Hai Atrimar, je bent er weer En hai Phoenixx, goed jou ook weer te zien!!
* Equilan bekijkt het tweetal eens goed en het ontgaat haar niet dat er blijkbaar meer speelt tussen die twee dan alleen vriendschap. Ze glimlacht eens fijntjes en gaat daar verder niet op in.
Kom zitten, er is nog wat hert over, tast toe als jullie willen
* Phoenixx bekijkt Equilans dikke buik met grote ogen en terwijl ze rond het kampvuur gaan zitten, begint Equilan te vertellen. Het verhaal begint pijnlijk, maar nu Equilan een sterk vermoeden heeft hoe alles in elkaar zit, overheerst bij haar toch de vreugde.
Ja Phoenixx, ik ben zwanger In de komende paar dagen zal mijn baby geboren worden...
Ik ben zwanger geworden op de dag dat Herne_the_Hunter is vermoord door Slough_Feg. Daarna heeft het monster mij verkracht.
Achteraf had ik meteen kunnen weten dat hij mij bezwangerd heeft, maar door de woede en het verdriet vanwege het gebeurde was ik blind voor de tekenen. Pas toen we bijkwamen uit de meditatie en het effect zo overduidelijk was, werd het voor mij duidelijk.
Ik denk, dat ik zwanger ben van Herne. Nee, niet door hem, maar echt van hem.
Kijk, SF is vroeger Herne geweest, alleen heeft hij de volledige cyclus die Herne elk jaar moet volbrengen niet volbracht. Op een bepaald vlak zijn ze een en dezelfde.
Daarnaast, toen ik bij Danu was om de ketel der wedergeboorte te halen zodat we Herne terug uit de dood konden halen, wilde ze mij die niet geven omdat, zo zei ze, IKzelf de ketel der wedergeboorte was. Hoewel ik op dat moment absoluut niet begreep wat ze bedoelde, nam ik het wel van haar aan en had er vrede mee.
En als laatste bewijs heb ik zijn naam. Het kind in mijn schoot noemt zich Herne
* Equilan houdt even haar mond terwijl ze voor iedereen een kopje thee inschenkt. Het duurt even voor de eerste reacties komen.
* Maar Equilan... Als de baby al zo snel geboren zal worden... Kan je dan niet beter naar het ziekenhuis gaan? Of in ieder geval het bos verlaten? Ik heb geen ervaring met bevallingen - en ik zou al helemaal niet weten hoe een het kind van godin geboren wordt, maar de omstandigheden hier zijn bepaald niet optimaal. En wat als we geconfronteerd worden met Sloagh_Feg? Zou je dat aankunnen?
Aan de andere kant... Als Equilan het gezelschap zou verlaten, zouden de overigen dan wel de strijd kunnen aangaan? Zonder Equilan zouden ze nauwelijks nog magische krachten bezitten...
Phoenixx probeert de nieuwe situatie zo goed mogelijk in te schatten, maar slaagt daar maar gedeeltelijk in.
Mijn kind zal niet nu meteen geboren worden, maar het zal niet lang meer op zich laten wachten. En Slough_Feg, die zal denk ik pas weer te voorschijn komen als het kind geboren is. Hij beschouwt het als zijn kind en voor het geboren is zal hij mij geen haar krenken. Om zichzelf te beschermen en mij ook, blijft hij weg denk ik. Hij weet dat als ik hem zie, het hoe dan ook tot een strijd komt.We kunnen zoeken tot we een ons wegen, Slough_Feg zullen we niet vinden. We zijn in meditatie gegaan om hem te vinden, maar het enige dat tot mij kwam was "hij zal jou zoeken en vinden". Ik denk nu dat dat dus met Herne te maken heeft, de Herne die nog geboren moet worden
De strijd wordt steeds uitgesteld, daar had ik niet op gerekend en jullie net zomin denk ik. Dit is een verwarrend gevecht op deze manier en de regels zijn niet duidelijk, maar we komen er wel uit
Ik denk dat we nu weer ieder ons weegs kunnen gaan. Althans, voor een paar dagen dan. Zodra mijn kind geboren zal worden zal het weer verder gaan en zal ik jullie nodig hebben...
Als jullie nog willen tenminste..
* Equilan heeft haar vermoedens en ideeen nu uitgesproken en ze wacht af wat de anderen ervan vinden. Ze heeft zin om weer eens naar haar toren te gaan, een uitgebreid bad te nemen en daarna met een grote kop thee zich in haar torenkamer opsluiten... dat doet haar eraan denken, daar ligt Herne_the_Hunter nog!! Die moet wel begraven worden voor haar kind geboren wordt!! Nouja dat komt zo wel, eerst maar eens afwachten wat de rest van haar ideeen vind.
Dan staat hij op ..
Equilan weet je zeker dat je veilig bent, anders stuur ik een kleine eenheid naar je toren die daar de wacht gaan houden.
Want als ik het goed heb, ben jij nu de enige die voor het voortbestaan van de seizoenen kan zorgen doormiddel van het normaal beeindigen van je zwangerschap en de wedergeboorte van "Herne".
Equilan .. Als je me nodig hebt dan weet je me te vinden.. zo ver woon ik ook niet van je 
Gandalf .. je hebt het goed gedaan.. Alles wat er gebeurt is heeft blijkbaar moeten gebeuren.
* LD draait zich naar Atrimar en Phoenixx om.
Atrimar, wees voorzichtig en brandt je vingers niet Phoenixx veel geluk en tot ziens..
* Dan pakt hij z'n rugzak en kijkt hij afwachtig naar de lucht..
Vanuit de lucht komt quantarianth aanvliegen, de machtige draak strijkt neer en groet met een knik de aanwezigen een welkoms woordje wordt er gewisseld met equillan en Gandalf en bewonderend kijkt Quantarianth even naar Phoenixx en Atrimar. Hij gromt even goedkeurend. LD springt soepel op de nek van Quantarianth .. De draak slaat z'n vleugels uit en vliegt weg terug naar het kasteel
Tot ziens .. Roep en ik zal er zijn....
Some day you shall flee, Panted and weak - Master, Passion, Greed.
Je hoort me wel als ik je nodig heb, mijn roep reikt ver
Verder heb ik een toren vol draken en elfen, dus er is altijd wel iemand die jullie kan waarschuwen als het zover is.
We moeten wel nog even iets afspreken voor de begrafenis van Herne. Euhm... nou weet je wat, jullie krijgen wel bericht van me.
Ik ga nu naar mijn toren, ik ga kijken of ik iemand kan vinden die me wil helpen bij de bevalling en verder zal ik de kleine Herne gaan voorbereiden op de wereld waar hij in terecht zal komen.
Laten we gewoon in elkaars buurt blijven, dan weet ik zeker dat alles goed komt.
* Equilan straalt weer als vanouds, het enthousiasme en optimische zijn weer helemaal terug. De laatste tijd is ze wat somber en chagrijnig geweest, maar dat lijkt helemaal verleden tijd te zijn.
Als ze LD uitgezwaaid heeft keert ze zich naar Atrimar en Phoenixx.
Goed, ik ga nu ook weg, veel plezier samen en bedankt
* De godin klimt op de rug van Gandalf die al geduldig staat te wachten en even later is ze nog maar een klein stipje in de lucht.
niets is ooit gemakkelijk ...
Dan realiseerd hij zich dat Phoenixx ook nog hier staat en hij kijkt haar aan.
"En nu?"
Dan herrinnerd Atrimar zich het moment vlak voor zijn geest en lichaam weer een werden in het bos. Phoenixx die naar zijn smederij was gekomen, ruikend naar onrust.
"Dariem muy'acaeddinn mashariem. Waar was je onrustig om Phoenixx?
If you shake my hand better count your fingers ...
Nog diep onder de indruk van de komst van de grote draak van Lord Dreamer, en daarna het wegvliegen van Quantarianth en Gandalf met LD en Equilan op hun ruggen, staart Phoenixx naar de lucht.
* Enne ...wat bedoel je darrie-jem-moei... Nou ja eigenlijk waren die moeilijke woorden van jou dus waarom ik naar de smederij was gekomen. Maar voordat ik dat nou helemaal ga uitleggen, blijven we hier in het bos, of gaan we weg?
Atrimar staat op en schopt het vuur uit.
"Zoals men zegt: Your place or mine?"
* Atrimar lacht om zijn eigen grapje 
If you shake my hand better count your fingers ...
* Dat ligt er aan, smidje Het is nog een stevige klim naar mijn plekkie kunnen jouw benen dat aan?
Plagerig knijpt ze Atrimar in de kuiten.
* Maar serieus heb je misschien koffie in huis? Daar zou een moord doen voor een bakkie en ik heb niks in huis
"Ik heb geen idee of ik koffie heb, maar laten we in ieder geval op weg gaan dan."
If you shake my hand better count your fingers ...
Phoenixx grabbelt in het minuscule tasje dat ze om haar heupen heeft.
* Je was zo plotseling vertrokken dat ik de smederij maar heb afgesloten voor je. Hier is je sleutel.
Ze duwt de stomverbaasde Atrimar zijn sleutel in de handen en samen gaan ze op weg naar Atrimar's smederij.
Na een tijdje komt ze op een kleine open plek die nog nauwelijks aangetast lijkt te zijn door Slough_Feg. Zelfs een enkel vogeltje fluit hier nog zijn lied.
Ze blijft een tijdje in het midden van de open plek staan, genietend van het zonlicht dat door de bladeren valt en het schaduwspel dat de wind met de zon speelt tussen de takken van de bomen. Uiteindelijk begint ze met een diepe zucht aan haar taak.
In het midden van de open plek verreist een brandstapel van twee meter lang, een meter breed en een meter hoog. Daarom heen komt een kring van stenen die ze opvult met bloemen die in haar hand verschijnen.
Dan wendt ze zich naar de open plek en maakt enkele ingewikkelde bewegingen met haar handen. Even later verschijnen er uit het gras een aantal flinke paddestoelen, zo groot en stevig als krukjes. Een paar flinke elfenzwammen op de bomen aan de rand van de open plek kunnen dienst doen als tafeltjes.
Als laatste plaats ze aan het hoofeinde van de brandstapel een prachtig keltisch kruis.
Van een afstandje bekijkt ze het geheel en knikt tevreden. Sober, maar passend.
Ze beweegt nog een keer haar handen en dan ligt Herne op de brandstapel. Zijn lichaam recht, de handen gevouwen op de borst over het gevest van zijn zwaard.
Het hoofd ligt tegen zijn lichaam aan, de scheiding is nauwelijks te zien.
Ze besluit dat het nu tijd is de rest van het eiland op de hoogte te brengen.
[Dit bericht is gewijzigd door equilan op 10-01-2002 13:12]
En dat, terwijl ze weet dat het geen afscheid voor lange tijd zal zijn, Herne zal over niet al te lange tijd gewoon weer een bewoner van het eiland zijn.
Maar toch... het zal nooit meer zo zijn als vroeger denkt ze. De band tussen hen zla anders zijn, dat is onvermijdelijk. Het kind dat je baart zal nooit hetzelfde zijn als de man waar je van gehouden hebt.
Ze gaat aan de rand van de open plek zitten op een paddestoel, de draken aan haar voeten.
Een grijze wolvin, duidelijk de matriarch van het pak schuifelt naar voren en legt haar neus op de schoot van Equilan.
Sei'Cair ... vuurblazers ... vleugelmoeder ... dood
Ze zendt haar boodschap naar haar broeders en zusters ...
... en de wolven huilen.
Equilan, was is er gebuerd 
Tijdens een gevecht tussen Slough_Feg en Herne raakte Absinthe per ongeluk gewond. Toen Herne even stil hield om naar hem te kijken, maakte Slough_Feg van de gelegenheid gebruik om zijn kop eraf te hakken...
Ik heb alles gedaan wat ik kon, maar Herne was niet meer te redden. Nu is het tijd om hem te begraven.
* Equilan slaat een arm om Dagobert heen en samen lopen ze naar de brandstapel.
ze is hier op haar geestesreis dus ze is lichamelijk niet aanwezig maar ze vraagt zich af in hoeverre de mensen haar aanwezigheid opmerken.
ze wil zo graag haar medeleven betuigen maar weet niet of er ook maar iemand is die door heeft dat ze daar is.
Het ga je goed, je hebt je rust verdiend.
* Dagobert plukt een paar bloemen uit de bosrand, bindt ze met een grasje bijelkaar en legt ze naast Herne_the_Hunter neer.
Een van haar elfjes kruipt op haar schouder en begint zachtjes in haar oor te kwetteren.
Rebelgirl zeg je??
* Equilan laat haar mentale tentakels uitgaan en voelt al snel de aanwezigheid van Rebel_Girl. Zonder woorden begroet ze haar. Rebel_Girl, wees welkom en bedankt voor je aanwezigheid
ik ben nog redelijk onervaren met dit soort dingen maar ik wist niet dat ik op deze manier ook kan communiceren.
rebel is zo verrast door dit gegeven dat ze bijna haar concentratie verliest.
maar ze kan zich nog net op tijd herstellen en besluit de rest van de begrafenis maar in stilte gade te slaan.
Met een knikje naar Equilan en Dagobert stapt hij naar de brandstapel.
Daar legt hij een diepzwarte kleine steen op het voorhoofd van Herne.
En zachtjes fluistert hij ...
"Mordero daghain pas duente cuebiyari Herne ... Tia mi aven Moridin isainde vadin"
Dan neemt hij een stap terug en gaat vlak in de buurt van de wolven geknield zitten.
If you shake my hand better count your fingers ...
De kleine open plek ligt in de stralende zon, aan de rand wat tafeltjes met wat te eten en te drinken erop. Maar de meeste mensen die gekomen zijn staan of zitten in stilte op en rond de open plek, verzonken in gedachten, herinneringen...
De sfeer is goed, een van rust en bedachtzaamheid. Equilan denkt terug aan een andere wake die ze ooit gehouden heeft, maar toen stond Herne naast haar in plaats van dat hij nu voor haar ligt. Die was groots en heeft wel vier weken geduurd. Maar daar waren dan ook geen stervelingen aanwezig
Ze pakt een kopje thee en gaat weer rustig zitten.
Ze komen aan lopen en salueren voor de in de strijd gevallende Herne. Dan gaan ze naar achter toe en wachten op de dingen die komen gaan.
Zij vertegenwoordigen hun Heer in zijn afwezigheid.
Some day you shall flee, Panted and weak - Master, Passion, Greed.
Herne, die mensen komen Herne_the_Hunter, waar ik je over verteld heb, zijn laatste eer bewijzen. Let maar goed op, jij zal in zijn voetsporen treden.
* Herne vindt het buitengewoon belangwekkend wat er buiten allemaal gebeurt en wilde dat hij er al bij kon zijn. Hij verdraait zich nog even en schopt daarbij zijn moeder in haar buik. Equilan legt haar hand op heur buik en vraagt hem stilletjes lachend of hij zich niet gedeist kan houden. Zijn tijd komt nog wel.
he??? zo lang ben ik toch nog niet weg???
wat is er allemaal nog meer gebeurt in mijn afwezigheid?
verward kijkt rebel_girl naar de gezichten om haar heen, maar kan geen andere grote veranderingen bespeuren.
alleen dagobert lijkt nog triester dan de andere.
rebel denk even na over de mogenlijkheid dat equilan een boodschap zou kunnen overbrengen voor haar maar besluit dan dat het ten eerste niet het geschikte moment is en ten tweede dat ze toch geen idee heeft wat ze zou moeten zeggen.
dan richt ze zich maar weer op het tafereel voor haar.
voort, voort
hij is vermoord
laat los, laat los
hij ligt in't bos
* Beangstigd wend ze haar paard en stuift het bos in. In de verte ziet ze een stel eilanders die ze lang niet heeft gezien bijeen. Ze staan rond en graf. Lurky stapt af en met haar paard aan de leidsels loopt ze voort. Bruintje hinnikt in de stilte die er heerst.
Dichtbij ziet ze dat het een indrukwekkende Keltische grafheuvel is. Opgelucht dat Craziest niet de te betreurene is komt ze in gepaste eerbied nader.
Het is duidelijk Herne die het tijdelijke voor het eeuwige verruilt heeft voor zover dit bij onsterfelijken mogelijk is. Tegelijk overvalt haar grote droefheid. "Welk een verdriet en leegte wordt er gezaaid op dit eiland".
Met een deelnemende knik groet ze de zwijgende nabestaanden. Ze pakt een fles whiskey en loopt naar het graf. Daar neemt ze een ferme teug.
Proost!
* De rest sprenkelt ze over de laatste rustplaats.
Goede reis Herne!
* Ze hangt de lege fles in een boom opdat ook de wind zijn treurzang kan fluiten.
Ja ik ben zwanger, kom laten we hier even rustig gaan zitten. Wat fijn dat je er ook bent zeg
Ja Herne is vermoord, maar wees niet al te treurig, binnenkort zal hij weer onder ons zijn. * Equilan legt terwijl ze dat zegt haar handen op haar buik en Lurky trekt vragend een wenkbrauw omhoog.
Ja, ik ben zwanger van Herne. Nouja niet door hem, maar echt van hem. Leg ik je later nog wel eens uit.
Wat zeg je?? Nee de brandstapel wordt pas aangestoken als zo ongever iedereen geweest is.
Zeg, niet om het een of ander, maar ik heb je er wel eens beter uit zien zien, zijn Callista en Craziest nog steeds verdwenen??
* De twee vriendinnen zijn aan de rand van de open plek gaan zitten, zodat ze de andere bezoekers niet storen in hun overpeinzingen.
Ik kan mij voorstellen dat je in deze omstandigheden en in jou toestand wel wat anders aan je hoofd hebt. Maar ehhh... Als de plechtigheid ten einde is zouden jouw draken dan eens een verkennisvlucht kunnen houden? Ik zou niet willen dat we straks ook Callista en Craziest moeten begraven.
* Ze laat Equilan het kidnappersbriefje zien.
Wat denk je? Is dit echt? En van wie zou het zijn? Maar veel belangrijker: waar zijn ze?
O ja en Faat en James zijn ook al spoorloos. Ik begrijp er niks meer van. En ik heb je zo gemist lieve Equilan. Wat is er toch allemaal aan de hand?
* Lurky is helemaal van streek. Ze pakt nog een fles uit de zadeltas.
Jij ook een slok?
irl ben ik werken/buzzy.
* Equilan is wit weggetrokken na het verhaal van Lurky. Als aanstaande moeder is ze natuurlijk extra gevoelig voor alles wat met kinderen te maken heeft. Ze neemt een grote teug uit de fles, en meteen nog een. Maar hoort ze de kleine Herne in haar buik kirren van plezier en schiet haar te binnen dat ze niet geheel in de juiste positie verkeert om sterke drank te drinken.
Ach kom, Herne en drank dat gaat wel samen en per slot van rekening is ze wel elfengodin.
Ja natuurlijk kunnen mijn draken helpen, en laat me dat briefje nog eens zien??
irl ben ik nu ook afwezig, de wake gaat door tot iedereen gelegenheid heeft gehad tot afscheid nemen, dus niet voor morgen zal de brandstapel aangestoken worden.
Het beest glijdt door de lucht en verdwijnt.
* Geschrokken vergeet Wilgje dat ze eigenlijk in gepaste stilte de rouwplaats hoort te naderen. Ze ziet Herne op de stapel brandhout liggen, maar ze snapt niet goed wat er gebeurd is. Hoe kan dat nou? Herne, de bosgod? Dood?
Voorzichtig raakt ze hem aan, maar Herne reageert niet. Hij is dus echt dood... naar de Andere Wereld.
Wilgje kijkt om zich heen en ziet dan pas al de vrienden van Herne zitten. Daar zit Lurky, met Equilan naast haar. Wilgje loopt naar hen toe en geeft ze een dikke knuffel. Lurky houdt de fles drank omhoog, maar die laatste druppel gunt Wilgje Lurky zelf.
Dankjewel, maar nee bedankt Lurky... Ik kan gewoon niet geloven dat we hier een wake voor de bosgod moeten houden!
* Equilan legt snel uit hoe dat is gekomen en Wilgje beseft dat ze door haar kaartreizen heel wat mist op het eiland. Ze besluit haar volgende reis uit te stellen zodat ze deze wake kan blijven, uit eer voor de eerste persoon die haar liet blijven in zijn bos, nadat ze uit de nevelen op het eiland terecht was gekomen, nu ruim een jaar geleden.
Het stukje muziek is de aankondiging. Het kondigt Absinthe's komst aan. Gehuld in een lange zwarte mantel die zijn lichaamsvormen verbergen stapt hij langzaam op het lichaam, dat vredig ligt opgebaard, af. Onder zijn mantel komt zijn metalen arm tevoorschijn. Het koude staal houd stevig een gitzwarte knikker vast.
Absinthe buigt voorover en met een valse glimlach op zijn lippen kust hij het voorhoofd van het lijk, net onder de plaats waar de zwarte steen van Artimar is geplaatst, het lijk dat spoedig niets meer is dan een hoop rottend vlees, plantenvoer.
De kus is een slimme truc om de knikker die hij in zijn hand heeft ongemerkt in de mond van het lijk te duwen.
Ook Absinthe heeft een aantal woorden voor de hoop compost die voor hem ligt. Ze wensen de ziel in het hiernamaals niet veel goeds toe. Zachtjes fluistert hij ze in het oor van Herne_The_Hunter met een sympathieke glimlach op zijn lippen, zacht genoeg dat niemand ze kan horen:
"What goes around comes around. You get what you deserve, I hope you burn in hell, may your soul be embraced by the devil, consumed by fire..."
Plechtig stapt Absinthe achteruit.
[Dit bericht is gewijzigd door Absinthe op 10-01-2002 20:21]
ze doet haar uiterste best om geconcentreert te blijven maar uiteindelijk trekt ze toch aan het kortste eind en drijft haar geest weer langzaam terug in haar lichaam.
rebel is weer terug op het vasteland.
Atrimar's gele ogen schieten vuur naar Absinthe.
"Shadar logoth Absinthe, shar'shae rhadiem ninte moridin" fluistert hij binnensmonds.
If you shake my hand better count your fingers ...
Die Atrimar is een labiel, zielig mannetje. Kijk hem daar eens staan, verslagen, hij kan helemaal niets tegen me doen.
Ze hoort Atrimar grommen, de wolven om haar heen worden onrustig. Atrimar spreekt een vloek uit over de man die de rust van de wake heeft verstoord. Huh - ik versta helemaal niet wat hij zegt, maar toch weet ik wat hij bedoelt... Phoenixx is bang. Ze wil weg, maar ze durft zich nauwelijks te bewegen. Voorzichtig schuift ze wat naar achteren en stoot tegen een wolf aan. Het blijkt de wolvin te zijn die haar in het bos had gevolgd en Atrimar naar haar had geleid. De wolvin duwt zachtjes haar met haar neus tegen haar hals. Alsof ze Phoenixx wil vertellen dat er geen gevaar dreigt - tenminste niet voor haar...
Voor hem, die het bos heeft gediend en het verdiend heeft beloont te worden.
* De zilveren munt schittert in de zon, terwijl Dagobert vertrekt
Er komen in de verte twee kraaien aangvlogen, de beesten glijden door de lucht en gaan rustig op zijn schouders zitten en kijken, net als hij, naar Atrimar. Absinthe heft zijn metalen arm op en de drie kraaien gebruiken dit gebaar om van plaats te wisselen. Ze voelen zich op hun gemak daar op die ijzeren tak die uit hun meester zijn schouder steekt.
Zes metalen kraalogen kijken nu naar Phoenix en naar Atrimar, drie metalen snavel zijn er op hen gericht, en drie paar klauwen houden zich stevig vast om niet van de arm af te vallen.
Absinthe glimlacht nogmaals, dit keer naar de drie kraaien.
meya alantin, suravye ... machin dazar morridin
De wolven laten de vreemdeling voor wat hij is en ontspannen. Onderling schieten de verontwaardigde woordbeelden over en weer. De "zwartveren" en Absinthe plegen volgens de matriarch een groot onrecht door op deze manier hier te verschijnen.
Atrimar twijfelt of hij ze vloek van Absinthe aan Equilan zal doorspelen, maar besluit het niet te doen. Een conflict riskeren op een moment als deze lijkt niet het juiste. Zijn gele ogen dwalen weg van Absinthe en blijven rusten op een punt in de verte.
If you shake my hand better count your fingers ...
Weer een trouwe eilander weg, weg van het tijdelijke, voor altijd in het eeuwige...
* LWaS legt voor de laatste keer een hand op de hand van herne en gaat dan onder een boom zitten....hij staart voor zich uit
Ze staat op en gaat naast hem zitten. Zijn hand neemt ze in de hare, een onbewust gebaar. Troostzoekend voor dit onbeschrijflijke verlies.
De spanning tussen Atrimar en Absinthe is te voelen.
De Guards maken zich klaar om in te grijpen...
. . .
* Dan Trilt de lucht, de wind wervelt en een schaduw valt over de verzamelde menigte. Langzaam glijdt Quantarianth naar beneden en landt naast Equilan. Hij vouwt z'n vleugels op en grijnst naar de rest van de mensen. Voor de mensen die niet met draken kunnen spreken lijkt het alsof hij gromt met z'n scherpe tanden bloot. LD klimt van quantarianth af en kijkt rustig in het rond. Hij knikt even naar Equilan, het lijkt er op als of er een kort gesprek even plaatst vind. Dan gaat hij naar het lichaam van Herne en spreek zacht een zegening.
Wat men jou aan kwade dingen heeft toegewenst dat zal die gene zelf overkomen. Je lichaam zal vergaan maar je ziel zal voortleven in hij die nog geboren gaat worden.
Rust zacht en wees welkom.
* Dan loopt hij naar Atrimar toe onderweg, tegen Absinthe fluisterend. Wie je bent of wat je doet maakt me niet uit, maar heb eerbied en respect voor de doden, zoniet maak je dan klaar om je bij de doden te voegen. Hij groet Atrimar en Phoenixx en wacht dan op de dingen die komen gaan en op het moment dat Equilan de rituelen verder vervolgt.
Some day you shall flee, Panted and weak - Master, Passion, Greed.
De groep rond de vuurstapel wordt steeds groter. Draken elfen, magiers, vage gasten, landlopers, winkeliers en gewone burgers. Op de een of andere manier zijn ze hier samengekomen. Dit is geen normale begravenis. Waarom is niet echt duidelijk. Maar dat hoeft ook niet.
Bedankt Dago
* Dan loopt ze verder naar Absinthe. Ze had hem eerder wel zien staan, maar toen was ze nog in een emotioneel gesprek verwikkeld met Lurky. Nu heeft ze eindelijk tijd om hem te begroeten.
De laatste keer dat ze hem gezien heeft is de dag dat Herne werd vermoord nadat hij per ongeluk Absinthe had verwond. Equilan heeft Absinthe ergens naar toe gebracht waar hij kon genezen en daarna heeft ze hem nooit meer gezien.
Maar Absinthe is voor Equilan de enige schakel met die dag, met Herne op een bepaalde manier.
Absinthe, wat goed om jou ook hier te zien * De godin omhelst Absinthe hartelijk en trekt zich er niets van aan dat haar omhelzing niet beantwoord wordt. Ze wijt het aan de omgeving, de wat vreemde sfeer die hangt op de open plek. Misschien is Absinthe wat onder de indruk ofzo. Of misschien is hij verbaasd over haar zwangeschap.
Ik heb je gemist Absinthe, ik had je graag vaker willen zien de afgelopen tijd. Helaas was ik de enige keer dat je me bent komen opzoeken niet thuis, toen je wat boeken hebt meegenomen.
Ow Absinthe, weet je nog dat we dachten dat jij 'gestuurd' werd?? Ik denk dat Slough_Feg dat inderdaad heeft gedaan, hij wist dat Herne zou stoppen met vechten als hij jou per ongeluk verwondde, ik denk dat het een aanslag was die hij tot in de puntjes heeft voorbereid. En hier staan we dan..
* Absinthe heeft nog steeds niets gezegd en Equilan kijkt van opzij wat vragend aan. Ze ziet zijn blik over haar buik glijden.
Ja, alledrie zijn we die dag op een bepaalde manier slachtoffer geworden. Jij werd ernstig gewond, Herne is vermoord en ik, ik werd verkracht...
Ze legt haar hand op zijn arm "Wij spreken elkaar later nog wel even, oke??"
Dan loopt ze naar de brandstapel en het kleine beetje geroezemoes dat te horen was sterft langzaam weg. De godin kijkt omhoog, naar de hemel. Het lijkt een prachtige nacht te worden, de zon is nog niet weggezakt in zee en toch schitteren er al enkele sterren aan de hemel. Ook een volle, blauwe maan is aan zijn klim omhoog begonnen. De maan is nu net naast een helle, beetje roodaandoende ster belandt en dat is het teken waarop Equilan heeft zitten wachten.
Volgens overlevering is deze ster de ster der jagers en zal hij overleden jagers naar hun laatste rustplaats begeleiden. Het leek haar passend voor Herne_the_Hunter.
Equilan kijkt naar het gezelschap en strekt haar handen naar ze uit. Iedereen komt dichterbij tot zich een kring vormd en iedereen de hand van zijn of haar buur vast heeft.
Vervolgens gaat Equilan voor in een oeroud keltisch gezang.
Het verhaalt over moed en kracht, eeuwenoude strijd, over leven en dood en over liefde. De tranen rollen over haar wangen als ze met geheven hoofd en gesloten ogen zingt.
Atrimar kent het lied ook en begint mee te zingen, zijn wolven vallen op de achtergrond in en het lijkt bij het lied te horen.
Als ze aan het laatste couplet beginnen komen er vier vuurelfjes aangevlogen die elk stoppen op een hoek van de brandstapel. Ze zuchten diep en vlammetjes flikkeren op, grijpen gulzig om hen heen tot ze weer andere takjes hebben om te verslinden en net als het lied tot een einde is gekomen begint het echt goed te branden.
Het gezelschap blijft nog even zo staan, de meeste met tranen in hun ogen.
Dan verbreekt de godin de cirkel en zegt op zachte toon "Is er iemand die nog wat wil zeggen??"
Zelf kan ze het niet opbrengen om nog wat te zeggen. Alles wat gezegd zou kunnen worden heeft ze de afgelopen tijd al gezegd, toen Herne bij haar op de torenkamer opgebaard lag.
ze kijkt toe hoe de vlammen een weg banen door de dorre takken.
Mensen, Elven, Cyborgs, Dieren,
Goden en stervelijken
Wij zijn hier bijeen om een god te eren...
Toch wel indrukwekkend dat magische gedoe...
* Num ziet lurky naderen met precies dat wat hij nu eventjes nodig heeft
edit: dit is mijn 3000ste post!
[Dit bericht is gewijzigd door Num op 11-01-2002 16:44]
Ah, Lurky gaat wat zeggen. Ze is benieuwd wat haar vriendin te zeggen heeft over Herne.
Wij zijn hier bijeen om een God te eren
Een god die het tijdelijke voor het eeuwige heeft verruild.
Goden kunnen niet sterven
Ze leven zolang als wij ze gedenken
Ze kunnen hooguit transformeren
maar ze blijven bestaan
zolang iemand in hun bestaan geloofd.
Waarde Eilanders, zichtbare en onzichtbare vrienden
Wij zijn vandaag verbonden door een vriendschap
Wij delen een vriend waardoor wij ook vrienden van elkaar zijn
En deze vriend die wij de onze mogen noemen ligt hier in ons midden
Op dit droeve moment waarop zijn naam door ieders hoofd spookt, op ieders lip ligt en elk hart vervuld...
Op dit moment zijn wij hem dankbaar en schenken hem onze oprechte dank en deelneming voor wat hij nu voor ons betekend en...
voor wat hij voor ons betekend heeft.
Hij leeft onder ons voort en zijn naam is Herne de Hunter.
Laat ons klinken en drinken op onze grote vriend en zijn overgang naar de andere wereld!
Geachte aanwezigen...
Proost!
Op Herne de Hunter!
Als er nog iemand wil spreken geef ik die graag nu het woord.
* Met haar kroes loopt Lurky de aanwezigen af en klinkt en drinkt. Dan loopt ze naar Equilan terug en slaat haar arm om de Elfengodin.
[Dit bericht is gewijzigd door Lurky op 11-01-2002 16:46]
Ow Lurky, perfect gesproken 
Raar he, hij is al een tijdje dood en ik weet dat hij weer snel bij ons zal zijn en toch doet het zoveel pijn..
Net als het vuur nu Hernes lichaam reinigt...
Hij is niet dood: we geven alleen zijn lichaam terug aan de Aarde.
Dat weet jij toch wel lieverd
* De kleine Herne binnenin haar schopt haar zachtjes en dat doet weer een glimlach op het gezicht van de godin verschijnen.
Ach, laat me maar, het zijn denk ik mn hormonen die het me wat moeilijk maken
* De brandstapel brandt nu lustig en Equilan is blij dat ze Herne met wat touw heeft vastgebonden. Hopelijk blijft het hun bespaart dat hij van de brandstapel springt.
Het vuur verspreidt een heerlijke kruidige geur van de bloemen en kruiden die Equilan en anderen als eerbetoon op de brandstapel hebben neergelegd.
Kom, laten we nog wat te drinken nemen, op Herne's gezondheid!!
Tijdens de wake had ze haar emotionele blok laten vallen, en de gevoelens van alle aanwezigen vulden haar. Dikke tranen biggelden over Phoenixx' wangen. Tranen van verdriet om het verlies van een goede vriend... Maar ook tranen van vreugde, omdat de cyclus weer rond is. Over niet al te lange tijd zal Herne wedergeboren worden...
De vlammen hebben hun werk gedaan. Van wat eens de bosgod is geweest, rest nu nog slechts een hoop smeulende, maar vruchtbare as.
Ze probeert haar gedachten te verzetten. Ze wil het er nu even niet over hebben en kijkt rond naar de aanwezigen. Haar blik rust op Phoenixx die er achteraf wat verloren bijstaat.
Phoenixx, kom, vul je mok met schotse malt!
* Roept Lurky en loopt naar Phoenixx om haar te helpen bijschenken.
Zelf neemt ze nog een forse teug jenever en spuwt het geestrijke vocht in de dovende vlammen.
De vlammen brullen weer en leveren een vuurtong alcohol.
Num gooit snel wat bossen takken op het vuur.
Lurky herhaalt haar vuurspuuwact een paar keer en kijkt om naar Equilan.
Toe, laat ons dansen om het vuur: Herne zou het zo gewild hebben!!
* Ze grijpt de elfengodin bij de handen en laat zich door haar leiden in een eeuwenoude magische dans. Al spoedig dansen beiden los. Hun lichaamsvormen deinen hun jurken fladderen en hun haren zwieren in de nachtelijke duisternis verlicht door de vlammen.
Tussendoor nemen de genodigden meer drank onder aanmoediging van Lurky.
Mensen, drink, dans en zing voor de Bosgod!
If you shake my hand better count your fingers ...
Stilletjes gaat hij terug naar de open plek, waar hij geknield onder een boom het laaste restje van de ceremonie gadeslaat. Alleen, met zijn gedachten, aan Herne, Equilan, Slough Feg, en Phoenixx.
If you shake my hand better count your fingers ...
Met een paar vleugelslagen stijgt hij op een wervelwind achterlatend en vervaagt aan de horizon
vlak voordat haar geest zich samenvoegt met haar lichaam weet ze nog snel een boodschap door te geven aan equilan.
ze heeft er die nacht veel en goed over nagedacht en ze heeft besloten dat ze teveel verandert is.
equilan? wil je tegen dagobert zeggen dat hij niet op me hoeft te wachten?
dan laat ze zich mee terug voeren naar haar lichaam en al snel voelt ze de grasprietjes op het vasteland onder haar voeten kietelen.
Phoenixx probeert een paar stappen te doen, maar zakt dan al snel weer door haar benen heen. Ze is duizelig en barst van de koppijn. En ze is misselijk. Omdat lopen echt niet mogelijk blijkt te zijn, gaat ze maar zitten. Ze kijkt naar de nog aanwezige mensen, maar kan niets echt scherp zien. Het is alles wazig voor haar ogen. De geluiden lijken van veraf te komen, hoewel ze vlakbij het feestgedruis zit.
Atrimar... waarom ben je weggegaan... zonder iets te zeggen... Uit een ooghoek had Phoenixx de smid weg zien lopen, de troep wolven op zijn hielen. Ze had hem achterna willen lopen, maar haar bewegingen waren wat oncontroleerbaar geworden en *plof* daar lag ze. Ach... ik zit hier ook eigenlijk best... misschien nog even rustig zitten... voel me zo vast wel wat beter... Met die gedachte vallen haar ogen weer dicht en slaapt Phoenixx haar roes uit...
Dank jullie de geweldige posts! Ga vooral door op dit niveau!
Num is de droevenis voorbij helemaal in zijn nopjes met de plechtigheid. Onvermoeibaar houdt hij het vuur brandende. Tot er zoveel op ligt dat hij er rustig naar gaat zitten staren en het leven overpeinst. In de vlammetjes en de gloeiende kooltjes lijkt het antwoord op elke vraag besloten te liggen.
Sommige bezoekers lopen stilletjes weg en anderen komen aangeslopen. Lurky danst schijnbaar onvermoeibaar door. Ze is in een trance geraakt die haar alles doet vergeten. Zelfs naar drank taalt ze niet meer.
In de schaduwen die de vuurgloed tussen de bomen werpt ziet ze talloze gestalten. Het lijkt of er een pantheon aan goden en andere wezens om hun heen aanwezig is. Afentoe ritselt er iets of, trekt een wind langs in de stilte die slechts wordt gevuld door het knapperen van het vuur en het stampen van haar voeten op het mos. Vlakbij, in de omringende duisternis, klinkt nu en dan een kreet als die van een dier. Dan weer ritselt geflapper van vlerken voorbij. Het is een wonderbaarlijke nacht.
Tegen de morgen trekken nevelgeesten en rookfantomen tussen de bomen rond. Het vuur is getemperd en uitgegroeid tot een gloeiend bed. Lurky springt erover heen en weer. Iets geeft haar de energie om van geen ophouden te weten.
De aanwezigen zijn ingedommeld of in meditatie. Hun gezichten staan ontspannen: het is niet duidelijk of het vermoeidheid is of een staat waarin ze hun lichamelijke beslommeringen zijn ontstegen.
Ineens piept de zon tussen de bergen in de bomen en zet met haar kopergouden gloed het bos in vuur. Alles straalt en juicht nu de grootste vorst van het zonnestelsel haar opwachting heeft gemaakt.
Lurky herinnert zich door de toverachtige situatie een oud Afrikaans begravenislied dat gezongen wordt in de ochtend na een wake. Ze neuriet het steeds luider tot de woorden op hun plaats vallen en ze het luidkeels aanheft:
bedankt voor je vermoeidheid
bedankt voor je slaap
bedankt voor je aanwezigheid
bedankt dat je met ons waakt
bedankt voor je inspanning
bedankt voor je deelneming
bedankt dat je bij ons bent
bedankt dat je het verlies erkent
bedankt dat je ons hebt geholpen
bedankt dat je bleef tot de morgen
bedankt voor je vermoeidheid
bedankt...
* Ze mantraat het maar door ondertussen voort shuffelend in de as. Het door haar dans opgeworpen stof symboliseerd, flonkerend in de eerste zonnestralen, de duistere aarde die terug keert naar het licht.
Absinthe kijkt naar Equilan en vraagt zich af, of hij niet te haastig is geweest in zijn oordelen. Langzaam maar zeker dringt het tot hem door dat niet alles is zoals het op het eerste gezicht lijkt.
Waar hij eens dacht potentiele bondgenoten te kunnen vinden in de bewoners die hij nog niet kende, weet hij nu, vrijwel zeker, dat een aantal van deze figuren hem al hebben veroordeeld en dat ze nooit naast hem zullen staan.
Het doet hem niet bijster veel.
Ideeen en meningen zijn er om te veranderen.
Alles in het universum is eindig. Al dat leeft heeft een begin en een eind, een vorm, het heeft grenzen. Misschien dat er op een hoger bestaans-vlak een patroon te herkennen is, dat gebruikt kan worden om bepaalde evenementen te voorzien, maar Absinthe voelt er niets voor om op dit moment zich af te vragen of er uberhaupt een groter plan bestaat, laat staan om het te proberen te doorgronden.
Hij kent de grenzen en hij kent de valkuilen van een circulaire en lineaire tijdsbeleving, hij kent de paradoxen die ze teweeg brengen en dus hun onmogelijkheden.
Absinthe glimlacht bij de gedachte dat, wat er komen gaat, nog lang niet staat geschreven in steen.
Zachtjes glimlachend gaat Atrimar naast haar op de grond zitten om een oogje in het zeil te houden. De half lege fles die naast Phoenixx ligt trekt zijn aandacht, en hij pakt deze op en ruikt aan het sterke goedje.
Met een stille proost naar Herne zet Atrimar de fles aan zijn lippen en neemt een flinke slok. De drank brand zich een weg door zijn keel en vult zijn maag met kunstmatige warmte.
If you shake my hand better count your fingers ...
In de verte klinkt uit het bos een roep van een havik die zijn prooi in het vizier heeft. Zijn oren lijken met iedere slok meer gevoelig te worden voor de kleine alledaagse geluiden die zich in een bos voordoen. Gekraai van vogels, het kraken van een tak, geschuifel van kleine zoogdieren, alles lijkt te schreeuwen in zijn hoofd.
If you shake my hand better count your fingers ...
* Hij grijpt een hand vol zand en gooit het in de vlammen. zacht spreekt hij een kort gebed uit. Hij merkt dat de meeste weg zijn, het bos is of terug naar het dorp. Z'n draak Quantarianth is al terug naar het kasteel en waakt al vanaf de drakentoren. Hij gooit at zwervende lege flessen op een hoop bij een boom . Dan kijkt hij rond. Een begravenis maakt emoties bij mensen los, emoties en gevoelens die ver weggestopt waren. Zoveel mensen die in hun treurnis toch zo vrolijk zijn, en toch hield hij zich afzijdig van de feestende.. Hij pakt z'n spullen op en verdwijnt de bossen in.. op zoek naar nieuwe dingen in dit bos. Het magische bos zo groot dat je weken nodig hebt om het einde te bereiken. Hij gaat op weg en fluistert zacht een groet tegen de stilte.
Granach dasiria manire dubeave.
[Dit bericht is gewijzigd door Lord Dreamer op 15-01-2002 14:47]
Some day you shall flee, Panted and weak - Master, Passion, Greed.
De hoofdpijn is voorbij, ze is heerlijk uitgerust. Je zou verwachten dat ze stijf zou zijn van het liggen op de koude grond, maar dat was niet het geval. Phoenixx komt overeind en kijkt Atrimar aan.
* Het was een indrukwekkende gebeurtenis, maar ik denk dat ik hier lang genoeg geweest ben. Ik ga maar eens naar huis toe... Wat zijn jouw plannen?
Nonchalant kijkt ze hem aan, hopend dat het verlangen niet al te duidelijk uit haar ogen spreekt.
Atrimar grinnikt en wrijft zijn kin.
"En een scheerbeurt."
Hij kijkt Phoenixx aan en voelt de ongemakkelijke stilte der ongesproken woorden vallen.
If you shake my hand better count your fingers ...
Verdraaid, het vuur is weer uit!
Ik kan Equilan en haar ongeboren kindje hier toch moeilijk laten bevriezen...
* Ze rolt wat boomstammen die de bezoekers hadden aangesleept om op te zitten naar het vuur. Nu de meesten weg zijn kunnen ze goed dienen als brandstof. Na wat graven in de warme as vindt ze midden in nog nagloeiende sinteltjes rond een zwarte kiezel.
Ze frunnikt er droge grasjes bij en blaast. Zodra ze beginnen te roken legt ze er dorre blaadjes op en kleine twijgjes. Ze vatten vlam en ze bedekt ze voorzichtig met takjes. Zodra ook die in de vlammen staan legt ze er hele takken op. Spoedig is het vuur groot genoeg om de koppen van de boomstammen er tegen aan te leggen. Een weldadige warmte verspreidt zich.
Ze gaat weer naast Equilan zitten en legt haar arm om haar vriendin heen. Deze schurkt zich tegen haar aan.
Zo gaat het weer beter he?
Goh elfje van me, wat kan jij slapen!
Zal wel de vermoeiheid zijn van het waken, alle doorgestane verdriet en de kracht die het groeiende kindje opeist,* stelt ze.
1952e post: 1952 1e waterstofbom met 700x meer kracht dan bom Hiroshima bij kernproef VS op atol Eni Wetok tot ontploffing gebracht. Tot op heden worden er omstreden kernproeven gedaan op Stille Zuidzee eilanden.
* Hij stopt af en toe en stopt dan een klein zakje in de grond. langzaam vordert z'n toch steeds dieper het bos in. De bomen zien er oud en vergrijst uit. De geluiden zijn onheilspellend zoals het in eht oude gedeelte van het bos hoort. Zonlicht komt schaars met vlagen door het dichte gebladerte heen, de grond is licht vochtig en overal groeien klimplanten en op de plaatsen waar het licht de grond raakt ontstaan er kleine oases van bloeiende planten en struiken. Af en toe bekruipt hem het gevoel dat hij gevolgt wordt door een mens, dier of ander wezen, maar elke keer dat hij omkijkt is er niets te zien. het gevoel verdwijnt niet maar hij besluit te wachten met acties tot de nacht. Hier en daar kruisen sporen van wolven, beren, herten en andere dieren het pad wat LD bewandeld. Hij stopt bij een beekje om wat te drinken, een forel schiet onder z'n ogen door de beek. Bij een oude eik aan de beek stopt hij en maakt hij z'n kamp op voor de nacht, een klein kookvuurtje steekt hij aan en dan gaat hij op jacht. Even later heeft hij een konijn geschoten en roostert hij die boven het vuur. Dan gaat hij rustig wachten tot de nacht valt en de nachtdieren tot leven komen. Misschien komt dan z'n mogelijke volger wel in het zicht.
Some day you shall flee, Panted and weak - Master, Passion, Greed.
Hij heeft wel dingen te doen, maar dat hoeft niet nu te gebeuren. Zouden het gewoon vervelende dingen zijn, of zou hij met mij... Ach nee... Ze kijkt eens naar de rossige haargroei op Atrimar's kin. Glimlachend, want een behandeling met een scherp mes zou geen overbodige luxe zijn, nee... Zorgvuldig kiest ze haar woorden: * Een warme douche, sorry, daar heb ik weinig ervaring mee. Ik heb een kleine bron gevonden, vlak bij waar ik woon. Dat voldoet uitstekend. Een warme douche? Eigenlijk geen flauw idee wat hij bedoelt...
Ongemerkt zijn ze al een heel stuk van de open plek weggewandeld, en komen ze op het punt waar de wegen naar hun woningen zich splitsen. En nu?
If you shake my hand better count your fingers ...
* Nou - dan moeten we dus hier naar links en dan zometeen daar dat pad volgen.
Phoenixx grijpt Atrimar bij de arm en "trekt" hem het smalle pad op naar haar eigen huis.
het pad waar ze op lopen is breed en het ziet er uit alsof het lang geleden veel gebruikt is, de kruinen van de enorme eikenbomen vormen een soort tunnel en het geheel geeft een warm gevoel, een soort baarmoedergevoel.
maar het kan rebel niet echt kalmeren, ze blijft denken aan de verschrikkingen die ze gezien heeft.
ze voelt zich schuldig en met elke stap die ze zet bedenkt ze een andere manier waarop ze haar stam had kunnen redden.
ze heeft vannacht amper geslapen want elke keer dat ze haar ogen dicht doet ziet ze de verwrongen gezichten voor haar, de angstige ogen van mannen, vrouwen en kinderen.
Vincent deelt in stilte haar pijn, en vraagt zich af of hij slainghe ooit nog zal zien.
maar ergens weet hij dat dat nooit zal gebeuren en hij besluit dat hij rebel zal accepteren als zijn nieuwe maatje.
laten we rusten, mijn hoeven doen zeer en ik heb honger.
en jij kan ook wel wat eten gebruiken.
samen sjokken ze naar een braamstruik, vincent valt meteen het sappige jonge gras aan en rebel begint zich te goed te doen aan de bramen.
als ze allebei hun buiken vol hebben besluit rebel de tassen van slainghe van het paard af te halen.
de tassen zijn van een uiterst soepel leer en kunstig bewerkt met sierlijke afbeeldingen van dieren.
langzaam vouwt ze de eerste tas open en ziet de altaarspullen van slainghe.
ze bewondert de techniek waarmee alles gemaakt is.
de perfectie is om gek van te worden, details zo ver uitgewerkt dat het vast jaren heeft gekost om deze voorwerpen te maken.
in de tweede tas zitten boeken over magie, kruiden en andere aanverwante onderwerpen.
dat kan nog wel eens van pas komen
rebel pakt een van de boeken, gaat tegen de boom zitten en is van plan om te gaan lezen.
de warme zon schijnt precies op haar gezicht en voor ze het weet is ze in dromenland, met het boek nog op haar schoot.
Het vuur is zo goed als uit nu, enkele kooltjes gloeien nog wat na, maar van Herne_the_Hunter is niets meer over, geen botje, zelfs geen tand meer te vinden in het as.
Equilan voelt zich alsof ze wakker wordt na een aantal dagen in een roes verkeerd te hebben. Haar herinneringen aan de afgelopen dagen zijn vaag, doordrenkt met whisky... maar dat niet alleen. Ze herinnert zich ijle figuren, talen die niet op deze wereld gesproken worden, handen die heur haren streelden in een troostgebaar. De godin glimlacht als ze bedenkt wat dat betekent; niet alleen hier op het eiland werd om Herne getreurd, het bericht van zijn heengaan is ook tot in andere werelden doorgedrongen.
En dan de eilanders!! Equilan rekt zich uit, ervoor zorgend dat Lurky niet van haar buik afrolt, en draait genietend met haar schouders. Het was geweldig, dit dagen en nachten durende bachanaal was een gepast laatste feest voor Herne waar vrijwel iedereen zich volledig aan overgegeven heeft. De meeste eilanders zullen nog wel een tijdje een kater hebben 
Zachtjes schudt ze Lurky wakker. Het is nu tijd voor het laatste gedeelte.
Lurky..
Lurky..!
Lurky??
He mop, wordt eens wakker??
* Slaperig opent Lurky een oog een klein beetje, blikt naar de zon, mompelt moppert dat het nog veel te vroeg is en draait zich weer om.
Equilan schiet in de lach en het gehobbel van haar buik maakt Lurky nu echt wakker.
Lurky, het is klaar nu, we gaan de as verstrooien
* Lurky is meteen klaar wakker en wrijft haar ogen uit. Ze kijkt om zich heen en ziet dat alleen zij en Equilan nog over zijn.
De godin rommelt ondertussen in de onuitputtelijk diepe zakken van haar jurk en haalt een leren zak tevoorschijn.
Kijk, ik heb hier een zak, daar moeten we de as in verzamelen. We moeten de as uitstrooien op een plek waar de wind het kan verspreiden, maar een klein beetje moet ik zelf houden, ongeveer een handje vol.
Bij het zien van Equilan en Lurky verschuilt ze zich achter enkele bomen en struiken.
Deze had ik vast even opzij gezet, ook trek in een ontbijt??
* Dat laat Equilan zich uiteraard geen twee keer zeggen en samen toosten ze boven de voormalig brandstapel. Het is een mooie dag en ze hebben nog veel te doen dus ze gaan snel weer verder, de fles whisky binnen handbereik... Na een tijdje hebben ze alles in de leren zak gedaan en gaan ze op pad. Ze wandelen rustig door het bos, genieten na van het afscheid van Herne maar staan daar verder niet te veel meer bij stil. In de afgelopen dagen hebben ze herinneringen opgehaald en het hoofdstuk wordt nu afgesloten. Langzaam opent Equilan de leren zak en terwijl ze een oeroud gebed uitspreekt houdt ze de zak op zijn kop. In een zilvergrijze waterval stroomt de as uit de zak en wortd meteen zacht opgevangen door de wind. Geen enkel deeltje komt op de grond terecht, de wind voert het hoger en hoger mee tot boven de bomen, en dan verdwijnt het al snel uit het zicht.
Als ze bijna een uur gewandeld hebben komen ze aan op een grote open plek in het bos boven op een heuvel. Ze hebben vanaf hier een prachtig uitzicht over het eiland en aan de andere kant kunnen ze nog net de zee zien.
Een briesje waait wat verkoelende lucht langs en dat is erg welkom, want het was al met al een pittige wandeling.
Lurky en Equilan kijken een tijdje zwijgend naar het uitzicht en het lijkt alsof ze natuur begrijpt wat ze hier komen doen; de wind waait nog wel, maar heel rustig. Vogeltjes fluiten een sereen lied en de hele sfeer op de open plek is rustig en stil.
Een laatste traan rolt onwillekeurig toch nog over de wang van de godin. Ze veegt hem weg en kan alweer glimlachen.
Zo Lurky, dat was het dan...
LD opent langzaam z'n ogen, hij had niet gedacht om nog zo diep in slaap te vallen. Hij neemt de omgeving in zich op, ziet de sporen, maar geen sporen van z'n volger.
Hij rekt zich uit en schrikt dan van een krakend takje. Hij draait zich vliegens vlug om en z'n zwaard verschijnt als tovenarij in z'n hand. Dan laat hij z'n zwaard bijna vallen door het gene wat hij ziet.
Voor hem staat een mooie vrouw met een klein draakje vliegend rond haar hoofd en een sierlijk zwaard in haar hand. De vrouwe glimlacht en spreekt met een zachte melodieuze stem.
Hallo Lord Dreamer, schrik niet .. Ik doe je geen kwaad. Ik ben Claire Shan d'Haran, en ik volg je al een tijdje om te zien wat je in het Bos doet. Maar helaas ik moet weer gaan. Wees gerust de Woud-Elven hebben je gekeurd en in orde bevonden.
Tot ziens. Granach dasiria manire dubeave.
* LD brabbelt verbijsterd zacht een paar woorden.
ja.. ehh.. huh.. hmmm... doei ?
* LD knippert met z'n ogen, maar de mooie verschijning is weer weg. Duiznde vragen komen bij hem op, in verwarring blijft hij achter.. Langzaam gaat hij er zitten.. z'n gedachten orderend.. die dame.. elf ?? hmmm . Hij besluit om verder te gaan het bos in, hij is blijkbaar het gebied van de Woud-Elven ingetrokken
Some day you shall flee, Panted and weak - Master, Passion, Greed.
dan ziet ze het boek op haar schoot, het heeft de hele nacht trouw maar tevergeefs gewacht en het zal nog wel even langer moeten wachten want eerst word er ontbeten.
rebel plukt de laatste bramen van de struik en loopt dan met haar pijl en boog het bos in om wat vlees te vergaren.
onder het lopen prevelt ze het jagersgebed en het duurt dan ook niet lang voor ze een klein everzwijn in het oog krijgt.
ze spant de boos en richt, houd even haar adem in en treft vervolgens haar prooi vol in het hart.
ze loopt naar het zwijn toe, kijkt het in de ogen en vraagt goedkeuring van Freya voor deze slachting.
dan snijd ze de keel van het dier door om eventueel verder leed te besparen.
als ze voor zich kijkt ziet ze een kleine open plek, geschikt om een vuur te maken.
ze sleept het zwijn er heen, goed uitkijkend dat ze niet een heel bloedspoor trekt, loopt terug naar het pad en brengt ook haar spullen naar de open plek.
dan bouwt ze een mooi vuurtje en begint het zwijn te villen.
Stilletjes sluipend vertrekken de twee wolven.
Wat slechts rest is een verre roep ...
*ren ren ren*
* Num verdwijnt weer tussen de bomen
proest!
If you shake my hand better count your fingers ...
laat ik die maar een flink eind in het bos dumpen, ik heb geen zin in een nachtelijk bezoek van hongerige beesten.
* rebel pakt het afval op en loopt een flink eind het bos in, daar begraaft ze de ingewanden en wast haar handen in een naburig beekje.
als ze weer terug op de open plek is komt de geur van haar ontbijt als een welkomsgroet op haar af.
de zon schijnt en alles lijkt een klein paradijsje, maar rebel_girl kan er niet echt vrolijk van worden.
er zitten nog te veel dingen in haar hoofd, ze is kwaad, verdrietig en in de war...
afgrijselijk gekrijs...
ze slachten het hele dorp af, doe iets...DOE IETS!!!
zwarte walmen ontsnappen van de vlammen van het kampvuur.
verslinden lichaamsdelen om bewijs te vernietigen.
rebel woelt heen in weer in een poging te ontsnappen uit de afgrijselijke nachtmerrie.
ow natuurlijk in het bos...
ok nou even jezelf weer in controle houden rebel...
* rebel zit tegen een boom aan geleund met een stuk vlees nog in haar handen.
hmm blijkbaar ben ik in slaap gevallen ofzo...
maar wie valt er nou 's ochtends vroeg in slaap???
gedver, nou ligt dat vlees nog steeds op het vuur, helemaal verkoolt natuurlijk.
nou daar heb ik nix meer aan.
zucht...ik moet eigenlijk ook maar eens naar huis toe, dagobert zit nog steeds te wachten....
of...
of zal hij me vergeten zijn???
* rebel_girl pakt haar spullen, zadelt Vincent op en vertrekt richting huis.
vincent voelt zich voledig in zn element en houd er een stevige pas in.
dit is, zoals rebel geleerd heeft, de beste tijd om te jagen.
de lucht is koel en er hangt een bijzonder levendige sfeer in de lucht.
vogeltjes fluiten nog een laatste lied voor het slapen gaan.
kleine vuurvliegjes ontwaken en zoemen koortsachtig door de lucht.
overal ontwaken nachtdieren terwijl de gene die overdag leven zich voor de nacht opmaken.
voor haar ligt een lang breed pad dus spoort rebel het paard aan tot galop.
de wind blaast door hun haren terwijl dieren hier en daar opgeschrikt worden door het gestamp van de hoeven en het geschaterlach van een vrouw die heel even het gruwelijke verleden is vergeten.
Een paar droge bruine bladeren waaien van de grond op en maken in de lucht een sierlijk dansje, een paar schamele seconden durend, om daarna weer levenloos naar beneden te vallen. De lucht wordt dikker en begint te stinken naar rottend vlees. De geur trekt vliegen en ongedierte aan die hun voedsel vinden in ontbindende lijken. De geur blijft hangen maar de wind gaat in stilte liggen. De temperatuur stijgt langzaam, chaotisch vliegen de vliegen door de lucht op zoek naar de bron van de, voor hen, heerlijk lijken-lucht. De tijd kruipt vooruit en binnen een straal van vier meter, lijkt de grond tot leven te komen. Onder de bladeren kruipen maden uit de grond omhoog alsof de aarde bestaat uit dood vlees.
Vanuit het niets verschijnt er een duister figuur. Zijn gezicht is smal en ligt deels verborgen achter en kleine baard. Zijn witte, dode, ogen liggen diep in de donkere oogkassen. De paar gele tanden die in zijn mond zitten, staan scheef en zijn merkwaardig lang, alsof zijn tandvlees zich een stuk heeft teruggetrokken. Zijn lichaam is mager en besmeurd met halve korsten en vuil. Zijn huid wordt geteisterd door vreemde bulten zo groot als kiezelstenen.
Met ieder stap die hij zet is het gekraak van bladeren en maden te horen. De vliegen weten hem met moeite te ontwijken. Hij beweegt zich ongemakkelijk, houterig, alsof hij hij in geen jaren gelopen heeft. Onder zijn lijkbleke huid zijn de bewegingen van dunne uitgerekte spieren te zien.
Uit zijn keel komt een onmenselijk geluid voort, een combinatie van een laag gebrom en een misselijkmakend gerochel.
Meer dood dan levend, zet hij stap na stap. De verotte lucht draagt hij met zich mee door het bos, net als het eskader vliegen.
De klap komt onverwacht, al is het een vraag of hij ooit in staat was geweest om het dier te ontwijken, of er iets van te voelen. Met een hevige beweging slaat zijn lichaam achterover en valt het op de grond waar het levenloos blijft liggen. In zijn hand zit een eenzame brief geklemd, en om een van zijn uitgemergelde vingers een schitterende ring zo groen als smaragd.
De ruiter springt van haar paard en beseft dat het onfortuinlijke figuur dat daar levenloos ligt, door haar doen, om het leven is gekomen.
RebelGirl kijkt naar Vincent en naar het lijk dat haar pad nu blokkeert...
[/me]
[Dit bericht is gewijzigd door Broeder-Strijd op 18-01-2002 00:16]
* rebel_girl knielt neer bij het lichaam van de vreemde verschijning en kijkt of ze nog een pols voelt.
maar zodra ze haar vingers in zijn nek legt gaat er een angstaanjagende sindering door haar lichaam.
verschrikt springt ze op en deinst achteruit.
ok denk, rebel, denk.....
wacht! ik heb het...met een beetje geluk heb ik nog een zakje zout in mijn zadeltas, en de rest van de benodigdheden kan ik vast wel hier in het bos vinden.
* rebel graait in haar zadeltas en haalt er een leren zakje uit, dan haalt ze haar dolk van haar riem, loopt naar de dichtsbijzijnde eikenboom en snijd een middelgrote tak af.
dan gaat ze opzoek naar adelaarsvaren, wat ze vervolgens vermaalt tussen twee keien tot een plakkerig goedje.
met de tak maart ze een grote ruime cirkel midden op het pad.
de rand van de cirkel bestrooit ze met zout voor bescherming tegen kwade invloeden van buitenaf en om de goden gunstig te stemmen.
ze legt het slachtoffer van hun ongelukkige aanvaring in het midden van de cirkel en smeert het goedje van adelaarsvaren op zijn voorhoofd.
dan gaat ze er zelf naast staan, mompelt even tegen zichzelf ik hoop dat dit lukt, en begint dan met de bezwering om doden te laten opstaan en nieuw leven te schenken.
Het lichaam blijft roerloos liggen, de zwerm vliegen, die er rond hem heen hing, ziet de kans schoon om de eerste te zijn die van het "verse" lijk mogen genieten.
In de bosjes, niet ver van Rebelgirl vandaan, is een paniekerig geritsel te horen.
* rebel is zo vermoeit van het uitvoeren van de bezwering dat ze het geritsel van bladeren niet eens hoort.
daar komt ook nog eens bij dat ze geen idee heeft wat ze met het lijk aan moet.
moet ik het begraven? of wou hij liever gecremeert worden, heeft hij familieleden???
jezus! wie gaat er dan ook zomaar dood!
sorry dat ik het zeg maar je stinkt trouwens wel hoor.
* rebel_girl babbelt wat tegen het lijk om zo haar gedachten af te leiden van het feit dat ze iemand, ook al was het per ongeluk, van het leven heeft berooft.
euhh nou weet je wat meneer, ik maak een tekening van je, daarna begraaf ik je maar en dan zal ik opzoek gaan naar eventuele familieleden aan de hand van die tekening.
goed idee toch?
........
euhh ja zwijgen is toestemmen zeg ik dan altijd maar.
* rebel_girl begint met haar blote handen een gat te graven in de mulle grond.
Met een grauw springt de eerste wolf achter het reekalfje die van schrik een sprongetje maakt en ervandoor rent. Nog geen drie stappen weg van de wolf ziet het kalfje een tweede wolf achter een boom vandaan komen.
Weer een paniekreactie, en het kalfje verandert van richting.
Recht op de derde wolf af, die het beestje met een machtige knauw in haar linkerachterpoot bijt. Krijsend stort het reekalfje ter aarde, en de drie wolven bespringen hun prooi. Grommend en grauwend scheuren drie krachtige kaken vlees van het gewonde beest af. Bloed verkleurt hun donkere vacht. Als een van de wolven het kalfje in de zachte onderbuik bijt krijst ze nog een keer. Om daarna nooit meer enig geluid te maken.
* rebel_girl is klaar met het graven, ze graait in haar broekzak en vind een afgekloven potloodje, dan doet ze een greep in een van de zakken van haar cape en vind een verfrommelt stukje papier.
zo, dan kan ik nu een compositietekening vanje gaan maken.
hmm zal ik de vliegen er wel of niet bijtekenen?
misschien was het altijd al zo'n stinkerd en zullen zn geliefde hem alleen kunnen herkennen aan de zwarte zwerm om hem heen.
nou laat ik het maar niet doen, het is namelijk wel veel werk.
* rebel tekent snel maar acuraat het gezicht van de merkwaardige man na, stopt de tekening zorgvuldig weg en gaat dan verder met de "begrafenis"
ja het spijt me vriend maar ik kan je niet meezeulen tot een familielid zich meld ofzo.
dus ik begraaf je nu en als er dan iemand is die vind dat je gecremeert moet worden ofzo dan kan die je fijn weer opgraven.
* rebel schrikt even van haar eigen koelbloedigheid in deze uiterst treurige zaak.
dan legt ze snel de man in het graf en begint de hoop aarde eroverheen te gooien.
dan maakt ze een mooi groot kruis van twee dikke dode takken en zet deze aan het hoofdeinde van het graf.
ze prevelt nog een gebed en gaat dan opzoek naar een beekje om haar handen te wassen.
vincent blijft trouw wachten en test ondertussen de kwaliteit van het gras.
ze werpt er nog een blik op en begint dan haar spullen in te pakken.
nou euhh, het ga je goed zou ik zeggen...
ik zal opzoek gaan naar eventuele familieleden ofzo, dus je hoord nog wel van me...
waar ben ik nou mee bezig?!?
ik praat tegen een lijk, tegen een BEGRAVEN lijk nog wel...
* rebel_girl schud haar hoofd en stapt op haar paard om opzoek te gaan naar geliefden van de overleden man.
waar zou ik het beste kunnen beginnen met zoeken?
hmm vlak buiten het bos staan een aantal huizen, misschien dat ze daar meer weten.
Sommige kraaien springen op, fladderen doelloos met hun vleugels. Kleine zwarte veertjes dwarrelen naar beneden op het geimproviseerde graf.
Een tweede maal lijkt de grond te bewegen, de maden kruipen over elkaar heen, door het losse zand.
Het zand waaruit het graf bestaat lijkt hierdoor vloeibaar te worden. Tergend langzaam rijst een arm uit het zand omhoog. Het is verbazingwekkend hoe snel de maden zich onder de huid hebben ontwikkelt en zich tegoed hebben gedaan aan het vlees.
Een eenzame vinger valt van de hand af en belandt zonder een geluid te maken op de losse, met maden bezaaide, grond. In de overige vier vingers zit stevig de brief geklemd die het slachtoffer bij zich droeg toen hij hier arriveerde. Het lijkt op een laatste wanhoopspoging van ver voorbij het graf.
De kraaien dalen een voor een neer, hun felle gekras blijft klinken maar neemt een aandere toon aan. Ze pikken fel in de grond in de hoop om zoveel mogelijk van de heerlijke maden voor zichzelf te winnen. Het is iedere kraai voor zich. De viervingerige hand die uit het graf omhoog steekt moet het bij de pols ontgelden, de kraaien vliegen op wanneer de hand loskomt en neervalt, om even later weer op het graf neer te dalen en verder te eten.
Maar de vinger, die van de hand was losgeraakt, is nergens meer te bekennen. Een van die vervloekte onheilsbeesten heeft het wegrottende lichaamsdeel meegenomen, en met de vinger, ook de smaragd-groene ring...
