Klassiek Hebreeuws voor dummies

Na een avondje half ziekjes thuis te hebben gezeten, is er het volgende topic ontstaan. Hoop dat er mensen voor geinteresseerd zijn, ik zal na het weekend proberen er wat meer dingetjes bij te zetten als daar animo voor is

Klassiek Hebreeuws voor dummies

Broechiem haba’iem ! ( Welkom !, of letterlijk “gezegend zijn zij die komen!” ) Bij deze een topic over het Klassiek Hebreeuws, voor wie het interessant vind. Ik zal een beetje de principes achter de taal uitleggen,wat simpele grammatica ( het alfabet, het werkwoordsysteem, vervoegingen, waar woorden vandaan komen etc ) , en hiermee leek het me wel leuk om bijvoorbeeld aspecten van het Bijbelse scheppingsverhaal te bekijken. Dit wordt allemaal fonetisch gedaan; het Hebreeuwse alfabet zal wel even worden toegelicht, maar het is denk ik voor een topic als dit niet echt fijn om het alfabet te leren. Laat ik wel ff voorop stellen dat ik klassiek Hebreeuws er voor de hobbie bijdoe; als mensen suggesties of commentaar hebben, ben ik daar erg benieuwd naar Dit eerste stuk is vooral bedoelt om in weinig tijd een aardige indruk te geven van de taal, en ik hoop dat ik wat de relevante zaken eruit heb weten te pikken. Verder hoop ik niet al te veel typos te hebben gemaakt.

En het is inderdaad nogal lang, ja. Weest voorbereid

Korte intro

Je kent waarschijnlijk meer Hebreeuws dan je denkt. Er zijn aardig wat woorden die uit het Hebreeuws of het Jiddisch ( een Hebreeuws dialect met Duitse invloeden ) komen, en sommige woorden zijn natuurlijk bekend uit de Bijbel. Een paar voorbeelden:

Mokem, een aanduiding voor Amsterdam, komt van het Hebreeuwse woord "makom", wat "plaats" betekent.

Goochemerd, komt van het woord "chochaam", wat "wijs" betekent.

Bajes, komt van "bajiet", wat "huis" betekent.

Eli Eli, lama... "Mijn God, mijn God, waarom..." "Eel" is een aanduiding voor God, en je ziet dat de "i" op het eind "mijn" aanduidt.

Immanueel, "met ons is God". Immanoe betekent "met ons", en "Eel" betekent weer "God".

Adam, betekent letterlijk "mens". Ons Eva komt van "Chawa", wat "leven" betekent.

Zo kun je nog hele waslijsten bedenken

Geschiedenis van de taal&zo

Het klassiek Hebreeuws is een Semitische taal, en verwant aan talen als Aramees en Arabisch. De taal is minstens 3000 jaar oud, maakt gebruik van een ander
alfabet dan het Latijnse schrift, en wordt geschreven van rechts naar links. Dat scheen handig te zijn bij het beitelen van letters in steen; men beitelde met rechts, en zo
kon men ook lezen wat men neerzette ( net als dat rechtshandigen met een vulpen minder last hebben van vlekkerij dan linkshandigen ) Het gros van het oude testament is geschreven in het Hebreeuws, en een paar boeken zijn in het Aramees opgeschreven. Rond de tijd van Jezus was Hebreeuws niet bepaald de gangbare taal in Israel; het volk sprak toen vooral Aramees. Discussies onder rabbijnen over de schrift gebeurden echter vaak in het Hebreeuws, en het is vrij aannemelijk dat Jezus ook Hebreeuws kon spreken gezien de discussies die hij had in de synagoges.

In het begin van de 20e eeuw is het Hebreeuws weer als spreektaal ingevoerd; hiervoor is het klassiek Hebreeuws genomen, en dit is vervolgens versimpeld. Ook zijn er
woorden voor moderne zaken uitgevonden; zaken als "computer", "elektriciteit", "televisie" etc. kende men natuurlijk nog niet. Als je dus modern Hebreeuws kent, kun je ook veel uit het klassiek Hebreeuws herkennen, en vice versa. Grote verschillen zijn vooral de vervoegingen van de werkwoorden, en aanzienlijke versimpelingen in woorden en structuur. Deze vorm wordt tegenwoordig nog steeds in Israël gesproken; wereldwijd spreken een paar miljoen mensen modern Hebreeuws. Het fijne aan klassiek Hebreeuws is, is dat je eigenlijk alleen veel vormen moet kunnen herkennen op papier; je hoeft de taal immers alleen te lezen, en niet in spreekvorm te gebruiken.

Bedenk dat als je je weer es verzucht dat er soms wel veel uitzonderingen en dergelijke zijn. Vooral in het begin kunnen sommige zaken wat apart en onlogisch overkomen. Dat is ook niet zo gek; Hebreeuws is qua structuur een compleet andere taal dan bijvoorbeeld Nederlands. Enkele duidelijke verschillen zijn:

De woordvolgorde in zinnen. "God schiep de aarde" heeft in het Hebreeuws de vorm "schiep God de aarde". Dit is in het begin even wennen

Het werkwoord "zijn" wordt vaak niet vertaald. "De man is groot" wordt dan gewoon "de man groot".

Hebreeuws plakt veel meer woorden aan elkaar, zoals lidwoorden, voorzetsels en dergelijke. Deze worden gewoon aan de zelfstandige naamwoorden geplakt. Dat moet je dus even kunnen herkennen.

Hebreeuws werkt via zogenaamde wortels. Een wortel is een groepje letters, en daar worden vervolgens werkwoorden, zelfstandige naamwoorden, bijvoeglijke naamwoorden etc van gemaakt.

Werkwoordstijden worden niet expliciet vervoegd. Die haal je uit de context. Hebreeuws werkt vooral met voltooide, onvoltooide en zogenaamde "continuerende" werkwoordsvormen.

Het gebruik van letters ( klinkers en medeklinkers ) is anders dan in het Nederlands.

De klemtoon van woorden. Deze valt vaak op de laatste of 1 na laatste lettergreep.

Hebreeuws lees je veel meer in de context. Eén woord heeft soms wel 10 verschillende vertalingen. Nederlands is in dat opzicht heel strikt, en 1 op 1 vertalingen zijn vaak gewoon onmogelijk.

Dit zijn denk ik wel de belangrijkste verschillen. Ze zullen later wat specifieker worden toegelicht, nu eerst even iets over het alfabet.

Het Hebreeuwse alfabet

Het Hebreeuwse alfabet bestaat uit 22 medeklinkers. Het woordje "alfabet" komt van de eerste 2 letters: Alef en Beet. Er zitten geen klinkers in het alfabet. De taal is heel lang zonder klinkers opgeschreven; de klinkers zijn pas een paar eeuwen na Christus door de Massoreten toegevoegd. Dat klinkerloos schrijven went vrij snel; de zin "lntj lrd ltj lpn lngs d lng lnd ln" is voor de meesten nog wel te ontcijferen, denk ik. Maar het kan soms wel voor wat verwarring zorgen.

Later is men medeklinkers gaan gebruiken om klinkers aan te duiden, zogenaamde “leesmoeders”. De Hebreeuwse "v" ( de "vav") kan bijvoorbeeld ook een "oo" of een "oe" klank zijn. De Hebreeuwse "j" ( de "joed", is ons "jota" van afgeleid ) kan naast een j-klank ook een "ie" of een "ee" zijn. Zo schrijf je "sjalom" bijvoorbeeld op als s-j-l-v-m. De "v" doet hier dienst als "o". Als laatste staat een "hee" ( onze "h") aan het einde van een woord vaak voor een "ah" klank. Later is men met puntjes en streepjes boven en onder de medeklinkers gaan werken. Zo zijn de letters dus wel eenduidig bepaald. Een vav met een stipje erboven is dan bijvoorbeeld een “o”, en een vav met een stipje erin is dan bijvoorbeeld een “oe”. Veel Hebreeuwse bijbels en kinderboeken zijn dan ook gewoon met deze klinkers opgeschreven, maar in kranten en volwassen boeken zul je tegenwoordig geen klinkers meer tegenkomen.

Een paar letters die opvallen:

De alef. Veel mensen denken dat dit een "a" is, maar da's een klinker, en die hadden we niet in ons Hebreeuwse alfabet. Het is niks meer dan een korte pauze, vergelijk het met bv een trema: Zoölogie. Hier wordt-ie met een ' aangegeven.

De vav; volgens sommigen is dit meer een w-klank, en dan spreken ze ook van een waw. De vav kan dus ook een "o" of een "oe" klank voorstellen.

De joed; een klein priegelig lettertje, maar deze kan dus zowel een "j", een "ie"of een "ee"klank voorstellen. Welke het is, kun je weer aan die eerdergenoemde stipjes zien.

De ayin. Volgens veel mensen doet deze hetzelfde als de alef; een korte pauze dus. Maar sommigen spreken em uit met een rocheltje achter in de strot. Ik spreek em zelf maar gewoon niet uit, da's wel zo makkelijk. Dat doen veel Israëlies tegenwoordig ook niet. Ook de ayin wordt als een ' genoteerd.

Voor 1 klank heeft het Hebreeuws soms 2 letters; de tet en de tav zijn allebei een t, de sin en de samech zijn allebei een s, de kaf en de chet kunnen allebei een ch klank voorstellen ( zoals in "Bach") en de bet en de vav kunnen allebei een v klein zijn. Dit is wederom zonder klinkers en andere leestekens een kwestie van uit de context halen, maar met die tekens kun je het wel weer eenduidig eruit halen.

Verder kunnen sommige medeklinkers ook nog 2 verschillende medeklinkers aanduiden ( de logica daarvan is mij ook enigszins ontgaan ) Een punt in de medeklinker geeft dan aan dat de letter "hard" moet worden uitgesproken. Zonder punt spreek je em "zacht" uit. Hieronder de desbetreffende letters, met de "zachte" versus de "harde" uitspraak.

De bet: "v" en "b"

de kaf: "ch" en "k"

de pee: "f" en "p"

De naam "Abraham" komt bijvoorbeeld van het Hebreeuwse "Avraham". Vertalers hebben de bet in die naam aangezien voor een b, terwijl er geen punt in de bet zit. Die bet wordt dus uitgesproken als een “v”. Dit komt waarschijnlijk omdat men teksten heeft gebruikt zonder beklinkering of andere leestekens; je moet dan uit het woord zelf halen of het een b of een v is, en dat is bij een naam vaak een kwestie van smaak. Als laatste hebben 5 letters uit het alfabet op het end van een woord nog een andere vorm, de zogenaamde sluitvorm. Da's verder niet zo belangrijk, aangezien we hier het alfabet zelf nog niet gebruiken. Nu wordt even wat vermeld over lidwoorden, bijvoeglijke en zelfstandige naamwoorden, en voorzetsels.

Lidwoorden

Dit is erg makkelijk; er is geen onbepaald lidwoord "een", en het bepaalde lidwoord "de/het" wordt vertaald met "ha" ( en soms met “he” ). Neem als voorbeeld het woordje voor "boek": "seefer".

boek = seefer

een boek = seefer

het boek = haseefer

Het lidwoord wordt gewoon aan het zelfstandige naamwoord geplakt; niks geen losse lidwoorden dus. Als je dus een woord ziet dat met een “hee” begint, dan is de kans groot dat het een lidwoord is, en het woord dus bepaald is. Maar het kan natuurlijk net zo goed een woord zijn wat met een hee begint. Bij samenstellingen van woorden krijgt het tweede woord het lidwoord, en het eerste woord nooit. Een voorbeeldje is het woord voor "school", "beet-seefer" ( los vertaald "huis van boek" )

school = beet-seefer

een school = beet-seefer

de school = beet-haseefer

Merk op dat deze vorm te vergelijken is met een Duitse 2e naamval. In dit soort constructies veranderen de woorden een beetje. We zagen dat "bajit" huis betekent, dat is nu "beet" geworden, “huis van”. Je kent ongetwijfeld de plaatsnaam “Tel Aviv”; dit is ook zo’n vorm, want die naam betekent niks anders dan “heuvel van de lente”. Deze constructie is niet erg lastig als je de taal alleen maar leest, je hoeft het immers alleen maar te kunnen herkennen. Het is vaak vooral de beklinkering die verandert.

Zelfstandige naamwoorden

Zelfstandige naamwoorden zijn mannelijk of vrouwelijk. Dat kun je in veel gevallen wel aan het woord zelf zien, maar er zijn ook een heleboel uitzonderingen. De meeste woorden die op "ah" ( dus op de letter "heeh" eindigen ) of op een "tet" eindigen, zijn vrouwelijk. Mannelijke meervouden krijgen "-iem" op het einde van een woord, en vrouwelijke meervouden krijgen "-ot" op het einde. Daarbij verandert het woord zelf vaak ook een beetje als je er een meervoud van maakt. De beklinkering van wat veranderen, en bepaalde uitgangen kunnen vervallen. Kijk es naar de woorden "seefer" (boek) en "na'arah" ( meisje) :

sfariem = boeken ( dus geen "seefariem”; de lange klan wordt ingekort, dit zie je erg vaak gebeuren )

na'arot = meisjes ( dus geen na’arahot; de “-ah” klank vervalt, iets wat je ook veel vaker ziet )

hana'arot= de meisjes

En natuurlijk is "het meisje" dan gewoon "hana'arah". Je ziet ook dat bij sfariem die “ee”-klank wordt ingekort. Sommige mensen maken er een stille “e” van, anderen maken em erg kort. Dus sefariem zou ook prima kunnen als meervoud voor “boeken”.

Het Hebreeuwse woord voor "vrouw" is "iesjah", maar het meervoud is "nasjiem". Dat is inderdaad niet logisch, zo'n vrouwelijk woord met een mannelijk meervoudsvorm. Die moet je dus wel apart leren. Zo zijn er veel meer voorbeelden; ons eerder genoemde "makom" is zo mannelijk als wat, maar heeft als meervoud toch "mekomot", "plaatsen". Het woordje voor “vader” is “av”, en vaders wordt vertaald met “avot”, terwijl je “aviem” zou verwachten.

Daarbij hebben bepaalde woorden vaste meervouden. Voorbeelden hiervan zijn:

Sjamajiem = Hemel

Elohiem = God ( dit woord stamt af van het woord "eel", wat ook een Kanaänitische God was )

Majiem = water

Voor zover ik weet zit hier geen diepzinnige reden achter, en is het net zo min logisch te beredeneren als een vrouwelijk woord wat een mannelijk meervoud krijgt ( op een enkele uitzonder na dan ). Trouwens, de stad “Jeroesjalajiem” is ook een meervoud.

Nog iets over lijdende voorwerpen: voor bepaalde lijdende voorwerpen ( dus lijdende voorwerpen met een lidwoord ) zonder voorzetsel zet je "et". Dit zullen we straks nog wel terugzien als we wat teksten aanhalen. Als je dus in het Hebreeuws bijvoorbeeld zegt “ik eet de frikadel”, dan zet je voor “de frikadel” ( laten we daar maar “hafrikadel” van maken ) het woordje “et”. Of bij “wij zien de man” zet je voor “de man” het woordje “et”. Bij “wij zien een man” doe je dat weer niet, want “man” is hier niet bepaald.

Het bijvoeglijke naamwoord

Bijvoeglijke naamwoorden komen na het zelfstandige naamwoord, en komt overeen met het zelfstandige naamwoord qua vervoeging; mannelijk enkelvoud, vrouwelijk enkelvoud, mannelijk meervoud, of vrouwelijk meervoud. In deze volgorde worden de bijvoeglijke naamwoorden ook genoteerd. Een mannelijk zelfstandig naamwoord krijgt dus een mannelijke vervoeging van het bijvoeglijke naamwoord, ook als is het meervoud van het mannelijke zelfstandige naamwoord vrouwelijk ( en vice versa ), zoals "makom" ( plaats). Enkele voorbeeldjes die nogal prominent in de bijbel aanwezig zijn:

goed = tov, tovah, toviem, tovot

groot = gadol, gedolah, gedoliem, gedolot

slecht = ra, ra'ah, ra'iem, ra'ot

wijs = chachaam, chachamah, chahamiem, chachamot

dwaas = ksiel, ksielah, ksieliem, ksielot

oprecht = jasjar, jesjarah, jesjariem, jesjarot

Goddeloos, vals : rasja, resja'ah, resja'iem, resja'ot

De eerste is mannelijk enkelvoud, de tweede vrouwelijk enkelvoud, de derde mannelijk meervoud en de vierde vrouwelijk meervoud. Als het zelfstandige naamwoord een lidwoord heeft, dan krijgt het bijvoeglijke naamwoord dit ook. "Het goede bed" wordt dan letterlijk "het bed, het goede". Enkele voorbeeldjes:

het goede bed = hamietah hatovah

het grote huis = habajit hagadol

de dwaze vrouw = ha'iesja haksielah

de wijze man = ha'iesj hachachaam

de wijze God = ha'elohiem hachachamiem ( vast meervoud ! )

goede plaatsen = mekomot toviem ( makom is immers gewoon mannelijk ! )

dwaze vrouwen = nasjiem chachamot

het wijze paard = hasoes hachachaam

de oprechte merrie = hasoesah hajesjarah

Statements als "het bed is goed", of "de zoon is wijs" wordt als volgt vertaald:

het bed is goed = tovah hamitah ( dus eigenlijk "goed is het bed")

de zoon is wijs = chochaam habeen ( dus eigenlijk "wijs is de zoon")

Het werkwoord "zijn" wordt niet expliciet vermeldt; dat scheelt papier. In modern Hebreeuws is de volgorde overigens andersom, daar wordt de eerste zin hierboven "hamitah tovah", “het bed goed”. Het is ook een kwestie van smaak, wat je ook in het Nederlands ziet: “Onze God is groot” in vergelijking met “groot is onze God”. Beiden zijn mogelijk. Je ziet dat doordat het werkwoord “zijn” niet vertaald wordt, je de bijvoeglijke naamwoorden ook moet bepalen met een lidwoord in statements als “het goede bed”. Anders staat er “het bed is goed”.

Voorzetsels en voegwoorden

Voorzetsels zijn bijvoorbeeld aan, naar, in, op, naast... sommige plak je aan het volgende woord vast, sommige gebruik je los. De woorden die je vastplakt zijn de volgende Hebreeuwse woorden:

le/la: aan, naar, van
be/ba: in
ke/ka: zoals

Het eerste woordje is onbepaald, het tweede is bepaald. Voorbeelden zijn

zoals Mozes = kemosjeh ( kamosjeh zou zoiets betekenen als “zoals de Mozes” )

in een huis = bebajit

in het huis = babajit

aan de man = la'iesj

aan een vrouw = le'iesjah

Als je dan ook nog een bijvoeglijk naamwoord hebt, dan wordt het voorzetsel aan het zelfstandige naamwoord geplakt, en houdt het bijvoeglijke naamwoord gewoon het lidwoord. Bijvoorbeeld:

in het grote huis = babajit hagadol

in een groot huis = bebajit gadol ( niet bepaald, dus "gadol" krijgt ook geen lidwoordje "ha"

aan de wijze man = la'iesj hachachaam

aan het dwaze meisje = lana'arah haksielah

Merk op dat een zin als “babajit gadol” iets zou betekenen als “in het huis (is) groot”; een onzinnige constructie dus.

Voorbeelden van losse voorzetsels zijn

op, over = al ( dus "al habajit" betekent "op/over het huis")

naar = el ( dus dit kan zoals met le/la aan het woord vast als met het losse woordje el voor het woord; da's willekeurig )

Bij bepaalde uitdrukkingen en werkwoorden horen vaste voorzetsels; werkwoorden met beweging worden erg vaak in combinatie met het woordje “le/la” gebruikt.

Een erg belangrijk voegwoordje is het woordje voor ons "en": dat wordt simpelweg "wa", en wordt aan het woord vastgeplakt. We zullen het ook in werkwoorden terugzien, en dan heeft het wat een bredere betekenis. Een mooi voorbeeldje is in Genesis: “Tohoe wavohoe”. Hier is het woordje “wa” dus “en”; het betekent zoiets als “leegte en vormloosheid”. Voor bepaalde letters wordt die vav uitgesproken als “oe”, om de uitspraak makkelijker te maken. Herinner dat de vav ook als leesmoeder wordt gebruikt voor de “oe”, dus dit is niet zo heel erg vreemd.

Het werkwoordsysteem

Het werkwoordsysteem is vrij complex, en heel anders dan dat van het Nederlands. Het concept van wortels is al even aangestipt; een groepje letters met een bepaalde betekenis ( die ook niet altijd even duidelijk is af te leiden, overigens ) Vervolgens kunnen die wortels in een raamwerk worden gegoten om er werkwoorden van te maken. De meest voorkomende "tijden" ( we hadden immers geen expliciete tijden ) zijn de voltooide vorm, de onvoltooide vorm en de continuerende vorm.

Een voltooide vorm geeft een actie weer die voltooid is, en kan vaak worden vertaald met een voltooid deelwoord, een verleden tijd of iets dergelijks
Een onvoltooide vorm geeft een actie weer die nog aan de gang is. Dit kun je vertalen met bijvoorbeeld een tegenwoordige tijd, of een bepaalde gewoonte.
Een continuerende vorm laat het verhaal "doorlopen". Een verhaal kun je vaak in bepaalde hoofdacties opdelen, en zo'n continuerende vorm geeft de overgang naar de volgende hoofdactie aan. We zullen daar straks een voorbeeldje van zien, maar je kunt de vorm herkennen aan het woordje "wa" aan het begin. Dit betekent dan niet alleen "en", maar kan ook "en toen", "maar", "vervolgens" etc betekenen. Een Nederlands voorbeeldje uit de bijbel is bijvoorbeeld "en hij zeide", wat in het Hebreeuws "wajomer" is. In het Engels wordt deze vorm de “waw-consecutive” genoemd. In het modern Hebreeuws zie je deze vorm niet meer, maar in het klassiek Hebreeuws des te meer !

De interpretatie van de verschillende vormen ( vooral voltooid en onvoltooid ) is vaak niet altijd even duidelijk, en ik vind het zelf ook lastig om hier duidelijk onderscheid in te maken. Het wordt gewoonweg niet altijd even consequent toegepast.

Daarnaast kan een wortel ( zo’n groepje letters met een bepaalde betekenis ) op 7 verschillende manieren worden vervoegd als werkwoord. Die 7 vormen noemt men de binjaniem, letterlijk “gebouwen” of “constructies”. Die vervoegingen zeggen dan iets over de actie van het werkwoord. Zo’n actie kan actief zijn, passief, reflexief, intensief, activerend etcetera. Ik zal een paar voorbeeldjes geven in het Nederlands. De wortel “katal” betekent zoiets als “doden”. Je kunt dan de volgende vervoegingen maken:

ik dood ( de actieve vorm )

ik word gedood ( de passieve vorm )

ik pleeg zelfmoord ( de reflexieve vorm; de actie slaat op de persoon zelf terug )

ik wordt verpulverd ( de intensieve vorm, nog net ff een stap erger dan gedood worden )

ik laat doden ( de activerende vorm )

Lang niet elke wortel kan op alle 7 manieren vervoegd worden, en niet elke vervoeging is altijd zo logisch te aanschouwen. Soms bestaan werkwoorden alleen in bijvoorbeeld de passieve vorm, terwijl je dat zo 123 niet zou zeggen. Maar aan de vervoeging kun je dus soms zien op wat voor manier de actie van het werkwoord inslaat.

Het werkwoord wordt net als in het nederlands naar de persoon vervoegd ( ik, jij, hij, zij, wij, jullie, zij meervoud ). Die vorm herken je aan de vervoeging van de wortel, en vaak wordt het persoonlijke naamwoord zelf weggelaten; het is aan de vorm duidelijk wat er wordt bedoelt. “Ik doodde” kun je bijvoorbeeld vertalen met “anie kataltie”, maar vaak wordt simpelweg “kataltie” gebruikt. “Anie” is toch overbodig. Maar, zoals al eerder werd aangestipt, de tijd is dus niet eenduidig hieruit te halen. “Kataltie” kan bijvoorbeeld net zo goed “ik heb gedood” of “ik zou doden” betekenen. Die voorvoegsels en achtervoegsels zijn heel goed te herkennen, en dus kun je heel gauw zien over welke persoon het gaat.

Verder is het misschien goed om aan te stippen dat er soms bepaalde dingen worden weggelaten, net als in het Nederlands. Je zegt vaak niet “ik zag de man, ik zag de vrouw en ik zag de kinderen”, maar simpelweg “ik zag de man, vrouw en kinderen”. Het Hebreeuws heeft hier ook wel een handje van; als het duidelijk is wat de context is, worden woorden soms ook weggelaten als het dubbel is. Ook herhaalt het Hebreeuws zich wel eens, als ware het een bevestiging. Dat zullen we in Genesis zeker nog tegenkomen.

Als laatste wil ik graag even een mooi voorbeeldje geven van zo’n samenhang tussen woorden ( woorden die van een zelfde wortel zijn afgeleid ). We weten allemaal dat de mens uit de aarde is geschapen, en dat de mens van vlees en bloed is . Kijk es naar de volgende woorden:

adam = mens

adamah = aarde, grond

dam = bloed

adom = rood

Prachtig, toch ?

Enkele handige woordjes die veel voorkomen

Bij klassiek Hebreeuws hoef je eigenlijk niet zo stipt de geslachten van de woorden te herkennen, aangezien je toch alleen maar teksten leest. Dat scheelt, hoewel het handig kan zijn om de uitzonderingen te kennen. Hieronder een kort lijstje met handige woordjes die wel aardig vaak voorkomen, waaronder in ons scheppingsverhaal.

ja, wel, ( bevestiging ) = ken

nee, geen ( ontkenning ) = lo

ik = anie/anochie

jij ( mannelijk en vrouwelijk ) , hij, zij, wij = atah, at, hoe, hie, anachnoe

aarde = erets

dag = jom

nacht = lajlah

licht = ‘or

geest, wind = roe’ach

wajehie = en het was, en het zou zijn…

ochtend/ avond = boker / ‘erev

zee = jam ( daarin zie je ook weer “majim” terug: water )

man en vrouw = zachar wenekeevah

quote:

Op vrijdag 30 maart 2007 16:04 schreef Friek_ het volgende:

[..]

Het woordje 'el' duidde (dacht ik) juist altijd op een superlatief dat mogelijk God kan betekenen. Meestal wordt er ook een kwalificatie aan die 'el' toegevoegd, zodat dit de 'allerhoogste' of iets dergelijks wordt. Elohiem zelf is oorspronkelijk meervoud (check Exodus 12:12 maar eens, 'alle Egyptische goden'), maar het wordt inderdaad wel vaak toegepast op de God van Israel.

Man, vertalen van Hebreeuws lijkt me echt een hel.

In de Thora wordt vooral JHWH en Elohiem gebruikt ter aanduiding van God; hiermee worden ook 2 verschillende schrijvers mee geidentificeerd. Hij openbaart zich ook als El Sjaddai, waarvan de betekenis ook niet helemaal duidelijk is, maar wat wellicht ook iets met hoogte heeft te maken. Eel wordt in het modern Hebreeuws ook nog steeds gebruikt in bijvoorbeeld de uitdrukking "todah la'eel": Godzijdank.

[ Bericht 1% gewijzigd door Haushofer op 30-03-2007 18:59:17 ]

Ik denk dat we nou wel ongeveer genoeg weten om es wat scherper naar de eerste 2 zinnen uit Genesis 1 te kijken. Als we verder komen, en we wat meer grammatica nodig hebben ( wat ik overigens betwijfel, omdat je dan al heel gauw de diepte in moet ) worden er wellicht weer wat grammaticale posts tussen gezet. De klemtonen maak ik dikgedrukt, dan kun je er ook nog mee pronken in de kroeg.

Genesis 1, vers 1

Bereesjiet bara’ elohiem eet hasjamajiem we’eet ha’arets.

Het eerste woordje Bereesjiet ( of breesjiet) begint met een “beet”, dus “be”. Dat doet ons denken
aan het voorzetsel "in", en inderdaad betekent dat hier "in". Het woordje "reesjiet" betekent "begin". Verwante woorden zijn

Riesjon = eerste

rosj = hoofd

Reesjiet = begin

De oplettende Fokker heeft natuurlijk al gezien dat er niet staat "bareesjiet". Er staat dus niet letterlijk "in het begin", maar "in een begin". Er wordt dus niet gesuggereerd dat dit het allereerste moment was. Sommigen interpreteren het feit dat het boek Genesis ( wat in het Hebreeuws gewoon "breesjiet" heet ) met een "bet" begint, en niet met een "alef", als extra aanduiding hiervoor.

Het tweede woordje is "bara". Dat betekent letterlijk "hij schiep, hij heeft geschapen..." Ik zal later es een vervoeging geven van een werkwoord, dan zijn de persoonlijke vormen ook makkelijker te herkennen. Ik geloof niet dat dit specifieke werkwoord tegenwoordig nog veel wordt gebruikt in het Hebreeuws, het schijnt nogal antiek te klinken.

Het derde woordje is ons bekende "elohiem". Het vaste meervoud, waar overigens een boel discussie over is; wellicht een overblijfsel uit polytheïstische tijden? In ieder geval, dit is dus "God".

Het volgende woordje is "eet". Dat is een aanduiding voor een bepaald lijdend voorwerp wat er op volgt: het bekende woordje "sjamajiem", wat "hemel" betekent. Grappig is om te zien dat dit vaak met "hemelen" wordt vertaald; hiermee laat de vertaler zien dat het Hebreeuwse woordje een vast meervoud is. In plaats van "water" zie je ook wel es "wateren" staan; dit is hetzelfde verhaal, want het Hebreeuwse woordje daarvoor was immers "jamiem"; ook weer zo'n vast meervoud.

Het volgende is "we'eet". Het Hebreeuwse "we" is ons "en", en "eet" geeft weer een volgend bepaald lijdend voorwerp aan.

Als laatste hebben we "ha'arets", wat "de aarde" betekent. Hieruit kun je trouwens niet opmaken dat het "de hele aarde" was. Voor het land Israël wordt ook het woordje "arets" gebruikt. Je ziet dat zo'n eerste zinnetje dus al aardig wat verschillende opvattingen kan losmaken

Op naar de tweede zin:

Genesis 1, vers 2

Weha'arets hajeta tohoe wavohoe, wechosjech al penee tehoom. Weroeach elohiem merachefet al penee hamajiem.

Weha'arets betekent "En de aarde", dat kunnen we nu inmiddels wel herkennen lijkt me.

Hajeta betekent "zij was, zij is geweest..." Het werkwoord "zijn" wordt in de tegenwoordige tijd niet vertaald, maar in de verleden tijd wel vaak. "Arets" is een vrouwelijk woord, en dus wordt de vrouwelijke vorm van het werkwoord gebruikt.

Tohoe wavohoe, daar was-ie weer. Zoiets als "leeg en vormloos". Er staat wel "wavohoe", maar als het zelfstandig naamwoord voor "vormloosheid"op zichzelf staat, dan is het "bohoe", dus met die stip in de bet. Als er een klinker voor staat ( in dit geval de "a" van het woordje
"wa") dan vervalt die stip, en wordt de bet zacht. Daardoor zie je soms ook wel es de fonetische vertaling "tohoe wabohoe", maar dit is dus niet helemaal correct. Maar een purist die daar over valt

Wechosjech betekent "en duisternis".

Daarna zien we het woordje "al", het losse voorzetsel wat "over, op" betekende. Daarna volgt het woordje "tehoom", wat "grote diepte" voorstelt. Er staat dus letterlijk "en duisternis (was) over de grote diepte".

Dan in de volgende zin: "weroeach elohiem". "En de geest van God". Dit is weer die 2e naamval, maar kennelijk wordt er voor "elohiem" geen lidwoord geplaatst. Herinner dat in zo'n constructie het lidwoord nooit voor het eerste woord komt ! "Elohiem" wordt hier denk ik als een eigennaam gezien, en die zijn altijd van zichzelf al bepaald; daar is geen lidwoord voor nodig. Maar dat zou ik even moeten checken

Het woordje "merachefet" betekent zoiets als "zij zweefde". "Roeach" is een vrouwelijk woord, dus wordt er natuurlijk ook een vrouwelijke vervoeging van het werkwoord gebruikt. Het feit dat het woordje "roeach" vrouwelijk is, heeft sommige feministen nog wel aparte hersenkronkels bezorgd, geloof ik.

Tenslotte het laatste stukje: "al penee hamajiem". Is het niet prachtig om te zien dat we hiervan ook al weer 2 woorden kennen? "Al" is hier weer "over", en "hamajiem" betekent "het water". Nou alleen nog dat woordje "penee". "Penee" komt van het woordje "paniem", wat je met "gezicht" of "voorkant" kunt vertalen. Da's ook weer zo'n vast meervoud. Misschien ken je het woordje "ponem" wel;
da's dus ook hier van afgeleid. "Penee" zou je dus met "aangezicht" kunnen vertalen; het gaat hier in ieder geval om het oppervlak van het water.

Als afsluiter een indruk van hoe de tekst er in het Hebreeuwse alfabet er uit ziet: let ook de vele leestekentjes ( streepjes, stipjes etc ) onder en boven de medeklinkers. We hebben net de eerste 3 regels van dit stukje tekst vertaald.



[ Bericht 1% gewijzigd door Haushofer op 30-03-2007 20:11:58 ]

quote:

Op vrijdag 30 maart 2007 16:54 schreef Double-Helix het volgende:
tjeez ik herken echt veel woorden,sommige woorden lijken net Arabisch.

Klopt, het zijn beide Semitische talen. Sommige Arabische woorden kan ik nu ook herkennen, ik had daar laatst met Triggershot nog wat posts over heen en weer

quote:

Op vrijdag 30 maart 2007 16:04 schreef Friek_ het volgende:

[..]

Het woordje 'el' duidde (dacht ik) juist altijd op een superlatief dat mogelijk God kan betekenen. Meestal wordt er ook een kwalificatie aan die 'el' toegevoegd, zodat dit de 'allerhoogste' of iets dergelijks wordt. Elohiem zelf is oorspronkelijk meervoud (check Exodus 12:12 maar eens, 'alle Egyptische goden'), maar het wordt inderdaad wel vaak toegepast op de God van Israel.

Man, vertalen van Hebreeuws lijkt me echt een hel.

Het is misschien aardig om hier een stukje uit Exodus 6 te zetten, vers 3. Ik onderstreep nu ff de klemtonen, dat is denk ik wat duidelijker dan dikgedrukt maken. Binnenkort zal ik dan weer de volgende verzen uit Genesis hier neer zetten.

Exodus 6, vers 3

Wa'eera el avraham, el jitzchak we'el ja'akov be'eel sjadai.
Oesmie JHWH lo nodatie lahem .

We gaan weer stuk voor stuk de woorden bekijken.

Wa'eera begint met "wa". Dit is nu zo'n continuerende vorm ( of zo'n "waw-consecutive" ), het duidt de volgende stap in het verhaal aan. Het komt van het werkwoord voor "tevoorschijn komen". De vorm is 1e persoon, dus het betekent zoiets als "En ik verscheen".

Dan zien we 3 overbekende namen : Abraham, Isaäc en Jakob. Wat ten eerste opvalt is dat ze in het Hebreeuws veel tovver klinken. Ten tweede zie je weer die "le" aan elke naam vastgeplakt; dat betekent dus "aan". Dit werkwoord gaat samen met het voorzetsel "le".

Dan dat stukje "be'eel sjaddai". "Be" staat hier voor het voorzetsel "in", in het Nederlands hadden we waarschijnlijk "als" gebruikt. Dat is in het Hebreeuws "ke". Waarom dat hier niet wordt gedaan weet ik niet precies, ik denk dat het een vaste uitdrukking is. Maar die naam "el sjaddai", daar is een hoop discussie over. De exacte betekenis is niet helemaal duidelijk. Het werkwoord "sjadad" betekent verwoesten, dus daar zou je een link kunnen leggen. God profileert zich immers ook als "man van oorlog" in Exodus 15:3. Het Hebreeuwse woord voor "borst" is sjad, en "borsten" is sjadajiem. Naast het enkelvoud en meervoud heb je in het Hebreeuws nog een tweevoudsvervoeging, en dit is een voorbeeld ervan. Anders had je er immers simpelweg "sjadiem" van kunnen maken, maar er wordt een extra "a" toegevoegd. Dat geeft aan dat het specifiek om 2 gaat. Sommige mensen denken hierdoor dat El Sjaddai vroeger wellicht een vruchtbaarheidsgod was. Genoeg speculatie dus waar de naam vandaan komt. Het wordt meestal gewoon vertaald met "God", wel zo simpel.

Dan het volgende stukje: Oesmie. Misschien is het nog blijven hangen dat de letter waw voor ons "en" staat, en dat in sommige gevallen dit wordt gelezen als "oe". Gewoon omdat het wat vlotter klinkt. "Wesmie" is lastiger uit te spreken dan "Oesmie". En misschien is ook nog blijven hangen dat "Eli, eli" "mijn god, mijn god" betekent. Dus dat die -ie klank op het end ( of -i klank, wat je wilt ) zoiets betekent als "aan mij". Sjemie is een vervoeging van het zelfstandige naamwoord "sjeem", wat "naam" betekent. JHWH wordt door sommige Joden ook wel als "Hasjeem" uitgesproken, "de naam". "Sjemie" betekent dus "mijn naam".

Dan zien we het wellicht al bekende JHWH, waar we ook nog wel op zullen komen. Het is Gods naam, en wordt dus vaak als "hasjeem" uitgesproken. Het meeste komt denk ik de uitspraak "adonai" voor, "mijnheer/heer".

Dan het woordje "lo". Dat was een ontkenning, wat "niet/geen/niet" betekende.

Hierop volgt "nodatie". Het komt van het werkwoord "lada'at", wat weten betekent. Die -ie klank op het end geeft aan dat het een 1e persoon is ( vergelijk dit es met de vervoeging van een zelfstandig naamwoord, zoals "Eli" of "sjemie" ) Het werkwoord is echter in een bepaalde vorm gegoten, wat "zich kenbaar maken" betekent. Je had immers de verschillende vormen van een werkwoord, de zogenaamde binjaniem. "Nodatie" betekent "ik maakte me kenbaar". Dit woord zullen we later nog tegenkomen in het woord voor "de boom van goed en kwaad" in Genesis 2:9. Dit is namelijk "eets hada'at tov wara", letterlijk "boom van het weten van goed en kwaad".

Het laatste woordje is "lahem". "La" herkennen we nou wel, denk ik. Dit betekent "aan". Het woordje voor "zij" is in het Hebreeuws "heem" of "heemah". Die eerste vorm wordt nog steeds gebruikt in modern Hebreeuws, de tweede vorm klinkt antiek. Als je dit in een 3e naamval giet, krijg je "lahem", wat dus zoiets is als "aan hen".

We krijgen in totaal dus iets als

"En ik verscheen aan Abraham, aan Isaäc en aan Jakob, als El Sjaddai. Maar (in) mijn naam JHWH heb ik me niet kenbaar gemaakt aan hen."

Ik gebruik nou een voltooid deelwoord om "nodatie" te vertalen, maar het had net zo goed een verleden tijd kunnen zijn dus.

[ Bericht 1% gewijzigd door Haushofer op 31-03-2007 20:02:53 ]