Heel zeikverhaal

Sinds vorig jaar trok een klasgenote mijn aandacht en werden we vrienden. Ze kwam lief over en ik vertrouwde haar, ook omdat ze vaak vertelde over haar problemen, dat ze niet lekker in haar vel zit, dat ze gepest werd op de middelbare school, haar jeugd verpest werd door haar zus, haar vader alleen maar botte opmerkingen maakt naar haar toe en geen steun was, etc etc. We praatte er erover omdat zij het gewoon kwijt wou. Dat naar mijn gevoel steeds meer op een klaagzang ging lijken. Ze kan echt uren achter elkaar praten hoe slecht ze het heeft en nu met zichzelf zit. Zelfs als iemand anders wat verteld over een nare ervaring had zij dat ook meegemaakt en wist ze weer uren erover te praten (nou ja praten, zij praat).

Een keer begon ze over haar zus, door wie ze vaak gepest werd en na paar uur aanhoren kwam ik met de (misschien wat onbeschofte opmerking) "wat schattig", moe en geergerd om alles weer aan te moeten horen hoe slecht ze het heeft. Dat was ook eerste keer dat ik erover een opmerking maakte. Met mijn opleiding en achtergrond heb ik vaak te maken gehad met mensen die echt in de put zitten, echt helemaal alleen waren, mishandeld werden door ouders of anders wel een stuk ellendiger dingen hebben meegemaakt waardoor ik de neiging heb om in mezelf haar verhalen te relativeren. Hoewel ik nog altijd realiseer dat ze haar hele leven niet lekker in haar vel zit en ik er eigenlijk niet zo over moeten oordelen denk ik wel zo en kwam het met die opmerking toch een beetje uit.

Dat viel dus niet zo goed bij haar en kreeg in de gaten dat ze daarover klaagde bij mijn klasgenoten (ze moet immers ergens over klagen blijkbaar). De sfeer tussen haar en mij verslechterde maar maakte later wel mijn excuses omdat ze met die opmerking erg zat...

De weken daarop viel me steeds vaker op dat alles van mij kant kwam. Ze belde me niet meer op, ik was diegene die altijd van zich liet horen. De kleine dingen begonnen me echt te irriteren en alles begon me steeds vaker op te vallen. Dat ik haar altijd belde als ze ziek was, om te feliciteren, zomaar, etc. En zij mij nooit behalve wanneer ze iets nodig heeft voor school. Dat als ik met haar sprak in een groep of na de laatste les opeens zonder wat te zeggen weg gaat. Ik kreeg gewoon in de gaten dat ze nooit de moeite nam om op iemand (of anders mij) te wachten tenzij er iets gebeurd was en ze het kwijt moest. Ik voelde me behoorlijk ongewest en nam afstand omdat zij steeds afstandelijker werd.

Toen in de kerstvakantie ik haar toch weer belde en vroeg of ze iets te doen had behalve kerst en oud&nieuw vertelde ze me dat ze nergens werk kon vinden voor in de vakantie. Ik vroeg haar vervolgens of dat een ja was maar ze zei dat ze nog moest kijken en ik het wel wat van haar hoorde. Ik wist meteen dat ik het wel kon vergeten en dat ze niets van zich liet horen, wat ze ook deed tot de dag voor ik weer les had (ze moest iets weten voor school).

Ik woon op mezelf en ben een paar dichte vrienden kwijt (wonen te ver, vakantie, contact verwaterde) op wie ik erg op bouwde en van wie ik steun kon vinden. Heb gelukkig wel meer vrienden, maar wil niet te veel op hun leunen of gewoon niet zeker wist of ik het wel aan hun kwijt kon. Voelde me gewoon wat eenzamer omdat ik niemand echt in vertrouwen kon nemen om ergens over te praten. Ondanks dat ik nog steeds veel uitging met vrienden, me iets te veel bezig hield met school knaagde het gevoel aan mij. Dat was ook een reden dat ik nog steeds probeerde, de hoop had om het weer goed tussen ons te komen en ik haar miste op die manier.

Ik had het toen maar opgegeven en liet het maar gaan. Ik kreeg het idee dat ik alleen goed was wanneer ze iets nodig heeft of om te klagen, dat het haar helemaal niet boeit wanneer ik iets zou hebben of ergens mee zou zitten.

Paar dagen geleden begon ze bij mij te klagen over een klasgenote, dat ze geen "vriendinnetjes" (ze zijn +20! )waren en haar afstandelijk vond. Het was vreemd dat zij begon over afstandelijk zijn uitgerekend bij mij, dus zei ik er wat van. Ze gaf aan dat ze afstandelijker was geworden omdat ze niet wist hoe ze op mij moest reageren omdat ik erg open ben en dat ze sowiso zich zelf geen houding kan geven ten op zichte van anderen laat staan hoe ze op anderen moet reageren. Ze had behoefte om erover te praten want ze vond het jammer hoe we de laatste paar weken met elkaar omgingen. Ik ging dus ergens met haar zitten eten omdat ik het ook vervelend vond hoe het was gelopen, misschien toch nog goed kon komen tussen ons en het hele verhaal over haar zus, vader, oude school etc begon weer.

Ze voelde zich opgelucht en vond het fijn dat we erover gesproken hadden of beter gezegd zij erover gesproken had. We spraken af om beiden niet meer afstandelijk te doen. Ze moest toen gaan maar belde dezelfde avond weer om erover verder te praten. Dat kwam slecht uit want ik had visite en belde haar later terug waarop ze zei dat het de dag erna ook wel kon.

De volgende dag zag ik haar weer en wou ik nog erover praten of eigenlijk dat ik de behoefte heb om op haar steun te kunnen rekenen en zeker wou zijn of dat weer kon. Ik kreeg geen kans om te vertellen hoe ik me erbij voelde, wat ik ervan vond. Toen ik vroeg of ik haar nog even kon spreken was het enige wat ze zei dat geen behoefte had om nog erover te praten omdat ze er geen problemen meer mee heeft. Nu vind ik het gewoon triest dat alles weer bevestigd werd, ze is gewoon egoistisch en kijkt niet verder dan zichzelf.

Heb nu zelf een heel klaagverhaal gemaakt maar wou het gewoon even kwijt.
_{Bijna vergeten bij te zetten maar als je niets nuttigs te zeggen hebt, zeg dan ook niet! Dank je}

quote:

---

Op woensdag 14 januari 2004 16:59 schreef Deetch het volgende:
Edit

---

[Dit bericht is gewijzigd door zwaaibaai op 14-01-2004 17:03]

quote:

---

Op woensdag 14 januari 2004 17:00 schreef DeStedebouwer het volgende:
Vind je haar meer dan leuk of vind je het een domme zeurmuts?

_{want dat komt er niet echt duidelijk uit zegmaar...}

---