Hoi daar,
Ik heb hier serieus een beetje hulp bij nodig. Ik heb al meerdere keren aan verschillende personen
gevraagd wat ik moet doen, maar ik weet het nog steeds echt niet (of ik wil het niet weten, zou ook kunnen). Ik had gehoopt dat er misschien hier iemand was die mij zou kunnen helpen.
Nou, het zit zo. Mijn vriendje en ik houden van elkaar. We bellen veel als we niet samen zijn, spenderen elk weekend, elke vrije dag, elke vakantie samen. Maar! Hij is stikjaloers en nogal emotioneel.
In de beginfase van onze verliefdheid, konden we alles tegen elkaar zeggen. De laatste maanden houd ik echter steeds meer achter en voel ik me af en toe verplicht om een leugen te vertellen, wil ik hem niet kwetsen en bij me houden.
Eerst waren het vrienden die ik via internet kende. Hij vond dat ik niet met ze moest omgaan. (Een er van had hem persoonlijk beledigd.) Goed. Daar kan ik mee leven, daar heb ik begrip voor.
Dan zijn eigen vrienden met wie ik het goed kon vinden. Eerst verzette ik me er nog tegen, maar ik kon er niet tegen dat hij kapot ging aan zijn verdriet. Dus ik gaf me gewonnen.
En daarna volgden mijn eigen vrienden. Hij had een van hen een enkele keer ontmoet en hij vond dat hij en ik te veel lichamelijk contact hadden (een handje bij het dag-zeggen enzo). Hij vreesde dat ik dit met al mijn vrienden deed en vroeg mij of ik afstand kon doen van hen. Die vriend die hij ontmoette was mijn beste maatje, eigenlijk. Ik vertelde hem dit. Hij kon daar niet mee lachen. Hij zei me dat een gewone vriendschap tussen een jongen en een meisje niet kan bestaan. Ik heb vrij veel gewone vriendschappen met gewone jongens. Ik zei dat ik het daar niet mee eens was.
Heel lang zijn we hier over door blijven ruzien. Niet erg gezond voor onze relatie. Hij heeft vaak gehuild en talloze keren gedreigd met het beeindigen van onze relatie. Elke keer kon ik hem overhalen dit niet te doen.
Op het randje van de afgrond, besloot ik hem zijn zin te geven. Ik zou afstand nemen. Dit vertelde ik hem met pijn in het hart. Ik wist dat ik geen afstand zou nemen, mijn vriend(inn)en betekenen veel voor me.
Als ik hem vertel over een schoolwerkje dat ik moet maken met een vriend, verander ik die vriend zijn naam in die van een vriendin. Zo zijn er heel wat situaties.
Met hem gaat het goed tegenwoordig (voor zover ik kan zien). Hij ondervindt geen last meer van mij en mijn omgang met jongens, want ik houd mijn mond over jongens.
Het enige dat hij zeker weet, is dat ik in mijn vrije tijd in ieder geval niet bij vrienden ben. Als ik ervoor zou kiezen om op een vrije dag naar een vriendin te gaan, zou hij zeggen dat ik die vriendin boven hem verkies. Dat doe ik niet, maar hij kan niet begrijpen dat vriend(inn)en ook belangrijk zijn.
Ik weet dat hij het goed met me voor heeft. Hij houdt van me en ik ook van hem. Er moet toch iets op te vinden zijn?
Ik wil graag zo lang mogelijk bij hem blijven. Maar ik kan niet blijven liegen. Dat is ten eerste al te moeilijk om vol te houden en bij te houden, maar ook gewoon onverantwoord van mij. Ik wil hem niet kwijt. Ik wil mijn vriend(inn)en niet kwijt. Ik ga uiteindelijk moeten kiezen, maar dat wil ik niet.
Als er iemand is die mij een gulden middenweg kan aanwijzen, ben ik die persoon heel erg dankbaar, op z'n zachtst uitgedrukt.