Zoals al in de topic-titel staat: het gezin om me heen valt uitmekaar 
Ik ben 18 jaar en heb het altijd prima naar mn zin gehad thuis, maar de laatste 2 jaar is er nogal wat veranderd. Mn moeder heeft veel cursussen etc gedaan en heeft een behoorlijke carrière in het onderwijs gemaakt. Ze doet nu veel psychologisch onderzoek bij kinderen en zit in het bestuur van de regio. Mn vader daarentegen is de afgelopen 30 jaar bar weinig "gegroeid" en het niveau-verschil tussen mn vader & mn moeder loopt nu zodanig op, dat mn moeder zich ergert aan mn vader Hij begrijpt veel niet, heeft veel dingen niet door en dat vind ze (en ik ook wel) nogal storend...
Maar het probleem is vooral dat ze dit niet openlijk durft toe te geven. Ze durft niet te denken dat ze boven mn vader staat en dat al helemaal niet te zeggen. Ze heeft wel gezegd tegen mn vader dat het niet zo goed gaat, waarop mn vader probeert het weer een beetje goed te maken door heel lief voor dr te zijn... maar in feite werkt het nogal averechts
Ze hebben al 'es aan scheiden gedacht, maar mn moeder durft mn vader eigenlijk niet in de steek te laten, omdat ze hem dan in feite zn leven ontneemt. Hij zal dan waarschijnlijk verhuizen naar Den Haag (waar 'ie werkt). Zeg maar dag tegen je social life & je gezin... en dat kan mn moeder 'em niet aandoen. Bovendien heeft ze het gevoel dat het haar schuld is, omdat mn vader in feite niet veranderd is de afgelopen jaren. Mn moeder is getrouwd met 'em voor wie hij was, en dat issie nog steeds, dus denkt ze dat het haar schuld is. Natuurlijk is met zoiets helemaal geen sprake van "schuld", maar het is voor mn ouders nogal moeilijk om dat zo te zien...
Ondertussen negeren ze elkaar maar een beetje en proberen ze te doen alsof er niets aan de hand is. En dat is echt slopend... voor mij, voor mn zusje en voor het hele gezin Er hangt nu al maanden een verschrikkelijke kut-sfeer hier in huis en ik kan niet langer toekijken hoe ze zichzelf de afgrond in helpen.
Daarom heb ik gisteren tegen mn moeder gezegd dat het niet langer zo kan. Mn vader was weg. Ik zei dat ze moeten inzien dat ze elkaar niet meer liggen en dat ze niet moeten doen alsof er nix aan de hand is, en alles wel weer goed komt, want het leven is geen sprookje. Mn moeder reageerde huilend dat ze ook niet wist wat ze ermee aanmoest...
Ik ben toen die avond met mn beste vriendin op het strand ff gaan uitwaaien. Zo konden mn vader & moeder een beetje praten dacht ik en hoefde ik ff niet in de klote-sfeer te zitten. Maar toen ik vanmiddag thuis kwam, bleek dat ze helemaal niet hadden gepraat. Wel had mn vader mn chatlogs door zitten lezen ( 
) en een gesprek met iemand uitgeprint waarin ik zei dat ik me zo'n zorgen maak over mn ouders. Hij heeft de zin "mn moeder ergert zich dood aan mn vader" gemarkeerd
Toen mn moeder een uur later thuis kwam, schoof 'ie dat onder dr neus en zei hij "is dat waar?". Nou ja, mn moeder kon natuurlijk nix ontkennen...
Dr is nu een nog veel enger sfeertje in huis en ik heb een beetje het idee dat het allemaal mijn schuld is 
Ik heb boos tegen mn vader gezegd dat ik het allerminst kan waarderen dat 'ie mn spullen leest. Maar waar ik ECHT niet tegen kan, is dat genegeer... het is net alsof ik met 3 mensen in huis woon die ik helemaal niet ken...
Ik ben de laatste tijd ook vaker weg dan thuis, zeker als mn vader thuis is. En alsie thuis is, zeggen we nix tegen elkaar Waar is de tijd gebleven dat ik me hier thuis voelde?
weet er verder eigenlijk niet veel over t vertellen dan dat ik denk dat het pas over gaat als je pa en ma niet meer bij elkaar zijn.
ps: dat je boos bent op uhm omdat ie "prive" dingen van je door leest kan ik begrijpen, je woede is ook geheel terecht.
'k Weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar ik kan me voorstellen dat je je schuldig voelt, al weet je zelf ook wel dat het helemaal niet jouw schuld is. Je vader had m.i. niet door je chatlogs mogen lezen, als de mijne dat zou doen zou ik echt héél erg kwaad zijn... maar ja, daar verandert de situatie natuurlijk niet door
Ik wil je iig heel veel sterkte wensen de komende tijd, je zult het nodig hebben.
Dikke knuffel van Marjol 
Het is niet niks als je zo overal tussen zit en je er niets aan veranderen kan. Je ondergaat de gehele situatie en je bent machteloos. Je hebt geen inbreng en dat sloopt je, zeker als je er nog eens in betrokken wordt en de 'emoties' van de kinderen, zoals die van jou (chatlog) erbij worden gehaald door 1 partij die deze gebruikt als een 'aanknopingspunt' om de communicatie op gang te brengen.
Ik kan er heel erg weinig over zeggen, ik denk dat je alles perfect aanvoelt. Je zal heel erg eventjes toch voor jezelf moeten gaan kiezen ook al is dit moeilijk. Je wil ook je ouders niet teleurstellen, maar het is een beetje ondraagbaar voor jou.
Spendeer lekker veel tijd met je zusje want die zal de steun ook wel nodig hebben.
Veel sterkte in deze moeilijke tijd, en als je wat dwars zit, spreek dan een fokker aan die even wil luisteren. Als je het even kwijt bent wordt het wat draaglijker...
daar sta je niet zo feestelijk van te kijken. Ik weet verder niks zinnig te zeggen maar vind het wel erg kut voor je.
een volslanke knuffel van mij
quote:Ik denk dat je gelijk hebt Tijn,
Op vrijdag 19 oktober 2001 19:27 schreef Tijn het volgende:
Soms wou ik dat ze gewoon ruzie maakten en uit elkaar gingen... dat is denk ik een stuk minder pijnlijk dan dat eeuwige gekloot om er nog wat van te maken, wat toch niet gaat lukken
en dat ze dus hoogstwaarschijnlijk wel uit elkaar zullen gaan.
Sorry dat ik het zo cru zeg,
maar uit dat wat je erover post trek ik die conclusie.
Ik kan me de situatie van beide kanten goed voorstellen,
en net zomin als jouw vader opeens een ander mens kan worden,kan je moeder een stap terug doen.
Wat ik heel jammer vind is dat je jezelf hier dingen in verwijt.
Het feit dat jij om je hart te luchten oa via internet je gevoelens kenbaar hebt gemaakt mag natuurlijk nooit tegen je gebruikt worden.
Je vader heeft,waarschijnlijk in z'n wanhoop,jou als pion ingezet in het conflict,en dat is heel rot voor jou.
Als ik je één raad mag geven:
probeer het niet op te lossen voor je ouders,
(niet dat dat al zou kunnen) want dit heeft helemaal niets met jou te maken.
Het speelt tussen hen,
het is hun relatie ik denk niet dat jij ook maar iets kunt doen om die te beïnvloeden.
Als ik mijn post teruglees vind ik mijn reactie best hard,
maar zo bedoel ik het niet.
Ik vind het heel rot voor je om zo machteloos toe te moeten zien hoe het waarschijnlijk verkeerd gaat tussen je ouders
en ik hoop dat je een beetje afstand kunt nemen,ook van het gevoel dat je hierin een verantwoordelijkheid hebt.
Misschien zit ik helemaal verkeerd,
en vinden ze toch nog een manier om met hun verschillen te leven,
daar zal dan wel wat tijd overheen gaan
Ik wens je heel veel sterkte.
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
Sterkte!.
Like trump...
Shmoopy, ik heb gezegd tegen mn moeder dat het hun probleem is en niet het mijne, en dat zij het ook op moeten lossen. Maar ik wilde ook even kenbaar maken aan dr, dat ze hiermee ons alle 4 schaadt en dat hadden ze denk ik niet zo door...
Hoe het nu verder gaat weet ik niet, ik zit er hard over na te denken om uit huis te gaan, maar dat is ook niet zo 123 geregeld
Het probleem op dit moment is dat mn vader niet doorheeft dat het hopeloos is, en nog alle hoop heeft dat het weer goed komt. Maar dat kan imho helemaal niet, en mn moeder is ook een beetje uit die illusie gestapt...
Ik weet dat ik verder weinig kan doen, maar dat ik nou juist waarom het me zo dwars zit. Als ik iets kon doen zou ik de eerste zijn, maar het is gewoon mijn probleem niet. Ik kan het alleen maar aankijken en daar voel ik me dood-ongelukkig bij
Dit is de shit die bij het leven hoort.
Ik ga niks zeggen in de trend van 'het komt allemaal wel goed' of 'het is niet zo erg' want dat is het wel.
Het is gewoon KUT met hoofdletters.
Soms moet je door dit soort shit heen.
Mijn advies: Ga het huis uit. Laat jezelf niet slopen door het conflict tussen je ouders. Jij hebt er ook geen schuld aan.
Peer em, bemoei je er niet mee, en zie maar wat er gebeurt.
Meer advies kan ik je niet geven. Je moet het allemaal helemaal zelf doen...
Suc6
En vergeet niet dat dit niet het einde van de wereld is....
Sterkte..
ik post hier even onder het acount van mijn vriend omdat ik geen lid ben van dit forum
maar ik wou even zeggen dat ik het heel erg kut voor je vind en dat ik eigenlijk precies weet hoe je je voelt.
mijn ouders zitten als 7 jaar dat ze bijde al weten dat ze niet met elkaar door kunnen gaan en beter kunnen scheiden maar doordat het onbekend en "eng" is het toch niet doen.
er zijn ook nog meerdere dingen voor gevallen waarsoor dit gebeurd is maar daar wil ik het nu niet over hebben maar het komt er op neer dat sfeer die bij ons in het huis hangt meestal echt niet te houden zodra mijn ouders bij elkaar in de kamer zitten.
ik snap dat het echt heel moeilijk is want ik heb heel vaak zelf ook het gevoel dat ik er aan onderdoor gaat.
gelukkig heb ik een geweldige vriend die me er doorheen helpt en ook mijn vrienden zijn heel behulpzaam.
wat ik tegen jou wil zeggen is praat er over met andere het helpt echt ik heb me jaren vrolijk voor gedaan terwijl ik van binnen soms echt dood ging en dat is niet de manier.
ik hoop dat je vader snel in ziet dat jij niet de sculdige bent want volgens mij denk hij nu in zijn hoofd dat jij gedeeltelijk schuldig bent omdat hij het pas inzag nadat hij jouw chats gelezen heeft (hij heeft daar dus absoluut niet gelijk in )maar denk wel dat hij dat wel in ziet.
voor de rest je kan je ouders niet echt helpen met hun problemen ze moeten er uiteindelijk toch zelf uitkomen
ik heb ook heel vaak dat mijn moeder naar mij toekomt voor mijn mening en die geef ik dan ook hoe moeilijk die ook is.
maar uiteindelijkmoet zei haar besliddingen nemen en ze moet het niet doen voor mij.
ik hoop voor jou dat je ouder er snel uitkomen hoe ze verder willen gaan in hun relatie want het kan echt niet zo langer door gaan want het gaat zich alleen maar opstapelen en uiteindelijk is het een web van problemen waar ze in verstrik raaken en nie tmeer uit komen.
heel veel sterkte ik hoop dat mijn verhaal je een beetje kan helpen.
het is voor mij ook wel makkelijk dat ik er over kan praten al is het hier in de chat
ik leef met je mee en hoop dat de situatie snel verbetert voor jou en je familie
groetjes Angel_style
Peace,
Dopeboy
Zal wel moeilijk zijn en niet in 1 avondje te regelen maar er moet iets gebeuren. Zo verder gaan is voor niemand leuk.
Op jezelf gaan wonen is misschien wel een oplossing voor jou omdat je dan niet midden in de treurnis zit, maar dan kom je niet met plezier een keer op bezoek!
Kun je niet met familie of goede bekenden overleggen over hoe je de situatie kan aanpakken?
Bedenk ook eens wat het zou opleveren als je ouders uit elkaar gaan misschien kun je daar enige hoop uit halen 
* calvobbes hoopt dat die een beetje heeft kunnen helpen
Maar misschien is het wel goed dat er wat 'beweging' is ontstaan tussen jullie vader en moeder, zodat er gepraat kan worden. De toon is in ieder geval gezet voor verandering, en dat is volgens mij in deze situatie het beste.
Sterkte
quote:Jah, daar heb je eigenlijk wel helemaal gelijk in. Ik kan wel vluchten, maar dat lost natuurlijk weinig op. Toch ist denk ik wel goed voor mezelf, een beetje meer zelfstandigheid, maar das een ander verhaal.
Op vrijdag 19 oktober 2001 23:19 schreef calvobbes het volgende:
Hoe hard en onaantrekkelijk het ook klinkt maar ik denk dat jullie allemaal eens uitgebreid om de tafel moeten gaan zitten en er duidelijk over praten.
Zal wel moeilijk zijn en niet in 1 avondje te regelen maar er moet iets gebeuren. Zo verder gaan is voor niemand leuk.
Op jezelf gaan wonen is misschien wel een oplossing voor jou omdat je dan niet midden in de treurnis zit, maar dan kom je niet met plezier een keer op bezoek!
Ik wil zowiezo even wachten om te kijken wat ervan komt... wat ik jullie vertelde is allemaal vrij recent gebeurd dus ik kan niet verwachten dat ze gelijk morgen met een kant-en-klaar plan komen. Maar feit is wel dat het al 2 jaar slecht gaat en dat de kans op verbetering eigenlijk niet aanwezig meer is
Gelukkig heb ik een hele lieve vriendin waar ik altijd kan aankloppen, die naar me luistert en me begrijpt. Zij helpt me er wel een beetje doorheen, maar ze kan natuurlijk weinig doen aan de situatie bij mij thuis. En dat wil ik ook helemaal niet, ik wil dat mn ouders het zelf oplossen.
Aan tafel gaan zitten met zn 4'en en het probleem bespreken is waarschijnlijk wel het beste, maar dat is alles behalve makkelijk. We kunnen toch niet tegen mn vader zeggen dat 'ie zo dom is dat we ons aan 'em ergeren?
quote:Dat zou ik in ieder geval niet doen, nee. Ik denk dat je pa toch al onzeker is door de situatie en dat zou ie dan alleen maar meer worden.
Op zaterdag 20 oktober 2001 14:30 schreef Tijn het volgende:[..]
We kunnen toch niet tegen mn vader zeggen dat 'ie zo dom is dat we ons aan 'em ergeren?
Het is natuurlijk al een teken aan de wand dat je ouders niet (meer) echt met elkaar praten.
Ik begrijp dat je niet echt kwaad op je pa bent dat ie in je chatlog heeft gelezen. Misschien heeft ie dat wel gedaan om erachter te komen wat jij over de situatie verteld aan anderen, of jij meer "inside-information" hebt! Vooral omdat er dus niet echt gepraat wordt thuis.
Het ging lange tijd heel erg beroerd tussen mijn ouders en ik dacht toen wel: " gingen ze maar scheiden". Als kind/puber wil je eigenlijk het liefst dat je ouders bij elkaar blijven, maar het was te erg, we zaten in een impasse. En dat duurde wel 'n paar jaar.
Maar, en dat wil ik eigenlijk kwijt met mijn berichtje: ze zijn nog steeds bij elkaar (inmiddels zo'n 15 jaar later) en ze zijn weer dikke vrienden 
) misschien dat dat helpt?
succes
en je weet me te vinden
quote:hmm, ik zou wel op een andere manier beginnen idd
Op zaterdag 20 oktober 2001 14:30 schreef Tijn o.a. het volgende:Aan tafel gaan zitten met zn 4'en en het probleem bespreken is waarschijnlijk wel het beste, maar dat is alles behalve makkelijk. We kunnen toch niet tegen mn vader zeggen dat 'ie zo dom is dat we ons aan 'em ergeren?
Maar heeft jou vader zelf niet in de gaten dat het niet goed gaat zo? Of denkt die dat het maar tijdelijk is? Als jullie allemaal in de gaten hebben dat het zo niet verder kan zou het niet zo'n probleem moeten zijn om iedereen aan tafel te krijgen!
Succes & sterkte...
quote:Dat is dus het hele probleem, mn vader denkt dat alles wel weer goed komt als we maar gewoon doen alsof er nix aan de hand is
Op zaterdag 20 oktober 2001 21:55 schreef calvobbes het volgende:[..]
hmm, ik zou wel op een andere manier beginnen idd
Maar heeft jou vader zelf niet in de gaten dat het niet goed gaat zo? Of denkt die dat het maar tijdelijk is? Als jullie allemaal in de gaten hebben dat het zo niet verder kan zou het niet zo'n probleem moeten zijn om iedereen aan tafel te krijgen!
Succes & sterkte...
Zo zitten we reuze "gezellig" beneden te eten, een kopje thee te drinken of TV te kijken zonder dat er een woord wordt gezegd Mn vader heeft echt het idee dat alles dan weer wordt zoals het was...
quote:Apart
Op zaterdag 20 oktober 2001 22:37 schreef Tijn het volgende:[..]
Dat is dus het hele probleem, mn vader denkt dat alles wel weer goed komt als we maar gewoon doen alsof er nix aan de hand is
Je zou toch denken dat een situatie als deze wel zou opvallen... Dan wordt het alleen maar moeilijker om hem de waarheid te vertellen 
Het is (denk ik) ook geen optie om het eerst met je moeder te bespreken. Dan denkt je vader dat je "samenspant" met haar...
Kun je niet alvast met hem alleen bespreken
* calvobbes probeert een beetje slim over te komen, maar leeft vooral mee met Tijn
quote:Ik heb ff met Tijn gepraat en hij zegt dat ie je laatste zin erg lief vindt. Maar aangezien je een dude bent mag dat niet. En aangezien ik een meissie ben mag dat wel.
Op zaterdag 20 oktober 2001 23:48 schreef calvobbes het volgende:[..]
Apart
Het is (denk ik) ook geen optie om het eerst met je moeder te bespreken. Dan denkt je vader dat je "samenspant" met haar...
Kun je niet alvast met hem alleen bespreken* calvobbes probeert een beetje slim over te komen, maar leeft vooral mee met Tijn
Dus calvobbes, je bent een lieverd
* pridemeid geeft tijn nog ff een lekkere knuffel
prrrrrr
Ik wil je daarom adviseren (als leek, als buitenstaander en als iemand die zich hier ten onrechte mee bemoeit) het onderwerp aan te kaarten maar verder geen invloed uit te oefenen op het verdere verloop. Kortom: zeg platvloers en brutaal tegen je ouders wat je dwarszit en loop dan gewoon weg. Ze zullen denken: Jeetje, die jongen ziet meer dan wij willen.
En verder gebeurt er niets. Maar het gaat ongetwijfeld knagen. Je lost er waarschijnlijk niets concreet mee op maar zet ze maar eens aan het denken. Ongetwijfeld zijn je ouders over een jaar of drie weer te genieten. Dit is niet cynisch bedoeld maar soms moet je even verder kijken dan je neus lang is.
Geloof niet in illusies, gooi het ze voor de voeten. Het mag moeilijk zijn wat daarna gebeurt, en wie weet heeft het vreselijke consequenties. Maar wat is erger: twee mensen die elkaar tolereren en intussen hun eigen gang gaan of twee mensen die allebei het leven leiden zoals zij willen?
Het klinkt hard, maar uiteindelijk komt altijd alles op zijn pootjes terecht. Ik denk een paar stappen vooruit, maar van enige meta-conversatie is nog nooit iemand slechter geworden. Sorry dat ik zo'n psychologische term gebruik, maar ik denk dat het tijd is om de puntjes op de I te zetten. Gewoon de kont tegen de krib gooien, zeg waar je mee zit. Het resultaat zal even moeilijk zijn, en in geval van scheiding een hele vervelende tijd. Maar als jij je niet lekker voelt: niet opkroppen maar eruit gooien. Open die ogen! Het uiteindelijke resultaat is (meestal) alleen maar positief!
Liefs en sterkte,
Helga
Verder sluit ik me bij Helga aan. Het is belangrijk om je gal te spuwen, maar verlies jezelf niet in dagelijkse confrontaties waar je alleen een machtelozer gevoel aan overhoudt. Zij doen toch hun ding, dus laat die schuldgevoelens varen.
quote:Helga, ik stel het echt erg op prijs dat je probeert met me mee te denken & te leven en de moeite neemt om zo'n lang verhaal voor me schrijven. Je bedoelt het vast hartstikke goed. Maar dingen als "als leek, als buitenstaander en als iemand die zich hier ten onrechte mee bemoeit" hoef je echt niet te zeggen. Als ik niet zou willen dat leken & buitenstaanders zich ermee zouden bemoeien zou ik het immers toch nooit hier geplaatst hebben?
Op zondag 21 oktober 2001 01:20 schreef Helga het volgende:
Tijntjelief, ik ga je een raar advies geven. Je kunt nog zo hard roepen dat je het een rare situatie vindt, ook tegen je ouders. Maar zij zullen zich daar niets van aantrekken aangezien zij denken dat ze verder in het leven staan dan jij, jij bent immers het product van die relatie dat zij hebben opgevoed.Ik wil je daarom adviseren (als leek, als buitenstaander en als iemand die zich hier ten onrechte mee bemoeit) het onderwerp aan te kaarten maar verder geen invloed uit te oefenen op het verdere verloop. Kortom: zeg platvloers en brutaal tegen je ouders wat je dwarszit en loop dan gewoon weg. Ze zullen denken: Jeetje, die jongen ziet meer dan wij willen.
En verder gebeurt er niets. Maar het gaat ongetwijfeld knagen. Je lost er waarschijnlijk niets concreet mee op maar zet ze maar eens aan het denken. Ongetwijfeld zijn je ouders over een jaar of drie weer te genieten. Dit is niet cynisch bedoeld maar soms moet je even verder kijken dan je neus lang is.
Geloof niet in illusies, gooi het ze voor de voeten. Het mag moeilijk zijn wat daarna gebeurt, en wie weet heeft het vreselijke consequenties. Maar wat is erger: twee mensen die elkaar tolereren en intussen hun eigen gang gaan of twee mensen die allebei het leven leiden zoals zij willen?
Het klinkt hard, maar uiteindelijk komt altijd alles op zijn pootjes terecht. Ik denk een paar stappen vooruit, maar van enige meta-conversatie is nog nooit iemand slechter geworden. Sorry dat ik zo'n psychologische term gebruik, maar ik denk dat het tijd is om de puntjes op de I te zetten. Gewoon de kont tegen de krib gooien, zeg waar je mee zit. Het resultaat zal even moeilijk zijn, en in geval van scheiding een hele vervelende tijd. Maar als jij je niet lekker voelt: niet opkroppen maar eruit gooien. Open die ogen! Het uiteindelijke resultaat is (meestal) alleen maar positief!
Liefs en sterkte,
Helga
En wat je advies betreft vind ik het jammer dat je blijkbaar mn verhaal toch niet helemaal goed begrepen hebt. Ik krop niets op, ik heb ze vertelt wat me dwars zit en gezegd dat ik niet wil dat ze doen alsof er niets aan de hand is. Maar de band tussen mijn ouders is zo slecht, dat komt echt niet goed. Zoals iemand anders al terecht zei, je kan niet verwachten dat mn moeder een stapje terug doet en ook niet verwachten dat mn vader een ander mens wordt. Hoewel mn vader nog goeie hoop heeft, is de relatie tussen mn ouders eigenlijk al voorbij. Het probleem is om dat aan mn vader kenbaar te maken, zonder 'em (meer dan nodig) te kwetsen. Dat kan mn moeder niet en daarom blijven ze maar aanmodderen met zn 2'en.
Ondertussen weet ik dat het mijn probleem niet is, zeg ik alleen wat me dwars zit en laat ik het ze verder zelf oplossen. Maar er zit zo weinig schot in de zaak en dat maakt me kapot. Ondertussen voel ik me helemaal niet prettig meer thuis en dat is een probleem van ons allevieren.
Ik denk eraan om uit huis te gaan, maar makkelijk is dat niet. Iemand zei al, dat dat het probleem niet oplost en dat is ook zo. Het voelt dan alsof ik wegvlucht in plaats van dapper te zijn en dat wil ik niet. Bovendien wil ik mn zusje niet in de steek laten. En met hoeveel plezier ga ik dan nog naar mn ouders op visite?
Ik hoop dat je begrijpt dat ik je aandacht wel op prijs stel, maar dat ik al verder ben dan wat jij me adviseert. Dat doe ik immers al.
[Dit bericht is gewijzigd door Tijn op 21-10-2001 13:31]
[Dit bericht is gewijzigd door shmoopy op 21-10-2001 13:34]
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
Het enige wat ik je kan toewensen is dat deze situatie zo snel mogelijk op een manier wordt opgelost die voor jullie allemaal zo min mogelijk pijn doet... Dit klinkt misschien een beetje vreemd, maar zo kijk ik er tegenaan...
Het is je moeders schuld niet dat hij niet verder groeide, je moeder heeft ambitie, je vader veel minder, waarom zou zij daar de last van moeten dragen?
Waarom zou ze ongelukkig alleen voor hem moeten zijn?
Dat negeren is niks anders dan uitstel, zoiets als geen verandering is een goede verandering. Het is ontzettend grof om inbreuk te maken op die manier op jouw privacy. Je vader zou het es als goed moeten zien, dat jij wel duidelijk zorgen maakt maar hij niet. Als hij je negeert, dan moet je hem gewoon met rust laten, jij hebt niks fout gedaan, hij ziet het alleen niet en dat is heel stom. Hij laat zo alleen merken dat hij je niet meer wilt en geloof me, vaders kunnen af en toe enorme klootzakken zijn, maar ze willen echt geen kind kwijt. Mannen zijn nou eenmaal ontzettend koppig.
Praten is de enige oplossing, bij deze situatie heeft niemand baat.
Ik wens je heel veel sterkte en denk eraan het is echt niet jouw schuld ook al voel jij je er juist zo kut door, je hebt juist het goede gedaan door met je moeder erover te praten. De rest ligt nu bij je ouders
Je moeder is ook niet verantwoordelijk voor hem, en het is niet eerlijk om te doen alsof hij een 'kind' is..misschien redt hij het heel verassend goed zonder haar! Ik vind het van je moeder (hoe lief bedoeld ook) een beetje scheef dat ze hem zo 'in bescherming neemt'...
een relatie is gebaseerd op wederzijds respect en gelijkwaaridgheid. Schijnbaar is dat er nu niet (meer). dus moeten ze er iets aan doen: therpaie, of een vakantie voor twee, of uit elkaar...hoe dan ook, het zal wel effe lastig blijven voor je, die klotesfeer. Maar mijn ervaring is, dat die sfeer met name blijft hangen als er totaal geen knopen worden doorgehakt..succes.
....maar daarna ben ik weer triestig...
Ik weet ff niet wat ik zeggen moet, behalve dat ik het knap vind van je moeder zich toch nog zo te laten groeien.
Jammer is dat je vader niet mee gegroeid is, zou het mss een oplossing zijn als je moeder hem meer zou betrekken in waarin zij bezig is?
Mensen groeien, dat is een feit, en tuurlijk is het mooier als ze naar elkaar toe groeien, maar jammer genoeg hou je het niet tegen dat mensen uit elkaar groeien. En dan krijg je inderdaad een rare sfeer in huis.. Het klinkt raar, maar hoe meer jij het huis uitvlucht hoe verder jij bij je vader vandaan groeit aangezien je schrijft dat je dus vooral als je vader thuis is weggaat. Ik weet van mezelf dat dat ook geen pretje is..
Thuis zitten op dit moment is ook niet alles, en als scheids spelen ook niet.. maar vluchten is ook niet echt een optie.
Wat er nu als eerst in mij opkomt is een avond domweg monopolyen met zijn allen. En ook de spelregels uitleggen.. dat je zo veel mogelijk ontspannen het spel speelt. Even alle gedachten op andere dingen zetten.. en niet op het feit dat het slecht gaat tussen je ouders en dat de sfeer niet leuk is.. wie weet helpt het. Ik weet het niet..
Zoals ik al zei in mijn eerste zin.. ik weet echt niet wat ik verder zeggen moet..
Maar laat je niet vervreemden van je ouders!
groetjes en een knuf,
"klein dolfijntje"
Fokbijbel!
[b]Op zondag 28 oktober 2012 12:59 schreef kwiebuske het volgende:[/b] [me=kwiebuske]zegt 'je hebt gelijk dolfie'[/me]
Verder ist maar een kwestie van afwachten Kheb gezegd wat me dwars zit, en ik laat me verder zo min mogelijk door ze beinvloeden en probeer er het beste van te maken voor mezelf... en ik hoop ondertussen echt dat ze eruit komen, want zoals het nu gaat is het echt waardeloos
|
|
