Andrew Bird

quote:

Chicago-based multi-instrumentalist and lyricist Andrew Bird picked up his first violin at the age of 4. Actually, it was a Cracker Jack box with a ruler taped to it, and the first of his many Suzuki music lessons involved simply bowing to the teacher and going home.
He spent his formative years soaking up classical repertoire completely by ear, so when it came time for a restless teen-ager to make the jump to Hungarian Gypsy music, early jazz, country blues, south Indian etc., it wasn't such a giant leap. It's fitting that now, though classically trained, he has instead opted to play his violin in a most unconventional manner, accompanying himself on glockenspiel and guitar, adding singing and whistling to the equation, and becoming a pop songwriter in the process.

quote:

Wonderlijke elegantie van cultfenomeen Andrew Bird
Gijsbert Kamer
^{Gepubliceerd 9:37 25 mei 2007}

UTRECHT - Kunstfluiter, violist, zanger en gitarist; Andrew Bird is het allemaal en tijdens een korte tournee liet hij woensdag aan een volle Helling in Utrecht zien hoe knap hij die disciplines met elkaar kan verbinden.

Neem een liedje als A Nervous Tic Motion of the Head to the Left. Bird begint op zijn viool te tokkelen als was het een gitaar. Na een minuutje zet hij ’m tegen z’n kin, geeft het instrument een paar ferme streken met z’n stok, fluit al spelend een stukje mee, laat de viooltonen door een handige sample-constructie doorspelen, schakelt over op elektrische gitaar en begint te zingen.

Ja, echt en dan zijn we pas twee minuten verder. En mocht het op papier gekunsteld lijken, op het podium oogde het allemaal natuurlijk en zelfs betoverend.

Begeleid door een bassist en een toetsenist, die net als Bird aan één instrument niet genoeg had en er op gepaste tijden een moppie bij drumde, bewees Bird hoe terecht het is dat hij in de Verenigde Staten een van de meest besproken cult-fenomenen van de laatste tijd is. Zijn liedjes zijn wonderlijk complex en eenvoudig tegelijk, zijn stem zalvend met af en toe uithalen die hem in de Jeff Buckley-school plaatsen, en je hebt bij Bird vooral het gevoel getuige te zijn van iets unieks.

Zijn recentste album, Armchair Apocrypha, is niet zijn beste, daarvoor tekent The Mysterious Production of Eggs (2005), waar in de Helling gelukkig veel aandacht aan werd geschonken. Nummers van die plaat hebben een wonderlijke sierlijkheid, met veel ruimte voor Birds knappe vioolspel, waar recenter werk wat meer naar gitaarrock neigt.

Maar Andrew Bird is vooral iemand die je live moet ondergaan. Eind augustus in Biddinghuizen hopelijk, want zo iemand mag Lowlands niet laten lopen.

quote:

Op woensdag 6 juni 2007 15:41 schreef eQuaL het volgende:
Zonde van je mooie OP

Andrew Bird

IJdele hoop