Wolfmother, ze komen uit Australië klinken zowel klassiek (lees: 70's) als modern, en ik kan het wel waarderen
. Ook staan ze op Rock Werchter eind juni, en ze komen nog naar de Melkweg, vlak daarvoor.
quote:
Hoe mooi zijn bands die niet bang zijn te laten horen waar ze de mosterd vandaan hebben en toch een eigen geluid weten te creëren. Gelukzalig hoor ik dan ook aan hoe het Australische Wolfmother geen enkele poging onderneemt om hun liefde voor Black Sabbath, The Who en Led Zeppelin onder stoelen of banken te steken. Hoewel de band qua groove en riffstructuur flirt met stonerbands als Fu Manchu en Kyuss blijft de hang naar het verleden op deze plaat wel duidelijk aanwezig. Zanger/gitarist Andrew Stockdale doet akelig veel denken aan Ozzy en ook de geduldig uitgesponnen gitaarpartijen en nerveuze Moog-synthesizers ademen de sfeer van de jaren zeventig uit. Toch weet Wolfmother het stof van de nummers af te blazen door af en toe scherp en onopvallend uit de hoek te komen. Een zanglijntje dat je niet aan zag komen, een onverwachte tempowisseling of juist één die je verwacht maar niet komt. Wolfmother houdt knap vast aan authenticiteit maar laat dat net vaak genoeg los om niet oubollig te klinken. Bovenal is dit gewoon een plaat die rockt als een dolle en daar hoeft je ook eigenlijk helemaal niet moeilijk over te doen.
bron: platomania.nl