Het ga je goed!

Een uur geleden kreeg ik een telefoontje van mijn zus; mijn broer is niet meer.
Het leven boodt hem niets meer, had geen betekenis meer.

Tien maanden en twintig dagen jonger dan ik was hij.
Zijn leven stond in het teken van ellende, deels door eigen schuld, deels veroorzaakt door anderen, maar hij slaagde er niet in een positieve verandering aan te brengen, daar was hij niet sterk genoeg voor.

Toen ie 18 was, was hij verliefd, maar verloor zijn vriendinnetje in een auto-ongeluk.
Hij raakte toen het spoor bijster, raakte aan de drank, had een paar ongelukken, waar ie nu nog moest voor betalen.

Toen ie 27 was, was ie weer verliefd, trouwde met haar, adopteerde haar vaderloze zoon.
Ze wilden zelf graag een kindje, maar dat ging niet zo goed; twee miskramen, een dood geboren kindje. Ze werden er allebei depressief van, werden behandeld door psychologen.
Maar toen gebeurde het toch, ze kregen een zoontje, 3 maanden te vroeg geboren, maar hij overleefde het, en mijn broer was weer gelukkig.

Zijn zoontje kwam naar huis. Een maand later werd mijn broer zelf het slachtoffer van een ongeluk. Iemand reed hem in de flank, mijn broer had een dubbele bekkenbreuk, 4 ribben gebroken, een schedelbreuk en was dood. Ze slaagden erin hem te reanimeren en na een week coma kwam ie bij.
Ondertussen had zijn vrouw, met wie hij dacht gelukkig te zijn, hun huis leeggehaald en was spoorloos verdwenen met zijn zoontje.

Na een revalidatie van twee jaar, het verwerken van zijn scheiding/verlies van zijn kind, begon hij opnieuw, eigen huisje, nieuwe baan... maar hij kon het allemaal niet verwerken. Financieel ging het slecht, schulden door vroegere misstappen, alimentatie... Hij hield elke maand nog Fl 50,- over om te kunnen eten.

Hij kreeg veel hulp van mijn ouders en op nieuwjaarsdag mocht hij mijn vaders auto lenen om naar een vriend toe te gaan. Onderweg kreeg hij een "black-out" en reed de auto in de prak. Gevolg: een fikse ruzie met mijn vader en de mededeling van mijn vader dat hij niks meer voor 'm zou doen.

Sinds die dag hoorden ze niks meer van 'm tot vanmorgen. Zijn werkgever vond zijn afwezigheid verontrustend, had de politie ingelicht en die gingen polshoogte nemen.
Ze braken in en vonden hem. Hij had zich opgehangen.

Ik weet hoe mijn broer in elkaar zat en depressiviteit hoort bij hem. Hij kwam er nooit bovenop, geen enkele instantie boodt hem de juiste hulp.
Hij koos voor rust en vrede want het leven dat hij leidde was inhoudsloos en hard.

Ik respecteer zijn keuze, heb er vrede mee en wens hem het allerbeste! Paps, mams en zus die hebben het moeilijk.

Broer, het ga je goed!