Het is misschien niet het nieuws wat je op eerste kerstdag graag zou willen lezen maar wij hebben zojuist Indy laten inslapen.
Gisterenavond vond ik haar zo oppervlakkig vond ademhalen en dat werd helaas niet beter. Gisterenavond/nacht lag ze in haar warmtemand, duidelijk niet comfortabel meer maar ik krijg ook niet het
idee dat ze pijn had, gelukkig. Wel was haar ademhaling snel en dus oppervlakkig en had ik niet het idee dat ze er nog helemaal 'bij' was. Ze probeerde nog op te staan maar haar achterpoten wilden niet meer.
Ik heb met mijn man tot diep in de nacht naast haar mand gezeten, geknuffeld en haar lieve woordjes toegesproken over dat ze zo'n vechtertje is en dat we trots op haar zijn.
Samen met m'n man herinneringen opgehaald over hoe ze bij ons kwam als kitten uit het
asiel, de talloze 'Indy' acties die ze uitgevoerd heeft, zoals het klimmen in de kerstboom als kitten...en een jaar later met 3 kilo extra nog eens in de kerstboom klimmen, dat vond de kerstboom wat
minder geslaagd geloof ik

Uiteindelijk is m'n man bij haar gebleven en samen met haar in slaap gevallen.
Vanochtend ging het niet beter, haar ademhaling was nog minder diep dan die nacht en het lichtje in haar ogen was duidelijk uit, haar lichaam was op. Genoeg gevochten.
We hebben alles voor haar gedaan wat we kunnen doen en het laatste wat we voor haar hebben kunnen doen was het telefoontje naar de dierenarts. Het was tijd, ze kon niet meer.
We hebben haar zojuist begraven in de achtertuin en m'n zoontje heeft een mooi beeldje op haar 'graf' gezet.
Haar afscheid was mooi en de laatste nacht zo bijzonder, maar wat ga ik haar missen...