Er bestaan al vele (succes)verhalen over mensen die geemigreerd zijn of mensen die het idee hebben om naar het buitenland verhuizen. Nu zitten wij in precies in de omgekeerde situatie. Vol met dromen zijn wij ruim een jaar geleden verhuisd naar Nieuw-Zeeland, om het hier te gaan proberen. Helaas is het totaal niet uitgepakt zoals wij dat wilden en wij gaan weer terug verhuizen naar Nederland
Dit zal wel een hele omschakeling en uitdaging zijn en vandaar mijn idee een topic over te openenen. Je hoort namelijk weinig van mensen wiens emigratie mislukt is, vooral uit schaamte (denk ik). Wij schamen ons niet, want we hebben echt alles geprobeerd om het te laten werken hier. En het is gewoon niet voor ons weggelegd, helaas.
Ik zal het een en ander over onze situatie even wat duidelijker uitleggen. Het is behoorlijk negatief en lang verhaal maar we zijn dan ook nogal gefrustreerd
En het is fijn om even mijn hart te luchten
VoorgeschiedenisEind 2001 hebben mijn vriend (hij is Engels) en ik elkaar ontmoet in Nieuw-Zeeland
Hij was daar al aan het werk en had het plan om er voorgoed te blijven wonen. Allebei waren we helemaal weg van het land en we voelden ons er enorm thuis. De mensen waren enorm vriendelijk, alles ging relaxed aan toe en de natuur is hier prachtig
Na een maand of negen had ik genoeg van het rusteloze reis- en werk bestaan en mijn geld was dan ook meer dan op. Ik ging terug naar Nederland en mijn vriend volgde een paar maanden later. We hadden allebei het idee om zo snel mogelijk terug te gaan. Door persoonlijke omstandigheden duurde dit langer dan gepland, maar drie jaar later gingen we dan toch echt terug naar Nieuw-Zeeland
Niet voorgoed, maar wel in ieder geval voor minimal vijf jaar. Beiden hebben/hadden we geen hekel aan Nederland maar NZ had gewoon ons hart gestolen.
Daarbij zou het voor ons relatief makkelijk zijn om een permanent visum te krijgen. Mijn vriend heeft namelijk een beroep waar in Nieuw-Zeeland een schreeuwend tekort aan is. En zijn droom was dan ook om hier een eigen bedrijfje op te starten.
Van te voren wisten we van de ‘nadelen’: het ultra-lage salaris, arbeidsvoorwaarden (bijv.15 vakantiedagen per jaar), slecht zorgstelsel. Maar dit viel bij ons in het niet omdat we voor de lifestyle gingen, dan zijn de andere dingen niet zo belangrijk.
Maar goed, alles achtergelaten in Nederland (huurhuis en banen opgezegd, vierdehands meubels op de vuilnisbelt), huilend afscheid genomen op Schiphol en hup daar gingen we dan met ons spaargeld en onze dromen
Hoe het gingNiet zo goed. Mijn vriend had werkelijk waar de grootste moeite om een baan te vinden
Die had hij nodig om het visum voor ons te kunnen te bemachtigen. Hij is ambachtelijk meubelmaker (cabinetmaker) en heeft hiervoor een universitaire opleiding in Engeland gedaan (BA Hon’s). Meubels maken is echt een passie voor hem. Dus je zou zeggen dat het dan makkelijk moet zijn om een baan te vinden. Niets is minder waar. Ze vinden het hier helemaal niet belangrijk dat je in het buitenland een goede opleiding hebt gehad. Het gaat er hier vooral om dat je nieuwzeelandse opleiding hebt gedaan (zijn opleiding bestaat hier alleen op MBO niveau maar dat maakt niet uit
) en het liefst ook nieuwzeelandse werkervaring hebt! Een andere werkgever zei tegen hem dat zijn talenten hier pas worden geaccepteerd als hij een nieuwzeelandse opleiding zou volgen
Maar vaak werd hij ook niet aangenomen vanwege de reden dat hij overopgeleid schijnt te zijn.
Uiteindelijk heeft hij drie keer een tijdelijke baan gehad. De eerste keer was het tafels schuren. De tweede baan was keukens in elkaar zetten en zou permanent zijn maar wel na een proefperiode van drie maanden. Dit werd niet verlengd omdat hij een gaatje op een verkeerde plek had geboord
De uiteindelijk enige positieve ervaring die hij had was notabene bij een bij een nederlands bedrijf
.
Hij heeft ook de gekste dingen meegemaakt bij het zoeken naar een baan. Zo werd er bij een sollicitatiegsprek hem uit de bijbel voorgelezen. En het is niet na te tellen hoe vaak hem een baan is beloofd en dat het uiteindelijk niet doorging. Deze onbeschoftheid is hier meer regel dan uitzondering. We hebben allebei dit echt nog nooit meegemaakt. De mensen blijken dus helemaal niet zo vriendelijk te zijn
Om een lang verhaal kort te maken: we hebben een telling gedaan, mijn vriend heeft in Nieuw-Zeeland 150 bedrijven benaderd en niemand wil hem hebben
Bij mij ging het niet veel beter. Zelf heb ik ook tijdelijk gewerkt (we wisselden elkaar elke keer af) en dat ging ook met de meest mogelijke moeite. Van advertenties in kranten hoorde ik sowieso niets en was dus afhankelijk van uitzendbureaus. En de dames die daar werken bepalen wel even wat voor werk ik kon gaan doen. Ze maakten mij wijs dat ik alleen voor een minimumsalaris kon werken om dat ik geen ervaring had. De enige kans op een baan was als het meisje van het uitzendbureau mij aardig vond. Dit is tot drie keer toe gelukt
Doordat we allebei geen vaste baan konden vinden hebben we er best een armoedige en sloeberige periode opzitten. En daardoor kan je niet fatsoenlijks iets opbouwen. Eigenlijk hadden we altijd enorme zorgen over geld en werk. Ik werd er ziek van om elke keer ons geld na te tellen voor boodschappen.
Gelukkig had meestal 1 van ons tweeen wel een baan. Woonruimte was ook moeilijk omdat we op een gegeven moment niet genoeg geld hadden om iets voor onszelf te huren. Een woning delen was dan de oplossing, maar dan moet je niet bij een drugsverslaafde eindigen. Op een avond werd onze medebewoner een beetje aggressief en daar sta je dan met je spullen op straat. (ook een beetje onze eigen schuld). In totaal zijn we zeven keer verhuisd in Nieuw-Zeeland en dat helpt ook niet echt om te settelen
Dit is het verhaal heel erg in het kort.
En nuNu zijn we ruim een jaar verder en nog steeds geen stap vooruit. We wonen nu in Wellington, in een 1-persoons beschimmeld huisje en elkaar weer afwisselen met het hebben van werk. Tsja en dan moet je echt een keuze maken. Gaan we nog zo door of zetten we er een punt achter? Naar mijn idee konden we er wel mee ophouden, als je na een jaar nog niets hebt bereikt dan zegt dat genoeg. Mijn vriend wilde het dolgraag nog proberen, hij wilde niet opgeven. Maar na zijn laatste ontslag kwam hij weer in het zo bekende baan-beloofd-maar-niet-krijgen cirkeltje dat hij ook moest toegeven dat het gewoon niet gaat. Het is blijkbaar niet voor ons weggelegd, hoe graag we het ook willen.
Dus ja dan maar weer terug naar Nederland. We kunnen weer helemaal opnieuw beginnen, wat ook wel weer een uitdaging is. We hebben helemaal niks meer, behalve 500 euro op onze rekening
Gelukkig hebben we nu wel allebei werk, mijn vriend heeft namelijk een baantje gevonden voor een maand zodat we weer geld in het potje kunnen doen. De vliegtickets zijn namelijk al gekocht en 14 augustus vliegen we terug naar Nederland
Mijn ouders gaan een paar dagen later voor vier weken op vakantie dus dan kunnen we even rustig bijkomen van alles. We zijn nu al druk bezig met het zoeken naar werk en woonruimte. Hopen dat het nu allemaal wat makkelijker gaat en dat we in Nederland een toekomst op kunnen bouwen
Heimwee hebben we nooit echt gehad, maar je merkt wel hoe sterk je aan je thuisland bent verbonden. Hoe diep dat in je zit (althans bij mij ). Ik moet trouwens wel toegeven dat toen ik er echt, echt genoeg van had, kleine dingetjes opborrelden die ik miste. Zoals lekker op de fiets stappen naar de winkels, of donderdagavond koopavond
(heel slap ik weet het), het hebben van centrale verwarming en isolatie. Ik had nooit verwacht dat ik dit nog eens zou zeggen maar ik mis ook de hollandse gezelligheid
En natuurlijk mijn vrienden en familie
Conclusie van dit avontuurDit is in ieder geval iets om nooit spijt van te krijgen. Ik heb hier dingen geleerd die ik nooit geleerd zou hebben in Nederland. Ik sta een stuk steviger in mijn schoenen, heb nu een grote dosiszelvertrouwen, ik ben zelfbewuster enzovoort. Vrienden en familie herkennen mij amper aan de telefoon, ik ben echt super blij met hoe ik nu in mijn vel zit
We hebben er dan ook totaal geen spijt van onze keuze. En anders blijf je alleen maar dromen en wordt het gras steeds groener aan de andere kant.
Ik zal de komende tijd bijhouden hoe het ons zal vergaan, want er zijn natuurlijk ook dingen aan Nieuw-Zeeland die ik ga missen. Zoals de natuur, de relaxedheid, de ruimte. Ja, ruimte zal ik heel erg gaan missen. Als ik aan Nederland denk krijg ik meteen een benauwd gevoel. Sommige mensen zijn bang dat we nu een droombeeld hebben van Nederland, maar dat is absoluut niet zo. Heb er tenslotte 27 jaar gewoond en dromen doen we voorlopig niet meer
Wordt vervolgd