Naast rustte hem een stapel papier, volgeschreven met allerlei zaken die hem eens belangrijk leken, of waarvan hij dacht dat ze ooit belangrijk zouden worden.
*
Ze stond te wachten op een reaktie. De mantel om haar schouders was zwart, onderaan besmeurd met koude modder en verborgen onder de schaduw van de kap, lag haar gezicht.
Wat doe je hier!? Heeft iemand je gezien!? Kom snel binnen!* blafte Absinthe, bij het zien van Miss Hiss.
Ik heb besloten, dat we dit vanaf dit moment samen doen. Ik heb zoveel ideeen. Ik beweeg me op een compleet ander niveau, ik zie dingen die jou ontgaan zijn en nog steeds ontgaan.
Vanaf vandaag gaat er het een en ander veranderen voor jou en voor mij. We worden partners, zaken-partners.
* Miss Hiss haalt uit haar tas de nodige spullen. Ze glimlacht nog een keer en sluit dan de deur achter zich.
eeeeeeeeeevil
Op zijn tong proeft hij de lucht, die smaakt naar de zoete nectar afkomstig van een bloem die wiens naam hem ontgaat, maar die hij zo goed uit zijn jeugd kent.
Voor hem ziet hij een drukke marktplaats. Chaotisch lopen de mensen van het ene naar het andere kraampje met rijkelijk gevulde tassen in hun handen. Ze vegen langs elkaar heen, maar botsen nooit op elkaar. De zon schijnt, er is geen wolkje aan de lucht te vinden. Het weer verraad dat het zomer is.
In de verte is muziek te horen, afkomstig van een groep mensen die zich speciaal voor deze gelegenheid in kleurrijke kostuums hebben gestoken. Ze spelen vrolijke muziek in een rap tempo, het ene nummer loopt bijna vlekkeloos over in het andere, waardoor het lijkt alsof het geheel een eindeloos lang muziekstuk is, gespeeld door bovenmenselijke wezens die hun eeuwigheid besteden aan het presenteren ervan.
Een groep kinderen rent langs hem heen, hun gelach tovert een meelevende glimlach op zijn lippen.
Alles om hem heen, kleuren, geuren, geluiden, bewegingen, worden versterkt door het zomerse weer, door de felle zon. Het voelt geweldig aan, een mens zou dit perfect durven te noemen.
En hij weet dat hij droomt.
Het beeld vervaagt en hij voelt zich weer moederziel alleen in de wereld.
Naast hem staan schimmen, bekende figuren uit zijn verleden en uit zijn heden. Ze zwijgen, hoe kunnen ze ook anders. Ze zijn geen volledige personen, ze missen een deel.
Hij voelt zich een puzzel, een vreemd voorwerp, een gedrocht in een kooi.
Een lichaam van vlees en metaal. Een geest verdraaid en verward.
Hoe kunnen zij hem begrijpen als hij zichzelf niet eens begrijpt?
Hij draait zich om en kijkt een tweede, en laatste, maal naar de overvolle markt, naar de zon, de spelende kinderen, naar perfectie. Hij knikt en hij laat het beeld los.
De schimmen wachten op hem in de peilloze ruimte waarin hij zich nu bevindt. Met een handgebaar doet hij de ruimte breken als een glas dat van een klif naar beneden valt. De schimmen blijven over in het niets waarin hij zich bevind.
Een glimlach op zijn lippen.
Hij laat ze vrij. Niet langer zijn ze aan hem gebonden, ze zijn vrij om te gaan en staan in hetzelfde niets als waar hij zich in bevindt. Waar zij heen gaan, kan hij niet volgen en mag hij niet volgen.
Absinthe voelt zich vrij, zijn haat ebt weg, de schimmen verdwijnen, ze gaan waar ze heen willen. En net als zij zal hij ook vorm geven aan het niets waarin hij leeft. Hij creert zijn eigen wereld, zijn eigen avonturen.
De eenzaamheid, de oneindigheid boezemt hem angst in, maar hij weet diep van binnen dat er geen andere weg is die door hem kan worden bewandelt. Het is deze weg die hem eindeloos veel mogelijkheden biedt.
Een scherpe pijn raast er door zijn kleine kraaienkop wanneer er een dikke naald, met daarachter een dikke grijze draad, achter in zijn schedel word gestoken.
Net als zijn twee lotgenoten, heeft het beest een tweede behandeling ondergaan. De lege ogen van de kraai slaan talloze beelden op die naar de wens van zijn meester kunnen worden bekeken.
Vanuit de keel van het beest klinken een paar wazige klanken, zo nu en dan zijn er woorden te herkennen, maar het overgrote deel is onverstaanbaar. De apparatuur die daar is geinstalleerd werkt perfect, maar niet in een levend wezen. Het is een geweldige methode om verbale berichten mee te verzenden van punt A naar punt B, maar om af te luisteren is er meer nodig dan alleen apparatuur.
Helaas zit er een limiet aan de hoeveelheid informatie die er kan worden opgeslagen.
Het is vooral de hersencapaciteit van de kraai die de grenzen aangeeft. Ook al hebben er in de hersenen, een deel van de kleine hersenen, aanpassingen plaatsgevonden, het is nog steeds gelimiteerd door de biologie van het dier.
Achter zijn meester, Absinthe, staat Miss Hiss, ze kijkt met een duivelse glimlach op haar lippen naar de kraai. Er broeit iets achter haar ogen.
"Absinthe vertel me eens wat meer over je dromen," fluistert ze hem toe met een verleidelijke stem.
"Er valt niet veel te vertellen," mompelt hij, terwijl hij voorzichtig de apparatuur in de kraai aansluit op een netwerk dat in het leven is geroepen om de informatie uit de hersenen te peuteren en om te zetten in beelden, en daarbij de ruimte vrijmaakt voor eventuele nieuwe informatie die nog moet worden opgeslagen.
"Ik vraag me alleen af... ik vraag me af, of ik niet... of ik geen fouten ga maken. Ben ik onredelijk geweest, ben ik nog steeds onredelijk bezig? Ik vrees dat ik wordt verslonden door mijn haat."
Op het beeldscherm vormt zich een naargeestig tafereel. Rouwende figuren rondom een lichaam dat Absinthe bekend voorkomt. Miss Hiss verandert haar houding en spreekt Absinthe toe: "Is dat niet degene die jou je arm heeft afgehakt? En is zij niet degene die je heeft verzorgd? En die andere figuren..."
Absinthe's gezicht wordt rood. Zijn ogen puilen uit en hij bestudeert alles nauwkeurig. Hij voelt zich verraden en alleen.
"Het is altijd fijn om te weten hoe andere mensen over je denken. Het is leuk om te weten dat je wordt gewaardeerd. Is er hier iemand langs geweest om te vragen hoe ik me voel, hoe ik het heb overleefd. En kijk ze rouwen allemaal om het verlies van hun nobele vriend, hun toeverlaat.
En wat is dat?
Equilan is... zwanger?"
"Je bent hier niet echt populair, in die korte tijd dat ik in het Hotel heb gezeten, werd ik al uitgenodigd voor een bruiloft. Het schijnt dat iedereen is uitgenodigt, er zijn zelfs kaarten verstuurd door de lokale... postbode," sist Miss Hiss.
"Weet je hoe ze dit moment noemen?,"
"Nee?"
"Het moment waarop Absinthe een bezoekje gaat brengen aan zijn liefste eilandvrienden. Dit is hun laatste kans, hun allerlaatste kans," gromt Absinthe terwijl hij de kraai met een boodschap naar het Bos toe stuurt.
Verdomme, ik ben niet het enige slachtoffer geweest van dit vervloekte eiland! Ik heb een grote fout gemaakt.
* Absinthe stormt de kelder in, waar hij aan de steriele, metalen operatie tafel plaats neemt. Hij heeft heel wat zaken om op een rijtje te zetten. De personen waarvan hij eens dacht dat ze zijn leed op hun geweten hadden, zijn zelf ook slachtoffers. Hij heeft ze veroordeeld op basis van te weinig gegevens en hevige emoties. Beoordeel nooit iets of iemand op basis van eenzijdige berichten. Absinthe leunt achterover en staart naar een denkbeeldige leegte. Hij is weer alleen. Miss Hiss bestaat, maar maakt geen deel uit van zijn leven, zijn denken en doen staat los van haar aanwezigheid hier. Absinthe kijkt naar de nieuwe situatie en beseft dat hij keuzes moet gaan maken die invloed hebben op de wereld om hem heen. Hij kan zich niet langer richten op zijn eigen wereld, er is meer daarbuiten, en hij heeft het nodig.
Hun handelen werd beinvloed door Slough Feg. Hij is het die de oorzaak is van zijn leed, maar ook het leed van de anderen. Ze zijn allemaal door de sinistere figuur gebruikt. Voor Absinthe betekent dit een drastische verandering in zijn beschouwing van het eiland, van Equilan en van Herne The Hunter.
Zij maakt deel uit van de restanten van zijn oude leven.
Absinthe voelt zich steeds eenzamer worden, de wereld om hem heen breidt zich uit. Boven hem hoort hij gestommel en een zacht gevloek, hij weet dat het Miss Hiss is, maar hij weet niet wat er in haar omgaat.
Het is nu precies zeven uur en veertien minuten geleden dat ze een diepgaand gesprek hebben gevoerd. Er is heel wat besproken, hier voor dit raam. Zij verweet hem een zwak persoon te zijn die in misleiding een bondgenoot had gevonden. Hij was een labiel figuur dat dit eiland verdiende. Hij was niets beters waard. Hij had haar gebruikt en nu hij haar niet meer nodig had kon ze oprotten.
Bij nader inzien was het misschien niet verstandig geweest om haar te vertellen dat zijn plannen gewijzigd waren. Zij kan hem niet begrijpen, niet meer zoals ze hem vroeger begreep.
Ze voelde zich bedrogen. Ze had zich eerst overgegeven aan zijn plannen, zijn avontuur, en nu is daar niets meer van over.
En nog zo veel meer, dat hij nu vergeten is. Absinthe zuchtte. Ze zag het verkeerd, hij bedoelde het niet zo, maar ze wilde het niet zien, ze wilde het niet begrijpen.
En nu...
...nu gaat ze weg. Ze heeft genoeg van hem en zijn grillen. Ze heeft genoeg van zijn problemen, ze heeft er genoeg van om opgescheept te zitten met iemand die niet naar haar luistert, die haar niet respecteert, die haar niet erkent als een gelijke.
De tas op haar rug is niet eens zo zwaar, alleen de noodzakelijke dingen heeft ze meegenomen, geen koffers vol met kleding en geen dozen gevuld met schoonheids- en reinigingsproducten.
Alles is verandert, ze hoort het hem nog zeggen. Alles is verandert, ze zijn niet mijn vijanden, ze zijn slachtoffers, net als ik.
En dan de rest van zijn walgelijke verhaal. Hij wil haar kwijt, hij hoeft haar niet meer te hebben want hij heeft tijd nodig om alles te ordenen.
Ze heeft verdomme op hem gewacht toen ze hier aankwam, ze gaf zich over aan zijn ideen. Ze had zin in wat avontuur, en nu blaast hij alles af, en heeft hij tijd nodig, moet hij alleen zijn.
Ze blijft niet eeuwig wachten, ze heeft haar eigen leven. Ze had nooit hierheen hoeven te komen, ze had thuis kunnen blijven. Al die kansen, al die mogelijkheden die ze heeft gemist omdat hij haar zonodig nodig had.
Hij heeft haar nooit nodig gehad, hij heeft haar hier gehouden!
De deur slaat achter haar dicht, ze heeft er genoeg van. Gisterenavond is haar alles maar al te duidelijk geworden. Hij kan de pot op! Dit hele eiland kan de pot op!
Met een stevige pas zet ze een koers in naar het bos...
het bos is gewoon te groot om iemand te vinden die er rondzwerft.
nieuwsgierig kijkt ze naar de tekening van de man, die er uit ziet alsof hij al twee weken dood is.
vooral de ring aan zijn vinger valt op en rebel vraagt zich af hoe ze die over het hoofd heeft kunnen zien tijdens het begraven van de persoon.
dan pas valt haar ook op dat de ring aan de zelfde hand zit die op mysterieuse wijze opeens bovenop het graf lag.
een van die rotkraaien heefthem vast meegesleept naar zn nest.
die vind ik nooit meer terug
diep in gedachte verzonken merkt ze niet eens dat ze een erf oprijd.
pas als Vincent nerveus begint te snuiven kijkt ze op en ziet voor haar een donker, haast verlaten uitzient, huis.
waarom doe ik dit eigenlijk? ik waag me op de meest gevaarlijke plekken van het eiland voor een dooie man.
maar het avontuur lokt rebel, en ze kan zeker wel wat afleiding gebruiken na de verschikkelijke ervaringen op het vasteland, dus klopt ze aan en blijft rustig wachten bij de voordeur.
hoewel Vincent steeds zenuwachtiger word en graag weg wil, besluit rebel nog even te wachten.
ze haalt een paar repen gedroogd vlees uit haar zadeltas en gaat op de grond zitten om haar maaltijd te nuttigen.
als ze eens goed om zich heen kijkt ziet ze dat er erg weinig dieren zijn op deze plek.
een klein musje hupt brutaal van tak naar tak tot hij het huis ziet en er snel vandoor fladdert.
tijdens het eten haalt rebel nog eens de tekening te voorschijn.
ze bekijkt hem goed maar kan nog steeds geen touw vastknopen aan de identiteit van de man.
ze zucht even, staat op en klopt dan nogmaals aan op de deur.
Een tweede kraai vliegt door het huis en gaat naast zijn soortgenoot op de rugleuning van de stoel zitten, duidelijk zichtbaar voor de jongedame die vanuit de deuropening staat te gluren. Vanuit de kamer klinkt een stem, de bron is onzichtbaar vanuit de deuropening...
"Heeft niemand je verteld dat het onbeleefd is om te staren?"
One might question your upbringing...
* stamelend loopt rebel op haar hoede de gang in.
alweer die kraaien denkt ze, altijd als er iets vreemds aan de gang is zijn die beesten erbij, erg vreemd
dan struikeld ze bijna over de drempel van de huiskamer.
tenminste afgaande op het interrieur neemt ze aan dat het de huiskamer is, al straalt het niet de warmte en gezelligheid uit die een huiskamer doorgaans uitstraalt.
de open haard aan de andere kant van de kamer ziet er verwaarloost en verlaten uit.
het vergeelde behang aan de muren is aan het afbladderen.
de ramen zijn vuil en zonlicht word duidelijk zichtbaar door de enorme hoeveelheid stof die dwarrelt door de ruimte.
hier mag wel eens een vrouwenhand doorheen gaan
net om de hoek van de deuropening staat, wat blijkbaar de eigenaar is van het huis.
rebel strijkt een haarlok uit haar gezicht en bind haar lange haar opnieuw bij elkaar voor ze haar verhaal afsteekt.
Goedemiddag, ik hoop dat ik niet stoor maar euhh het zit zo, ik ben opzoek naar informatie.
* rebel_girl haalt het papier uit haar binnenzak en laat de tekening aan de man zien.
weet u misschien wie of euhh wat dit is?
"Neem een stoel..."
* Absinthe staart naar buiten, hij lijkt Rebelgirl te negeren, hij wacht het juiste moment af. Gisteren kwam zijn eerste kraai met schokkende beelden thuis. Het beest had een gruwelijk ongeluk opgenomen, het was niet veel, maar genoeg om te weten was er aan de hand was.
Toen deze jongedame voor zijn deur stond heeft hij haar laten wachten. Hij zou de deur eerrder open gedaan hebben waar het niet dat hij hij haar gezicht herkende, als degene die het ongeluk had veroorzaakt.
Na een dramatische stilte spreekt hij haar droog toe:
"Ik neem aan dat het een afbeelding is van de persoon die door jouw roekeloos gedrag om het leven is gekomen?"
en trouwens, het was een ongeluk, ik kon er niets aan doen.
ik reed gewoon over het pad en..en hij stond daar zomaar...ik kon niet meer uitwijken.
ik heb alles gedaan wat ik kon maar het ritueel wat ik uitvoerde, om de doden nieuw leven te schenken, mislukte.
daarom heb ik de arme nu begraven en ben ik opzoek naar eventueele familieleden.
* de man staat nog steeds met zijn rug naar haar toe. dan doet ze stap naar voren, mijn naam is rebel_girl trouwens, en ze steekt haar rechterhand uit.
rebel kijkt om zich heen opzoek naar een stoel maar besluit dan liever te blijven staan.
de kraaien hebben de enigste, nog degelijk uiziende stoel in bezit genomen en ze heeft geen zin die met ze te delen.
voor de zoveelste keer weet een plukje haar te ontsnappen aan het leren bandje en rebel haalt met een zucht het bandje er helemaal maar af zodat haar haar nu vrolijk haar gezicht omlijst.
Mijn naam is Absinthe... en ik weet dat het een ongeluk was, het spijt me als ik iets anders insinueerde. Ik weet ook dat de arme ziel een brief bij zich droeg...
ja die brief heb ik bij me.
* rebel_girl haalt de ongeopende envelop uit haar zak en overhandigd die aan Absinthe.
ik heb hem niet geopend omdat ik me niet graag met privezaken wil bemoeien.
ow en hij had trouwens ook nog een ring om, een heel opvallende ring, maar een kraai heeft die waarschijnlijk meegenomen.
* Absinthe draait zich om, hij kijkt de jonge dame recht in haar ogen aan en pakt de brief uit haar hand. Hij bekijkt het voorwerp en besluit om het te openen. Curiosity killed the cat klinkt er zachtjes in zijn achterhoofd, maar de verleiding is te groot om het aloude gezegde in acht te nemen.
Er staat niets in. Het papier is blanco... wacht...
* Absinthe staart naar het papier en ziet een klein logootje staan in een van de hoeken, kleine letters staat er iets onder geschreven. Hij doorkruist de kamer en pakt een vreemd ogend voorwerp uit de kast, gemaakt van glas en ijzer. Kundig plaats hij het tussen zijn oog en de brief, in de hoop om zo duidelijk te kunnen zien wat er precies staat geschreven...
De Binnenste Cirkel... de binnenste cirkel? Nooit van gehoord. Zegt het jou iets?
ik heb er nog nooit van gehoord.
* rebel_girl kijkt naar buiten en ziet dat het al donker begint te worden.
en wat zou die ring betekenen denk je?
* als rebel opzij kijkt ziet ze vier paar kraaloogjes haar in de gaten houden.
als ze goed kijkt ziet ze dat hun snaveltjes niet zwart zijn zoals normaal maar metaalachtig.
een beetje zenuwachtig plukt ze aan een haarlokje.
* Absinthe staart doelloos naar het lege papier. Voor zijn ogen beginnen zich patronen te openbaren op het papier. Het is vreemd, het is er niet, maar toch ziet hij het. Het doet hem denken aan een van de platen die hij heeft gezien op het vasteland. Als je er vluchtig naar kijkt is de mogelijkheid groot dat je er niets in ziet, maar als je een tijdje blijft kijken en je ogen ontspant zul je een figuur zien. Dit is precies hetzelfde, maar in plaats van een enkel figuur, worden er ditmaal dunne rode lijnen zichtbaar op het vel, terwijl er eigenlijk niets staat. Het is een soort plattegrond, of een vreemd symbool van het een of het antwoord. Absinthe hoest en geeft het vel terug aan Rebel_Girl.
Ik denk dat we zojuist een stapje verder zijn gekomen. Kijk eens goed naar het papier, staar ernaar. Als je er langer naar kijkt zul je zien dat er wel degelijk iets op staat. iets dat er eerst niet was, maar nu wel.
Optisch bedrog, een vernuftige manier om iets te verbergen vind je niet?
* Absinthe hoest en merkt dat er een flinke scheut pijn door zijn lichaam heen trekt. Overwacht.
Het spijt me, maar ik denk dat je er beter aan doet om naar huis te gaan. *kuche* Ik denk dat ik ziek aan het worden ben.
ik heb het irl behoorlijk druk met meerdere zaken, dus ik kan momenteel niet direkt betrokken zijn bij het verhaal. Geen reden om een pauze inlassen, ik post zo nu en dan nog wel als Broeder_Strijd. 
euhh het is al donker buiten, heb je misschien een lantaarn voor me te leen?
* absinthe haalt een lantaarn te voorschijn en geeft die aan de jongedame.
rebel stopt de brief weer in haar binnenzak en loopt de gang in.
op de drempel blijft ze nog even staan, ze kijkt nog even achterom en ziet dat absinthe al verdwenen is.
dan loopt ze naar buiten, stapt op haar paard en rijd terug naar huis.
Met een zucht stapt hij de kelder in om de "batterij" van zijn mechanische arm te verversen. Hij veegt het overvolle geheugen van zijn kraaien schoon en stuurt een van hen op pad om informatie te zoeken. Het beest gehoorzaamt en verdwijnt door het raam op zoek naar beelden en geluiden die zijn meester op weg kunnen helpen.
Motivatie, dat is wat Absinthe door zijn aderen voelt stromen.
De muren vertonen dezelfde symptonen, licht trillen slaat over in hevig trillen en scheuren worden zichtbaar in het steen.
Er vallen stukjes van het plafond naar beneden, boeken vallen uit de kast, er heerst chaos.
Het duurt niet langer dan een klein halfuur voordat het gebouw instort.
Wat er overblijft is stof, brokstukken en loos puin.
De woning is vernietigd er is niets meer van over.
Is it alive, or is it Phalanx?
--- Cameron Hodge ---
|
|
