Lotte......

Je had helemaal geen zin om te gaan, zonder mams, die er ook zo graag bij had willen zijn. Je haalde je diploma later wel op zei je....
Toen je rector me 's middags belde en zei dat hij je er toch wel heel graag bij wilde hebben, kon ik je met veel moeite overhalen toch te gaan...

Samen met Tess, Sander, Bart, Raymond, Loes en mijn persoontje vertrok je naar school. Zin om je om te kleden had je niet....het wordt toch een lange....lange zit zei je...
Bij school aangekomen voegde je je bij je klasgenoten en zochten wij een plekje in de aula....

Na het welkomswoord van de rector werden de lichten gedempt en het schoolorkest begon te spelen:
"See, see them walking.....so proud...so proud...."
En daar kwam je binnenwandelen, samen met de andere geslaagden....iedereen stond op en gaf een daverend welkomstaplaus...

Nadat het weer rustig was geworden begonnen de formaliteiten..een voor een werden de geslaagden naar voren geroepen en voor ieder was er een persoonlijk woord, en.....je had gelijk....het was een lange, lange zit.....

Tot...tot de op een na laatste kandidaat het podium op werd geroepen, Surriya...zij werd bijzonder toegesproken en gecomplimenteerd...om haar doorzettingsvermogen en vastbeslotenheid om in haar nieuwe "thuis"land dat te bereiken wat ze in haar eigen land niet meer kon...
Ik keek naar je Lot, en zag je nerveus heen en weer wiebelen op je stoel, telkens en telkens omkijkend naar ons, alsof je wilde zeggen: "nee he....heb ik dit...haal me hier weg plies....!"
Maar daarvoor was het te laat en voor geen goud had ik het navolgende willen missen:

Als laatste werd je het podium opgeroepen en daar stond je dan.....
je haar in twee slordige vlechten gevlochten...overal om je hoofd dansten de krulletjes eruit...blozende wangen en een beetje wanhopige oogies...
De oudste "afzak"-broek van mij aan, 2 maatjes te groot, veeeeeeeels te groot Guinness T-shirt en blote voeten in je afgetrapte gympen ("Maar ze zitten zo lekker Roos.....")
Lot, je hebt geen idee hoe lief je eruit zag zo....
Je mentor begon aan zijn speech, gaf je een bos veren waar je U tegen zegt...refereerde even naar het verloren examenjaar vorig jaar....hoe moeilijk je het hebt gehad en hoe onwijs veel respect hij voor je heeft, dat je, ondanks alles, toch met bijzonder goede cijfers je diploma wist te halen.
Ondertussen gingen je voetjes steeds nerveuzer wippen....niks voor jou he zussie...zo in het midelpunt van de belangstelling staan....?
Gelukkig breide je mentor er snel een punt aan, maar wilde je niet laten gaan voor je, zoals je al zo vaak deed, "jouw" lied ten gehore zou brengen, samen met de schoolband.
En dat, dat wilde je wel....te verlegen om te zingen ben je nooit....
En daar ging je dan...."I will survive...."
Geen mens in de zaal kon ook maar vermoeden hoe waar en hoe op jou van toepassing deze tekst was....
Daar stond je dan Lot, vol overgave te zingen, met een hand als een vuist voor je borst gebald, steeds sneller heen en weer lopend over het toneel, steeds heftiger en emotioneler zingend...
En Tess en ik...we zaten daar sprakeloos en met natte ogen te kijken naar ons kleine zusje, die haar hele hartje in dat lied leek te leggen....
Toen je klaar was bleef het even doodstil.....je keek wat hulpeloos rond en schrok je kapot toen al die mensen begonnen te klappen als een gek....de traantjes knalden uit je blinkertjes en je wist niet hoe snel je het podium af moest komen....regelrecht op Tess af...

Ach Lot...Lotte....emotiodiertje...je bent zo...zo'n...je bent gewoon zo onwijs lief Lotte...
Toen je wat bedaard was moest je weer naar voren, samen met een aantal klasgenoten en docenten, om een lied als afsluiting ten gehore te brengen...."I have a dream..."
Ik weet dat ook de tekst van dit lied jou op het lijffie geschreven is....

Lot....lieffie....ons allessie....
*S M A K*
ik hou van je Lotte....ik hou van je....en hoop..dat je droom ooit...ooit uitkomt....

Dikke, dikke "pakkerd" van je zussie

ROOS