Schizofrenie, hoe ga je ermee om

welke medicatie gebruik je ook alweer?

Zyprexa bijwerkingen:

quote:

Common Side Effects:

Check with your doctor if any of the following side effects continue or are bothersome:

Constipation; dizziness; dizziness or fainting when getting up suddenly from a lying or sitting position; drowsiness; dryness of mouth; headache; runny nose; vision problems; weakness; weight gain

Less Common Side Effects:

Check with your doctor if any of the following side effects continue or are bothersome:

Abdominal pain; awareness of heartbeat; decrease in sexual desire; double vision; fast heartbeat; increased appetite; increased cough; increased sensitivity of skin to sunlight; joint pain; low blood pressure; nausea; sore throat; stuttering; thirst; tightness of muscles; trouble in controlling urine; trouble in sleeping; vomiting; watering of mouth; weight loss

- Prive gegevens op verzoek van de poster weggehaald. -

[ Bericht 94% gewijzigd door Sander op 19-05-2011 17:17:01 ]

Ik vraag me al heel lang iets af. Kan (overmatig) drugsgebruik, met als gevolg hersenschade schizofrenie veroorzaken cq. opwekken? Weet iemand dit? De desbetreffende persoon is nav drugsgebruik in een psychose beland en moet de rest van zijn leven medicijnen slikken (o.a. Orap). Ik weet dus niet zeker of het hier Schizofrenie betreft, maar iemand die een keer een psychose heeft doorgemaakt hoeft toch niet meteen de rest van zijn leven medicijnen te slikken, of wel?

[ Bericht 52% gewijzigd door Meaghan op 13-10-2008 14:30:25 ]

eenvoudig antwoord... drugs kunnen geen schizofrenie opwekken, wel inderdaad psychoses. Andersom is het wel zo dat mensen met schizofrenie vaak naar verdovende middelen grijpen en zo weer terugvallen.

Volgens mij hoeft een drug-geinduceerde psychose niet voor levenslange medicatie staan.

quote:

Op maandag 13 oktober 2008 15:02 schreef Re het volgende:
eenvoudig antwoord... drugs kunnen geen schizofrenie opwekken, wel inderdaad psychoses. Andersom is het wel zo dat mensen met schizofrenie vaak naar verdovende middelen grijpen en zo weer terugvallen.

Volgens mij hoeft een drug-geinduceerde psychose niet voor levenslange medicatie staan.

Het gaat dus over mijn broer. Ik heb eigenlijk nooit meegekregen wat er nou precies aan de hand is met hem. Wat ik weet is dat hij nav een traumatische periode in zijn leven en daarbij veelvuldig drugsgebruik de chemische balans in zijn hersenen dusdanig heeft verstoord dat hij op gegeven moment een psychose kreeg en sindsdien antipsychotica moet nemen. Ik heb wel ergens gelezen dat een ingrijpende gebeurtenis en ook drugsgebruik schizofrenie kunnen uitlokken, maar dan moet er wel al een aanleg voor zijn.

quote:

Op maandag 13 oktober 2008 17:24 schreef Meaghan het volgende:

Ik heb wel ergens gelezen dat een ingrijpende gebeurtenis en ook drugsgebruik schizofrenie kunnen uitlokken, maar dan moet er wel al een aanleg voor zijn.

http://www.schizofrenieplein.nl/oorzaak

Maar wat Re ook zegt: drugs kunnen een psychose uitlokken bij iemand, maar dat betekent niet automatisch dat diegene schizofrenie heeft. http://www.schizofrenieplein.nl/dsm-iv_criteria

11 JAAR GELEDEN is bij mij schizofrenie ondekt...
ik leefde toen al een aantal jaren ineen psychose
ik leefde in fantasie en werkelijkheid in en had veel wanen.
ik gebruite toen veel drugs maar dacht dat het door de drugs kwam dat ik aftakelede
maar de psych gaf me een uitweg medicatie
ik had ook een zelfmoordpoging gedaan

nu ben ik blij met me medicatie
ik ben een tijdtje gestopt mt medicatie toen opgenomen voor 2e psychose
nooit meer stoppen met medicatie voor mij!!!
na die 2e psychose werd ik ook nog depressief
nu probeer ik dagelijks te vechten om de dag door te komen en me huisje op oorde te houden

elke dag voel ik me vermoeid, elke dag is een gevecht tegen de negatieve symptomen
hopelijk wordt het ooit nog beter maar het ziet er slecht uit....
de ziekte is slopend!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Sterkte, als psychiater i.o. weet ik welke worsteling je dagelijks hebt.

Dank je, dan weet je dat ik al mijn vrienden ben kwijtgeraakt en mijn vriendin en werk en auto ik heb nu vrijwilligerswerk en een fiets en vrijgezel
als je mee over me wilt weten vraag me maar....

Ik heb na mijn psychoses een ervaringsdocument geschreven voor www.penalslotgenoot.nl;
http://yankee.messageboard.nl/12162/viewtopic.php?t=97


[ Bericht 26% gewijzigd door anthony68 op 17-10-2008 16:31:36 ]

*schopje*

Na heel lang geen tot heel summier contact te hebben gehad met mijn moeder heb ik nu een deel van zorg voor haar op me genomen nadat haar partner 2 weken geleden is overleden.
Ik heb het contact verbroken toen ik 13 was nadat er een redelijke druppel de emmer deed overlopen; ik was al angstig voor haar gedrag; maar die dag had ze mij en mijn broertje opgesloten en mochten we niet meer naar huis na een weekendbezoek, ik ben toen wel samen met m'n broertje ontkomen en gelukkig woonde onze oma in de buurt waar we naartoe zijn gelopen.

In de jaren 80 heeft ze diagnose manisch depressief gekregen waar ze destijds ook echt wel symptomen van had.
Echter had ze ook last van veel psychoses; denken dat ze iemand anders was en paranoia. En ze is al heel lang ziek; ruim 30 jaar al, alleen tot 1990 ging het redelijk met zijn ups en downs en veel steun van familie en hulpverlening. Alleen in 1990 is ze begonnen met weglopen, heeft ze periodes door het land gezworven, en is ze bij haar partner terecht gekomen waar ze bij is gebleven tot zijn dood dus.
Voor zover ik weet heeft ze al die tijd psychoses behouden en is het alleen maar slechter geworden. Ze is 17 jaar vrijwel zonder hulpverlening en medicijnen geweest.

2 weken geleden is haar partner dus overleden, en nadat een huisarts had gezien is ze overgebracht naar een crisisopvang waarna er gedwongen opname volgde.

Nu hebben ze daar voorlopig geconstateerd dat het erop lijkt dat ze schizofrenie heeft; met negatieve symptomen. Iets waar ikzelf ook al jaren geleden aan dacht na informatie te hebben gezocht over dergelijke ziekte omdat ik toch altijd bezig ben geweest met het hoe en waarom rondom mijn moeder.

Nu ze medicijnen krijgt (haldol; heeft ze vlak voor dat ze steeds slechter werd ook gehad); knapt ze wel zienderogen weer op. Ze leeft nog steeds in het verleden (het is alsof ze de afgelopen 17 jaar heeft overgeslagen afgezien van de kinderen die ze wel nog heeft gekregen in die tijd) en het is allemaal een erg onsamenhangend verhaal en sociaal en emotioneel gezien is ze erg kinderlijk. Maar ze is weer een stuk mondiger en kan zelfs op mensen afstappen en weer zelfstandig communiceren.

Ik wil graag mijn moeder helpen, heel graag zelfs! Maar de belasting is ook erg groot; de angst voor haar psychoses en woedeaanvallen; hoe moet je iemand uitleggen dat ze daar moet blijven? Het liefst zie ik haar ook zelfstandig wonen, en sommige mensen die haar van vroeger kennen en weten hoe vreselijk ze opnames vinden ook dat ze niet opgenomen moet zijn; maargoed; dan moet iemand haar weer opsluiten; want weer op straat lopen is ook een slecht idee gezien het uit het verleden is gebleken dat ze ook niet weerbaar is en dat daar misbruik van gemaakt is, wat nog beschadigender is.
Ze snapt het allemaal niet, in haar hoofd kan ze prima voor zichzelf zorgen, wil ze weer voor haar kinderen zorgen, en ze mist het leventje van vroeger.

Ik had mezelf aardig ontvochten van het verleden en voor mezelf eindelijk een fijn en gelukkig leven op de rit met mijn vriend en onze 7 maanden oude dochter. Ik wil niet terug gaan naar blijvende zorg voor m'n moeder, maar gezien de ernst van haar situatie zitten we er al snel weer volop in (m'n broer en ik voornamelijk, maar ook meer mensen nog).

Hoe ga je daar mee om? Wel zorgen dat het goed gaat met m'n moeder, en daarnaast ervoor zorgen dat ik zelf ook verder kan met m'n leventje en vooral ook dat van m'n dochter? Was net blij dat ik mezelf er de laatste jaren overheen heb kunnen zetten wat betreft angst voor herhaling en zo het heb aangedurfd zelf moeder te worden.

Ik heb zelf als kind al bij een kopgroep gezeten, heb zelf al therapie gehad, maar het maakt de belasting niet minder groot; verschil is alleen nu wel dat ik nu volwassen ben, en wat minder bang ben, en geen angst meer heb naar m'n moeder toe te gaan, maar angst zit er wel nog; ook bij m'n broer die zegt dat soort dingen wat makkelijker af te kunnen sluiten voor zichzelf dan ik dat doe.

De financien kan ik regelen, en spullen voor haar kopen is ook geen probleem, maar vooral de emotionele belasting is erg zwaar; en dan met name omdat zij nog altijd denkt dat ze niet ziek is.

heftig verhaal hoor... ik weet dat je niet de enige bent die dit meemaakt, misschien weer eens contact leggen met wat steungroepen?

quote:

Op dinsdag 1 mei 2007 20:11 schreef Soempie het volgende:
M'n moeder heeft schizofrenie. Ze had hallucinaties, vervuilde en sloot zich af van de buitenwereld. Het is heel lastig voor de familie en mensen in de omgeving om te helpen, omdat ze zich zo afsloot. Eigenlijk is ze nu al haar contacten kwijt. De omgeving wist niet wat er aan de hand was en als iemand zelf contact afwimpelt en zelf geen contact zoekt, dan zit je zo in een isolement.

De laatste keer dat ze een psychose had is alweer een tijd geleden. Als ze hallucineert probeer ik niet te zeggen dat het niet klopt wat ze ziet/ voelt, maar haar gerust te stellen door er juist een beetje op in te gaan. Voorbeeldje: ze dacht dat ze in de fik stond, dan pak ik een deken en wikkel die om haar heen. Andere mensen zeggen dat het niet klopt en daarvan raakt ze dan alleen maar meer in paniek. Zelf kalm blijven in dat soort situaties en 'de leiding nemen'.

Tja, verder, juist wel contact zoeken en je niet af laten wimpelen. Maargoed, ze woont niet op zichzelf, dus het gaat nu wel oke. Geen psychoses meer in elk geval.

Nou vraag ik me af of dat soort hallucinaties vergelijkbaar zijn met drugshallucinaties, zoals paddo's oid. Of zijn het alleen angstaanjagende dingen?

quote:

Op donderdag 19 februari 2009 09:47 schreef EggsTC het volgende:

[..]

Nou vraag ik me af of dat soort hallucinaties vergelijkbaar zijn met drugshallucinaties, zoals paddo's oid. Of zijn het alleen angstaanjagende dingen?

de hallucinaties (visueel en auditoir) zijn ongeveer wel hetzelfde, alleen dus permanenter en meestal samengaand met paranoia en nog een hele rits andere symptomen

quote:

Op donderdag 19 februari 2009 09:21 schreef Llewella het volgende:

Herkenbaar verhaal

Pas op. Dat is de enige raad die ik je kan geven. Het is emotioneel uitputtend. Ik los het op door er praktisch en financieel voor mijn moeder te zijn, maar ik probeer zoveel mogelijk afstand te houden emotioneel. Voordat je het weet is je eigen leven ook naar de klote. Probeer zoveel mogelijk met je broer samen de dingen op te lossen en met hem erover te praten. Hij is waarschijnlijk de enige die het echt wezenlijk begrijpt ook.

Ik kreeg toevallig net een uitnodiging voor een symposium over psychoses in de bus. Ik heb meegedaan aan het onderzoek en daar zullen ze de resultaten bespreken. Enkele onderwerpen die ten sprake komen: Beloop en sociaal functioneren, genetica, somatiek, middelenmisbruik, omgevingsfactoren en sociale cognitie. Nu heb ik geen idee wat ze met sociale cognitie en somatiek bedoelen (soma is lichaam, dacht ik, maar verder) maar dat zal ik wel te weten komen tijdens het symposium. Ik vind het goed dat ze het onderzoek hebben gedaan en ik hoop dat er wat meer duidelijkheid is gekomen over hoe psychosen ontstaan etc.

Bij mij is anderhalf jaar geleden schizofrenie in vroeg stadium ontdekt, maar ik slik sindsdien medicijnen en studeer nu zelfs weer Moet wel nog 2x per 2 weken naar het ziekenhuis voor controle bij de psycholoog en sociaal psychiatrisch werkster. Psychiater blijft op de achtergrond, daar spreek ik niet zoveel mee, maar ik voel me er wel fijn bij. Daar draait het uiteindelijk om, denk ik.

quote:

Op donderdag 19 februari 2009 11:27 schreef Ancient het volgende:
Ik kreeg toevallig net een uitnodiging voor een symposium over psychoses in de bus. Ik heb meegedaan aan het onderzoek en daar zullen ze de resultaten bespreken. Enkele onderwerpen die ten sprake komen: Beloop en sociaal functioneren, genetica, somatiek, middelenmisbruik, omgevingsfactoren en sociale cognitie. Nu heb ik geen idee wat ze met sociale cognitie en somatiek bedoelen (soma is lichaam, dacht ik, maar verder) maar dat zal ik wel te weten komen tijdens het symposium. Ik vind het goed dat ze het onderzoek hebben gedaan en ik hoop dat er wat meer duidelijkheid is gekomen over hoe psychosen ontstaan etc.

Bij mij is anderhalf jaar geleden schizofrenie in vroeg stadium ontdekt, maar ik slik sindsdien medicijnen en studeer nu zelfs weer Moet wel nog 2x per 2 weken naar het ziekenhuis voor controle bij de psycholoog en sociaal psychiatrisch werkster. Psychiater blijft op de achtergrond, daar spreek ik niet zoveel mee, maar ik voel me er wel fijn bij. Daar draait het uiteindelijk om, denk ik.

Ik heb er veel over gepraat met de behandeld artsen van mijn moeder vroeger en die zeiden allemaal: als je er in het begin bij bent en iemand is zich bewust van het probleem, dan valt er heel goed met deze ziekte te leven, mits de juiste medicatie!! Dus hartstikke goed van je!!

quote:

Op maandag 13 oktober 2008 14:24 schreef Meaghan het volgende:
Ik vraag me al heel lang iets af. Kan (overmatig) drugsgebruik, met als gevolg hersenschade schizofrenie veroorzaken cq. opwekken? Weet iemand dit? De desbetreffende persoon is nav drugsgebruik in een psychose beland en moet de rest van zijn leven medicijnen slikken (o.a. Orap). Ik weet dus niet zeker of het hier Schizofrenie betreft, maar iemand die een keer een psychose heeft doorgemaakt hoeft toch niet meteen de rest van zijn leven medicijnen te slikken, of wel?

Dit stukje kwam ik ergens anders net tegen hier op Fok!:

Middelen zoals: Ritalin, Concerta, Strattera, XTC, Cocaïne, Cannabis, Prozac en alle nieuwe antidepressiva, verwoesten dosis na dosis het zenuwstelsel op eenzelfde scheikundige en fysiologische manier. Vandaar dat na langdurig gebruik van deze middelen het gedrag steeds met antipsychotica gecorrigeerd moet worden.

De kapotgemaakte neuronen veroorzaken immers een controleverlies op dat gedrag en een veranderde waarneming van de realiteit van de patiënt. Dit vormt dan weer voor de medische industrie een therapeutische aanwijzing die het toedienen van antipsychotica rechtvaardigt. Maar deze behandelingen maakt de patiënt slechts gestoorder, richten een enorme lichamelijke schade aan en hebben soms de dood tot gevolg.

Vroeg u zich ooit af waarom het woord 'bipolair' (twee tegengestelde polen zoals manisch depressief) de laatste tijd zoveel gehoord wordt? Bipolair is de huidige medische kaskraker waarbij men patiënten chemisch laat balanceren op dure stimulerende middelen en de nog duurdere antipsychotica.

Bron

quote:

Op donderdag 19 februari 2009 09:21 schreef Llewella het volgende:
*schopje*

Na heel lang geen tot heel summier contact te hebben gehad met mijn moeder heb ik nu een deel van zorg voor haar op me genomen nadat haar partner 2 weken geleden is overleden.
Ik heb het contact verbroken toen ik 13 was nadat er een redelijke druppel de emmer deed overlopen; ik was al angstig voor haar gedrag; maar die dag had ze mij en mijn broertje opgesloten en mochten we niet meer naar huis na een weekendbezoek, ik ben toen wel samen met m'n broertje ontkomen en gelukkig woonde onze oma in de buurt waar we naartoe zijn gelopen.

In de jaren 80 heeft ze diagnose manisch depressief gekregen waar ze destijds ook echt wel symptomen van had.
Echter had ze ook last van veel psychoses; denken dat ze iemand anders was en paranoia. En ze is al heel lang ziek; ruim 30 jaar al, alleen tot 1990 ging het redelijk met zijn ups en downs en veel steun van familie en hulpverlening. Alleen in 1990 is ze begonnen met weglopen, heeft ze periodes door het land gezworven, en is ze bij haar partner terecht gekomen waar ze bij is gebleven tot zijn dood dus.
Voor zover ik weet heeft ze al die tijd psychoses behouden en is het alleen maar slechter geworden. Ze is 17 jaar vrijwel zonder hulpverlening en medicijnen geweest.

2 weken geleden is haar partner dus overleden, en nadat een huisarts had gezien is ze overgebracht naar een crisisopvang waarna er gedwongen opname volgde.

Nu hebben ze daar voorlopig geconstateerd dat het erop lijkt dat ze schizofrenie heeft; met negatieve symptomen. Iets waar ikzelf ook al jaren geleden aan dacht na informatie te hebben gezocht over dergelijke ziekte omdat ik toch altijd bezig ben geweest met het hoe en waarom rondom mijn moeder.

Nu ze medicijnen krijgt (haldol; heeft ze vlak voor dat ze steeds slechter werd ook gehad); knapt ze wel zienderogen weer op. Ze leeft nog steeds in het verleden (het is alsof ze de afgelopen 17 jaar heeft overgeslagen afgezien van de kinderen die ze wel nog heeft gekregen in die tijd) en het is allemaal een erg onsamenhangend verhaal en sociaal en emotioneel gezien is ze erg kinderlijk. Maar ze is weer een stuk mondiger en kan zelfs op mensen afstappen en weer zelfstandig communiceren.

Ik wil graag mijn moeder helpen, heel graag zelfs! Maar de belasting is ook erg groot; de angst voor haar psychoses en woedeaanvallen; hoe moet je iemand uitleggen dat ze daar moet blijven? Het liefst zie ik haar ook zelfstandig wonen, en sommige mensen die haar van vroeger kennen en weten hoe vreselijk ze opnames vinden ook dat ze niet opgenomen moet zijn; maargoed; dan moet iemand haar weer opsluiten; want weer op straat lopen is ook een slecht idee gezien het uit het verleden is gebleken dat ze ook niet weerbaar is en dat daar misbruik van gemaakt is, wat nog beschadigender is.
Ze snapt het allemaal niet, in haar hoofd kan ze prima voor zichzelf zorgen, wil ze weer voor haar kinderen zorgen, en ze mist het leventje van vroeger.

Ik had mezelf aardig ontvochten van het verleden en voor mezelf eindelijk een fijn en gelukkig leven op de rit met mijn vriend en onze 7 maanden oude dochter. Ik wil niet terug gaan naar blijvende zorg voor m'n moeder, maar gezien de ernst van haar situatie zitten we er al snel weer volop in (m'n broer en ik voornamelijk, maar ook meer mensen nog).

Hoe ga je daar mee om? Wel zorgen dat het goed gaat met m'n moeder, en daarnaast ervoor zorgen dat ik zelf ook verder kan met m'n leventje en vooral ook dat van m'n dochter? Was net blij dat ik mezelf er de laatste jaren overheen heb kunnen zetten wat betreft angst voor herhaling en zo het heb aangedurfd zelf moeder te worden.

Ik heb zelf als kind al bij een kopgroep gezeten, heb zelf al therapie gehad, maar het maakt de belasting niet minder groot; verschil is alleen nu wel dat ik nu volwassen ben, en wat minder bang ben, en geen angst meer heb naar m'n moeder toe te gaan, maar angst zit er wel nog; ook bij m'n broer die zegt dat soort dingen wat makkelijker af te kunnen sluiten voor zichzelf dan ik dat doe.

De financien kan ik regelen, en spullen voor haar kopen is ook geen probleem, maar vooral de emotionele belasting is erg zwaar; en dan met name omdat zij nog altijd denkt dat ze niet ziek is.

Ik denk dat je moeder het heel erg op prijs stelt als je haar niet in de steek laat.

Het allerbelangrijkste is dat je moeder medicatie blijft nemen. Het is vaak erg lastig zijn om bij psychotische mensen ziektebesef te creëren. Wat misschien kan helpen is om op een rustig moment informatie geven over de ziekte in het algemeen, al moet dat eigenlijk gewoon de taak van de hulpverlening zijn. Misschien gaat zij dan dingen herkennen en beetje bij beetje erkennen dat ze een ziekte heeft. Toch ben je vooral van haar herstel afhankelijk. Een psychose komt komt vaak snel opzetten en gaat maar langzaam weg. Hoe meer iemand herstelt van de psychose hoe beter het ziektebesef vaak wordt, daarom is medicatie ook zo belangrijk.

Het is verder heel belangrijk om de adviezen van de hulpverlening altijd op te volgen, aangezien zij hier heel erg veel ervaring mee hebben.

Bij de bipolaire stoornis wisselt de stemming sterk tussen twee extremen: heel erg uitgelaten of juist heel erg neerslachtig.

quote:

Op donderdag 19 februari 2009 11:25 schreef conleche het volgende:

[..]

Pas op. Dat is de enige raad die ik je kan geven. Het is emotioneel uitputtend. Ik los het op door er praktisch en financieel voor mijn moeder te zijn, maar ik probeer zoveel mogelijk afstand te houden emotioneel. Voordat je het weet is je eigen leven ook naar de klote. Probeer zoveel mogelijk met je broer samen de dingen op te lossen en met hem erover te praten. Hij is waarschijnlijk de enige die het echt wezenlijk begrijpt ook.

Dat is dus juist ook m'n dilemma; wil d'r graag ondersteunen, maar ik weet hoe ontzettend slopend het kan zijn, was juist weer blij voor mezelf een fijn leventje op de rit te hebben gebracht na een verwerkingsproces van m'n jeugd.

Ancient; fijn te horen dat het ook zo positief kan uitpakken!

quote:

Op donderdag 19 februari 2009 20:18 schreef fianchetto het volgende:

[..]

Ik denk dat je moeder het heel erg op prijs stelt als je haar niet in de steek laat.

Het allerbelangrijkste is dat je moeder medicatie blijft nemen. Het is vaak erg lastig zijn om bij psychotische mensen ziektebesef te creëren. Wat misschien kan helpen is om op een rustig moment informatie geven over de ziekte in het algemeen, al moet dat eigenlijk gewoon de taak van de hulpverlening zijn. Misschien gaat zij dan dingen herkennen en beetje bij beetje erkennen dat ze een ziekte heeft. Toch ben je vooral van haar herstel afhankelijk. Een psychose komt komt vaak snel opzetten en gaat maar langzaam weg. Hoe meer iemand herstelt van de psychose hoe beter het ziektebesef vaak wordt, daarom is medicatie ook zo belangrijk.

Het is verder heel belangrijk om de adviezen van de hulpverlening altijd op te volgen, aangezien zij hier heel erg veel ervaring mee hebben.

M'n moeder heeft 17 jaar medicatie geweigerd en hulpverlening, en ook vrijwel al die tijd in psychose toestand verkeerd. Zou fijn zijn als ze het ziektebesef nog zou kunnen krijgen maar vraag me af of daarvoor al niet teveel afgebroken is in de hersenen. Maandag begon ze er ook al over dat ze de pilletjes niet wilde, maar ze neemt ze gelukkig wel.

Hulpverlening hoeft niet perse hier altijd veel ervaring mee te hebben Soms valt dat nog wel tegen is mijn ervaring en die van de andere omstanders, maar dat komt doordat de situatie toch niet heel mild is zeg maar.

Maargoed, klopt dat zij dingen kunnen en weten die ik niet kan of kan weten. En ik vul hun ook aan wat betreft informatie.

wat is er gebeurd gewas?

en schizofrenie is natuurlijk geen hoax, maar hoeft idd niet voor elk probleem te zorgen