Dagboekvaneenkindermeisje.com - deel 12.

quote:

Op donderdag 13 december 2007 13:57 schreef dvr het volgende:
Om eens een aspect aan te snijden dat je zorgvuldig buiten beeld hebt gehouden...

Hoe heeft je huwelijk dit letterkundige avontuurtje doorstaan? Ik kan me voorstellen dat het na een wilde literaire nacht nauwelijks meer te doen is om de kindertjes nog op tijd bij de schoolpoort af te leveren, en dat je man vanuit zijn eenzame bedje toch wel bedenkelijk moet hebben gekeken toen zich op jouw computer de ene na de andere aanbidder meldde - of omgekeerd, juist aangemoedigd werd door de onvermoede uitspattingen die jouw evenknie zich permitteerde in toiletten en op keukentafels (je kunt moeilijk over hoofdpijn zeuren als je net een scene voltooid hebt waar de geur van zweet en geschroeid satijn nog van afslaat).

De geur van zweet en geschroeid satijn Ik vrees dat het meer de geur van hard werken en ploeteren was, hahaha. Dat was allemaal fantasie, want ik ben een hele brave huismoeder. Nee, dat is niet helemaal waar, ik maak er een zootje van, maar ik stond in die tijd wel om 7 uur naast mijn bed, elke dag, na een paar uur slaap. Ik vind dat huisvrouwenbestaan niet zó leuk, namelijk - mijn kinderen vind ik wel heel leuk, trouwens - dus het nachtelijke schrijven (en schrijven in het algemeen) was en is juist een mooie manier om te ontsnappen aan koffie-ochtendjes/fitnessclubjes/tennisgroepjes/leesclubjes/botox-bijspuitmeetings/enzovoort. Mijn huwelijk doorstaat dat allemaal goed, dat moet ook wel, want zoals je inmiddels snapt, kan ik mijn 3 kinderen niet van het schrijven onderhouden Maar mijn man bemoeit zich verder niet met wat ik doe - ik heb het nooit gevraagd, maar ik weet zeker dat hij nooit hier op het forum heeft gekeken; hij heeft het veel te druk met zijn eigen werk.

quote:

Is je partner een Daniël of meer een Thijs, en hielp hij proeflezen? Was in het Poëziemeisje een van zijn exen of collega's te herkennen?

Hij is de perfecte combinatie van Daniël & Thijs Maar ik heb Daniël meer geďnspireerd (zijn foute kanten, dus) op een vriend die destijds 'in scheiding lag', zoals dat heet. En op een heleboel andere mensen die ik ken. En ook op mijn eigen man, met wie ik toen in Sjanghai was. Hij doet daar veel zaken, en al die vreemde Chinese ontmoetingen die ik in het dagboek beschrijf, zijn (grotendeels) echt gebeurd. En toen wij in China waren, en in Sevilla - ander deel uit het boek - lieten wij de kinderen achter bij een leuk kindermeisje

Hij heeft niet proefgelezen, daarvoor ging het allemaal te snel. Ik laat sowieso nooit iets lezen. Ik vind het lekker om met niemand iets te maken te hebben, anders ga ik me schuldig voelen of ik krijg medelijden met mensen die er lullig vanaf komen. Die klappen vang ik later wel op. (En die klappen waren hard, met dit boek ) Pas toen het helemaal af was, heeft hij het gelezen (in het vliegtuig naar China, toevallig - weer een andere trip naar Sjanghai), en hij vond het geweldig. Maar wij vinden alles van elkaar altijd geweldig, dus dat zeg niet zoveel

Het poëziemeisje is een prototype van het soort meisje waar ik een diepe fascinatie (vermengd met weerzin) voor heb. Ik ken er een aantal. In dit geval was het iemand die ik had ontmoet op de sportschool - een dichteres, zeg maar, die de hele tijd met mij wilde praten over haar ongepubliceerde werk en haar incenstueuze verleden. Dat soort gesprekken grijp ik altijd met beide handen aan. Omdat ik weet dat ik erover ga schrijven

quote:

Op donderdag 13 december 2007 17:05 schreef wonderer het volgende:
Eerst een column schrijven en opsturen en dan pas informeren naar de betaling is natuurlijk ook wel een beetje stom en weinig professioneel...

Ja, dat is waar. Maar ik ben de meest onzakelijke & onprofessionele & chaotische persoon op deze wereld, en toch heb ik nog nooit problemen gehad. Echt: nog nooit. Want ze betalen dan wel slecht in de journalistiek, ze zijn heel betrouwbaar. En aardig. Juist omdat ze zo slecht betalen

quote:

Of zat je echt zo om de eer te springen dat het je wel best was, dat je blij was dat er uberhaupt iemand aan je dacht, als de eerste de beste debutant?

Ik doe heel veel voor de eer, je zou eens moeten weten, maar géén LOF. Want ik denk altijd: een opdracht moet wel HEEL leuk en bijzonder (en eervol, eventueel) zijn om er mijn 'eigen' werk voor te laten schieten. Dat betaalt ook slecht, ja. Maar dan ben ik tenminste zelf de baas. En voor 150 euro (min de helft = 75 euro, want ik ben getrouwd....) is zo'n 'commercieel' uitstapje de moeite niet. Of het moet heel eervol zijn, dan doe ik het voor niks. Of heel leuk, zoals de literaire recensies die ik schrijf voor Het Parool. Dan doe ik het voor bijna niks.

Jeetje, je bent toch niet getrouwd in gemeenschap van goederen hoop ik
Gaat je man er zo maar met de helft van jouw LOF vandoor..

Ik ken het blad trouwens, zag het vorige maand voor het eerst liggen in de kiosk, en de voorkant bezorgde me al direct een korte gordelroos-opleving, dwz, jeuk, want ik ben echt allergisch voor dat soort prototypes als "moderne moeder die alles wil en vooral ambitie heeft".

_{Ik heb dan ook gewoon de Gooise Vrouwen-uitgave van de LINDA gekocht}

[ Bericht 26% gewijzigd door Vivi op 15-12-2007 12:05:13 ]

quote:

Op zaterdag 15 december 2007 01:01 schreef Nadine26 het volgende:

(En die klappen waren hard, met dit boek )

zie daar, een opmerking die schreeuwt om een toelichting...

Grappig verhaal, en wie was de zakenman G. dan? Fokkertje???

Freaks

quote:

Op zaterdag 15 december 2007 11:59 schreef Vivi het volgende:
Jeetje, je bent toch niet getrouwd in gemeenschap van goederen hoop ik
Gaat je man er zo maar met de helft van jouw LOF vandoor..

Tuurlijk wel. Trouwen in gemeenschap van goederen is het nieuwe swingen. Of het oude heroďne spuiten. Gevaarlijk leven, kortom, daar doen we het allemaal voor. Bovendien: zolang hij er vandoor gaat met de helft van mijn LOF, krijg ik nog altijd de helft van zijn bedrijf. Kan ik eindelijk (na mijn scheiding) aan mijn toekomst gaan werken

quote:

Ik ken het blad trouwens, zag het vorige maand voor het eerst liggen in de kiosk, en de voorkant bezorgde me al direct een korte gordelroos-opleving, dwz, jeuk, want ik ben echt allergisch voor dat soort prototypes als "moderne moeder die alles wil en vooral ambitie heeft".

Precies. Dat heb ik die Jolanda van de LOF dan ook geschreven: "Ik wil niet meer dat je met je collectebus aan mijn deur komt rammelen, want IK BEN OOK EEN MOEDER MET AMBITIE." En die ambitie bestaat er vooral uit dat ik tot 11 uur wil uitslapen. En dat mijn huis wordt schoongemaakt door een lief Pakistaans echtpaar. En dat kost allemaal GELD, en om aan dat geld te komen, heb ik een baantje nodig dat betaalt. En dus geen baantje dat niet betaalt. Goh. Zo simpel, eigenlijk

quote:

_{Ik heb dan ook gewoon de Gooise Vrouwen-uitgave van de LINDA gekocht}

Ik ook. Want mijn boek stond erin En het wordt nog beter, want donderdag heb ik een interview met het blad AM Magzine of zoiets - een blad voor Zakenvrouwen Van Het Jaar, volgens mij. Dáár moet ik zijn. Dát is mijn doelgroep. Annemarie van Gaal & haar vriendinnen

quote:

Op zaterdag 15 december 2007 12:46 schreef Abbadon het volgende:
zie daar, een opmerking die schreeuwt om een toelichting...

Nu ik niet meer anoniem ben op dit forum, ligt het allemaal een tikje gevoeliger met de uitwijdingen en de ontboezemingen, denk ik soms. Maar soms ook niet. Bovendien: dat boek is nu toch al verschenen, daar doe ik niks meer aan.

Het is een discussie die 'in de literatuur' vaak wordt gevoerd: hoe ver mag je gaan? Met biografische gegevens van derden, dus. Met het gebruiken en/of beschrijven van bestaande personen. Met het in de pan hakken van je nieuwe stiefmoeder, om eens een voorbeeld te noemen. Ik had daar nooit zo over nagedacht, tot ik dit boek schreef. En toen was het al te laat. Want ik had het al geschreven. Ik had die herkenbare details natuurlijk kunnen veranderen - beetje draaien, wat schuiven en bijschaven, dat is een kleine moeite en het voordeel is dat niemand je naderhand van kwaadsprekerij of smaad kan betichten. Maar dat heb ik niet gedaan. En dat vond mijn nieuwe stiefmoeder niet leuk. Want ze kreeg de hele tijd flauwe sms-jes van haar vrienden, die vroegen of de schaal met 'gefiguurzaagde radijsjes' al klaar stond. Van die grapjes. Nou kon ze daar eerst nog wel om lachen, min of meer, maar later toch wat minder. En inmiddels kan ze er helemaal niet meer om lachen. Als we elkaar zien (eens in de 5 maanden) vraagt ze elke keer: "Wat is een HAT-eenheid? In jouw boek staat dat ik woon in een HAT-eenheid, maar ik weet niet eens wat dat is. Woon ik in een HAT-eenheid? Ik heb overal navraag gedaan, maar niemand weet wat een HAT-eenheid is." Enzovoort.

Die HAT-eenheid zit haar erg dwars. (En achter de HAT-eenheid gaat een hele wereld schuil, ik bedoel: er zit haar veel méér dwars. Maar dat wil ze niet zeggen. Omdat ze met mijn vader heeft afgesproken dat ze het allebei een fantastisch boek vinden. En dat vinden ze ook echt, tot ze een glas teveel hebben gedronken, dan beginnen ze allebei te schreeuwen.)

En ze zegt ook: "Ach, ik kan de humor er wel van inzien. Het zijn misschien geen aardige dingen, ik bedoel: die Marcella is natuurlijk een vreselijke vrouw, maar ik weet dat je alles hebt verzonnen. Of bijna alles. Je bent een schrijfster. En schrijfsters moeten het hebben van hun verbeeldingskracht. Met jouw verbeeldingskracht is niets mis. Enig, hoe je dat allemaal bij elkaar verzint! Maar ja, mijn ouders begrijpen dat niet. Die denken dat je het méént. Mijn ouders zijn eigenlijk, dat mag je best weten, heel erg beledigd. Mijn vrienden ook. Iedereen is diep beledigd en gekrenkt door alle akelige dingen die je hebt opgescheven over mij, maar ik niet. Ik vind het énig! Dat zeg ik ook tegen mijn vrienden: 'Het is literatuur! Fictie! Ze heeft het verzonnen!"

Ik denk, als ik er achteraf over nadenk, dat ik het heb gedaan voor mijn moeder. Ik sta aan haar kant. Ze kan zelf niks meer zeggen, en daarom heb ik het gedaan.

quote:

Op zondag 16 december 2007 09:55 schreef Ryan3 het volgende:
Grappig verhaal, en wie was de zakenman G. dan? Fokkertje???

Jij was het niet. Dus dan moet 'Laten-we-hem-G-noemen' een ander Fokkertje zijn geweest. Maar ik bescherm mijn bronnen

quote:

Op woensdag 19 december 2007 00:23 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

Jij was het niet. Dus dan moet 'Laten-we-hem-G-noemen' een ander Fokkertje zijn geweest. Maar ik bescherm mijn bronnen

Ik ben dan ook geen zakenman, bovendien nooit bemoeit met je project; Gajus ook niet volgens mijn bronnen (was de eerste kanshebber wmb), dus een mysterie? Of toch Gajus? .
Moest wel lachen om die G.

quote:

Op woensdag 19 december 2007 00:19 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

Nu ik niet meer anoniem ben op dit forum, ligt het allemaal een tikje gevoeliger met de uitwijdingen en de ontboezemingen, denk ik soms. Maar soms ook niet. Bovendien: dat boek is nu toch al verschenen, daar doe ik niks meer aan.


Ik denk, als ik er achteraf over nadenk, dat ik het heb gedaan voor mijn moeder. Ik sta aan haar kant. Ze kan zelf niks meer zeggen, en daarom heb ik het gedaan.

Deze twee dingen pik ik even uit je relaas.

Je reconstructie in den beginne geloof ik niet 100% procent maar ik vind dat je het heel knap gedaan hebt.

Op een recensie web las ik dat juist het gedeelte m.b.t het overlijden van je moeder als ongevoelig neergesabeld werd. Echt een onnodige dolksteek in de overigens in mijn ogen verder terechte kritieken.

Verder vind ik het leuk zoals je je ervaringen voortzet in dit topic en het columnverhaal vertelde, je komt overall op mij soms een pietsie teleurgesteld en langdradig over maar je hebt ook een gezonde portie zelfspot en zijn je verhalen ook weer leuk om te lezen.

Ik wens je gewoon heel veel succes! En ookal is het voor jou waarschijnlijk te persoonlijk, ik zou het toch leuk vinden als je hier ook blijft posten.

Ps. Ik heb natuurlijk ook wel moeten lachen en weet wie die G. is. Te herkenbaar.

quote:

Op vrijdag 21 december 2007 00:54 schreef Stali het volgende:
Ps. Ik heb natuurlijk ook wel moeten lachen en weet wie die G. is. Te herkenbaar.

Stali, laat ons verleden rusten in vrede.
_{(klaar voor vertrek naar mijn favoriete stek:) ik wens jou, jouw kuiken en Vlaamse reus een vredig kerstfeest}


[ Bericht 15% gewijzigd door CharlesG op 21-12-2007 16:49:24 (kerstwens) ]

PM! PM!

quote:

Op vrijdag 21 december 2007 00:54 schreef Stali het volgende:

Deze twee dingen pik ik even uit je relaas.
Je reconstructie in den beginne geloof ik niet 100% procent maar ik vind dat je het heel knap gedaan hebt.

Thanx Doel je met 'in den beginne' op de eerste stappen die ik hier 'in een opwelling' heb gezet? Ik weet dat veel mensen daaraan twijfelen, toch is het zo gegaan. Grappig: binnenkort komt de roman Petite Anglaise uit, van de Engelse schrijfster Catherine Sanderson - ook gebaseerd op een internetdagboek, in dit geval wel helemaal autobiografisch, al heeft ze het verhaal voor het boek gefictionaliseerd. Gaat over de ervaringen van een Engelse in Parijs (plus alle liefdesverwikkelingen die daar natuurlijk bij horen). Zij werd destijds op staande voet ontslagen bij de bank waar ze werkte, omdat haar werkgever het dagboek had ontdekt. Ik las op haar weblog dat zij, net als ik, 'in een opwelling' aan het hele experiment is begonnen. Volgens mij schrijft ze zelfs letterlijk dat ze zich verveelde - ze wilde (na haar scheiding) wat leven in de brouwerij. Later, na alle ophef rond haar ontslag, is ze door een uitgeverij benaderd.

Volgens mij kun je een (fictief) internetdagboek niet voorkoken. Toch blijft het een gouden greep. Ook Catherine Sanderson werd doorlopend aangemoedigd, toegesproken, gesteund, geadviseerd en in bescherming genomen door haar 'lezers'. Het enige grote nadeel van haar blog, vind ik, is dat de reacties wel erg in het lievige, zoete 'wat-houden-we-toch-allemaal-van-elkaar'- sfeertje blijven hangen. Ik heb geluk gehad met Fok! Ik vond de pissige reacties het leukst. Dat had ik op geen enkel ander forum kunnen afdwingen, denk ik. Op vrouwenfora (Zij Online of hoe heten ze allemaal) ontstaat vrijwel meteen een verstikkend vriendinnengevoel: 'Meiden onder elkaar'. Dat zou de doodsteek voor mijn verhaal zijn geweest.
Uiteindelijk ben ik ook tevreden over de manier waarop ik de interactie tussen Nadine en de lezers heb 'geďncorporeerd' in de roman - iemand zei tegen me dat de lezersreacties doen denken aan de heksen van Shakespeare: op de achtergrond leveren zij commentaar op het verhaal.

quote:

Op een recensie web las ik dat juist het gedeelte m.b.t het overlijden van je moeder als ongevoelig neergesabeld werd. Echt een onnodige dolksteek in de overigens in mijn ogen verder terechte kritieken.

Ach, die recensie is zo gespeend van ieder gevoel voor ironie of besef van dubbele bodems, dat is de essentie van het boek - dat kan ik dus niet serieus nemen. Ik vind sowieso dat ik juist die gedeeltes over mijn moeder heel goed heb beschreven, in alle bescheidenheid, hahaha, en het is ook precies waar het mij om ging: de gevoelsclichés onderuit halen, niet alleen omdat het clichés zijn, maar vooral ook omdat het onoprecht is, aangeleerd, afgekeken van de televisie. De dood is keihard, daar hoef je geen roze watten omheen te wikkelen.

quote:

Verder vind ik het leuk zoals je je ervaringen voortzet in dit topic en het columnverhaal vertelde, je komt overall op mij soms een pietsie teleurgesteld en langdradig over maar je hebt ook een gezonde portie zelfspot en zijn je verhalen ook weer leuk om te lezen.

Het is geen teleurstelling, het is een haat-liefde verhouding die ik altijd heb gehad met het schrijven-als-vak. Dat heeft te maken met de onmogelijke combinatie van freelancen en schrijven (voor mezelf). Het is bijna onmogelijk om je hoofd boven water te houden, financieel dus, als je alleen boeken schrijft. Maar het freelancen is geen ideale oplossing, omdat de interessante dingen zo slecht betalen (of helemaal niet), en de commerciële opdrachten maken me uiteindelijk gek, omdat het bijna niet op te brengen is om voor Philps - bijvoorbeeld - hele dagen met managers aan de telefoon te hangen voor een lullig interviewtje dat vervolgens toch weer compleet wordt herschreven door de PR-afdeling: het werk is een uitdaging, de collega's zijn fantastisch, er wordt door de afdeling hard aan getrokken, en Philips is een geweldige werkgever.
Dus zit er weinig anders op dan op een oude broodkorst knagen. Of met een rijke man trouwen

quote:

Ik wens je gewoon heel veel succes! En ookal is het voor jou waarschijnlijk te persoonlijk, ik zou het toch leuk vinden als je hier ook blijft posten.

Het rare is dat mijn ontmaskering eigenlijk niet eens uitmaakt. Ik wist natuurlijk wel dat het een keer zou gebeuren. Ik wilde het dagboek ook graag uitgeven; vanaf het moment dat die gedachte bij mij begon post te vatten, had ik al mijn familieleden & bekenden eruit kunnen schrijven. Ook had ik ze naderhand onherkenbaar kunnen maken in het boek. Catherine Sanderson - zie boven - heeft dat wel gedaan in haar boek. Dat vind ik een zwaktebod. Ik weet het niet zeker, ik heb haar boek nog niet gelezen, maar in interviews vertelt ze dat haar ex-man, die in haar blog als de Grote Klootzak wordt neergezet, in het boek opeens als de Grote Held uit de bus komt. De reden: ze hebben samen een dochter en ze wil niet dat die dochter ooit lelijke dingen leest over haar vader. Ja, logisch. Maar levert dat een goed boek op? In zo'n geval ben ik harder: 'Alles voor de kunst.' Kom op, zeg. Ik heb nog geregeld slapeloze nachten van alle ellende die ik over mezelf heb afgeroepen door dit boek te schrijven, door de manier waarop ik mijn vader beschrijf, zijn vriendin, mijn boer is ook niet blij met zijn rol, mijn zus evenmin, maar dat is een knoop die - hoop ik, denk ik - wel doorgehakt moet worden. Als je schrijft, kun je niet iedereen te vriend houden. Tenzij je je toelegt op de historische roman

Het goede nieuws is dat ik de grootste stap al heb gezet. Mijn familie weet hoe de zaken ervoor staan; ze hebben het aanvaard. Ik denk eigenlijk dat ik altijd persoonlijk zal blijven schrijven, autobiografisch dus, al zal het niet meer zo onversneden autobiografisch zijn als in het dagboek.

Ik wil eigenlijk wel weer eens iets nieuws proberen, maar ik weet niet wat. Een blog zou een idee kunnen zijn. Niet om die blog later te publiceren, dat is nu wel geweest, maar ter inspiratie is het heel goed. Om ideeën uit te proberen, de wateren te testen. Of een roman schrijven, al heb je dan volgens velen het nadeel dat alles al op internet staat. Ik zie dat probleem niet zo; niet-betalende lezers zijn ook lezers, om die paar lullige centen zal ik het niet laten.

quote:

Ps. Ik heb natuurlijk ook wel moeten lachen en weet wie die G. is. Te herkenbaar.

For what it's worth; ik ga hetzelfde proces door met mijn moeder, en ik herkende juist enorm veel in wat, maar ook juist in hoe je e.e.a. omschreef.

quote:

Op zaterdag 22 december 2007 13:39 schreef Nadine26 het volgende:
Ik wil eigenlijk wel weer eens iets nieuws proberen, maar ik weet niet wat. Een blog zou een idee kunnen zijn. Niet om die blog later te publiceren, dat is nu wel geweest, maar ter inspiratie is het heel goed. Om ideeën uit te proberen, de wateren te testen. Of een roman schrijven, al heb je dan volgens velen het nadeel dat alles al op internet staat. Ik zie dat probleem niet zo; niet-betalende lezers zijn ook lezers, om die paar lullige centen zal ik het niet laten.

Gewoon doen 't Zal weinig uitmaken of 't fictie is of zogenaamd echt gebeurd. De meeste blogs zijn om te janken. Verzin een verhaal en begin een blog. Er zullen in de toekomst steeds meer internet-ontdekkingen worden gedaan, blogs en dagboeken etc. Ik zou 't verhaal de volgende keer alleen ombouwen tot een traditionele roman. Internet heeft een foute naam. Alles wat van internet komt, elke associatie daarmee, is in je nadeel. Maar je kunt er als schrijver wel mooi gebruik van maken

@ Vivi: sterkte.

quote:

Op zaterdag 22 december 2007 17:11 schreef Vivi het volgende:
For what it's worth; ik ga hetzelfde proces door met mijn moeder, en ik herkende juist enorm veel in wat, maar ook juist in hoe je e.e.a. omschreef.

Shit, nog steeds? Ik had gehoopt dat jouw moeder de ellende achter de rug had. Maar ja, ik weet ook wel dat je deze ellende eigenlijk nooit achter de rug hebt, omdat er altijd weer een nieuwe controle komt, en elke nieuwe controle kan alles weer op z'n kop zetten.
Veel sterkte

Tja... en nu is Kerstmis weer achter de rug. Ik weet niet waarom, maar ik vermoed dat ik me deze Kerstmis altijd zal blijven herinneren als de Kerstmis-van-de-nette-kniebroek. Wat is dat voor nieuwe mode? Ik zie overal vrouwen lopen, tamelijk vormeloze vrouwen met grote, bonkige lichamen, die zich om de een of andere reden hullen in een 'nette kniebroek'. Ik had dit fenomeen nog niet eerder ontdekt, ik vermoed dus dat het gaat om een speciale Kerstdracht. De broek ziet eruit als een nette pantalon - je ziet dit kledingstuk nog wel eens in ouderwetse Amerikaanse tv-series - maar dan zijn de pijpen afgeknipt ter hoogte van de knie. Ik heb vandaag veel nette kniebroeken gezien met pinstripes. Er zit ook een scherpe vouw in de pijp, of eigenlijk is het dus een pijpje. En onder die broek worden hoge paardrijlaarzen gedragen. Iemand heeft dit verzonnen, een mode-stylist, of beter nog: een inkoper van de C&A, want de vrouwen die ik vandaag in dit kledingstuk heb gezien, leken me typische C&A-vrouwen, met korte borstelkapsels ('lekker praktisch') en felgekleurde windjacks boven hun nette korte broek, want in dat koude weer kun je geen rekening houden met het totaalbeeld, natuurlijk.
Hoe is het mogelijk? Zien die vrouwen zelf niet dat ze compleet voor schut lopen? En hun mannen, die er een beetje moedeloos naast sjokken, met afhangende schouders in zo'n zelfde felgekleurd regenjack - hij blauw, zij groen - hoe voelen die zich? Telkens als ze naast zich kijken, zien ze weer die onverklaarbare combinatie van korte broek met laarzen, met ertussen een stuk panty. Sekslozer kan niet, want je kunt van de lachwekkende broekrok zeggen wat je wilt, het ding heeft wél schwung. De stof beweegt, bedoel ik. En dat is al heel wat. De nette kniebroek is vele malen erger dan de broekrok, omdat het ding strak om de dijen spant. Trek dan een rok aan! Wat is er mis met een kokerrok? Ja: je kunt je er niet in bewegen. Maar dat lukt in de nette kniebroek evenmin. En toch is het de inkoper van de C&A gelukt om een geweldige hit te maken van dit kledingstuk.
Wonderbaarlijk.
Verder was Kerstmis leuk.
Hoewel wij niet aan cadeaus doen, heb ik er toch één gekregen, een boek: De ontdekking van de literatuur - The Paris Review Interviews, samengesteld door Joost Zwagerman. Een fantastisch boek waarin Truman Capote, William Faulkner, Kurt Vonnegut, Norman Mailer, John Updike en heel veel anderen uitvoerig vertellen over het schrijverschap. Een must voor iedereen die wil schrijven. Bij mij heeft dit boek nu al voor een grote omwenteling gezorgd: de roman waaraan ik al een paar maanden bezig ben, gooi ik weg.
Grote opruiming
Ik heb me gerealiseerd dat ik op de verkeerde weg zat. Het is misschien wel zonde van al het werk, maar er is ook goed nieuws: ik weet nu wat ik wél wil schrijven. En dat andere verhaal komt vast wel weer eens van pas. Ooit zal ik dat wel afmaken, het blijft een goed idee, maar voor nu zit er een ánder verhaal in mijn hoofd en dat moet er eerst uit.

Ik begin het nieuwe jaar dus met een schone lei. Heel goed. Ik hou van voornemens. En van doelen die ik mezelf stel. Ik ga dit nieuwe boek in 6 maanden schrijven. Ik heb een 'coach', dat is ook nieuw, maar ik denk dat het kan werken. Hij is iemand die heel erg in 'literaire structuren' denkt, dat kan wel interessant zijn, vooral omdat ik zelf meer uit de losse pols werk. Mijn uitgever wilde ook graag meelezen, maar dat aanbod heb ik vooralsnog afgehouden; ik ken haar niet goed en ik vind niets zo ongemakkelijk als praten over mijn eigen werk, laat stáán met een semi-vreemde.

Tot zo ver de voornemens. Iemand van jullie nog goede voornemens?

quote:

Op donderdag 27 december 2007 03:43 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

Shit, nog steeds? Ik had gehoopt dat jouw moeder de ellende achter de rug had. Maar ja, ik weet ook wel dat je deze ellende eigenlijk nooit achter de rug hebt, omdat er altijd weer een nieuwe controle komt, en elke nieuwe controle kan alles weer op z'n kop zetten.
Veel sterkte

Dank je wel _{Ze is ongeneeslijk dus als het nog "even duurt" is dat alleen maar positief zeg maar, als ze het achter de rug heeft, is het ook echt achter de rug ..}

Dat kniebroek verhaal btw..spijker..kop enzo, heerlijk omschreven weer .

Een van mijn goede voornemens is iig dat ik weer een (korte) studie ga doen, ik ben, zoals dat zo mooi heet in de VS "psychological unemployable" (in het Nederlands zeggen ze dan gewoon dat je niet zo goed voor een baas kan werken ) _{Althans..wel kán, jaren gedaan tenslotte, maar ik wil het gewoon niet meer!}

[ Bericht 3% gewijzigd door Vivi op 27-12-2007 10:19:55 ]

quote:

Op donderdag 27 december 2007 10:09 schreef Vivi het volgende:
[quote]Dank je wel _{Ze is ongeneeslijk dus als het nog "even duurt" is dat alleen maar positief zeg maar, als ze het achter de rug heeft, is het ook echt achter de rug ..}

Zo is het, ja. Zo gaat het. Toch blijft het vreemd dat je onder die onvoorstelbare omstandigheid 'normaal' blijft doorleven, praten, televisie kijken, ditjes, datjes, alsof er niks aan de hand is. Al die programma's op de televisie waarin mensen hun trauma's komen navertellen - ja, dán komen ze woorden en emoties te kort om er een mooi verhaal van te maken. (En dan denk ik: Weet je wat jij zou moeten doen, jij zou gewoon eens bijna dood moeten gaan )

quote:

Een van mijn goede voornemens is iig dat ik weer een (korte) studie ga doen, ik ben, zoals dat zo mooi heet in de VS "psychological unemployable" (in het Nederlands zeggen ze dan gewoon dat je niet zo goed voor een baas kan werken ) _{Althans..wel kán, jaren gedaan tenslotte, maar ik wil het gewoon niet meer!}

Ah, heet dat zo. Ik ben al mijn hele leven psychological unemployable En ook wel een beetje fysical, denk ik. En emotional. All round, zeg maar. Toch hoeft dat een stralende carričre niet in de weg te staan, zeggen ze. Ga je free lancen?

quote:

Op dinsdag 1 januari 2008 23:13 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

Zo is het, ja. Zo gaat het. Toch blijft het vreemd dat je onder die onvoorstelbare omstandigheid 'normaal' blijft doorleven, praten, televisie kijken, ditjes, datjes, alsof er niks aan de hand is. Al die programma's op de televisie waarin mensen hun trauma's komen navertellen - ja, dán komen ze woorden en emoties te kort om er een mooi verhaal van te maken. (En dan denk ik: Weet je wat jij zou moeten doen, jij zou gewoon eens bijna dood moeten gaan )

Het opmerkelijke vind ik dan ook dat je (nou ja, vooral mijn moeder dan) vaak mensen spreekt die zeggen "Nououou meieieieieied! Ik zou gék worden van die wetenschap" waarop ik me dan afvraag of het beter sociaal geaccepteerd zou zijn als je de hele dag gillend over de Kalverstraat loopt ofzo?

quote:

Ah, heet dat zo. Ik ben al mijn hele leven psychological unemployable En ook wel een beetje fysical, denk ik. En emotional. All round, zeg maar. Toch hoeft dat een stralende carričre niet in de weg te staan, zeggen ze. Ga je free lancen?

Het wordt iets met (loopbaan) coaching, ik help mijn gelijkgestemden graag namelijk

quote:

Op woensdag 2 januari 2008 09:35 schreef Vivi het volgende:
Het opmerkelijke vind ik dan ook dat je (nou ja, vooral mijn moeder dan) vaak mensen spreekt die zeggen "Nououou meieieieieied! Ik zou gék worden van die wetenschap" waarop ik me dan afvraag of het beter sociaal geaccepteerd zou zijn als je de hele dag gillend over de Kalverstraat loopt ofzo?

Ja, het punt met die sociale acceptatie is dat we met z'n allen krampachtig blijven doen alsof alles op rolletjes draait - dan zal het met die dood ook wel meevallen, eh... toch?

quote:

Het wordt iets met (loopbaan) coaching, ik help mijn gelijkgestemden graag namelijk

Succes _{Online coaching: gouden markt}

Daar was ik me ook al, onder andere, op het orienteren idd _{Hoewel ik een beetje het idee kreeg dat er momenteel een wildgroei aan het ontstaan is!}

quote:

Op dinsdag 18 december 2007 23:47 schreef Nadine26 het volgende:


Ik ook. Want mijn boek stond erin En het wordt nog beter, want donderdag heb ik een interview met het blad AM Magzine of zoiets - een blad voor Zakenvrouwen Van Het Jaar, volgens mij. Dáár moet ik zijn. Dát is mijn doelgroep. Annemarie van Gaal & haar vriendinnen

OMG. Ken je die dames ook? Daar wil je echt niet bijhoren hoor. Believe me

quote:

Op donderdag 3 januari 2008 10:29 schreef Vivi het volgende:
Daar was ik me ook al, onder andere, op het orienteren idd _{Hoewel ik een beetje het idee kreeg dat er momenteel een wildgroei aan het ontstaan is!}

O, ik heb wel een oefen-case voor je Het heeft te maken met schrijven, met publiceren in het bijzonder, en met de pijnlijke toestanden die daar nu eenmaal bij horen. Kritiek hoort erbij, het is een wezenlijk onderdeel van het schrijverschap; als je dáár niet mee kunt omgaan, moet je niet de arrogantie hebben om een boek te publiceren.
Maar soms is kritiek ook ongemakkelijk.

Laat ik me nader verklaren. Uit mezelf geef ik nooit boeken weg - mijn eigen boeken, bedoel ik, want dat vind ik belachelijk. Aanstellerig. Interessant doenerig. Maar ik ben getrouwd met een man, zijn naam is B., die van huis uit een rasverkoper is. En eens een rasverkoper, altijd een rasverkoper. Van mijn eerste roman heeft hij destijds de volledige ramsj-oplage opgekocht onder het motto: "Leuk voor mijn klanten, dan kunnen ze eens een boek van mijn vrouw lezen." Nou: prima. Die klanten zie ik toch nooit. Ze lezen trouwens geen boeken.

Maar het blijft niet bij klanten. B. geeft mijn boek ook weg aan buurtbewoners. Mijn nieuwe boek, bedoel ik - de roman die momenteel onder de titel Nadine in de winkel ligt. En hoewel ik dat ontzettend lief van hem vind, want zijn vrijgevigheid komt uit een goed hart, zit ik er helemaal niet op te wachten dat buurtbewoners mijn boek lezen. Als ze het zo nodig willen lezen (en waarom zouden ze?), laten ze dat dan in stilte doen. Maar hoe lees je een boek van een buurtbewoonster in stilte als je diezelfde buurtbewoonster voortdurend tegenkomt bij de bakker, de slager en in de sportschool? Dan moet je iets over dat boek zeggen. En daar wringt voor mij de schoen. En niet alleen voor mij.

Een paar maanden geleden hadden wij bezoek van onze buurman, hoe heet hij – zo’n gesubsidieerde schrijver van het type ‘Ik woon in het bos en daar slijp ik in diepe eenzaamheid aan mijn volstrekt onbegrijpelijke oeuvre’, al woont hij dan niet in het bos maar gewoon aan de gracht - het gaat om het idee.
Het was zo'n typische dronkemansavond, om de een of andere reden was de gesubsidieerde schrijver er ook bij. Plus nog een stuk of zes andere buren. Het was erg gezellig, want zelfs gesubsidieerde schrijvers kunnen, als ze een beetje doordrinken, best gezellig zijn. En voor ik het wist had B. hem mijn boek in de maag gesplitst. Ik wilde nog roepen: ‘Niet doen! Grote fout!’, nadat ik éérder al had willen roepen dat helemaal niemand in deze kamer hoefde te weten dat ik wel eens wat had geschreven, en zéker de gesubsidieerde schrijver niet. Praten over schrijven is al erg, maar praten over schrijven met een gesubsidieerde schrijver is het toppunt van erg. Los daarvan had ik veel teveel gedronken. Bovendien had hij het boek al in ontvangst genomen en in de zak van zijn lange regenjas gepropt. God, hoe heet die man nou? Hij schrijft altijd boeken over verre oorden, maar dan wel hele moeilijke en onleesbare boeken. Ik weet het: Jan Brokken. Goeie naam, wel. Jan vertrok dus met mijn boek in de nacht, en ik dacht alleen maar: ‘Oh god, oh Jezus’, en sindsdien ben ik hem nog zeker twintig keer tegengekomen - onze buurman tenslotte - en we hebben nooit met een woord over het boek gesproken. Conclusie: we voelen ons allebei erg ongemakkelijk als we elkaar kruisen, we zeggen snel gedag, we zetten de pas er nog eens flink in.

Soms heb ik de neiging om hem bij de schouder te grijpen en te zeggen: "Jan, het geeft niet. Ik kan best leven met harde kritiek. Ik heb alleen een beetje moeite met deze eh... awkwardness. Want we zijn buren. En nu kunnen we elkaar nauwelijks meer gedag zeggen omdat jij denkt dat ik denk dat jij denkt dat... snap je?"
Maar dat is ook weer zoiets. Jan Brokken is, ik zei het al, een gesubsidieerde schrijver en dat type schrijver neemt zichzelf heel serieus. Daarom kan hij het ook niet opbrengen om de hele kwestie af te doen met een nietszeggende opmerking - leugentje om bestwil, kom op, wat maakt het uit. Daarmee zou hij het schrijverschap bezoedelen, zeg maar.

Hoe doorbreken wij deze spiraal van wederzijds ongemak? _{Moet ik verhuizen, dokter?}

quote:

Op donderdag 3 januari 2008 10:34 schreef Ripley het volgende:
OMG. Ken je die dames ook? Daar wil je echt niet bijhoren hoor. Believe me

Kennen is een groot woord. Van die dames heb ik er ééntje ontmoet, voor het interview. Maar vertel, jij weet meer