Eduard Bomhoff slaat van zich af

quote:

---

Bomhoff schendt in boek ambtsgeheim

Ex-LPF-minister Bomhoff heeft in zijn boek 'Blinde ambitie' geciteerd uit enkele vertrouwelijke vergaderingen van het kabinet.Het boek over zijn 87 dagen in Den Haag komt morgen uit.

Met het citeren uit het kabinetsberaad schendt hij het ambtsgeheim en dat is strafbaar. Het ministerie van Algemene Zaken heeft Bomhoff daarop gewezen, maar die waarschuwing bleek vergeefs.

Bomhoff beschrijft de discussies over de verdeling van de radiofrequenties en de uitbreiding van de EU. Zo zou premier Balkenende gezegd hebben dat Duitsland ons 100 jaar niet meer aankijkt als ons land de toetreding van Polen blokkeert.

bron: Teletekst

---

Rancune van Bomhoff?

quote:

---

"Blinde ambitie" heet het boek dat oud-minister van Volksgezondheid Bomhoff heeft geschreven over zijn korte maar heftige politieke carrière. De titel slaat overigens niet op hemzelf. Op wie wel, dat blijkt uit de ondertitel: "mijn 87 dagen met Zalm, Heinsbroek & Balkenende".

Een aantal Haagse politici leek zich de afgelopen dagen al aardig nerveus te maken over de verschijning van het boek, want het zou zeker bol staan van rancune. Dat valt eigenlijk nog wel mee. De enige twee mannen die echt onderuit de zak krijgen van Bomhoff zijn zijn ex-LPF-collega Herman Heinsbroek en VVD-leider Gerrit Zalm.

'De wildeman uit Naarden'
Voormalig minister van Economische Zaken Heinsbroek wordt in het boek beschreven als een ijdeltuit die niet tegen kritiek kan en die niets heeft nagelaten om Bomhoff in de media zwart te maken. "De wildeman uit Naarden had de aanval ingezet om het vice-premierschap te veroveren. Vrijdagmiddag 4 oktober lekte Heinsbroek op zijn kamer bij Economische Zaken aan Jan Hoedeman van De Volkskrant over onze ministersvergadering van de avond tevoren, mij daarbij in een kwaad daglicht stellend."

Maar de echte boosdoener in het boek is Gerrit Zalm, de sluwe machtspoliticus die het kabinet willens en wetens om zeep heeft geholpen. Stapsgewijs beschrijft Bomhoff hoe Zalm eerst het beeld naar buiten brengt dat Bomhoff en Heinsbroek "elkaars bloed wel kunnen drinken", terwijl Bomhoff zich, volgens het boek, nooit negatief over Heinsbroek heeft uitgelaten.

'Aap uit de mouw'
Vervolgens leidt Zalm de naïeve LPF-Kamerleden om de tuin, met de suggestie dat het kabinet fris en vrolijk verder kan als Heinsbroek en Bomhoff maar allebei vertrekken. Maar als dat dan gebeurt, komt de aap uit de mouw: Zalm zegt dat het vertrek van de vice-premier vanzelfsprekend het einde van het kabinet betekent en hij trekt de stekker eruit.

Overigens ziet Bomhoff ook wel in, dat de perikelen binnen zijn eigen LPF het Zalm wel makkelijk maakten. "De LPF maakte het hem gemakkelijk om een excuus te vinden en ik neem graag aan dat zonder de schuttingtaal en de onbehoorlijke acties van Wijnschenk en Heinsbroek de VVD-voorman langer was blijven toekijken. In zoverre is de val van het kabinet natuurlijk verwijtbaar aan normloos gedrag bij mijn eigen partij."

'Roerigste kabinet sinds mensenheugenis'
Tenslotte gaat Bomhoff in twee lange hoofdstukken diep in op de perikelen binnen de LPF. Helaas raakt zelfs de politiek bewuste lezer daarin al snel de draad kwijt. Er is veel ruzie tussen Jan en alleman, maar waarom en vooral: waarover, dat wordt nergens duidelijk. En over een jaar of drie, als de achtergronden van de val van dit "roerigste kabinet sinds mensenheugenis" een beetje zijn weggezakt, zal dat deel van het boek door niemand meer begrepen worden dan door de hoofdrolspelers zelf. En dat is jammer, want verder geeft het boek een aardig en ongegeneerd inkijkje in de gang van zaken in de Trêveszaal, waar het kabinet elke vrijdag zo in alle beslotenheid pleegt te vergaderen.

Bovendien laat het boek eens een andere kant zien van de "jeune premier" Balkenende. Zoals in deze dramatische passage: "Ik vroeg Balkenende aan de telefoon en zei, het was een paar minuten over tien: 'Jan Peter, ik bel om te zeggen dat mijn ontslagbrief eraan komt.' Balkenende antwoordde: 'Ik ben nu in bespreking; ik bel je later nog wel terug.' Het bleven tot vandaag de laatste woorden die zijn eerste plaatsvervanger mocht horen van de premier van normen en waarden."

bron

---