De avonturen van een Tupperware bakje

Ik ben nu dus in gevaar. In groot gevaar zelfs. Ik zit hier bij iemand in de keuken, in afwachting van mijn uiteindelijke reis terug naar huis. En met steeds groter wordende angst kijk ik naar de koelkast die hier staat. Die koelkast is het probleem niet zo, da's best een aardige gozer. Maar wat er in zit! Verschrikkelijk! Kaasjes die de naam kaas niet meer mogen dragen. Kazen horen niet te praten, en al helemaal niet rond te wandelen. Melk hoort vloeibaar te zijn, en wit, zo is mij altijd geleerd. Maar brokkelig en gelig? Wat doen ze daarbinnen?

Maar laat ik even verduidelijken hoe het zover is gekomen, dat ik hier met angst en beven het moment zit af te wachten dat ook ik in die koelkast zal belanden.

Het begon allemaal aan het begin van dit jaar. Mijn eigenaresse had besloten om af te reizen naar het hoge noorden om daar aan een etentje deel te nemen. En niet zomaar een etentje, nee, een etentje waarbij je zelf eten moet meebrengen. Blijf dan thuis, zou ik zeggen! Maar nee, irrationeel als mensen soms zijn, vond ze dit een heel leuk idee. Zodoende werd ik volgepropt met etenswaren en we begonnen aan onze reis. Een reis die voor mij veel langer zou uitpakken dan voor haar .

De avond in het hoge noorden was gezellig. Er werd veel gekletst, gegeten en nog meer gedronken. Tot diep in de nacht ging het door, en uiteindelijk ben ik leeg, moe en overduidelijk toe aan een lekker Dreft-badje ergens in slaap gevallen. En dat is waar de ellende begon. Toen ik de volgende dag wakker werd, was mijn eigenaresse vertrokken.... zonder mij! Ohhh wat een schok. En dan de bewoonster van dat huis.. Wat een onmens! Pas eeeeeuwen later kreeg ik eindelijk eens mijn Dreft-badje. En dan waarschijnlijk niet uit piëteit dat ik flauwviel van de geur die uit mijn binnenste kwam zetten, maar meer omdat madam een 'opruim-bevlieging' had. Maar goed, ik was tenminste weer schoon, en ik kon weer met mezelf leven. Ook de rest van de inventaris van het huis had er nu een stuk minder problemen mee om kennis met me te maken. We hebben heel wat afgekletst daar, om de tijd te doden.

Tussendoor werd mij nog lange tijd hoop gegeven spoedig te kunnen terugkeren naar mijn eigenaresse. Valse hoop, zo bleek. 'Ze' zou mijn eigenaresse ontmoeten op een tripje naar Brussel, en ik keek daar vol verwachting naar uit. Helaas. Wispelturig als mensen (en zeker de vrouwen van dat ras) zijn, besloot 'Ze' op het allerlaatste moment om toch maar niet te gaan. Het zal waarschijnlijk niet nodig zijn om verder toe te lichten hoe mijn wereld en het vertrouwen in de mensheid in elkaar stortte. Ik kon nergens meer op bouwen.. Niemand was te vertrouwen blijkbaar.

Toen, na een lange tijd, werd er plotseling op de deur gebonst. Politie! Huiszoeking! Mijn redding, dacht ik nog! Mijn eigenaresse mist me, is er achter gekomen waar ik me bevind, en ze laat me nu door justitie op brute wijze ontzetten. Maar helaas. Ook al schreeuwde ik het uit, al hopte ik door de hele keuken heen om aandacht te trekken.... Ze zagen me niet. Het hele huis werd overhoop getrokken, en verschillende van mijn nieuwe vriendjes werden afgevoerd. Maar mij lieten ze achter, sterker nog, ze keurden me geen blik waardig. De tijd daarna was een stuk leger en zinlozer dan voorheen. Vooral Dagboekje miste ik enorm, die had altijd zoveel interessants te vertellen. Het lange wachten was begonnen.....

Tot plotseling... 'Ze' zou naar Rotterdam gaan, zo ving ik op. Die naam herkende ik! Als ik op die reis mee zou kunnen gaan, dan zou me dat in ieder geval een heel stuk dichter bij mijn eigenaresse brengen. Met alle kracht die in mij was heb ik alle lucht zo luidkeels mogelijk uit m'n lijf geperst, om vooral de aandacht te trekken. Vreemd als mensen zijn, ontkent 'Ze' natuurlijk iets gehoord te hebben, maar in plaats daarvan claimde 'Ze' zich iets te herinneren. Ik werd opgevist uit de puinhopen die 'keuken' heten, en in een tas gepropt.

Na een lange reis kwamen we eindelijk in Rotterdam aan. 'Ze' moest zo nodig eerst nog wat mensen ontmoeten, baby's vasthouden en algemeen kletsen met diverse andere mensen. Ondertussen wachtte ik mijn kans af. Helaas.. 'Ze' verloor me niet uit het oog, en ik werd de hele stad doorgesleurd, om uiteindelijk in een gebouw te belanden wat mensen een 'kroeg' plegen te noemen. Mensen schijnen het daar gezellig te vinden, al snap ik nog steeds niet wat er zo gezellig is aan een rokerige omgeving, sterk gedimd licht, veel herrie en op elkaar gepakte mensen. Maar goed, dat terzijde. Daar aangekomen werd ik overgedragen aan iemand anders, met het verzoek of 'Hij' mij aan mijn eigenaresse wilde overhandigen. Wat een aangename verrassing! Mijn huis zou niet lang meer op me laten wachten.. Uit de rest van het gesprek maakte ik op dat 'Hij' en 'Ze' verwachtten dat mijn eigenaresse de volgende dag ergens zou verschijnen waar 'Hij' ook zou zijn. Al klonk er twijfel in 'Zijn' stem... Maar, hoop doet leven, is een bekende uitspraak, dus ik besloot er maar in mee te gaan.

Ik werd in een hoekje neergepropt, en na vele lange uren te hebben doorgebracht in de rokerige omgeving werd ik door 'Hem' opgepakt en meegenomen. Dat wandelingetje door de frisse lucht deed mij erg goed, en ondanks het feit dat 'Hij' niet al te recht liep is de wandeling voorspoedig verlopen en kwamen we bij 'Hem' thuis aan. Ik werd op een stoel geplant, en alleen gelaten....

De volgende dag werd ik op een gegeven moment weer opgepakt, en nogmaals in een tas gepropt, samen met nog wat andere spullen. 'Hij' wandelde met mij het huis uit. De reis naar mijn uiteindelijke verlossing was begonnen! Maar ja, zaken lijken mooier dan ze zijn. Nadat 'Hij' een paar telefoongesprekken had gehad begon ik al ernstig te vermoeden dat mijn eigenaresse helemaal niet aanwezig zou zijn. En als klap op de vuurpijl bleek de reis ook nog eens naar Utrecht te gaan. De angst sloeg toe... Als m'n eigenaresse daar niet is, wat dan? Als 'Hij' me maar niet achterlaat! Waarom ben ik er eerder niet vandoor gegaan? Rotterdam is niet zo heel ver weg van mijn eigenlijke thuis, maar nu ga ik weer naar Utrecht!

De angst was gedeeltelijk gerechtvaardigd. Mijn eigenaresse was inderdaad niet aanwezig in Utrecht. Ik werd door 'Hem' meegezeuld van kroeg naar kroeg, en er werden uuuren doorgebracht op het station daar, wachtend op de trein terug. Toegegeven, 'Hij' is me niet vergeten,en ik ben in ieder geval weer teruggekeerd in Rotterdam. De grootste schok moest nog volgen echter.....

Terug in Rotterdam werd ik in 'Zijn' keuken neergegooid. Tussen borden die zowat pootjes hebben, mokken waar stemmen uitkomen, pannen waarvan de deksels angstaanjagend omhoog komen, en, misschien wel het ergste, uitzicht op de koelkast........

Dus hier zit ik nu. Bang, heel bang. Ik ben zowat het enigste schone bakje in huis. Straks gaat 'Hij' misschien wel koken! Stel je voor dat er wat overblijft, en 'Hij' vindt dat dat bewaard moet worden! Ongetwijfeld ben ik dan de pineut, en verdwijn ik in de krochten van die koelkast, met zijn demonische inhoud... Om dan pas jaren later, op de ge-evolueerde voeten van wat ooit in mij zat de koelkast uit te lopen...

HELP!!!... Wie komt mij redden!?!?

[Dit bericht is gewijzigd door Jernau.Morat.Gurgeh op 23-05-2002 22:28]

quote:

---

Op maandag 27 mei 2002 10:19 schreef YPPY het volgende:

[..]

---

quote:

---

Op maandag 27 mei 2002 10:59 schreef Isabeau het volgende:
Komt het bakje dan eindelijk thuis? We willen wel een vervolg lezen, Gurgeh...

---

quote:

---

Op maandag 27 mei 2002 10:56 schreef YPPY het volgende:

[..]

Normaal ben ik elke maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag in centrum Rotterdam. Misschien dat het bakje daar toevallig ook een keertje komt?

---

oh.. uhmm.. *kuch*
[mode=moderator]
mail/ICQ/MSN!
[/mode]