Na, de verhalen van Cattie en CM te hebben gelezen (goed gedaan meiden!!), komt nu mijn verhaal:
Op vrijdag 7 juli om half vijf ’s ochtends werd ik wakker. Ik voelde wat krampjes die mij deden denken aan menstruatiekrampen. Of in elk geval, de krampen die menstruatie altijd aankondigen bij mij. In mijn achterhoofd ging wel even een lichtje op dat ze dat bij gym ook hadden gezegd. Lichte menstruatieachtige krampen die niet aanhielden, maar kwamen en gingen.
Ik ging even naar de wc en sliep daarna weer in.
Acht uur werd ik weer wakker met wat heftigere krampen. Vanaf dat moment heb ik nog maar half geslapen en om negen uur was ik wakker. Ik ben toen even naar beneden gegaan om wat te eten. Twee beschuitjes met pindakaas en een glas limonade waren mijn ontbijtje. Ik vertelde mijn schoonmoeder over de krampen, die keek enigszins met een grijns naar me op. Ikzelf zocht er eigenlijk weinig achter en zei dat ook tegen haar. Vooral omdat ik wel eerder wat gerommel had gehad de afgelopen weken. Dus ik voegde dit detail ook bij het zogeheten ‘gerommel’.
Ik besloot weer naar boven te gaan en de computer aan te zetten. Dan kon ik even op het forum mijn ervaring delen. Ik postte wat ik had gevoeld en las de reacties van jullie..
Er werd ook gepraat over andere dingen zoals gewoonlijk en ik was al gauw weer gezellig bezig. En toch was ik niet helemaal gerust. Ik nam mezelf voor het in de gaten te houden en eventueel de huisarts nog te bellen.
Tussendoor moest ik aanzienlijk vaak plassen, steeds een grote plas. En ik dacht: .. het lichaam leegt zich in zekere mate voordat de boel start...
Maar ik onderdrukte dat opgewonden gevoel weer. Echter, even later, ging ik weer naar de wc en had een flinke plas gedaan. Ik liep terug de trap op. Stap-stap-stap..- floep!….’floep?’
Het was niet veel, dat bleek toen ik terug op de wc was, maar ik had wat vocht verloren. En niet alleen vocht, ook wat slijm. Gewoon wit slierterig slijm. Daar was de adrenaline weer!! Help, begint het al?
Ik trok door en liep terug naar boven. Edwin was intussen ook ontwaakt en ik vertelde niet al te zenuwachtig wat er was gebeurd. Edwin keek een beetej onzeker en had, volgens mij, zoiets van: ‘loopt wel los.’ ( Goede woordkeus, hihi! )
Dit incident herhaalde zich een aantal keer en de krampjes kwamen en gingen, maar ze waren niet zwaar en kwamen al zeker niet met regelmaat.
Toen ik op een gegeven moment bruinachtige propjes in het toilet zag, moest ik meteen aan de slijmprop denken. Wat gespannen kwam ik weer boven en deelde mijn zorg weer met Edwin. Ik vroeg het ook hier op het forum en sloeg bij de antwoorden aan het twijfelen...
Ik besloot toch maar de huisarts te bellen en verslag te doen. Die hoorde mijn verhaal aan en vroeg wat ik precies had gezien. Hij sprak met me af dat ik om tien voor drie nog eens zou bellen omdat hij om half vier waarschijnlijk nog wel een gaatje had. Als het in de tussentijd nog meer zou veranderen, mocht ik uiteraard ook bellen.
De krampen hielden de hele dag een beetje aan en om half vier mocht ik bij de huisarts komen. Die controleerde mijn buik en hartslag en bloeddruk. Hij vroeg wat ik precies had gezien en wat ik voelde. Toen deed hij een varentest, met een plaatje kijken of er echt vruchtwaterverlies is. De test was negatief, hij kon er niets uit opmaken. Toch wilde hij wel alvast het Rijnland ziekenhuis op de hoogte stellen van de situatie. Zodat, als het in het weekend zover zou komen, ze voorbereid zouden zijn. Maar eenmaal aan de telefoon met Flip van Leeuwen, de gyneacoloog, bleek dat ze mij in het ziekenhuis even wilden zien. Dan kon ik meteen in het systeem worden gezet.
Dus tussen vijf en half zes moesten wij daar zijn.
We gingen om half vijf de deur uit en vertelden mijn schoonmoeder Suze wat we gingen doen en dat we waarschijnlijk snel weer terug waren omdat het waarschijnlijk toch niets zou zijn.
Onderweg kwamen we in de file en eenmaal daar konden we de afdeling niet goed vinden. De balie was namelijk een beetje verstopt dieper in de gang.
We namen plaats in verloskamer 6 en toen kwam uiteindelijk een verpleegkundige ons helpen. Dokter Flip was bezet. Ik werd aan de CTG gekoppeld om het hartslag en eventuele weeënactiviteit te registreren. Dat duurde een half uur lang. Daarna mochten we in de restauratie wat gaan eten. Ik nam dapper frietjes met pindasaus en een kaassoufle. Eenmaal een aantal happen door mijn keel, wist ik dat niet ik niet ver ging komen. Ik werd al misselijk bij de gedachte aan het voortzetten van de maaltijd..
Ondertussen werden de krampen vervelender en rond kwart over zes liep ik richting toilet en voelde dat ik onderweg weer wat vocht en slijm verloor. Ik nam me voor om dat te melden bij de dokter en het inlegkruisje af te geven.
Daarna gingen we weer naar boven om daar te wachten op de dokter. De arts die uiteindelijk kwam, was niet dokter Flip, maar Sylvia Mennink, een arts-assistent. Ze was erg aardig en nam mijn inlegkruisje mee naar het lab om te onderzoeken. Nadat ze ook eerst met een eendenbek (Auwww!!!) nog een monstertje had genomen.
Ze kwam terug met een niet al te duidelijke boodschap.
Het zou vruchtwater kunnen zijn, maar dat weten we niet zeker. Dus houden we je een nachtje hier ter observatie.
Een beetje stom van verbazing drong het tot ons door en ook dat ik de nacht alleen zou doorbrengen, zonder Edwin. Dat was niet zo’n leuk vooruitzicht, maar er viel niets aan te doen. Ik werd geregistreerd en later na nog een CTG-scan, naar mijn kamer gebracht. Ik had daar een bed met automatische bediening voor rugsteun enzo en een nachtkastje voor mijn spullen en een kan water, waarmee ik mijzelf later nog volledig nat gooide.
Daar lagen twee andere zwangeren: Amlor (geloof ik?) en Sabrina. Amlor lag daar al anderhalve week met benauwdheidverschijnselen en zou de volgende dag naar huis mogen. Sabrina was net de avond ervoor opgenomen met vroegtijdige weeën/krampen in de zwangerschap. Ze droeg een tweeling en was op 30 weken.
Beide meiden waren erg aardig en geïnteresseerd.
Toen Edwin eenmaal naar huis was, heb ik mijn moeder gebeld om haar op de hoogte te brengen. Aan de telefoon kwamen wel wat emoties omhoog. Ik voelde mij namelijk alleen, zo zonder mijn lieve Edwin erbij. Alsof ik het helemaal alleen moest rooien. Sabrina zei even later dat zij dat gevoel herkende en ook ervaarde. We kletsten met zijn drieën over de zwangerschap, de kwaaltjes, de leuke dingen eraan, de vreetbuien. Langzaamaan kwam er meer heftigheid in de krampen en ze kwamen ook om de tien á acht minuten. Ik heb toen op aanraden van Sabrina op de bel gedrukt om een verpleegkundige te verwittigen. Die heeft mij weer aan de CTG gelegd en we registreerden voor het eerst echte krampen/weeën. Zij deed het af met ‘krampjes’ en wenste me even later een goede nachtrust.
Ik op mijn beurt trachtte in slaap te komen. Echter, de ‘krampjes’ werden steeds heviger en vanaf elf uur begon het enigszins ondraaglijk te worden. Om kwart voor twaalf moest ik overgeven, het weinige dat ik gegeten had, kwam eruit. Ik verloor ook sinds de eendenbek druppels bloed, maar de oorzaak is dan niet te achterhalen. Was het bloedverlies bij het naderen van de bevalling of een inwendig wondje van de eendenbek?
Op een gegeven moment stond Amlor achter me en vroeg of zij voor mij op de bel moest drukken. Ik knikte van ja en even later kwam een verpleegkundige. Ik deed mijn verhaal en zij nam me mee naar een kamertje in de gang. Daar kreeg ik een glas water en mocht ik zittend de weeën gaan opnemen. Ik weet nog precies de tijden die tussen de weeën zaten: 4-4-4-3-4-5-3-3-4-4.
De verpleegkundige vond dat het tijd was om naar een verloskamer te gaan. Ik had mij intussen al overgegeven aan het onontkoombare feit dat ik binnen 24 uur zou gaan bevallen. Dus ik pakte mijn tas en stond even later voor de deur van verloskamer 2. Mijn tas in de hoek van de kamer, ik op het bed met een bel naast het bed, belde ik, na een half uurtje te hebben gezucht, Edwin op.
‘Heb ik je wakker gebeld?’( stomme vraag, het was iets van half twee.. ) ‘Mjah.’, klonk het. Ik vroeg hem of hij wilde komen omdat ik inmiddels op de verloskamer was beland en de weeën ‘toch wel een beetje zeg maar een soort van begonnen’ waren… Ik kreeg de indruk dat het, naast zijn slaperigheid, even moest doordringen. ( natuurlijk, ‘t is ook niet niks!!! )
Hij beloofde dat hij zou komen. Hij ging naar beneden en Suze vroeg slaperig wie er had gebeld. Waarop Edwin antwoordde: ‘wie denk je, mam?’
Goed en wel.. hij arriveerde en kon eerst de goede parkeerplaats voor ’s nachts niet vinden. Ik wist ook niet hoe of wat, dus ik sleepte mijn zuchtende en piepende zelf naar de gang en gaf mijn mobiel aan Sylvia. Zij hielp hem verder en om kwart over twee was hij er.
Vanaf dat moment was het een kwestie van weeën wegzuchten en me concentreren op het ontspannen. Edwin stond me geweldig bij, hij had heel lief aan cd’tjes gedacht. We zetten Pole op, heel toepasselijke muziek bleek dat. Een soort baarmoedergeluiden. En Edwin masseerde mijn rug en oefende tegendruk uit om mijn rugweeën een beetje op te vangen. Heel fijn was dat! Hij hield me ook aan de gang toen het zwaarder begon te worden. En Sylvia en Helma
( verpleegkundige) moedigden me aan door me er steeds op te wijzen dat ik het geweldig deed en dat het al best snel was gegaan qua ontsluiting.
Om drie uur had ik ongeveer 4 á 5 cm ontsluiting. Om half vijf was dat 7 á 8 cm.
Tussen vijf en zes uur heb ik voor de laatste cm hevige stevige oerweeën weg gepuft. Dat was erg zwaar! Ik liet af en toe wat oerkreten ontsnappen, zodat de kracht van de wee een beetje afnam. Edwin heeft me zo goed gesteund. Telkens als ik het wilde opgeven of riep ‘ik kan het niet meer’ en in huilen wilde uitbarsten, zei hij: ‘Jawel, je kunt het. Ga door!’ En maar kneden in mijn stuitje…
Ondertussen had ik al meerdere keren overgegeven in een bakje en mijn benen trilden alsof ik het ijskoud had. Maar dat was uiteraard de inspanning. Golf na golf kwamen de weeën…
… en toen, toen was het tijd. Zes uur, ik mocht gaan persen. Ik had volledige ontsluiting…. ‘Echt waar? Ja? Mag het?’ Het bed werd verbouwd en ik kreeg instructies over hoe ik moest persen. Naar beneden, proberen geluidloos te persen, niet op je hoofd persen, probeer drie keer een hap lucht te nemen per wee. Vasthouden, die wee.
De tijd was er, ik mocht eindelijk na die slepende nacht. ‘Persen, goedzo! Maak hem lang, maak hem lang!’
Het duurde maar en het duurde maar.. ik werd een beetje wanhopig. Het hoofdje kwam ook maar niet in zicht. Zou ‘ie dan bij mij blijven zitten?
Om half zeven kreeg ik een wee -opwekkend middel toegediend, want er zaten lange pauzes tussen de weeën. Dat een half uur geprobeerd te hebben, probeerden we een baarkruk om het met de zwaartekracht te proberen. Ging ook niet. Ik hing ondertussen uitgeput over de baarkruk, terwijl Edwin me vasthield en steunde.
Toen kwam dokter Flip binnen en riep nonchalant: ‘Oh, nou dat hebben we zo voor elkaar. Die hebben we er zó uit!’
Ik kreeg nog wat extra hulp van de tang en drie weeën, wat getrek en gepers later…. Lag daar ineens
Kendahl Ro
op mijn buik. Aan Edwin werd gevraagd of hij de navelstreng wilde doorknippen, maar dat hoefde voor hem niet.
Dus deed ik het. Daarna werd ons kindje helemaal nagekeken of alles in orde was.. en toen.. mocht hij aan de borst en hij dronk en dronk…
En toen zei Sylvia: 'ik ga je even hechten.' Dus ik: 'oh, ben ik dan ingescheurd?' 'Nee, je hebt een knip gehad.'
Had ik dus echt niet in de gaten, hoor! Volgens Edwin ben ik ook verdoofd op het moment dat ze de tang gingen gebruiken. Dus misschien deed het laatste stukje voor mij wat minder pijn dan voor anderen.
En ja meiden... ook ík was bont en blauw onderaan na de bevalling.
Gelukkig ben ik inmiddels alweer een beetje op de been.
Paps klust in ons nieuwe huis, zodat we er zo snel mogelijk in kunnen!
Kendahl doet het allemaal prima. De kraamhulp en de huisarts waren zeer tevree
Het is dan ook een prachtig kereltje...
Deze user werd mede mogelijk gemaakt door Yvonne. Bedankt!
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.