The Shins deel 2 - A Comet Appeared

quote:

Publiek helemaal weg van The Shins

Concert: The Shins. Gehoord: 5/4 Paradiso, Amsterdam.

Door Hester Carvalho The Shins begrijp ik niet. Of beter gezegd, hun aanhang begrijp ik niet. Ik hoor niet meer dan goed gemaakte gitaarliedjes met een indie- randje. Mooi wisselend tussen lieftallig en licht wrang; met ijle keyboardaccenten en een zanger die in verschillende registers raad weet – inderdaad.
Maar dan de fans. Het optreden van The Shins in Paradiso, gisteravond, was in drie uur uitverkocht.
Hun cd’s, hoewel uitgebracht door de kleine platenmaatschappij SubPop (ooit van Nirvana), zijn kassuccessen. De zegetocht voor de band uit Albuquerque, New Mexico, begon met de derde cd Shutes Too Narrow, in 2003.
De opvolger, het begin dit jaar verschenen Wincing The Night Away, haalde in de eerste week de beste verkoopcijfers voor SubPop ooit.

De sfeer in Paradiso was verwachtingsvol.
Hier viel wellicht iets te ontdekken over de attractie van de groep. De samenstelling van het publiek gaf geen aanknopingspunt, dat was een dwarsdoorsnee van de witte goed opgeleide bevolking: van studentikoos tot 60+. „Zo prachtig melanchol i s ch ”, omschreef een zelfverklaarde vrouwelijke fan de muziek. „Geniale popmuziek”, zei een man. „Zo muzikaal, hoe die gitaarakkoorden tegen de zanglijnen ingaan”, omschreef een ander.
En toen begon het. Vijf mannen namen hun plaatsen in, gorden gitaren om en namen drumstokken ter hand. Ze begonnen met de drie eerste nummers van hun laatste cd. Voor sommige liedjes kwamde zangeres van het voorprogramma, Viva Voce, erbij om Emmylou Harris- achtige achtergrondzang te leveren.
De verlichting was summier, afwisselend blauw en goud.
De vijf Shins zien er uit als leraren.
Ze blijven op hun plaatsen staan, en hippen een beetje op de maat. Zanger James Mercer heeft een zorgelijke uitdrukking. Dat heeft vast te maken met zijn zanglijnen die vaak klinken alsof hij tegen een stroom van gitaarriffs inzwemt. „Gevoelig, die hoge zang”, zegt iemand naast me.
Toegegeven, de ‘sound’ is mooi afgewogen, met hier en daar de Beach Boys-echo, en wat sluimerend bombast van keyboards. Het geluid was ook prima, niet te hard, en alles goed te onderscheiden. De live-versies van de liedjes zijn, zoals het hoort, pittiger dan op cd.

Ik sta erbij en kijk ernaar.
Het was grandioos, zeggen de fans na afloop. Die zang, die melodieën – dat zijn niet zomaar melodieën!
Zoveel ingenieuzer dan bij andere bands! Teleurgesteld ga ik naar huis, als de enige hond die de hoge frequenties niet kan horen.

quote:

Op zaterdag 7 april 2007 11:35 schreef methodmich het volgende:
En weer een topic dat uiteindelijk een deel 2 haalt. Je moet soms even geduld hebben, maar dan komt er ook wat!!

quote:

Op zaterdag 7 april 2007 11:51 schreef Grobbel het volgende:

[..]

Ben jij niet meer bij het concert geweest, mich?

quote:

Op zaterdag 7 april 2007 03:56 schreef thijsdetweede het volgende:

[..]

Mwah, ze begrijpt minstens zo veel als Jan Volaard, Gijsbert Kramer of Menno Pot. Maar die zouden dit soort gaten in smaak never nooit zo onder woorden brengen.

quote:

Bij The Shins denk je te vaak: doe mij de plaat maar

Muziek Menno Pot

amsterdam - Als ooit, over enkele decennia, een compilatie wordt samengesteld van de mooiste popliedjes uit de beginjaren van de 21ste eeuw, zal er beslist een prominent plekje worden ingeruimd voor The Shins uit Oregon, de groep van de ietwat zonderlinge James Mercer, een frontman met een hoge zangstem en de bedenker van teksten als bizarre, soms koortsige dromen.


Maar wat als er maar één Shins-song op die compilatie mag staan? Welke kiezen we dan? Het uitverkochte optreden van donderdag, in het Amsterdamse Paradiso, maakte maar weer eens duidelijk wat een onmogelijke klus dat zou zijn.

De drie albums die The Shins tot nu toe uitbrachten, bevatten talloze juweeltjes. Vooral het middelste, Chutes Too Narrow (2003), staat er van begin tot eind vol mee. En op het jongste album Wincing The Night Away staat de recente single Phantom Limb, een van de mooiste Mercer-composities.

Verwacht van James Mercer niet de coole poses, branie of gespeelde nonchalance van een rock-frontman. Hij zou er zijn liedjes mee tekort doen, en dus speelt en zingt hij ze stuk voor stuk met een haast neurotisch aandoende concentratie. Vermoedelijk is hij een veeleisende bandleider, verlangt hij het maximale van de vier nogal alledaagse muzikanten die hem flankeren.

En toch wringt er iets bij The Shins. Dat de groep wat gewoontjes oogt en het niet van zijn uitstraling op het podium moet hebben, is op zichzelf niet onoverkomelijk. Ernstiger is het dat de band er maar heel zelden in slaagt de songs live van een extra dimensie te voorzien. Simpel gezegd denk je te vaak: doe mij de plaat maar.

Dat was voortdurend het geval tijdens het eerste kwartier van het optreden: een vrijwel exacte uitvoering van het openingskwartier van Wincing The Night Away. Moet gezegd: het holle zaalgeluid van Paradiso hielp niet mee, maar de eetlepel extra urgentie of overtuigingskracht die je van een livevertolking verwacht, ontbrak voelbaar.

Pas na een minuut of twintig, in Saint Simon (van Chutes Too Narrow), had je voor het eerst het gevoel dat het bandgeluid van The Shins verder reikte dan de voorste rijen.

Er waren wel meer sterke, sprankelende momenten tijdens het concert, maar het probleem blééf, tot in de toegift. Die Pink Floyd-cover Breathe was verrassend en het hitje So Says I was zo pittig als je hoopte, maar je vraagt je toch af wat Mercer zélf mooier en spannender vond aan die wat eendimensionale, akoestische vertolking van Caring Is Creepy, in vergelijking met de albumversie uit 2001. Als zo’n subliem, gelaagd liedje op het podium ineens zo alledaags klinkt, dan is er toch echt iets mis.

quote:

Op zaterdag 7 april 2007 19:50 schreef savelkoul het volgende:
Die Hester was vast ongesteld ofzo, lompe recensie. Blijf dan thuis.

Ik wist niet dat de akoestiek van Paradiso zo matig was. Waar ligt dat aan? Vind het een prachtige zaal overigens, heb het donderdag eens van de bovenste ring bekeken naast het podium, zegmaar. Wel een apart perspectief en een mooi zicht op de volle zaal. Saint Simon was mijn favoriet evenals de Pink Floyd cover. Wbt New Slang geef ik de voorkeur aan de liveversie, kippevel.

quote:

Op dinsdag 10 april 2007 15:33 schreef superbam het volgende:
Ik heb wel bands beter zien en horen presteren, wat niet wegneemt dat ik enorm heb staan genieten

quote:

Op dinsdag 10 april 2007 16:54 schreef superbam het volgende:
alleen dat voorprogramma....

dachten die lui soms dat muziek mooier klinkt als het pijn doet aan je oren?

quote:

Op dinsdag 10 april 2007 17:34 schreef superbam het volgende:
euh nee, bij de bar achterin de zaal