Weight Loss Surgery (deel 4)

WELKOM THUIS

Troel welkom thuis doe het hennig aan enonthoudt je bent een bikkel een

Ik ben er ook weer hoor Bedankt voor jullie medeleven, ik heb mijn manneke weer lekker (maar heel voorzichtig) geknuffeld en verblijf voorlopig met hem bij mijn moeder. Computeren wil nog niet zo erg (pijn) dus ik hou het kort

[Even uit lurkstand]
Hallo meiden!
Welkom thuis en petje af voor jullie lef. Zet 'm op!
Ik wens jullie een heeeeeeeeeeel voorspoedig herstel.

Troel en Rewimo welkom thuis!!!
Lekker uit rusten en jullie laten vertroetelen!

Meiden fijn dat jullie er weer zijn. Ik vind alles zo goed klinken joh!!!!
Hoe is het met de pijn enzo=

Welkom thuis dames

Welcome home!!

quote:

Op zaterdag 24 september 2005 19:33 schreef jessie het volgende:
Meiden fijn dat jullie er weer zijn. Ik vind alles zo goed klinken joh!!!!
Hoe is het met de pijn enzo=

Nou, de pijn is draaglijk. Soms als je hoest of niest een flinke pijnscheut, en uit bed komen zonder die zijsteunen is ook best een beproeving, maar voor de rest gaat het tot nu toe prima.
Enig nadeel is dat ik nog niet echt een fijne houding heb gevonden in de bank beneden en ook de eetkamerstoel op het moment niet voldoende steun geeft. Maar dat zal wel loslopen.

Ik heb net mezelf geprikt met de trombosespuit, dus ik voel me heel heldhaftig.

Ik ga nu lekker mijn bed in kruipen en dan vertel ik morgen wel wat meer.

Wat goed Troel!!
Nog ff en dan heb je wel eeng oede houding gevonden

WB dames!

Hebben jullie trouwens 'voor' foto's gemaakt? Voor een 'voor en na' vergelijking?

quote:

Op zaterdag 24 september 2005 21:32 schreef Brighteyes het volgende:
Hebben jullie trouwens 'voor' foto's gemaakt? Voor een 'voor en na' vergelijking?

Ik heb zelf voldoende foto's waar ik in vol ornaat op sta, maar echt voor foto's heb ik niet gemaakt. Vond het niet echt nodig. Bovendien vind ik het toch niet prettig om speciaal daarvoor op de foto te gaan.

Het afvallen vind ik veel leuker.


Overigens, even van een ander forum een kort berichtje: (Lees "mijn vriendin als Rewimo en mijn als Bert")

Nu, maandag om kwart over acht, half negen kwamen we aan in het ziekenhuis en kregen we een opnamegesprek. We werden keurig omgeroepen (ik weliswaar als mevrouw "achternaamvanvriendje", maar daar kom ik wel over heen) en de boel werd een beetje uitgelegd.
We zouden ineens 1 persoonskamers naast elkaar krijgen, dus wij begonnen een beetje te mopperen en vroegen of er geen tweepersoonskamer was, want daar hadden we tenslotte om gevraagd. Waarschijnlijk heeft men dat zo vreemd gevonden dat ze ervan uit zijn gegaan dat dat een foutje was Er was een tweepersoonskamer, maar pas na 2 uur, dus mijn vriendin mocht alvast naar die kamer (ik was al in die andere kamer ingeschreven) en ik mocht even naar mijn eigen kamer, mijn spullen konden dan 's middags wel overgebracht worden. We hadden telefoon en televisie bij het bed geregeld, want dat leek ons wel prettig. De onderzoeken die voor die dag gepland waren:

bloedprikken

longfunktie

hartfilmpje

Voor de rest hebben we voornamelijk het ziekenhuis bewonderd en gekeken in hoeverre het verschilt van Nederlandse ziekenhuizen (nog best wel veel).
's Middags kregen we een heerlijk middagmaal (NL ziekenhuizen, hier kunnen jullie nog wat van leren!!!!), het maal 's avonds was echt gewoon minder. Het is toch een beetje je galgenmaal en als je dan als geen-viseter ineens vier boterhammen en zalmsalade krijgt dan word je niet blij. Gelukkig kreeg ik er wat jam confituur bij, maar het hield niet over. We wisten nog steeds niet wie er dinsdag als eerste onder het mes ging, dus we waren allang blij dat onze dokter langskwam. Maar hij wist het ook nog niet en heeft uiteindelijk voor ons gewoon de knoop doorgehakt. Ik mocht om half 8, mijn vriendin om half 12. 's Avonds best goed geslapen, woensdagochtend om half 7 gewekt door een heel lieve nachtzuster Mieke . Ik kreeg van die elegante steunkousen aan en zo'n ziekenhuishemd (dat was ook het enige wat ik aanmocht). Verder kreeg ik een pilletje Xanax voor mijn zenuwen (wat weinig effect had, want ik was helemaal niet zo zenuwachtig (nee, echt niet!)) Om 2 over half 8 werd ik door een andere lieve zuster Ann en stagiaire Loes van de kamer gehaald. Nog even mijn vriendin geknuffeld en toen op naar de snijkamer. Daar werd ik onthaald door een aantal mensen, die erachter kwamen dat het hartfilmpje niet bij mijn spullen zat. Dus daar moesten ze nog achteraan, maar ondertussen kreeg ik alwel mijn infuus enzo. Dat was gelukkig na 1 keer prikken gelukt, en om klokslag 8 uur zei de anesthesist dan ook dat het 8 uur was en dat hij nu de verdoving zou beginnen. Gelukkig was ik dit keer binnen 10 seconden weg.
Later die dag werd ik wakker op de PAZA, een soort recovery met meer functies (vaak checkup en je zou het kunnen omschrijven als een "mediumcare"). DE eerste uren heb ik nog veel geslapen, rond vier uur kwam Dr Lemmens op me af toen was ik wat meer wakker, en hij vertelde me dat alles goed was gegaan bij mij, maar ook bij mijn vriendin (dat eerste zal hij echt al wel eerder verteld hebben, maar dat heb ik niet meegekregen). Zij kwam naast me te liggen. Alleen zat er altijd een gordijn tussen ons, dus daar hebben we niet veel aan gehad.

De nacht op de PAZA was verschrikkelijk. Het mens naast mij kon niet in slaap komen en zat te zingen en riep telkens de verpleegster en aan de andere kant van de zaal was iemand telkens aan het vragen of het al ochtend was. Jullie willen niet weten hoe blij ik was dat ik hoorde dat het 7 uur was, want ik voelde me veel te goed voor de PAZA.
Ontbijten was toch nog geen optie, dus ik werd lekker gewassen door leuke verpleegsters (sommige heren onder ons zouden jaloers zijn geweest als ze zagen hoe die verpleegsters eruit zagen, maar vooruit) en daarna moest ik op voor een onderzoekje radiologie. Na dat onderzoek mocht ik weer naar de kamer. Nou, eerst ging mijn vriendin weg, wat maar goed was ook, want dat onderzoek hield dus in een soort anijssmakerig bariumpapje drinken en dan flink gefotografeerd te worden om te kijken of de aansluitingen allemaal goed zijn (en ik mocht dus later ). Was dat goed, dan mocht die middag de maagsonde eruit. Ik hoef niet te vertellen dat het niet echt een prettig onderzoek was, het viel me mee dat het papje niet echt smerig was. Maarja, ik werd dus nogal hardhandig van de PAZA afgereden, ben tegen een stuk of 6 muren opgeknald voordat ik nog een half uur (in een schoon ziekenhuishemdje en mijn steunkousen) in een gang lag te wachten (zonder pijnstilling!!!). Toen moest ik naar binnen voor het onderzoek en na het onderzoek werd er een kaartje "patient mag terug naar de kamer" op mijn bed geduwd en werd ik weer niet geheel zachthandig de gang weer ingeduwd.
Nu, direct na zo'n bariumpapje plat liggen is geen aanrader, dus ik had het gevoel dat ik flink moest overgeven en voelde me behoorlijk verlaten. Nadat ik een paar keer om hulp had geroepen en er niemand kwam heb ik daar best even liggen huilen, want ik wist niet wat ik moest doen. Uiteindelijk kwam er een broeder die me vertelde dat de maagsonde er wel voor zou zorgen dat de boel er niet uit kwam en die regelde gelukkig snel twee verpleegsters die me naar mijn kamer brachten.
Daar kwam ik erachter dat het bariumpapje wel degelijk ook door de mond naar buiten kon komen, want dat gebeurde dus met mijn vriendin. Gelukkig heb ik het uiteindelijk zelf wel binnengehouden.
Van de verdere woensdag, tja, we hadden een fijne morfinepomp en dat was wel erg prettig. Mijn vriendin heeft erg veel last van de narcose gehad en we hebben eigenlijk de grootste tijd geslapen. Een drukje op de pomp, en binnen 10 minuten wilde je weer slapen.
MIjn infuus was op de PAZA verplaatst en zat nu bovenop mijn linkerhand, waardoor ik er dus echt last van had, want mijn nachtkastje stond ook links, dus geen water kunnen pakken zonder pijn. Meerdere malen aangegeven dat het niet werkte, maar het moest blijven zitten. Bij mijn vriendin werkte het infuus niet meer, dus daar mocht het uit. Best vervelend. Woensdagnacht heb ik de morfine alleen nog gebruikt omdat ik last had van het infuus (erg handig hoor!)

Donderdag voelden we ons al een stuk beter, want 's ochtend mocht de blaassonde eruit! Gelukkig voor mij hadden de verpleegsters overlegt, ook het infuus mocht eruit. En, wonder boven wonder, we mochten gaan douchen! Je voelt je dan gelijk een stuk beter.
Ook kregen we een beschuitje te eten en je voelt je echt opfleuren. Donderdagavond zei mijn voor de gein dat hij nog moest eten of ik even mee naar beneden kwam, en hij schrok eigenlijk best dat ik zei dat dat prima was. Heerlijk even buiten gezeten terwijl hij zat te eten, dat knapte me echt behoorlijk op.
Vrijdagochtend kregen we te horen dat we zaterdags naar huis mochten en ging het ook steeds beter. We kregen bestellingen voor warm eten en zelfs echt warm eten!
Helaas hebben we nog geen flauw idee hoe groot onze maag is, dus te veel eten zit snel in een hoekje, en ik heb dus ook een keer te veel gegeten, maar dat merk je snel genoeg (en toen ik gespuugd had, was het gelukkig over). Inmiddels weet ik een stuk beter hoe groot de maag is. 's Ochtends eet ik nu 2/8e boterham met beleg, 's middags een paar kleine hapjes en 's avonds ook maar vrij weinig. Dit zal natuurlijk nog wel meer worden.

Nu ben ik lekker thuis, en ik merk dat ik moe word, dus het laatste gedeelte is wat minder uitgebreid. Zo kwam Joozt vrijdag op bezoek, maar daar maakt hij zelf nog wel een verslagje van. Thuis gaat het redelijk. De bank beneden en de stoelen daar zitten nog niet perfect, ook het uit bed opstaan zonder de steunen is geen pretje. Maar ook dat zal met de dag beter worden.
En toenet heb ik me zowaar zelf een spuit gegeven met anti-trombose spul.

Nou, niet slecht toch?


Ik hoop dat ik niet te veel heb verklapt, Rewimo zal ook nog met haar verhaal komen, en aangezien zij veel dingen opgeschreven heeft, zal dat meer details bevatten van he tmijne

Troel, ik ben dus gewoon kei trots op jou en rewimo

En waarom moet je dat anti-trombosespul spuiten? Dat is toch niet na elke operatie zo?

duderinnetje mensen met overwicht krijgen vaak na een operatie trombose pilletjes/ spuitjes mee... is vrij standaard hoor.. waarom weet ik niet precies..

rewimo ook jij welkom terug en geniet van je kereltjes.. bikkelin

wat ik zo lees gaat het goed met jullie blij te hjoren..

quote:

Op zaterdag 24 september 2005 22:48 schreef _evenstar_ het volgende:
duderinnetje mensen met overwicht krijgen vaak na een operatie trombose pilletjes/ spuitjes mee... is vrij standaard hoor.. waarom weet ik niet precies..

rewimo ook jij welkom terug en geniet van je kereltjes.. bikkelin

wat ik zo lees gaat het goed met jullie blij te hjoren..

Ah oké! Wist ik niet. Pilletjes kan ik me nog voorstellen! Prikken lijkt me best eng. Hulde aan Troel dus

Troel ik vind je echt een kanjer joh

Welkom thuis meiden!

Meiden helden zijn jullie, welkom thuis

En toen lag ik klaarwakker in bed na de eerste keer toiletteren deze nacht. Er is hier een of ander buurtfeest gaande met verschrikkelijke muziek.

quote:

Op zondag 25 september 2005 01:13 schreef Troel het volgende:
En toen lag ik klaarwakker in bed na de eerste keer toiletteren deze nacht. Er is hier een of ander buurtfeest gaande met verschrikkelijke muziek.

Maak B. wakker, drink een kopje thee, zet je eigen muziek op of kijk een film

quote:

Op zondag 25 september 2005 01:17 schreef Duderinnetje het volgende:

[..]

Maak B. wakker, drink een kopje thee, zet je eigen muziek op of kijk een film

Ik heb wat appelmoes gepakt beneden, en heb de computer aangezet

Lijkt wel een klein beetje.

quote:

Op zondag 25 september 2005 01:21 schreef Troel het volgende:

[..]

Ik heb wat appelmoes gepakt beneden, en heb de computer aangezet

Lijkt wel een klein beetje.

Naar als je niet kan slapen lijkt me. Maar je ritme zal sowieso wel danig in de war zijn?

Nou, de afgelopen nachten in het ziekenhuis kreeg ik een fijne pijnstillerspuit, en daar kon ik ook goed van slapen, ik had daar ook al een idioot ritme. Ik werd daar gewoon steeds wakker van omgevinggeluid.
Nu schrik ik af en toe wakker omdat ik naar de wc moet. Maar al een stuk minder vaak.

Net een worsteling met mezelf gehad. Ik kon op geen enkele manier zonder pijn uit bed komen en heb Bert uiteindelijk wakker gemaakt omdat ie me zwaar hoorde ademen (dat heet huilen ). Toen kon ik dus naar het toilet. Daarna nog een flink stuk rondgelopen en nu dus maar even flink rechtopzitten.
Misschien maar eens kijken of er tijdelijk een ziekenhuisbed kan komen van de thuiszorg ofzo.

Sterkte hoor, Troel en een *knuffel*

En ik denk dat zoiets gewoon te regelen moet zijn via de thuiszorg. Althans, dat hoop ik dan maar.