk meer algemene klonen die andere eventueel ook kunnen gebruiken. Ik denk bijvoorbeeld aan Zuster Chantal en Draak. Mail me maar kloon@equilan.org

---

quote:

---

Op donderdag 07 februari 2002 13:19 schreef equilan het volgende:

Maar gevoelsmatig vind ik het idd niet eerlijk; ik neem afstand van het eiland maar wil wel meedoen aan de leuke dingen.

---

Equilan, je moet gewoon doen wat je wil doen, als iemand daar problemen mee heeft: pech voor diegene..

quote:

---

Op donderdag 07 februari 2002 13:25 schreef equilan het volgende:
IK ben degeen die daar een probleem mee heeft

---

Over de meeting, organiseer het gewoon op de manier die jij goed vindt, ik denk dat er genoeg mensen enthousiast zijn om te komen.

[edit] Oh, ik lees nu dus dat je die meeting niet organiseert.... [/edit]

Neem lekker de tijd en ik ben ervan overtuigd je over een tijd wel weer terug te zien

Het komt er op neer dat:

Ik je best begrijp. Het eiland is redelijk suf geworden, daarmee bedoel ik vooral de verhalen, de grote verhalen. De slowchatters lijken gouden tijden te beleven in hun topics en in de andere topics. Die grote verhalen vallen de laatste tijd behoorlijk vaak stil, en de kleine verhalen zijn te klein om het hele eiland aan mee te laten doen. Ze zijn meestal voor een tweetal of drietal of zelfs maar een persoon, geschreven.

Je bent de spil van het eiland. Dat is eigenlijk helemaal niet leuk. Als jij niets van je laat horen valt alles stil, als je er wel bent draag je het verhaal en bepaal je welke vormen het aanneemt. Op die manier is er voor jou nooit een echte verassing, nooit spanning. Jij kunt niet op het eiland komen, een verhaal lezen en het idee hebben dat er iets is gebeurd in de tijd dat je er niet bent geweest. Ik kan me voorstellen dat het voor jou behoorlijk saai word op den duur.
Ik ben op dat punt je tegenpool, ik kan niets met succes leiden, ik heb nog geen enkel verhaal met succes opgestart. Ik doe mee met het avontuur, maar ben geen cruciale speler, ik val, net als de anderen, stil zonder jou.

damnit, die sentimentele Disney-films met dieren en kinderen ook altijd!

quote:

---

Op donderdag 07 februari 2002 13:26 schreef superbam het volgende:

[..]

dat zeg ik... Pech voor je

---

Ja, mmm zelf ga ik het vrij druk krijgen met mijn werk, dus om het alleen te organiseren zou vrij moeilijk worden voor mij. Misschien iemand anders?

Hopelijk zien we je als je bijgekomen bent weer wat vaker, toch jammer dat de verhalen stoppen, dat er weinig nieuwe bijkomen.

Equi vergeet niet dat het eiland alleen maar een hobbie/tijdverdrijf is en dat het nooit een verplichting mag zijn om hier te komen.

Ik wens je veel succes, en rust goed uit . !!!

_{Eigenlijk zou ik een heel verhaal neer kunnen schrijven, maar dat heeft geen nut.}

Tja....................valt niet veel toe te voegen aan wat iedereen al gezegd heeft. Lijkt me een goede beslissing Zie ook mn ondertitel :)Hmm, zo klinkt het net alsof ik je zal missen en het helemaal niet erg vind dat je gaat. Dat is NIET zo, natuurlijk zal ik zo'n stralende persoonlijkheid missen. Zij met de altijd goede verhalen

Hopelijk tot ziens op de meeting

Eigenlijk verwoord jij heel goed waar ik de laatste tijd ook erg mee zat. Ik moest nog steeds terugkomen, die stage waar ik het over had ik net begonnnen en ik ben nu in het ritme aan het komen, helaas/gelukkig is deze stage niet zo saai als die vorige en heb ik het erg druk, daar.

Deze post is daarom niet alleen voor jou, maar ook voor de rest van de eilanders. Jij was een van de mensen die me op het eiland liet komen met jouw manier van schrijven, jij bent een van die mensen geweest waarom ik op sommige tijden ben gebleven.

Ik kon niet meer regelmatig posten en zie dat in de toekomst voorlopig ook niet meer gebeuren en ik wil het eiland herinneren als een leuke periode en niet een waarin het posten _moet_.

Nog even dit: Ik vind jou echt geweldig, muis. Echt waar, de dingen die ik met je heb meegemaakt IRL en EIL waren geweldig, voor mij dus ook tijd om afscheid te nemen van het eiland. Evenals jij zal ik vast nog zo nu en dan terugkomen, maar dan ook niet als Herne, dat vind ik niet passend.

Aan al die andere lieve aardige en niet zo lief en aardige eilanders;

Vaarwel en tot ziens...
Ik hoop van sommigen van jullie nog wat te horen zo op z'n tijd, diegenen weten vast wel wie.
Sommigen van jullie kennen mij nauwelijk anderen kennen mij soms nog beter dan ik mijzelf ken, jullie hebben een speciale plek in mijn hart.
Ik heb altijd met plezier de verhalen verzonnen en heb genoten van jullie spel.

Herne the Hunter
of voor sommigen:

Ben

Herne, ook een hele goed tijd gewenst en tja
ik weet weinig anders te zeggen dan hopelijk tot ziens

Ik vind het vreselijk jammer dat jullie dit hebben besloten.
Maar ik kan het ook heel erg goed begrijpen!
De manier waarop jullie de verhalen "maakten" is geweldig en ik zal ze missen.
Ik wens jullie heel veel "Eiland-rust" toe!

Liefs - Phoenixx

Het blijft toch een soort stelletje he

Ik zal jullie zeker missen. Een groot deel van het eiland in een klap weg

Tot snel

Van herne vind ik het net zo goed heel jammer. Maar equilan heeft mij verzorgd op het eiland toen ik op insorten stond en in nood leer je je vrienden kennen

Godverdomme, klotezooi
En nu hou ik het nog netjes.

Equi-beeb , ik vind het hee; jammer om je op deze manier te zien vertrekken. Maar ik kan daarentegen heel goed in je uitleg komen. Ik kom zelf ook steeds minder op het eiland, iets wat ik ook niet echt leuk vind. maar he tis niet anders.
IK hoop wel dat je nog op een volgende eiland meeitng komt, en dat ik daarbij ook aanwezig kan zijn.
Ik vond het leuk om met je samen te posten en hoop je ooit nog een IRl te ontmoeten.

Het ga je goed

Herne, voor jou geld ook het bovenstaande. Ik hoop ook dat je ooit nog eens terug zal keren op ons aller geliefde eiland. Ik zal je missen. Zeker je manier van posten en je waanzinnig everhalen.
Hopelijk ook tot ziens ooit op een meeting

Johan

Ik zou hier een megapost kunnen tikken, over klaterende stroompjes die droogvallen, over vlinders die verdwijnen, over een toren die langzaam als ruine in elkaar zakt, en over de magische natuur van het eiland die haar magie verliest.
ik kan het niet

Ik zou hier een megapost kunnen tikken over eeuwenoude eiken die hun bladeren verliezen, over wintervaste dennen die hun naalden laten vallen en over een bos dat langzaam afsterft bij de afwezigheid van haar meester.
ik kan het niet

Equilan, muis, equidinges, vuurtoren, rooie, ehm en al die andere die ik nu uit ontroering effe vergeet.

Herne, ehm, al die kloonnamen die ik voor het gemak effe vergeet, Ben

Ach, heb zo'n idee dat ik jullie beiden nog wel es zie,
zij het tussen me oogleden door als ik half slaap,
zij het over het glas van een heerlijk biertje.

-=<O>=-
Some thing I just can't help.....No I must ...

Alle eilandbewoners staan in een grote cirkel rond de toren van Equilan, de meesten met tranen in hun ogen bij het besef dat een hartsvriendin hun gedwongen zal gaan verlaten. Equilan loopt hen allen langs, van ieder van hen uitgebreid afscheid nemend. Bij ieder een kort gesprekje, een bemoedigende omhelzing en een woord van vaarwel.

De koningin van de elfen en de beschermvrouwe van de magische natuur van het eiland en de magie zelve werkt de hele cirkel af, al haar vrienden kennisen geliefden en zelfs haar vijanden komen aan de beurt. Ondertussen zitten in het midden van de cirkel, voor de deur de draken sip en droevig voor zich uit te staren. Waar zij vroeger de vrolijkheid en drukte zelve waren, liggen ze er nu allemaal lusteloos en verdrietig bij.

Naarmate Equilan de cirkel voltooit beseft ze dat haar oude vriend, wiens aankomst zij weken zo niet maanden geleden op het eiland reeds opmerkte zelfs vandaag er niet bij is. En ook voor hem biggelt een traan tussen de velen uit haar regenboogkleurige ogen. Een traan uit eeuwige vriendschap die hen tweeën op een vreemde onbegrijpbare manier verbind. Het is bijna tijd, het punt van vertrek nadert.

Tijd om te vertrekken, te vertrekken naar het echte eiland der Magie, het mythische Avalon. Alwaar zij zich zal vervoegen bij de toverwezens uit de sagen en mythen, uit de hele wereld keren zij terug naar hun plaats van origine. Één voor één teruggeroepen door hun oervader koning Oberon. De magische wateren van Avalon brengen reizigers altijd naar hun bestemming, maar Equilan zal niet over het water reizen, maar over een regenboog van pure magie en enrgie terugreizen naar haar moederland. Het eiland is op deze manier slechts op peberkte momenten te bereiken, momenten die beter niet gemist kunnen worden.

Het moment is gekomen en Equilan begeeft zich naar het midden van de kring, waar voor de poort van haar toren enkele eilanders haar troon naar buiten hebben gebracht enkel en alleen voor dit moment. De lucht raakt statisch geladen naarmate de koningin de troon nadert en haar uiterlijk veranderd. Haar haar neemt de van oorsprong hoogblonde kleur aan en groeit langer, onder dit haar ziet met de oren vervormen totdat zij echte elvenoren vormen, en omstaanders met goede ogen kunnen tussen de schouderbladen van de bloedmooie fee parelmoerkleurige transparante vleugels steeds groter en groter zien groeien.
Ze neemt plaats op de troon en heeft nu het aangezicht van een echte dochter van Oberon, nu is er geen terugkeer meer mogelijk.

Met tranend ogen legt de vrouw haar handen op haar schoot, de draken nemen aan beide zijden en voor de troon plaats als wachters van het moment. Een zachte sprookjesachtige muziek zwelt als vanuit het niets aan, komende vanuit alle stroompjes en beekjs rondom de toren, aangewapperd door de bladeren van de bomen. Langzaamaan begint de troon te glinsteren en te verkleuren als ware hij van puur kristal in plaats van het hout waaruit hij gesneden was. Waar het eerst slechts het weerkaatsen van zonnestralen was, straalt hij nu steeds feller en kleurrijker.

Boven de troon onstaan kleine schitteringen in de lucht, groepjes sterretjes die alsmaar groter en talrijker worden. Vervolgens onstaat vanuit de schone damen een pilaar van licht als een regenboog, langzaam aan de lucht in stijgend als een groeiende bloem.
De troon straalt inmiddels puur licht uit, en om en boven de elfenkoningin zweven alle kleuren van de regenboog rond.

Langzaam aan beginnen de schoonheid en haar huisdieren te zweven, de draken slaan hun vleugels uit en de vrouw word door onzichtbare handen de lucht ingeholpen. Heel langzaam zweeft het viertal met de troon in het midden de lucht in.

Op dit moment steekt er een licht briesje op wat in enkele seconden aanwakkert tot een stevige orkaan om de koningen heen, binnen de cirkel van mensen en om de troon heen stormt de natuur maet al haar kracht, iedereen kan het met eigen ogen zien maar niemand die ook maar een zuchtje wind tegen zijn huid voelt. Een vies, zwart, vuil wezen breekt vanuit de struiken door de kring heen en loopt recht de muur van wind in waarin hij meteen wordt meegenomen. De sterke rukwinden rukken de bemodderde vodden van zijn lijf en schaven enkele lagen oude huidcellen met al het vuil van zijn lichaam af.

Terwijl de troon heel traag steeds verder stijgt wordt de diameter van de orkaan kleiner en draait deze langzamer. Door de bruisende lucht heen is vaag te zien dat het wezen binnenin toch echt een mannelijk wezen is, lang, gespierd en met het zwarste haar dat de mens ooit heeft gekend. De wind draagt vanuit het niets lappen stof aan en de gestalte wordt hierin verborgen door de luchtwervelingen gekleed. Tegen de tijd dat de troon een hoogte van 5 meter heeft bereik omgeeft de wervelwind de troon volledig en valt plotseling stil.

Uit dit stormachtige natuurverschijnsel komt een wezen naar buiten dat eerbiedig een halve meter onder de fee blijft hangen en nederig zijn hoofd buigt. Alvorens het met een betraande blik in zijn ogen op te heffen naar zijn oude vriendin en omhoog te zweven.
Nadat deze hem heeft herkend vliegt het tweetal elkaar in de armen in een omhelzing tussen 2 vrienden die elkaar heel lang niet meer gezien hebbem.

* - "Je bent gekomen!" weet de schone vrouwe uit te brengen met een verstikte stem.
* - "Ik had het mezelf nooit vergeven als ik op de reis geen afscheid van je had genomen", antwoordt de man.
* - "Maar waarom heb je zo lang gewacht?"
* - "Ik wilde het niet, kon het niet, nee... durfde niet."
* - "Je bent gekomen om afscheid te nemen?"
* - "Ja, enkel en alleen om afscheid te nemen."
"Ik kan nog niet naar huis, nog niet, hoe graag ik ook met je mee zou willen gaan nu."
"Vader en ik zijn nog steeds ietwat gebrouilleert ben ik bang, ik ben niet voor niets jou al die jaren geleden hierheen achterna gevlucht."
* - "Vaarwel dan goede vriend, het ga je goed", weet de vrouw grootmoedig uit te brengen terwijl de tranen over haar wangen stromen.
* - "Vaarwel Equilan, doe iedereen thuis de groeten", klinkt er uit een verstikte keel.

De twee kijken elkaar diep in de ogen en er wikkelt zich in halve seconden iets af dat elk menselijk begrip te boven gaat, de bloedsverwante geesten vinden elkaar en voelen elkaars verdriet bij het komende afscheid. De troon heeft inmiddels een hoogte van 10 meter bereikt en begint steeds meer snelheid te maken. De omhelzing wordth afgebroken en de de dochter van Oberon plant een zoen van afscheid op het voorhoofd van haar verre familielid alvorens deze onder haar wegzakt en weer afdaalt naar de aarde.

Waar de tranen van de dochter en zoon van Oberon de grond raken onstaan respectievelijk klaprozen en kleine rotssteentjes. Tegen de tijd dat het in zwartgeklede wezen de grond raakt schiet de troon steeds sneller omhoog, in een lichtgevende regenboog verwijderd de troon zich van de toren waar hij zo lang heeft gestaan. En met een felle flits verdwijnt hij uit het blikveld van de eilanders die het afscheid met stijgende verbazing hebben aanschouwt.

Maar nog voordat enkelen van hun die de man toch herkent hebben op hem zijn afgelopen, barst de aarde onder hem open door een simpele beweging van zijn hand en duikt hij in de diepste en duisterste grotten van het eiland. Tegen de tijd dat de vroegere vrienden van de man de plek bereiken rest er niets meer van zijn aanwezigheid dan wat kleine steentjes.

Wederom een verlies dat verwerkt dient te worden.
Maar dit verlies weegt nog zoveel zwaarder voor het eiland.

Equilan has left the magical island

_{And guess what, ik kan het wel}

[Dit bericht is gewijzigd door HighLander op 08-02-2002 05:37]

Jammer dat ik zo slecht ben in het schrijven van een mooie tekst, en eigenlijk nog veel meer jammer dat ik de laatste maanden zo weinig tijd voor het eiland heb, maar anyhow toch jammer dat je gaat equilan, en jammer dat je gaat Herne.

Hopelijk zien we jullie nog wel eens terug, ergens wel wetende dat jullie het zijn (want ja, ik ken echt niet alle klonen).

Tot ziens, hopelijk...

quote:

---

Op vrijdag 08 februari 2002 23:58 schreef equilan het volgende:
Nouja dit wilde ik jullie iig al even laten weten. Bedankt

---

Maar je komt toch nog wel op die meeting hè ?

S'avonds post ik ook een stuk minder maar dat komt omdat ik gewoon tijd wil hebben voor andere zaken, en fok als gezelligheid zie en niet als soort van verplichting

ben te druk met andere zaken website verder ontwikkelen , gezellie samen met phoentje TV kijekn en zo of te wel relaxen. En ook tot rust komen van de zeer stressie periode die een paar maanden geduurd heeft.

Maar bij deze dan.

-=<O>=-

Het vertrek van Equilan heeft alle eilanders in een teneergeslagen stemming achtergelaten. Allen verlaten bedroefd de open plek om door te gaan met de dagelijkse beslommeringen. Ook de natuur is onmiddelijk van slag, de beekjes rond de toren zijn in enkele uren opgedroogd, de kleurige bloemen op de open plek verdwenen, de vogeltjes fluiten hun vrolijke lied niet langer en de vlinders dartelen niet langer om de hoofden van de incenditiele voorbijgangers. Wanneer enkele bewoners uren later weer langs de toren komen is daar op raadselachtige wijze niets meer van overgebleven dan een onbegaanbare ruine.
Bewust van de waarheid keert het groepje vrienden terug naar het dorp.

Een deken van droefheid is over het eiland gekomen. Maar één persoon trekt zich van allen het vertrek nog wel het meeste aan. Herne, de vroegere bosgod van het eiland, naar wie alle bossen nog steeds zijn vernoemd is zichzelf niet meer. En waar het vertrek van Equilan de vrolijkheid en kleuren van de natuur heeft doen verdwijnen, zo slaat de gemoedstoestand van Herne over op de bomen en planten van zijn domein.

De wintervaste dennen lijken uitgedroogd, de eeuwenoude eiken laten al hun bladeren vallen, en de treurwilgen hangen tegen elkaar aan. Bomen laten hun takken en bladeren hangen, struiken verdorren waar je bij staat en het gras sterft tot de grond toe af. Midden in de lente zet plotseling een onverwachte herfst in. Dieren kijken verstoord en verbaasd op, en de bewoners van het eiland hoeven elkaar niet eens aan te kijken om te weten hoe laat het is.
De bosgod is zwaar uit zijn humeur en zijn depressie luid de herfst in voor de groene natuur, en dat nog wel zo vlak voor de zomer.

Droevig slentert de man door het bos, zijn vertrouwde omgeving, waar zijn magie zijn wortels heeft. De dieren kijken verbaasd om als hij langskomt en gaan niet meteen verder met hun normale bezigheden. Ze voelen dat de bosgod het zwaar heeft en zijn beste vriendjes lopen hem dan ook achterna.

Het pad dat Herne door het donkere bos leidt, komt uit op een open plek, omringt door de oudste bomen van zijn bos. Met in het middeeen houten troon van levend hout, waarop hij plaats neemt en vervolgens verzinkt in in nadenkend peinzen.
Deze plek was de plaats vanwaar hij communiceerde met het bos, waar hij zijn krachten het beste kon manifesteren. Zijn geboorteplek en zijn geboorterecht, de macht over de natuur en alles wat erin leeft. De plaats waar hij zijn krachten ontving en kwijt raakte. Zijn levensverhaal is verstrengeld met deze lap gras en de houten troon van levend hout in het midden ervan.
Na een lange poos, waarin allerlei dieren zich verzameld hebben aan de rand van de open plek tussen de bomen, komt Herne terug uit zijn trance. Hij heeft alles overdacht, en de situatie zoals die is weigert hij te accepteren. Zijn besluit is genomen. Zonder de vrouw die zijn kind draagt, wil hij geen dag langer bewust meer meemaken. Langzaam maar zeker beginnen de bomen aan de bosrand te trillen met hun bladeren en twijgjes, en te groeien in de kruinen totdat ze een koepeldak vormen wat nog net een straal licht op de troon laat vallen.

Langzaam naderen de dapperste dieren het centrum van de cirkel om nog even afscheid te nemen van hun natuurgod. Daarna werpt Herne nog een vertwijfelde blik naar boven door het gat in het dak en neemt vervolgens weer plaats in zijn troon, die ook lijkt te bewegen van leven. Zodra hij zit schiet een klimop om zijn ledematen heen en snoert hem vast op zijn troon. De dieren springen verschikt achteruit. De troon lijkt zich om Herne heen te vouwen en trekt hem naar binnen toe. Takken en brede bladeren groeien net zolang totdat Herne helemaal ingesnoerd zit en zelfs zijn gezicht overdekt wordt door de groene kracht.

De dieren blijven nog enkele momenten verstijfd staan maar sprinten daarna als een gek terug het bos is, maar worden gedwongen via het pad te gaan. Rondom de cirkel waar vroeger de open plek was, zijn bomen en struiken samen vergroeid tot een ondoordringbaar vlechtwerk van hout. De zo onstate kamer heeft slechts 1 uitweg, daar waar vroeger het zandpad liep is een poort gegroeit en gezamelijk stuiven ze het bekende bos in, weg van deze plek van magie. Achter hun groeit ondertussen de poort dicht zodat er midden in het bos een tempel van pure natuurenergie onstaat.

Ook Herne, Herne the Hunter, de bosgod, de heer van de wouden, de zoon van de natuurgodin, krijger van nature, is zich niet langer meer bewust van deze wereld.
Een dag later is het hout zijn lichaam binnen gedrongen en transformeert het vleselijke lichaam van Herne langzaam maar zeker tot het deel uitmaakt van de natuur zelve. Hij slaapt een lange slaap, de slaap van de eeuwige rust, niet gemartelt door zijn gedachten, door zijn emoties, de slaap van hibernatie.

Herne slaapt,
wachtend op het moment dat hij gewekt zal worden.

En diep in het bos, als je heel erg jezelf op de natuur weet te concentreren,
kan je zijn aanwezigheid overal om je heen voelen,
Herne maakt deel uit van zijn eigen bos.

_{Herne, het ga je goed en ik hoop je spoedig weer eens te zien.
From one magical being to another, I send you my greetings.}

Overigens heb ik mezelf hier bewust buiten gelaten,
Zodat er nog ruimte is voor een bezoek van mij aan deze heilige plek.
Om de laatste eer te bewijzen aan een goede vriend,
of om hem terug te halen........................Ooit......