Afgelopen oudjaarsweekend met een groep vrienden doorgebracht, en dus veel gepraat over de dingen die ons
coming dertigers bezighouden, dat betekent onder andere: relaties, trouwen, kinderen, wat dies meer zij.
Een aantal van ons hebben een stabiele relatie, andere weer niet. Twee van ons hebben kinderen, en die zijn allebei ook getrouwd (wel allebei met een ander
). Het gesprek kwam op een gegeven moment op trouwen en de zin-onzin daarvan. Het viel me op dat de meeste mannen een duidelijke afkeer van het huwelijk hadden, hoe goed de relatie ook leek, terwijl hun vriendin er graag de romantiek, of zelfs de noodzaak, van wilde inzien. In essentie een tamelijk probleem, lijkt me.
Er zijn natuurlijk een hoop bezwaren tegen het huwelijk in te brengen. Je doet elkaar een belofte voor "eeuwige" trouw en je moet maar zien of die belofte stand gaat houden. In feite loochen je de toekomst met al haar mogelijkheden en optionele amoureuze verwikkelingen; doe je een voorspelling dat "alles sal reg kom" en eis je van jezelf en de ander dat dat laatste ook zal gebeuren. Maar ja, in deze wispelturige tijd weet je maar nooit. Dus waarom in hemelsnaam dat verstikkende ja-woord?
Toch ben ik zelf geneigd, een helder JA te zeggen tegen het huwelijk. Hoewel ik geen relatie heb, en dus enigszins makkelijk spreken, voel ik (weet ik, uit eerdere ervaringen) dat ik niets zo prettig vind om, als ik eenmaal het idee heb de "ware" gevonden te hebben (hoe diffuus dat begrip ook moge zijn), ik daar ook naar wil handelen. Ik wil mijzelf de beperking durven opleggen van één Liefde, voor de rest van... de keus voor één vrouw met wie ik tot in lengte van dagen mee samenblijf. Het risico van een voortijdige
clash neem ik op de koop toe, hoewel ik eigenlijk niet eens vind dat ik het recht heb om in tijden van melk en honing na te denken over die strikt hypothetische toekomstversie. Daarvoor is de liefde mij een te "hoog" iets; bovendien zou ik niet weten waarom ik zou moeten twijfelen aan mijn intuïtie. Als ik kies voor iemand, heb ik voor iemand gekozen; klaar, uit. No matter what the consequences are.
Dit mag misschien klinken als romantisch gebrabbel, maar voor mij voelt het meer als een duidelijk principe dat ontegenzeggelijk in mij gegroeid is, de afgelopen, zeg maar, 10 jaar. Niet iets waar ik niet heel hartgrondig over heb nagedacht.
Ik wil trouwen, als ik voel dat het goed is. Weg met de burgerlijke anti-burgerlijkheid.
Jullie?