he??? zo lang ben ik toch nog niet weg???
wat is er allemaal nog meer gebeurt in mijn afwezigheid?
verward kijkt rebel_girl naar de gezichten om haar heen, maar kan geen andere grote veranderingen bespeuren.
alleen dagobert lijkt nog triester dan de andere.
rebel denk even na over de mogenlijkheid dat equilan een boodschap zou kunnen overbrengen voor haar maar besluit dan dat het ten eerste niet het geschikte moment is en ten tweede dat ze toch geen idee heeft wat ze zou moeten zeggen.
dan richt ze zich maar weer op het tafereel voor haar.
voort, voort
hij is vermoord
laat los, laat los
hij ligt in't bos
* Beangstigd wend ze haar paard en stuift het bos in. In de verte ziet ze een stel eilanders die ze lang niet heeft gezien bijeen. Ze staan rond en graf. Lurky stapt af en met haar paard aan de leidsels loopt ze voort. Bruintje hinnikt in de stilte die er heerst.
Dichtbij ziet ze dat het een indrukwekkende Keltische grafheuvel is. Opgelucht dat Craziest niet de te betreurene is komt ze in gepaste eerbied nader.
Het is duidelijk Herne die het tijdelijke voor het eeuwige verruilt heeft voor zover dit bij onsterfelijken mogelijk is. Tegelijk overvalt haar grote droefheid. "Welk een verdriet en leegte wordt er gezaaid op dit eiland".
Met een deelnemende knik groet ze de zwijgende nabestaanden. Ze pakt een fles whiskey en loopt naar het graf. Daar neemt ze een ferme teug.
Proost!
* De rest sprenkelt ze over de laatste rustplaats.
Goede reis Herne!
* Ze hangt de lege fles in een boom opdat ook de wind zijn treurzang kan fluiten.
Ja ik ben zwanger, kom laten we hier even rustig gaan zitten. Wat fijn dat je er ook bent zeg
Ja Herne is vermoord, maar wees niet al te treurig, binnenkort zal hij weer onder ons zijn. * Equilan legt terwijl ze dat zegt haar handen op haar buik en Lurky trekt vragend een wenkbrauw omhoog.
Ja, ik ben zwanger van Herne. Nouja niet door hem, maar echt van hem. Leg ik je later nog wel eens uit.
Wat zeg je?? Nee de brandstapel wordt pas aangestoken als zo ongever iedereen geweest is.
Zeg, niet om het een of ander, maar ik heb je er wel eens beter uit zien zien, zijn Callista en Craziest nog steeds verdwenen??
* De twee vriendinnen zijn aan de rand van de open plek gaan zitten, zodat ze de andere bezoekers niet storen in hun overpeinzingen.
Ik kan mij voorstellen dat je in deze omstandigheden en in jou toestand wel wat anders aan je hoofd hebt. Maar ehhh... Als de plechtigheid ten einde is zouden jouw draken dan eens een verkennisvlucht kunnen houden? Ik zou niet willen dat we straks ook Callista en Craziest moeten begraven.
* Ze laat Equilan het kidnappersbriefje zien.
Wat denk je? Is dit echt? En van wie zou het zijn? Maar veel belangrijker: waar zijn ze?
O ja en Faat en James zijn ook al spoorloos. Ik begrijp er niks meer van. En ik heb je zo gemist lieve Equilan. Wat is er toch allemaal aan de hand?
* Lurky is helemaal van streek. Ze pakt nog een fles uit de zadeltas.
Jij ook een slok?
irl ben ik werken/buzzy.
* Equilan is wit weggetrokken na het verhaal van Lurky. Als aanstaande moeder is ze natuurlijk extra gevoelig voor alles wat met kinderen te maken heeft. Ze neemt een grote teug uit de fles, en meteen nog een. Maar hoort ze de kleine Herne in haar buik kirren van plezier en schiet haar te binnen dat ze niet geheel in de juiste positie verkeert om sterke drank te drinken.
Ach kom, Herne en drank dat gaat wel samen en per slot van rekening is ze wel elfengodin.
Ja natuurlijk kunnen mijn draken helpen, en laat me dat briefje nog eens zien??
irl ben ik nu ook afwezig, de wake gaat door tot iedereen gelegenheid heeft gehad tot afscheid nemen, dus niet voor morgen zal de brandstapel aangestoken worden.
Het beest glijdt door de lucht en verdwijnt.
* Geschrokken vergeet Wilgje dat ze eigenlijk in gepaste stilte de rouwplaats hoort te naderen. Ze ziet Herne op de stapel brandhout liggen, maar ze snapt niet goed wat er gebeurd is. Hoe kan dat nou? Herne, de bosgod? Dood?
Voorzichtig raakt ze hem aan, maar Herne reageert niet. Hij is dus echt dood... naar de Andere Wereld.
Wilgje kijkt om zich heen en ziet dan pas al de vrienden van Herne zitten. Daar zit Lurky, met Equilan naast haar. Wilgje loopt naar hen toe en geeft ze een dikke knuffel. Lurky houdt de fles drank omhoog, maar die laatste druppel gunt Wilgje Lurky zelf.
Dankjewel, maar nee bedankt Lurky... Ik kan gewoon niet geloven dat we hier een wake voor de bosgod moeten houden!
* Equilan legt snel uit hoe dat is gekomen en Wilgje beseft dat ze door haar kaartreizen heel wat mist op het eiland. Ze besluit haar volgende reis uit te stellen zodat ze deze wake kan blijven, uit eer voor de eerste persoon die haar liet blijven in zijn bos, nadat ze uit de nevelen op het eiland terecht was gekomen, nu ruim een jaar geleden.
Het stukje muziek is de aankondiging. Het kondigt Absinthe's komst aan. Gehuld in een lange zwarte mantel die zijn lichaamsvormen verbergen stapt hij langzaam op het lichaam, dat vredig ligt opgebaard, af. Onder zijn mantel komt zijn metalen arm tevoorschijn. Het koude staal houd stevig een gitzwarte knikker vast.
Absinthe buigt voorover en met een valse glimlach op zijn lippen kust hij het voorhoofd van het lijk, net onder de plaats waar de zwarte steen van Artimar is geplaatst, het lijk dat spoedig niets meer is dan een hoop rottend vlees, plantenvoer.
De kus is een slimme truc om de knikker die hij in zijn hand heeft ongemerkt in de mond van het lijk te duwen.
Ook Absinthe heeft een aantal woorden voor de hoop compost die voor hem ligt. Ze wensen de ziel in het hiernamaals niet veel goeds toe. Zachtjes fluistert hij ze in het oor van Herne_The_Hunter met een sympathieke glimlach op zijn lippen, zacht genoeg dat niemand ze kan horen:
"What goes around comes around. You get what you deserve, I hope you burn in hell, may your soul be embraced by the devil, consumed by fire..."
Plechtig stapt Absinthe achteruit.
[Dit bericht is gewijzigd door Absinthe op 10-01-2002 20:21]
ze doet haar uiterste best om geconcentreert te blijven maar uiteindelijk trekt ze toch aan het kortste eind en drijft haar geest weer langzaam terug in haar lichaam.
rebel is weer terug op het vasteland.
Atrimar's gele ogen schieten vuur naar Absinthe.
"Shadar logoth Absinthe, shar'shae rhadiem ninte moridin" fluistert hij binnensmonds.
If you shake my hand better count your fingers ...
Die Atrimar is een labiel, zielig mannetje. Kijk hem daar eens staan, verslagen, hij kan helemaal niets tegen me doen.
Ze hoort Atrimar grommen, de wolven om haar heen worden onrustig. Atrimar spreekt een vloek uit over de man die de rust van de wake heeft verstoord. Huh - ik versta helemaal niet wat hij zegt, maar toch weet ik wat hij bedoelt... Phoenixx is bang. Ze wil weg, maar ze durft zich nauwelijks te bewegen. Voorzichtig schuift ze wat naar achteren en stoot tegen een wolf aan. Het blijkt de wolvin te zijn die haar in het bos had gevolgd en Atrimar naar haar had geleid. De wolvin duwt zachtjes haar met haar neus tegen haar hals. Alsof ze Phoenixx wil vertellen dat er geen gevaar dreigt - tenminste niet voor haar...
Voor hem, die het bos heeft gediend en het verdiend heeft beloont te worden.
* De zilveren munt schittert in de zon, terwijl Dagobert vertrekt
Er komen in de verte twee kraaien aangvlogen, de beesten glijden door de lucht en gaan rustig op zijn schouders zitten en kijken, net als hij, naar Atrimar. Absinthe heft zijn metalen arm op en de drie kraaien gebruiken dit gebaar om van plaats te wisselen. Ze voelen zich op hun gemak daar op die ijzeren tak die uit hun meester zijn schouder steekt.
Zes metalen kraalogen kijken nu naar Phoenix en naar Atrimar, drie metalen snavel zijn er op hen gericht, en drie paar klauwen houden zich stevig vast om niet van de arm af te vallen.
Absinthe glimlacht nogmaals, dit keer naar de drie kraaien.
meya alantin, suravye ... machin dazar morridin
De wolven laten de vreemdeling voor wat hij is en ontspannen. Onderling schieten de verontwaardigde woordbeelden over en weer. De "zwartveren" en Absinthe plegen volgens de matriarch een groot onrecht door op deze manier hier te verschijnen.
Atrimar twijfelt of hij ze vloek van Absinthe aan Equilan zal doorspelen, maar besluit het niet te doen. Een conflict riskeren op een moment als deze lijkt niet het juiste. Zijn gele ogen dwalen weg van Absinthe en blijven rusten op een punt in de verte.
If you shake my hand better count your fingers ...
Weer een trouwe eilander weg, weg van het tijdelijke, voor altijd in het eeuwige...
* LWaS legt voor de laatste keer een hand op de hand van herne en gaat dan onder een boom zitten....hij staart voor zich uit
Ze staat op en gaat naast hem zitten. Zijn hand neemt ze in de hare, een onbewust gebaar. Troostzoekend voor dit onbeschrijflijke verlies.
De spanning tussen Atrimar en Absinthe is te voelen.
De Guards maken zich klaar om in te grijpen...
. . .
* Dan Trilt de lucht, de wind wervelt en een schaduw valt over de verzamelde menigte. Langzaam glijdt Quantarianth naar beneden en landt naast Equilan. Hij vouwt z'n vleugels op en grijnst naar de rest van de mensen. Voor de mensen die niet met draken kunnen spreken lijkt het alsof hij gromt met z'n scherpe tanden bloot. LD klimt van quantarianth af en kijkt rustig in het rond. Hij knikt even naar Equilan, het lijkt er op als of er een kort gesprek even plaatst vind. Dan gaat hij naar het lichaam van Herne en spreek zacht een zegening.
Wat men jou aan kwade dingen heeft toegewenst dat zal die gene zelf overkomen. Je lichaam zal vergaan maar je ziel zal voortleven in hij die nog geboren gaat worden.
Rust zacht en wees welkom.
* Dan loopt hij naar Atrimar toe onderweg, tegen Absinthe fluisterend. Wie je bent of wat je doet maakt me niet uit, maar heb eerbied en respect voor de doden, zoniet maak je dan klaar om je bij de doden te voegen. Hij groet Atrimar en Phoenixx en wacht dan op de dingen die komen gaan en op het moment dat Equilan de rituelen verder vervolgt.
Some day you shall flee, Panted and weak - Master, Passion, Greed.
De groep rond de vuurstapel wordt steeds groter. Draken elfen, magiers, vage gasten, landlopers, winkeliers en gewone burgers. Op de een of andere manier zijn ze hier samengekomen. Dit is geen normale begravenis. Waarom is niet echt duidelijk. Maar dat hoeft ook niet.
Bedankt Dago
* Dan loopt ze verder naar Absinthe. Ze had hem eerder wel zien staan, maar toen was ze nog in een emotioneel gesprek verwikkeld met Lurky. Nu heeft ze eindelijk tijd om hem te begroeten.
De laatste keer dat ze hem gezien heeft is de dag dat Herne werd vermoord nadat hij per ongeluk Absinthe had verwond. Equilan heeft Absinthe ergens naar toe gebracht waar hij kon genezen en daarna heeft ze hem nooit meer gezien.
Maar Absinthe is voor Equilan de enige schakel met die dag, met Herne op een bepaalde manier.
Absinthe, wat goed om jou ook hier te zien * De godin omhelst Absinthe hartelijk en trekt zich er niets van aan dat haar omhelzing niet beantwoord wordt. Ze wijt het aan de omgeving, de wat vreemde sfeer die hangt op de open plek. Misschien is Absinthe wat onder de indruk ofzo. Of misschien is hij verbaasd over haar zwangeschap.
Ik heb je gemist Absinthe, ik had je graag vaker willen zien de afgelopen tijd. Helaas was ik de enige keer dat je me bent komen opzoeken niet thuis, toen je wat boeken hebt meegenomen.
Ow Absinthe, weet je nog dat we dachten dat jij 'gestuurd' werd?? Ik denk dat Slough_Feg dat inderdaad heeft gedaan, hij wist dat Herne zou stoppen met vechten als hij jou per ongeluk verwondde, ik denk dat het een aanslag was die hij tot in de puntjes heeft voorbereid. En hier staan we dan..
* Absinthe heeft nog steeds niets gezegd en Equilan kijkt van opzij wat vragend aan. Ze ziet zijn blik over haar buik glijden.
Ja, alledrie zijn we die dag op een bepaalde manier slachtoffer geworden. Jij werd ernstig gewond, Herne is vermoord en ik, ik werd verkracht...
Ze legt haar hand op zijn arm "Wij spreken elkaar later nog wel even, oke??"
Dan loopt ze naar de brandstapel en het kleine beetje geroezemoes dat te horen was sterft langzaam weg. De godin kijkt omhoog, naar de hemel. Het lijkt een prachtige nacht te worden, de zon is nog niet weggezakt in zee en toch schitteren er al enkele sterren aan de hemel. Ook een volle, blauwe maan is aan zijn klim omhoog begonnen. De maan is nu net naast een helle, beetje roodaandoende ster belandt en dat is het teken waarop Equilan heeft zitten wachten.
Volgens overlevering is deze ster de ster der jagers en zal hij overleden jagers naar hun laatste rustplaats begeleiden. Het leek haar passend voor Herne_the_Hunter.
Equilan kijkt naar het gezelschap en strekt haar handen naar ze uit. Iedereen komt dichterbij tot zich een kring vormd en iedereen de hand van zijn of haar buur vast heeft.
Vervolgens gaat Equilan voor in een oeroud keltisch gezang.
Het verhaalt over moed en kracht, eeuwenoude strijd, over leven en dood en over liefde. De tranen rollen over haar wangen als ze met geheven hoofd en gesloten ogen zingt.
Atrimar kent het lied ook en begint mee te zingen, zijn wolven vallen op de achtergrond in en het lijkt bij het lied te horen.
Als ze aan het laatste couplet beginnen komen er vier vuurelfjes aangevlogen die elk stoppen op een hoek van de brandstapel. Ze zuchten diep en vlammetjes flikkeren op, grijpen gulzig om hen heen tot ze weer andere takjes hebben om te verslinden en net als het lied tot een einde is gekomen begint het echt goed te branden.
Het gezelschap blijft nog even zo staan, de meeste met tranen in hun ogen.
Dan verbreekt de godin de cirkel en zegt op zachte toon "Is er iemand die nog wat wil zeggen??"
Zelf kan ze het niet opbrengen om nog wat te zeggen. Alles wat gezegd zou kunnen worden heeft ze de afgelopen tijd al gezegd, toen Herne bij haar op de torenkamer opgebaard lag.
ze kijkt toe hoe de vlammen een weg banen door de dorre takken.
Mensen, Elven, Cyborgs, Dieren,
Goden en stervelijken
Wij zijn hier bijeen om een god te eren...
Toch wel indrukwekkend dat magische gedoe...
* Num ziet lurky naderen met precies dat wat hij nu eventjes nodig heeft
edit: dit is mijn 3000ste post!
[Dit bericht is gewijzigd door Num op 11-01-2002 16:44]
